Ο Σταύρος Βαβούρης γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου του 1925 στην Αθήνα (οδός Μεγάλου Αλεξάνδρου, στο Μεταξουργείο). Αν και κληρονόμησε μια κινητική αναπηρία, δεν καθηλώθηκε σε καροτσάκι. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση από το 1959 έως το 1984, οπότε συνταξιοδοτήθηκε ως διευθυντής Γυμνασίου.
Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1944 με τη δημοσίευση του ποιήματος «Χίμαιρα» στο περιοδικό «Νεανική Φωνή» και ακολούθησαν και άλλες δημοσιεύσεις ποιημάτων του σε περιοδικά. Το 1952 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Εδώ φαντάσου καλπασμούς και κύματα». Η τελευταία ποιητική του κατάθεση έγινε το 1999, με τη συλλογή «Κι αυτά; Ίσως...».
Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, τα ολλανδικά, τα πολωνικά και τα βουλγαρικά. Το 1986 τιμήθηκε με το δεύτερο κρατικό βραβείο ποίησης για τη συλλογή του «Πού πάει, πού με πάει αυτό το ποίημα». Στο λογοτεχνικό του έργο συμπεριλαμβάνονται ένα κριτικό δοκίμιο για τον ποιητή Άθω Δημουλά και μια συλλογή από τέσσερα διηγήματα.
Ο Σταύρος Βαβούρης πέθανε στις 6 Νοεμβρίου του 2008, σε ηλικία 83 ετών.
Εργογραφία
- Εδώ, φαντάσου καλπασμούς και κύματα (1952)
- Τρία ποιήματα (1954)
- Σημειώσεις για έναν άνθρωπο που πέθανε (1956)
- Πικρά χείλη δίχως γεύση παραδοχής (1959)
- Τα ξηρά ποιήματα – Στη διακεκαυμένη (1963)
- Οι Ατρείδες της φωτιάς και της σιωπής (1964)
- Εν ερημίαις και σκολιαίς (διηγήματα, 1965)
- Προτάσεις για την ποίηση του Άθω Δημουλά (Δοκίμιο,1966)
- Ορφέας κατερχόμενος (1971)
- Delecta (1971)
- Ποιήματα (1977)
- Στον αστερισμό των εγκλίσεων και των χρόνων του ρήματος «έρχομαι» (1980)
- Carmina profana (1983)
- Τα ακαριαία: εμείς (1980–1984), 1984
- Πού πάει, πού με πάει αυτό το ποίημα (1985)
- Ημέρες, νύχτες πού ’ναι τες (1987)
- Εξ άλλου, μη ρωτάς (1988)
- Πού πήγε, ως πού πήγε αυτό το ποίημα (1940–1993), 1998
- Κι αυτά, ίσως… (1999)
Κρίσεις για το έργο του
Με εξαίρεση τον ποιητικό του πατέρα, που είναι ο Κωνσταντίνος Καβάφης των ιστορικών προσωπείων, δεν ανιχνεύεται εύκολα άλλος ποιητικός πρόγονος. Ο Σταύρος Βαβούρης βγαίνει κατ' ευθείαν από την πρώτη μεταπολεμική γενιά, χωρίς να σφραγιστεί με άμεσο τρόπο από τα περιρρέοντα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα. Ποιητής του πάθους, που δοκιμάζεται στα όρια της οδύνης, μιλάει σωματικά για τον έρωτα, συγκρατημένα και κομψά, χωρίς να κάνει δηλώσεις για τη σεξουαλική του επιλογή. Μόνο στα ποιήματα της τελευταίας εικοσαετίας και μετά την έξοδό του από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αναφέρεται ανοιχτά στην ομοφυλοφιλία του. Όμως ακόμα και τότε, απελευθερωμένος πια από τις επαγγελματικές του συμβάσεις, ο έκδηλος ερωτισμός του δεν γίνεται ποτέ απροκάλυπτος.
Βασίλης Καλαμαράς
Η ποίηση του βγαίνει κατά το μεγαλύτερο μέρος της απ’ την ατομική του περιπέτεια και τις προσωπικές του πικρές εμπειρίες. Συντετριμμένη μαζί και αλλαζονική, οργισμένη και απαισιόδοξη και με ρομαντική κατά βάθος καταγωγή, κατέχεται από μια εμποδισμένη ερωτική δίψα και δίψα ζωής, συνδυάζοντας την ειρωνία, την πεζολογία και την χωρίς στράτευση κοινωνική σάτιρα με τον λυρισμό και τις απελπισμένες συναισθηματικές κάμψεις.
Κώστας Στεργιόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου