Σημεία των (λίγο πιο μακρινών) καιρών μας…
Γράφει η Ειρήνη Παλαιολόγου
Αξιο απορίας είναι που όλοι μετά τα εκλογικά αποτελέσματα της 20ης Σεπτεμβρίου πέφτουν από τα σύννεφα για τα συντριπτικά ποσοστά που κατόρθωσε να αποκτήσει και πάλι η Χ.Α. [Σημειωτέον πως η αύξηση σε Κω και Μυτιλήνη –τα νησιά που δέχτηκαν τα μεγαλύτερα ρεύματα προσφύγων από τη Συρία τις τελευταίες εβδομάδες- των ποσοστών του κόμματος κατά 4,23% και 3,04% αντίστοιχα, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη]. Το ίδιο απότομα είχαν πέσει από τα ίδια σύννεφα και λίγα χρόνια πριν, το 2012, που για πρώτη φορά μπήκε με λαϊκή σφραγίδα ένα νεοναζιστικό κόμμα στη Βουλή.
Δεν θα ασχοληθώ με τα στημένα ρεπορτάζ ούτε καν με τη σιωπή που από τα περισσότερα μέσα ακολουθήθηκε ως πολιτική. Και φυσικά, δεν αναφέρομαι στη σιωπή σχετικά με τις προγραμματικές δηλώσεις του κόμματος ή τις θέσεις του για την οικονομία, την κοινωνία, την υγεία. Για αυτά αρκεί μία δήλωση περί διαχείρισης της δημόσιας οικονομίας του Κασιδιάρη, της οποίας το νόημα περιορίζεται στο εξής απλοϊκό συμπέρασμα: νοικοκύρεμα των δημοσιονομικών κατ΄ ανάλογο τρόπο του νοικοκυρέματος των εσωτερικών οικονομικών του κόμματος –κάνοντας φυσικά και μία άμεση κριτική στην με απόφαση της Βουλής άρση της κομματικής χρηματοδότησης της παράταξης που εκπροσωπεί- για να κατανοήσει κανείς ότι πρόκειται για λαϊκισμό, φαυλότητες και γελοιότητες και συνεπώς ανάξιες σχολιασμού τοποθετήσεις. Διότι σε ποιο νοικοκύρεμα αναφέρεται ο ακροδεξιός υπόδικος, κατηγορούμενος για ποινικά αδικήματα κακουργηματικού χαρακτήρα, με τη σβάστικα–«αρχαιοελληνικό σύμβολο»-τατουάζ στο μπράτσο, όταν είναι πλέον πασίγνωστοι οι τρόποι χρηματοδότησης του «αμόλυντου» τούτου κόμματος; Ακόμη κι αν κάποιος δεν γνωρίζει τις νομικές λεπτομέρειες, οι εφημερίδες και το ίντερνετ βρίθουν τέτοιων πληροφοριών. Διόλου δύσκολο με μια απλή αναζήτηση στο Google να διαβάσει κάποιος και να ενημερωθεί με ποιον τρόπο, όπλα και παράνομες διαδικασίες χορηγούν τη Χ.Α.
Ας επαναφέρω όμως τη σκέψη μου στο ζητούμενο. Δεν πιστεύω πως ένας άνθρωπος γεννιέται φασίστας, όπως δεν γεννιέται αριστερός ή με εκσυγχρονιστικές, ρηξικέλευθες οπτικές και αντιλήψεις. Αυτά δεν είναι έμφυτα, χάριν κληρονομίας, χαρακτηριστικά, αλλά επίκτητα, δημιουργούνται προοδευτικά, με βάση το κοινωνικό και οικογενειακό του περιβάλλον. Πώς καταλήξαμε λοιπόν σήμερα το 7% των Ελλήνων ψηφοφόρων να στέλνει στο ελληνικό κοινοβούλιο ανενδοίαστα και ανερυθρίαστα φασίστες; Ανενδοίαστα και ανερυθρίαστα βέβαια, γιατί δικαιολογίες δεν χωρούν στη χρονική μας συγκυρία. Κάθε μία ψήφος που ρίχτηκε στην κάλπη υπέρ της Χ.Α είναι βαμμένη με αίμα. Κι αυτή τη φορά το γνώριζαν όλοι… Πρόκειται για μια διαδικασία εκφασισμού της κοινωνίας μας που επιμελώς και εντέχνως επιτελείται τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα.
Και αναρωτιέμαι: Σε διαφορετική χώρα ζούσαμε όταν ο ακροδεξιός Καρατζαφέρης βρισκόταν, επίσης, με δημοκρατικά εκλεγμένο τρόπο, στη Βουλή και συμμετείχε μάλιστα για ένα φεγγάρι και σε κυβέρνηση συνεργασίας-εθνικής σωτηρίας (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, 2011); Σε διαφορετική χώρα ζούσαμε όταν αριστούχοι αλλοδαποί μαθητές σήκωναν την ελληνική σημαία στις εθνικές επετείους και αντάμα με αυτό σηκώνονταν ως θύελλα οι αντιδράσεις φιλήσυχων Ελλήνων πατριωτών (των οποίων οι δηλώσεις φυσικά έβρισκαν πρόσφορο έδαφος στα τηλεπαράθυρα), που θεωρούσαν τουλάχιστον απρέπεια και ύβρι να πιάσουν τα χέρια ενός εκ καταγωγής Αλβανού την ελληνική σημαία; Σε διαφορετική χώρα ζούσαμε όταν παιδιά στο σχολείο παραγκωνίζονταν [και παραγκωνίζονται (;)] από συνομήλικους τους απλά και μόνο λόγω της διαφορετικότητά τους, εκκολάπτοντας τα σημερινά μαζικά επεισόδια ξενοφοβίας που φθάνουν ως τα πογκρόμ κατά μειονοτικών ομάδων, όπως των μεταναστών (διαφορετικότητα που σχετίζεται με την καταγωγή, τη θρησκεία, τη σεξουαλική προτίμηση, την εξωτερική εμφάνιση…); Σε διαφορετική χώρα ζούσαμε όταν η μαζική κουλτούρα της ποπ νεοελληνικής μουσικής, που το μόνο που προσέφερε στους θιασώτες της ήταν αποχαύνωση, κατέκλυσε τα αυτιά και την ψυχή νέων ανθρώπων; Και κατ’ επέκταση, σε διαφορετική χώρα βρισκόμαστε και τώρα που η ελληνική τηλεόραση ουδέν εποικοδομητικό ή προς τέρψιν πρόγραμμα προβάλλει στους δέκτες μας; (Αυτός άραγε είναι ο ρόλος των ΜΜΕ; Να φράζουν, να αναχαιτίζουν και να διακόπτουν οποιαδήποτε διαδικασία κριτικής σκέψης και ανάπτυξης;). Σε διαφορετική χώρα ζούμε όταν η διδασκαλία της ιστορίας στα σχολεία περιορίζεται αποκλειστικά στα αναγραφόμενα στα σχολικά εγχειρίδια και στον παπαγαλισμό αυτών, και μόνο, εφόσον ο δάσκαλος τύχει να διαθέτει άλλες ευαισθησίες και διάθεση για πραγματική εκμάθηση, να είναι σε θέση ένα παιδί να αποκτήσει συνολική θεώρηση των περιστατικών της σύγχρονης ιστορίας; («..εφόσον τύχει»…. αλήθεια, πόσο άσχημο να καθορίζεται η εκπαίδευση ενός ανθρώπου και στο τέλος-τέλος η μετέπειτα εξέλιξή του μέσα στην κοινωνία από τον παράγοντα της τύχης;). Σε διαφορετική χώρα ζούσαμε όταν το πρωταρχικό μέλημα των γονέων και η αντίστοιχη προτροπή προς τα παιδιά τους ήταν [και είναι (;)] η κατοχύρωση και εξασφάλιση μιας σταθερής θέσης στο Δημόσιο, ακόμη και αν εκείνα δεν διαθέτουν τα κατάλληλα προσόντα, ακόμη και αν αυτή η θέση αποκτηθεί με αθέμιτα μέσα; Σε διαφορετική χώρα ζούσαμε όταν παραχωρούνταν διακοποδάνεια και καταναλωτικά δάνεια, δηλαδή δανειοδότηση για ταξίδια αναψυχής; Σε διαφορετική χώρα ζούσαμε όταν η πλειονότητα των πολιτών έκλεινε τα μάτια σε κοινωνικά προβλήματα, επειδή είχε λύσει –προσωρινά, όπως καταδεικνύεται περίτρανα- το βιοποριστικό της πρόβλημα;
Και αν οι παραπάνω –και ακόμα περισσότερες- ή κάποιες από αυτές τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας φαντάζουν ξέχωρες από το φαινόμενο του φασισμού, σύντομα θα πρέπει να κατανοήσουμε πως είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Ο φασισμός αυτονοήτως πηγάζει από πολιτικές διεργασίες, αλλά είναι στη βάση του κοινωνικό φαινόμενο. Δημιουργείται εκ των άνω, αλλά παίρνει πνοή εκ των κάτω. Τα αστικά στρώματα είναι που τον αναζωπυρώνουν, οι αντιλήψεις που έχουν εμφυσήσει σε αυτά και τους έχουν γίνει κτήμα σε βαθμό που καταλήγουν συνειδητά να θυσιάζουν ανθρώπινες ζωές. Και όλα αυτά θα ήταν αδύνατο να επιτευχθούν, χωρίς τη νέκρωση της σκέψης, την κατάρρευση του πολιτισμικού τοπίου, ενός κόσμου δηλαδή ικανού να αφυπνίζει μέσω της δημιουργίας του. Ο φασισμός, λοιπόν, είναι αποτέλεσμα και πολιτισμικών πρακτικών. Μέχρι και ο τρόπος που μια κοινωνία συλλέγει τα απορρίμματά της αποτελεί σημαντικό δείγμα του πολιτισμού της και όταν παρατηρούνται και στον τομέα αυτό στρεβλώσεις, σημαίνει ότι κάτι πάει στραβά..
Και καταλήξαμε στο σημείο οι πολίτες της να μην ενδιαφέρονται για την πραγματική τους καθαριότητα, αλλά για την «καθαρότητα της φυλής τους», όπως πιθηκίζουν. Από τη στιγμή που η πολιτισμική δημιουργία νεκρώνει, που κατά μαζικό και άλογο τρόπο, επειδή έτσι προστάζει το ρεύμα της εποχής, ακολουθούνται σκέψεις και πρακτικές, διαλύεται κάθε ψήγμα διαφορετικότητας και άρα δυνατότητας αλλαγής προς περαιτέρω εξέλιξη. Η χώρα μας έχει καταλήξει να γαλουχεί μια κοινωνία που δεν αποδέχεται και δεν σέβεται το διαφορετικό, την ανάγκη και το δικαίωμα των ανθρώπων να αναγνωρίζεται σε αυτούς η προσωπική, ατομική τους ταυτότητα. Μόνο αν ξεθεμελιωθεί από τους «από κάτω» το φαύλο αυτό σύστημα, στο οποίο οι ίδιοι οι κάτω δώσαμε ζωή, θα μπορέσουμε να νοηματοδοτήσουμε εκ νέου την ύπαρξή μας. Το τι θα επακολουθήσει στο μέλλον μας, είναι απόρροια των σημερινών δικών μας πρακτικών. Η άβουλη υιοθέτηση απόψεων-μη απόψεων δεν οδηγεί παρά στην αυτοτιμώρησή μας και την ολοένα βυθιζόμενη στη δυσωδία πορεία των μετέπειτα γενεών. Χρειαζόμαστε πολλοί για να μην μείνει το όνειρο ορφανό…
Από:
http://www.toperiodiko.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου