Μπορεί η ετήσια συνάντηση της Λέσχης Bilderberg να λαμβάνει χώρα μόλις μερικά χιλιόμετρα μακριά από το ιστορικό Σλος Ελμάου όπου λίγες ημέρες πριν αντάλλασσαν χειραψίες οι επτά ηγέτες των ισχυρότερων χωρών του πλανήτη, όμως οι διαφορές στους κανόνες ασφαλείας και στη μεταχείριση των μέσων ενημέρωσης διαφέρουν παρασάγγας, μεταδίδει ένας δημοσιογράφος της Guardian.
Ο Τσάρλι Σκέλτον, δημοσιογράφος της Guardian που κλήθηκε να καλύψει και τα δύο κορυφαία γεγονότα (η σύνοδος της Ομάδας των G7 πραγματοποιήθηκε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, η συνάντηση της Λέσχης Bilderberg ξεκίνησε σήμερα και θα διαρκέσει έως τις 14 Ιουνίου) εντοπίζει τις διαφορές σε ένα απολαυστικό κείμενο με τίτλο: «Στην G7 μας περιποιούνταν – Στην Bilderberg οι δημοσιογράφοι παρενοχλούνται από την αστυνομία».
«Το ρολόι σήμανε μεσάνυχτα. Το όνειρο τελείωσε. Πίσω στη σύνοδο των G7M, μετά βίας μια μέρα και 20 μίλια μακριά από εδώ, μου συμπεριφέρονταν σαν να ήμουν πρίγκιπας. Ήμουν ένας από τους επιλεγμένους 3.000 δημοσιογράφους που στολίζονταν, παραχαϊδεύονταν, ταϊζονταν, ρεύονταν, έπαιρναν δώρα t-shirts, απολάμβαναν δωρεάν κουβάδες φαγητού και ποτού για να ακολουθούν κατά πόδας τους ηγέτες του πλανήτη. Όχι πια όμως.
“Βγες από το αυτοκίνητο και δείξε μου την ταυτότητά σου”. Μια ομάδα αυστριακών αστυνομικών έχει μόλις περικυκλώσει το αυτοκίνητό μου. Τραβώ το χειρόφρενο και ανοίγω την πόρτα μου. Μάρτυς μου ο Θεός, ένας νεαρός αξιωματικός ακούμπησε την άκρη του όπλου του σαν να απειλούνταν ότι θα τους πάρω αμπάριζα. Και τους 12. Όλοι τους οπλισμένοι εν τω μεταξύ. Ok, αν ήταν καμιά δεκαριά θα μπορούσα να τους επιτεθώ φτιάχοντας με τα κορδόνια μου μια αυτοσχέδια σφεντόνα αλλά, όχι και τους 12. Μπορεί να είμαι τρελός αλλά δεν είμαι για δέσιμο.
Και να λάβει κανείς υπόψη ότι αυτό το σημείο ελέγχου είναι κομμάτι της ίδιας επιχείρησης ασφαλείας, που χρησιμοποιεί τις ίδιες αστυνομικές δυνάμεις που κάλυψαν την πρόσφατη σύνοδο της ομάδας των G7. Τουλάχιστον αυτό είχαν παραδεχτεί πριν από μήνες οι αυστριακές Αρχές. Πρόκειται για την ίδια οργανωμένη από την κυβέρνηση επιχείρηση η οποία μόλις προχθές ξόδεψε μισό δισεκατομμύριο ευρώ για να δημιουργήσει ένα πολυτελέστατο κέντρο τύπου προσφέροντας στους δημοσιογράφους γυαλιστερές διαπιστεύσεις με κορδονάκια. Για κάποιο λόγο, ωστόσο, δεν συνέβη κι εδώ το ίδιο.
Πάντως, μην ανησυχείτε, κι εδώ υπήρχαν πολλά χρήματα για να χρησιμοποιηθούν για την ίδια στρατιωτικού βαθμού ασφάλεια. Τα ίδια στρατιωτικά ελικόπτερα στροβιλίζονται στους ίδιους αιθέρες, απλώς πάνω από μια ελαφρώς διαφορετική πλαγιά. Σε απόσταση όχι πάνω από 100 γιάρδες από το δωμάτιό μου υπάρχει ένας στρατιωτικός σταθμός ραντάρ. Ένας χαρωπός ιδιοκτήτης ξενώνα της περιοχής μάς δήλωσε πόσο ευτυχής ήταν που και τα 20 δωμάτιά του είχαν αγκαζαριστεί από στρατιωτικό προσωπικό.
Σωστά: Η Bilderberg έχει δικό της στρατιωτικό σταθμό ραντάρ. Και επίσης έχει δική της no-fly zone. Τίποτα δεν πλησιάζει: αυτή τη στιγμή που μιλάμε, υπάρχει αστυνομία παραταγμένη στα γύρω βουνά που σταματά οτιδήποτε επιχειρεί να πετάξει πάνω στον εναέριο χώρο, προφανώς για να αποτρέψει την κατάρριψή του από τον λίγο πιο ευερέθιστο γγ του ΝΑΤΟ.
Η επιχείρηση ασφάλειας χρησιμοποιεί ακόμη και τους ίδιους αξιωματικούς:οι ίδιοι αστυνομικοί που δύο ημέρες πριν βεβαιώνονταν ότι είχα αρκετό νερό και ήταν πρόθυμοι να μπω στο βαν τους για να μετακινηθώ στον λόφο, τώρα ελέγχουν το αυτοκίνητό μου και με κοιτάζουν σαν να ήμουν ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης.
Κατανοώ απολύτως την ανάγκη να επιβεβαιώσουν τα στοιχεία μας, αλλά γιατί δεν το έκαναν μια φορά και σωστά; Τα κατάφεραν στο Γκάρμις (σ.σ. Όπου έγινε η σύνοδος των G7) γιατί όχι και στο Τελφς (σ.σ. συνάντηση Bilderberg). Στην τελική, εδώ έχουμε τον επικεφαλής του ΝΑΤΟ, ο οποίος συναντάται επί τρεις ημέρες με τον γερμανό υπουργό Άμυνας (και τον αναπληρωτή του), τρεις ευρωπαίους πρωθυπουργούς, τον πρόεδρο της Αυστρίας και τον CEO της δεύτερης μεγαλύτερης εταιρείας όπλων της Ευρώπης, οι οποίοι θα πάρουν αποφάσεις πάνω στον τρομοκρατία και τη Ρωσία. Δεν θα έπρεπε να αναμένουν ότι θα πάνε δημοσιογράφοι για να το καλύψουν;
Σε κάποιο σημεία, κατά τη διάρκεια ενός εκ των πολλών ελέγχων στους οποίους υποβλήθηκαν καθ’ οδόν, είδα έναν αστυνομικό να με τραβάει φωτογραφία από το κινητό του. Βγήκα και του έδωσα μια κάρτα με το email του: “Σε πειράζει να μου τη στείλεις;”, τον ρώτησα “Έτσι, για να θυμάμαι αυτή τη στιγμή”, ψέλισε κάτι του τύπου ότι δεν με έβγαλε φωτογραφία, έτσι, έβγαλα κι εγώ με τη σειρά μου την κάμερα: “Όχι φωτογραφίες! Απαγορεύεται να βγάζεις φωτογραφία αστυνομικό!”, φώναξε.
“Όχι όχι”, τον διαβεβαίωσα. Δεν είχα τέτοια πρόθεση. Του έδωσα την κάμερα λέγοντάς του: Μπορείς να με τραβήξεις μία; Λίγο μπερδεμένος, συμφώνησε και με έβγαλε μια μαζί με τον συνάδελφό του.
Αναρρωτιέμαι αν θα μου απαγγελθούν κατηγορίες για παραβίαση του νόμου περί τρομοκρατίας και θα με ρίξουν στη φυλακή για μία εβδομάδα επειδή έβγαλα φωτογραφία έναν αστυνομικό, όπως έχει διαμηνυθεί εδώ στους δημοσιογράφους.
Πίσω στο Γκάρμις, οι ίδιοι αστυνομικοί, οι οποίοι πληρώνονταν από τον ίδιο προϋπολογισμό πόζαραν στους φωτογράφους με καρδούλες πάνω στις στολές τους για να δείξουν πόσο νοιάζονται για εμάς. Ο αντι-τρομοκρατικός νόμος είναι ένα απίθανα ευέλικτο πράγμα.
Ενας φίλος, Ελβετός δημοσιογράφος ο οποίος καλύπτει τις συναντήσεις της Λέσχης Bilderberg πιο πολύ από τους περισσότερους, βρέθηκε περικυκλωμένος από αστυνομικούς στο πάρκινγκ του σούπερμαρκετ όπου είχε μόλις τελειώσει τα ψώνια του. Αμέσως ξεκίνησε μια ακόμη ρουτίνα με θέμα «δείξε μου τα χαρτιά σου».
“Με έχετε ελέγξει ήδη μια ντουζίνα φορές”, παραπονέθηκε. “Θα είμαι εδώ όλη την εβδομάδα, δεν έχω καμία διάθεση να περνάω από έλεγχο κάθε τέταρτο”, πρόσθεσε για να λάβει την απάντηση του αξιωματικού: “Έχουμε το δικαίωμα να σε ελέγχουμε όσες φορές θέλουμε. Παρακαλούμε, άνοιξε το αυτοκίνητό σου”. Ο Ελβετός φίλος μου αντέδρασε: “Δεν θα έπρεπε να έχετε μια προφανή αιτία;”, “Όχι, δεν θα έπρεπε”, ήταν η απάντηση που έλαβε.
Παρόλο που η συνάντηση λαμβάνει κρατική ασφάλεια, δεν υπάρχει κρατικό κέντρο τύπου. Αυτό που ζητάμε είναι πολύ απλό: να προσπαθούμε να καλύψουμε τη συνάντηση ως ειδησεογραφικό γεγονός. Ένα γεγονός που αξίζει προσοχής. Σίγουρα λαμβάνει ιδιαίτερης προσοχής από την αστυνομία, το στρατό και τις υπηρεσίες ασφαλείας.
Το μόνο που χρειάζεται ακόμη είναι λίγες χημικές τουαλέτες, ένα δημοσιογραφικό καπέλο και έναν εκτυπωτή. Αν θέλετε μπορούμε ακόμη και να ανακυκλώνουμε εκεί τα κορδονάκια που μας έδωσαν από την G7. Δεν είμαστε ιδιότροποι. Θέλουμε απλώς να μας αντιμετωπίζουν ως δημοσιογράφους. Είναι εξαιρετικά απλό, αλλά πραγματικά σημαντικό».
Ε.Σ. (Πηγή: Guardian)/ Έθνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου