Π. Ήφαιστος, Διαδρομή-αδιέξοδα της πυρηνικής εποχής, η σύγχρονη διεθνής πολιτική και η Ελλάδα
Παναγιώτης Ήφαιστος
Μια ενδιαφέρουσα έκθεση της υπηρεσίας ερευνών του Αμερικανικού Κογκρέσου που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο πρόσφατα (Arms Control and Nonproliferation: A Catalog of Treaties and Agreements http://wp.me/p3OlPy-162) όπως είναι φυσικό εξετάζει το ζήτημα των πυρηνικών όπλων από μια Αμερικανικοκεντρική σκοπιά.
Σημειώνεται, παρενθετικά ότι, για κάτι τέτοιο εκπλήσσονται όσοι δεν γνωρίζουν για τον σχεδόν καθολικά στρατευμένο χαρακτήρα της ανάλυσης της διεθνούς πολιτικής.
Όσοι δεν κατανοούν ότι σε ένα κρατοκεντρικό κόσμο κάθε βιώσιμο κράτος εκλογικεύει το δικό του συμφέρον, τις δικές του αξιώσεις ισχύος και το δικό του σύστημα επιχειρημάτων στο ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα.
Ασφαλώς, σε μη βιώσιμα κράτη διανοούμενοι φούσκες εκατοστής τάξης υποστηρίζουν ξένα συμφέροντα εις βάρος του δικού τους κράτους. Σε χώρες υποψήφιες για σφαγή, βέβαια, υπάρχει και μια συνομοταξία χρήσιμων ηλιθίων οι οποίοι επιτίθενται ακόμη και κατά αξιολογικά ελεύθερων αναλύσεων στα πεδία της στρατηγικής θεωρίας.
Έτσι, τις δεκαετίες του 1990 και 2000 δολοφονούσαν τον χαρακτήρα όσων ανέλυαν με κλασικό τρόπο σταθερές της αποτρεπτικής στρατηγικής. Σε ένα κράτος που υπάρχουν ασυνάρτητοι, αφελείς και υπηρέτες ξένων είναι νομοτέλεια να υποστούν ζημιές. Αυτό όμως είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα που αναλύεται αλλού και που θα τύχει περαιτέρω επεξεργασίας μελλοντικά.
Εδώ όμως θα σταθούμε σε ένα γενικότερο επίπεδο προβληματισμού που αφορά το μεγαλύτερο ζήτημα του μέλλοντος, την πυρηνική ισχύ. Αφορά βέβαια πρωτίστως τις πυρηνικές δυνάμεις αλλά και με δύο τουλάχιστον τρόπους και την περιφέρειά μας. Αφενός γιατί η Τουρκία ενδέχεται μελλοντικά να επιδιώξει να αποκτήσει πυρηνικά όπλα και αφετέρου γιατί το ενδεχόμενο απόκτησης πυρηνικών όπλων από μη κρατικούς δρώντες δεν είναι παντελώς εκτός εικόνας.
Εξαρχής, θα πρέπει να τονιστεί ότι παρατηρώντας την διαδρομή του ζητήματος της διασποράς των πυρηνικών όπλων η περίοδος μετά τις πρώτες μεγάλες συμφωνίες του 1972-3 και όσο προχωρούσαμε στις δεκαετίες του 1980 και 1990, διάφορα γεγονότα θόλωναν την κυρίαρχη αρχική άποψη πως το πυρηνικό όπλο μπορεί να είναι μόνο αποτρεπτικό. Υπογραμμίζεται, ακριβώς, ότι η συντριπτικά κυρίαρχη άποψη όταν έγιναν οι συμφωνίες περιορισμού των πυρηνικών όπλων ήταν ότι πρόκειται για όπλο αποτροπής και όχι διεξαγωγής πολέμου. Εξ ου και συμπεριλήφθηκε η συμφωνία απαγόρευσης των αντί-βαλλιστικών (αμυντικών κατά επερχόμενων βαλλιστικών πυρών) πυραύλων.
Εάν ρίξουμε μια ματιά στην πρώτη φάση κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου όταν ανακαλύφθηκε το πυρηνικό όπλο και ιδιαίτερα όταν απέκτησε επιχειρησιακές δυνατότητες, θα μπορούσαμε να τονίσουμε ότι έγινε ένα μεγάλο και ασυγχώρητο σφάλμα –κατά πολλούς ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου– που αναιρεί την σχέση πολιτικών σκοπών και πολεμικών ενεργειών.
Η εξόντωση δεκάδων χιλιάδων αμάχων στην Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Ακολούθησε μια περίοδος αμηχανίας δύο περίπου δεκαετιών που συνοδευόταν από αμερικανικό πυρηνικό μονοπώλιο το οποίο τερματίστηκε την δεκαετία του 1960. Το 1972 οι Συνθήκες SALT-AΒΜ κωδικοποίησαν αυτό το γεγονός με το να οριστεί αριθμητική οροφή κατοχής πυρηνικών όπλων. Ταυτόχρονα απαγόρευσε την απόκτηση αμυντικών αντιβαλλιστικών πυραύλων εκατέρωθεν.
Η πυρηνική ισοδυναμία, ακριβώς, αλλά και μεγαλύτερη συνειδητοποίηση των άνευ προηγουμένου καταστροφικών ιδιοτήτων των πυρηνικών όπλων σήμαινε ότι ο πολιτικός σκοπός που εξυπηρετούν πλέον τα πυρηνικά όπλα συνίσταται στην αποτροπή έκρηξης πυρηνικού πολέμου και όχι στην χρήση τους στο πεδίο των μαχών.
Αργότερα προς το τέλος του 1970 και πριν ο πρόεδρος Ρήγκαν προχωρήσει στα σχέδια ανάπτυξη πυρηνικής άμυνας (SDI Strategic Defense Initiative) η μελέτη για τον «πυρηνικό χειμώνα» είχε μια καταλυτική επίδραση στην στρατηγική θεωρία περί τα πυρηνικά. Ακόμη και ένας μικρός αριθμός πυρηνικών εκρήξεων θα προκαλούσε μεγάλες πυρκαγιές, σκόνες και σύννεφα που θα άλλαζαν δραστικά την ζωή όπως την γνωρίζουμε εδώ και χιλιάδες χρόνια (για όσους θα επιβίωναν).
Παρά τις κατά καιρούς ρητορικές αμφιταλαντεύσεις τα στρατηγικά δόγματα των κρατών που κατέχουν πυρηνικά όπλα εκπληρώνουν ουσιαστικά τον μοναδικό πολιτικό σκοπό αποτροπής ενός πυρηνικού πολέμου. Υπαινιγμοί –πρώτα στο Αφγανιστάν, μετά στο Ιράκ, στην συνέχεια στην Κορέα και στο Ιράν– της αμερικανικής ηγεσίας για χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων αποτελεί όντως πολιτικά ανεύθυνη και επικίνδυνη παραφιλολογία. Η συζήτηση αυτή αναζωπυρώθηκε μετά την κρίση στην Ουκρανία όταν διαφάνηκε έστω και ως πιθανό ενδεχόμενο μια στρατιωτική επιχείρηση που θα ενέπλεκε την Ρωσία με στρατεύματα του ΝΑΤΟ. Πόλεμος μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων μέχρι σήμερα δεν υπήρξε. Μια συμβατική σύγκρουση θεωρείται ότι ενέχει μεγάλους κινδύνους για κάτι τέτοιο.
Παρά το γεγονός ότι κατά καιρού0ς ανεύθυνες δηλώσεις δυνατό να προκαλούν ήδη αλλαγές στο πυρηνικό σκηνικό που κανείς δεν θα ήθελε και που κανένα δεν συμφέρουν, είναι ένα πράγμα οι δηλώσεις και άλλο η εκτέλεση μιας πυρηνικής επίθεσης. Η πρώτη μετά το Ναγκασάκι εκτέλεση μιας τέτοιας επίθεσης κυριολεκτικά θα ανοίξει την πόρτα του πυρηνικού φρενοκομείου.
Δεν πρόκειται, υπογραμμίζεται, μόνο για τις δυνητικές ανθρώπινες βόμβες ισλαμιστών απ’ όλο τον κόσμο (εάν κτυπηθεί μια μουσουλμανική χώρα) που πιθανότατα θα καταστήσουν την ζωή στις δυτικές πόλεις μαρτύριο ή ακόμη για τις απρόβλεπτες επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία. Πρόκειται για τις συνέπειες στο πεδίο της νομιμοποίησης χρήσης πυρηνικών όπλων. Αναπόδραστα θα μπορούσε να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτη διασπορά πυρηνικών όπλων ακόμη και σε μη κρατικούς δρώντες, κάτι που δυνατό μελλοντικά να κλιμακωθεί σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Κυριολεκτικά, η ελαφρότητα, η επιπολαιότητα, ο ανορθολογισμός και ο παραλογισμός πολιτικών ηγετών μεγάλων δυνάμεων που θα έπρεπε να συμπεριφέρονται υπεύθυνα αφήνει κατάπληκτο όποιο είναι στοιχειωδώς μυημένος με την πυρηνική ισχύ, τα πυρηνικά στρατηγικά δόγματα και τις συνέπειες χρήσης μιας τόσο καταστροφικής ισχύος.
Ακόμη και αν δεν οδηγηθούμε στο τέλμα ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος στο εγγύς μέλλον, αυτό που διακυβεύεται στους διεθνείς θεσμούς είναι εξίσου σημαντικό για τις διακρατικές σχέσεις, την ειρήνη, την σταθερότητα και τον τρόπο που νοηματοδοτείται η διεθνής τάξη.
Πιο συγκεκριμένα, καταστρατηγείται ο ρόλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, διασύρεται η Συλλογική Ασφάλεια και παραμερίζονται οι θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου περί εσωτερικής-εξωτερικής κυριαρχίας, διακρατικής ισοτιμίας και μη επέμβασης. Η άσκηση βίας μιας τέτοιας έκτασης εκθεμελιώνει τον ρόλο των θεσμών διεθνούς τάξης καθότι υποδηλώνει μια απόφαση ότι ο μεγαλύτερος και πιο καταστροφικός πόλεμος, είναι απόφαση που εμπίπτει στην διακριτική ευχέρεια των «εχόντων» πυρηνικά όπλα. Όσο και αν αυτό δεν αποτελεί αντικείμενο συζητήσεων (κατά κάποιο τρόπο κατανοητό καθότι δεν συμφέρει τους «έχοντες και κατέχοντες») είναι αναμφίβολα ένα μεγάλο ζήτημα της διεθνούς πολιτικής του 21 αιώνα. Είτε δηλαδή θα υπάρχουν κώδικες, αρχές και ίσως κανόνες που θα διέπουν την διακρατική τάξη είτε θα εισέλθουμε σε μια ολοκληρωτική «κατάσταση της φύσης».
Συντομογραφικά τονίζουμε ως προς αυτό ότι όλες αυτές οι αντι-ηγεμονικές κατακτήσεις του πολιτικού πολιτισμού των ανθρώπων στις διεθνείς σχέσεις της ύστερης εποχής, ήταν απόρροια της ήττας των αυτοκρατορικών αξιώσεων από τους αγώνες εθνικής ανεξαρτησίας.
Το καθεστώς διεθνών σχέσεων είναι γι’ αυτό οντολογικά θεμελιωμένο στην αρχή της κυριαρχίας-ανεξαρτησίας. Όποιος το αμφισβητεί, ειδικά αυτοί που έχουν την ισχύ να το εκθεμελιώσουν, εξωθεί την διεθνή πολιτική σε προ-πολιτικές καταστάσεις. Αν και η ακύρωση της κυριαρχίας ως βάση λειτουργίας του διεθνούς συστήματος πρέπει να θεωρείται ανέφικτη, εκδηλώνεται μια ανορθολογική προσδοκία των Μονίμων Μελών –και μια ηχηρή σιωπή πολλών άλλων κρατών– πως το Συμβούλιο Ασφαλείας θα μπορούσε να αποτελέσει το όργανο επιβολής στα υπόλοιπα έθνη μιας μόνιμης διάκρισης μεταξύ «εχόντων» και «μη εχόντων» στο πυρηνικό πεδίο. Αυτό δεν μπορεί παρά να ενέχει μεγάλες συνέπειες για την μελλοντική διεθνή πολιτική.
Η μη διασπορά των πυρηνικών όπλων που θα επιβάλλουν οι «έχοντες και κατέχοντες» δεν είναι μια απλή υπόθεση και οπωσδήποτε δύσκολα θα μπορούσε να επιβληθεί ετσιθελικά και σε μόνιμη βάση ελέω ισχύος.
Στο ζήτημα αυτό, θα πρόσθετα, η διαστροφή της αλήθειας δεν είναι καλός σύμβουλος ούτε για πολιτική σκέψη ούτε για πολιτικές αποφάσεις, ακόμη και για υπερδυνάμεις. Η «Συνθήκη Μη Διασποράς των Πυρηνικών Όπλων» αποτελεί, ουσιαστικά, μια υπόσχεση των «εχόντων πυρηνικά», ότι θα προχωρήσουν, αφενός σε περιορισμό των πυρηνικών οπλοστασίων, και αφετέρου, «στην λήψη αποτελεσματικών μέτρων προς την κατεύθυνση ενός πυρηνικού αφοπλισμού» (κανείς δεν έχει παρά να διαβάσει την πρώτη σελίδα αυτής της Συνθήκης που παραθέτω στα Αγγλικά στο τέλος του κειμένου). Στην βάση αυτής της νομικής και ταυτόχρονα πολιτικής δέσμευσης, ακριβώς, τα υπόλοιπα κυρίαρχα κράτη υποσχέθηκαν ότι θα περιοριστούν στην ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας.
Κρίσεις όπως αυτές του Ιράκ, του Ιράν και της Κορέας αναδεικνύουν το μεγάλο αυτό πρόβλημα το οποίο όσο η τεχνολογία προχωρεί τόσο θα γίνεται οξύτερο. Υπάρχουν τρία στάδια για την λελογισμένη και υπεύθυνη αντιμετώπισή του.
Άμεσα, απαιτείται αυτοσυγκράτηση όλων επειδή παίζοντας με τα πυρηνικά όπλα παίζουν με την φωτιά. Σε βραχυχρόνιο επίπεδο και ανεξαρτήτως άλλων ανταγωνισμών, απαιτείται εμπλοκή όλων των κρατών σε μια πορεία δραστικού περιορισμού των πυρηνικών οπλοστασίων.
Αντί λοιπόν ψύχραιμης συζήτησης για ένα ζήτημα που αφορά το συμφέρον επιβίωσης όλων των κρατών, εδώ και πολύ καιρό εισήλθαμε άρχισε ένα θέατρο του παραλόγου: Παντελώς ανορθολογικά και ατελέσφορα, οι «επίσημα έχοντες πυρηνικά» φαίνεται να νομίζουν ότι θα μπορούσε να καταστεί ο ΟΗΕ μέσο αυθαίρετων αποφάσεων για την καθιέρωση μόνιμων διακρίσεων μεταξύ εχόντων και μη εχόντων χωρίς οι ίδιοι να τηρήσουν τις συμβατικές και πολιτικές τους δεσμεύσεις στο πεδίο της διασποράς πυρηνικών όπλων.
Κυριολεκτικά, μόνο ελαφρόμυαλοι θα μπορούσαν να διανοηθούν ότι θα μακροημερεύσει μια τέτοια διάκριση σ’ ένα δυναμικά εξελισσόμενο κόσμο κυρίαρχων κοινωνιών που μόλις πριν μερικές δεκαετίες αγωνίστηκαν για την εθνική τους ανεξαρτησία. Όπως πολύ σωστά υποστήριξε ο Παναγιώτης Κονδύλης στο κορυφαίο του έργο «Θεωρία του Πολέμου» –το θεωρώ ένα από τα σημαντικότερα έργα για τον πόλεμο συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών– η τεχνολογική πρόοδος αλλάζει δραστικά τις δυνατότητες των «μη εχόντων» ακόμη και μη κρατικών δρώντων όπως διεθνικές τρομοκρατικές οργανώσεις.
Κλείνοντας αυτό το σύντομο σημείωμα αναφέρεται ότι όσον αφορά την δέσμευση για πυρηνικό αφοπλισμό, πρέπει να θεωρείται δύσκολη υπόθεση ακόμη και μακροχρόνια. Κυρίως, προσκρούει σε τρία μεγάλα εμπόδια:
Πρώτον, το ποιος κατέχει μια τέτοια ισχύ τα αμέσως επόμενα χρόνια κατά κάποιο τρόπο προκρίνει τις θέσεις, τους ρόλους, τα συμφέροντα και την κατανομή τους στο διεθνές σύστημα. Δύσκολα, επομένως, οι έχοντες θα εγκατέλειπαν ένα τέτοιο πλεονέκτημα.
Δεύτερον, κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχθεί η πυρηνική τεχνολογία και κατά συνέπεια εγκαταλείποντας αυτή την ισχύ μπορεί ένα σημερινό μεγάλο κράτος να βρεθεί λιγότερο ισχυρό σε σύγκριση με μια ή μεσαία ή μικρή δύναμη (πρώτος ο Ντε Γκολ, ονόμασε το πυρηνικό όπλο «εξισωτή ισχύος»).
Τρίτον, η τεχνολογική πρόοδος και η δυνατότητα ανεξέλεγκτης διασποράς λόγω τεχνολογίας σημαίνει ότι κατοχή μερικών έστω πυρηνικών όπλων «για παν ενδεχόμενο» θα έπρεπε να τα θέσει κάτω από κάποιου είδους διεθνή έλεγχο. Κάτι τέτοιο όμως προϋποθέτει ένα ανθόσπαρτο διεθνές σύστημα απαλλαγμένο αιτιών πολέμου όπου δεν θα υπάρχουν ηγεμονικοί ανταγωνισμοί και όπου η άνιση ανάπτυξη θα έχει τερματιστεί. Παρά το ότι μερικοί απρόσεκτοι (;) Έλληνες «διεθνολόγοι» πριν δέκα περίπου χρόνια έγραψαν ότι πολύ σύντομα θα νοιώσουμε μια τέτοια χαρά, το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει.
Αν και κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με αυτή την πραγματικότητα θα πρέπει να την λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη. Το διεθνές σύστημα δεν είναι αυτό που κάποιοι τα τελευταία είκοσι χρόνια έπεισαν τους Έλληνες ότι θα είναι. Δεν θα είναι ένα δηλαδή ένα ανθόσπαρτο «παγκοσμιοποιημένο» πεδίο πολιτικά αδιάφορων ταξιδιωτών και εμπόρων, καθώς επίσης και ένα πεδίο μεγαλόψυχων και αλτρουιστικών ηγεμονικών δυνάμεων.
Θίγοντας, ακριβώς, το πιο ακραίο και πιο επικίνδυνο φαινόμενο της διεθνούς πολιτικής, την πυρηνική ισχύ, αξίζει να γίνουν μερικές αναφορές στην πρόσφατη διαδρομή των νεοελλήνων και στην συγκαιρινή συγκυρία.
Οι εγχώριοι δράστες ήταν πολλοί και φορείς εξ αντικειμένου κίβδηλων επιστημονικών τίτλων. Για όσους αναμίχθηκαν με τα δημόσια είναι σωστό να υπογραμμιστεί ότι ήταν ανύπαρκτης ή πολύ χαμηλής πολιτικής υπόστασης. Ακόμη και εξαιρέσεις να υπήρχαν σε μια τέτοια κατάσταση καταπνίγονται. Το αποτέλεσμα είναι ότι η Ελλάδα οδηγήθηκε στο χαμηλότερο σήμερα σκαλί ένα βήμα πριν την άβυσσο.
Προβλέψεις δύσκολα μπορούν να γίνουν ιδιαίτερα με δεδομένο ότι το ίδιο πνευματικοπολιτικά σάπιο αριστεροδεξιοαναρχικοσοσιαλιστικό σύστημα που οδήγησε την Ελλάδα στα βράχια συνεχίζει να κάθεται στις καρέκλες και να αερολογεί αδύναμο να κατανοήσει τις ανελέητες κρατοκεντρικές λογικές της διεθνούς πολιτικής. Ως εκ τούτου αδύναμο και ανίκανο να εμπνεύσει και συσπειρώσει τους νεοέλληνες γύρω από τις έννοιες εθνοκράτος και πατρίδα. Έννοιες όχι υποθετικές αλλά συνώνυμες της επιβίωσης.
Η θεραπεία συναρτάται με την διάγνωση των παθογενειών των ασθενειών. Τα κύρια αίτια της συμφοράς που έπληξε τους νεοέλληνες την δεκαετία του 2010 είναι το πολύ μεγάλο έλλειμμα στοιχειώδους έστω γνώσης της φυσιογνωμίας και των χαρακτηριστικών της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής. Εννοώ το κρατοκεντρικό σύστημα της Βεστφαλίας – 1648 που αναπτύχθηκε, εδραιώθηκε και επικυρώθηκε στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ του 1945.
Αυτό το σύστημα βαθαίνει ολοένα και περισσότερο γεγονός που το καθιστά ανελέητα ανταγωνιστικό και για τους απρόσεκτους θανατηφόρο. Ελάχιστοι ή κανείς όμως άκουε ή σήμερα ακούει την βοή της κρατοκεντρικής λογικής. Λογική που απαιτεί όχι την κυρίαρχη πλέον ιδιωτεία αλλά ακλόνητη φιλοπατρία, ισχυρό κράτος, συσπείρωση γύρω από την αυτοσυντήρηση και εν γένει ασφάλεια του κράτους και κοινωνική συνοχή που διαφυλάττει το κράτος ενιαίο.
Η κοινωνική συνοχή πλήττεται καθημερινά εδώ και πέντε χρόνια από τερατώδεις και κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτους χρηματοοικονομικούς δολοφόνους. Ενδοκρατικά ο ανταγωνισμός των ίδιων καρεκλοκένταυρων δεν είναι το πώς θα στηρίξουν την επιβίωση του κράτους αλλά το πόσο και πως θα υπηρετήσουν αυτούς τους δολοφόνους.
Μια άλλη πολιτική θα απαιτούσε φιλοπατρία, απόρριψη κάθε ασυνάρτητης διεθνιστικής ή κοσμοπολιτικής αφέλειας και ικανότητα συσπείρωσης της κοινωνίας.
Υστερόγραφο. Το ζήτημα της πυρηνικής ισχύος έχει αναλυθεί σε πολλά κείμενα του υπογράφοντος κυρίως στο «Nuclear Strategy and European Security Dilemmas». Το πυρηνικό ζήτημα θέτει και μια σειρά μεγάλων ερωτημάτων για την σχέση πολιτικής και πολέμου που δεν θίξαμε πιο πάνω και που αναλύονται αλλού.
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr
Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Διεθνής πολιτική 21ος αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνοhttps://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμόςhttps://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμόςhttps://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτηςhttps://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos
Συνθήκη Μη διασποράς πυρηνικών όπλων (αγγλικό κείμενο Συνθήκης)
INF INFCIRC/140
http://www.iaea.org/Publications/Documents/Treaties/npt.html
22 April 1970 International Atomic Energy Agency
INFORMATION CIRCULAR GENERAL Distr.
ENGLISH TREATY ON THE NON-PROLIFERATION OF NUCLEAR WEAPONS
Notification of the entry into force
- By letters addressed to the Director General on 5, 6 and 20 March 1970 respectively, the Governments of the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland, the United States of America and the Union of Soviet Socialist Republics, which are designated as the Depositary Governments in Article IX. 2 of the Treaty on the Non-Proliferation of Nuclear Weapons, informed the Agency that the Treaty had entered into force on 5 March 1970. 2. The text of the Treaty, taken from a certified true copy provided by one of the Depositary Governments, is reproduced below for the convenience of all Members.
___________________________________________________________________
TREATY ON THE NON-PROLIFERATION OF NUCLEAR WEAPONS
The States concluding this Treaty, hereinafter referred to as the “Parties to the Treaty”,
Considering the devastation that would be visited upon all mankind by a nuclear war and the
consequent need to make every effort to avert the danger of such a war and to take measures to safeguard the security of peoples, Believing that the proliferation of nuclear weapons would seriously enhance the danger of nuclear war, In conformity with resolutions of the United Nations General Assembly calling for the conclusion of an agreement on the prevention of wider dis semination of nuclear weapons, Undertaking to co-operate in facilitating the application of International Atomic Energy
Agency safeguards on peaceful nuclear activities, Expressing their support for research, development and other efforts to further the application, within the framework of the International Atomic Energy Agency safeguards system, of the principle of safeguarding effectively the flow of source and special fissionable materials by use of instruments and other techniques at certain strategic points, Affirming the principle that the benefits of peaceful applications of nuclear technology, including any technological by-products which may be derived by nuclear-weapon States from the development of nuclear explosive devices, should be available for peaceful purposes to all Parties to the Treaty, whether nuclear-weapon or non-nuclear-weapon States, Convinced that, in furtherance of this principle, all Parties to the Treaty are entitled to participate in the fullest possible exchange of scientific information for, and to contribute alone or in co-operation with other States to, the further development of the applications of atomic
energy for peaceful purposes, Declaring their intention to achieve at the earliest possible date the cessation of the nuclear arms race and to undertake effective measures in the direction of nucleardisarmament, Urging the co-operation of all States in the attainment of this objective, (έμφαση δικήμου) Recalling the determination expressed by the Parties to the 1963 Treaty banning nuclear weapon tests in the atmosphere, in outer space and under water in its Preamble to seek to achieve the discontinuance of all test explosions of nuclear weapons for all time and to continue
negotiations to this end, Desiring to further the easing of international tension and the strengthening of trust between States in order to facilitate the cessation of the manufacture of nuclear weapons, the liquidation of all their existing stockpiles, and the elimination from national arsenals of nuclear weapons and the means of their delivery pursuant to a Treaty on general and complete disarmament under strict and effective international control, Recalling that, in accordance with the Charter of the United Nations, States must refrain in their international relations from the threat or use of force against the territorial integrity or political independence of any State, or in any other manner inconsistent with the Purposes of the United Nations, and that the establishment and maintenance of international peace and security are to be promoted with the least diversion for armaments of the world’s human and economic resources,
Have agreed as follows:
ARTICLE I
Each nuclear-weapon State Party to the Treaty undertakes not to transfer to any recipient whatsoever nuclear weapons or other nuclear explosive devices or control over such weapons or explosive devices directly, or indirectly; and not in any way to assist, encourage, or induce any non-nuclear-weapon State to manufacture or otherwise acquire nuclear weapons or other nuclear explosive devices, or control over such weapons or explosive devices.
ARTICLE II
Each non-nuclear-weapon State Party to the Treaty undertakes not to receive the transfer from any transferor whatsoever of nuclear weapons or other nuclear explosive devices or of control over such weapons or explosive devices directly, or indirectly; not to manufacture or otherwise acquire nuclear weapons or other nuclear explosive devices; and not to seek or receive any assistance in the manufacture of nuclear weapons or other nuclear explosive devices.
ARTICLE III
- Each Non-nuclear-weapon State Party to the Treaty undertakes to accept safeguards, as set forth in an agreement to be negotiated and concluded with the International Atomic Energy Agency in accordance with the Statute of the International Atomic Energy Agency and the Agency’s safeguards system, for the exclusive purpose of verification of the fulfilment of its obligations assumed under this Treaty with a view to preventing diversion of nuclear energy from peaceful uses to nuclear weapons or other nuclear explosive devices. Procedures for the safeguards required by this Article shall be followed with respect to source or special fissionable material whether it is being produced, processed or used in any principal nuclear facility or is outside any such facility. The safeguards required by this Article shall be applied on all source or special fissionable material in all peaceful nuclear activities within the territory of such State, under its jurisdiction, or carried out under its control anywhere.
- Each State Party to the Treaty undertakes not to provide: (a) source or special fissionable material, or (b) equipment or material especially designed or prepared for the processing, use or production of special fissionable material, to any non-nuclear-weapon State for peaceful purposes, unless the source or special fissionable material shall be subject to the safeguards required by this Article.
- The safeguards required by this Article shall be implemented in a manner designed to comply with Article IV of this Treaty, and to avoid hampering the economic or technological development of the Parties or international co-operation in the field of peaceful nuclear activities, including the international exchange of nuclear material and equipment for the processing, use or production of nuclear material for peaceful purposes in accordance with the provisions of this Article and the principle of safeguarding set forth in the Preamble of the Treaty.
- Non-nuclear-weapon States Party to the Treaty shall conclude agreements with the
International Atomic Energy Agency to meet the requirements of this Article either individually or together with other States in accordance with the Statute of the International Atomic Energy Agency. Negotiation of such agreements shall commence within 180 days from the original entry into force of this Treaty. For States depositing their instruments of ratification or accession after the 180-day period, negotiation of such agreements shall commence not later than the date of such deposit. Such agreements shall enter into force not later than eighteen months after the date of initiation of negotiations.
ARTICLE IV
- Nothing in this Treaty shall be interpreted as affecting the inalienable right of all the
Parties to the Treaty to develop research, production and use of nuclear energy for peaceful purposes without discrimination and in conformity with Articles I and II of this Treaty.
- All the Parties to the Treaty undertake to facilitate, and have the right to participate in. the fullest possible exchange of equipment, materials and scientific and technological information for the peaceful uses of nuclear energy. Parties to the Treaty in a position to do so shall also cooperate in contributing alone or together with other States or international organizations to the further development of the applications of nuclear energy for peaceful purposes, especially in the territories of non-nuclear-weapon States Party to the Treaty, with due consideration for the needs of the developing areas of the world.
ARTICLE V
Each Party to the Treaty undertakes to take appropriate measures to ensure that, in accordance with this Treaty, under appropriate international observation and through appropriate international procedures, potential benefits from any peaceful applications of nuclear explosions will be made available to non-nuclear-weapon States Party to the Treaty on a non-discriminatory basis and that the charge to such Parties for the explosive devices used will be as low as possible and exclude any charge for research and development. Non-nuclear weapon States Party to the Treaty shall be able to obtain such benefits, pursuant to a special international agreement or agreements, through an appropriate international body with adequate representation of non-nuclear-weapon States. Negotiations on this subject shall commence as soon as possible after the Treaty enters into force. Non-nuclear-weapon States Party to the Treaty so desiring may also obtain such benefits pursuant to bilateral agreements.
ARTICLE VI
Each of the Parties to the Treaty undertakes to pursue negotiations in good faith on effective measures relating to cessation of the nuclear arms race at an early date and to nuclear disarmament, and on a treaty on general and complete disarmament under strict and effective international control.
ARTICLE VII
Nothing in this Treaty affects the right of any group of States to conclude regional treaties in order to assure the total absence of nuclear weapons in their respective territories.
ARTICLE VIII
- Any Party to the Treaty may propose amendments to this Treaty. The text of any proposed amendment shall be submitted to the Depositary Governments which shall circulate it to all Parties to the Treaty. Thereupon, if requested to do so by one-third or more of the Parties to the Treaty, the Depositary Governments shall convene a conference, to which they shall invite all the Parties to the Treaty, to consider such an amendment.
- Any amendment to this Treaty must be approved by a majority of the votes of all the
Parties to the Treaty, including the votes of all nuclear-weapon States Party to the Treaty and all other Parties which, on the date the amendment is circulated, are members of the Board of Governors of the International Atomic Energy Agency. The amendment shall enter into force for each Party that deposits its instrument of ratification of the amendment upon the deposit of such instruments of ratification by a majority of all the Parties, including the instruments of ratification of all nuclear-weapon States Party to the Treaty and all other Parties which, on the date the amendment is circulated, are members of the Board of Governors of the International Atomic Energy Agency. Thereafter, it shall enter into force for any other Party upon the deposit of its instrument of ratification of the amendment.
- Five years after the entry into force of this Treaty, a conference of Parties to the Treaty shall be held in Geneva, Switzerland, in order to review the operation of this Treaty with a view to assuring that the purposes of the Preamble and the provisions of the Treaty are being realised. At intervals of five years thereafter. a majority of the Parties to the Treaty may obtain, by submitting a proposal to this effect to the Depositary Governments, the convening of further conferences with the same objective of reviewing the operation of the Treaty.
ARTICLE IX
- This Treaty shall be open to all States for signature. Any State which does not sign the Treaty before its entry into force in accordance with paragraph 3 of this Article may accede to it at any time.
- This Treaty shall be subject to ratification by signatory States. Instruments of ratification and instruments of accession shall be DEPOSITED
with the Governments of the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland, the Union of Soviet Socialist Republics and the United States of America, which are hereby designated the Depositary Governments.
- This Treaty shall enter into force after its ratification by the States, the Governments of which are designated Depositaries of the Treaty, and forty other States signatory to this Treaty and theDEPOSIT of their instruments of ratification. For the purposes of this Treaty, a nuclear weapon State is one which has manufactured and exploded a nuclear weapon or other nuclear explosive device prior to 1 January, 1967.
- For States whose instruments of ratification or accession are DEPOSITED subsequent to the entry into force of this Treaty, it shall enter into force on the date of theDEPOSIT of their instruments of ratification or accession.
- The Depositary Governments shall promptly inform all signatory and acceding States of the date of each signature, the date of deposit of each instrument of ratification or of accession, the date of the entry into force of this Treaty, and the date of receipt of any requests for convening a conference or other notices.
- This Treaty shall beREGISTERED by the Depositary Governments pursuant to Article 102 of the Charter of the United Nations.
ARTICLE X
- Each Party shall in exercising its national sovereignty have the right to withdraw from the Treaty if it decides that extraordinary events, related to the subject matter of this Treaty, have jeopardized the supreme interests of its country. It shall give notice of such withdrawal to all other Parties to the Treaty and to the United Nations Security Council three months in advance. Such notice shall include a statement of the extraordinary events it regards as having jeopardized its supreme interests. (έμφαση δική μου)
- Twenty-five years after the entry into force of the Treaty, a conference shall be convened to decide whether the Treaty shall continue in force indefinitely, or shall be extended for an additional fixed period or periods. This decision shall be taken by a majority of the Parties to the Treaty.
ARTICLE XI
This Treaty, the English, Russian, French, Spanish and Chinese texts of which are equally authentic, shall be deposited in the archives of the Depositary Governments. Duly certified copies of this Treaty shall be transmitted by the Depositary Governments to the Governments of the signatory and acceding States.
IN WITNESS WHEREOF the undersigned, duly authorised, have signed this Treaty. DONE in triplicate, at the cities of London, Moscow and Washington, the first day of July, one thousand nine hundred and sixty-eight.
Παναγιώτης Ήφαιστος
Μια ενδιαφέρουσα έκθεση της υπηρεσίας ερευνών του Αμερικανικού Κογκρέσου που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο πρόσφατα (Arms Control and Nonproliferation: A Catalog of Treaties and Agreements http://wp.me/p3OlPy-162) όπως είναι φυσικό εξετάζει το ζήτημα των πυρηνικών όπλων από μια Αμερικανικοκεντρική σκοπιά.
Σημειώνεται, παρενθετικά ότι, για κάτι τέτοιο εκπλήσσονται όσοι δεν γνωρίζουν για τον σχεδόν καθολικά στρατευμένο χαρακτήρα της ανάλυσης της διεθνούς πολιτικής.
Όσοι δεν κατανοούν ότι σε ένα κρατοκεντρικό κόσμο κάθε βιώσιμο κράτος εκλογικεύει το δικό του συμφέρον, τις δικές του αξιώσεις ισχύος και το δικό του σύστημα επιχειρημάτων στο ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα.
Ασφαλώς, σε μη βιώσιμα κράτη διανοούμενοι φούσκες εκατοστής τάξης υποστηρίζουν ξένα συμφέροντα εις βάρος του δικού τους κράτους. Σε χώρες υποψήφιες για σφαγή, βέβαια, υπάρχει και μια συνομοταξία χρήσιμων ηλιθίων οι οποίοι επιτίθενται ακόμη και κατά αξιολογικά ελεύθερων αναλύσεων στα πεδία της στρατηγικής θεωρίας.
Έτσι, τις δεκαετίες του 1990 και 2000 δολοφονούσαν τον χαρακτήρα όσων ανέλυαν με κλασικό τρόπο σταθερές της αποτρεπτικής στρατηγικής. Σε ένα κράτος που υπάρχουν ασυνάρτητοι, αφελείς και υπηρέτες ξένων είναι νομοτέλεια να υποστούν ζημιές. Αυτό όμως είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα που αναλύεται αλλού και που θα τύχει περαιτέρω επεξεργασίας μελλοντικά.
Εδώ όμως θα σταθούμε σε ένα γενικότερο επίπεδο προβληματισμού που αφορά το μεγαλύτερο ζήτημα του μέλλοντος, την πυρηνική ισχύ. Αφορά βέβαια πρωτίστως τις πυρηνικές δυνάμεις αλλά και με δύο τουλάχιστον τρόπους και την περιφέρειά μας. Αφενός γιατί η Τουρκία ενδέχεται μελλοντικά να επιδιώξει να αποκτήσει πυρηνικά όπλα και αφετέρου γιατί το ενδεχόμενο απόκτησης πυρηνικών όπλων από μη κρατικούς δρώντες δεν είναι παντελώς εκτός εικόνας.
Εξαρχής, θα πρέπει να τονιστεί ότι παρατηρώντας την διαδρομή του ζητήματος της διασποράς των πυρηνικών όπλων η περίοδος μετά τις πρώτες μεγάλες συμφωνίες του 1972-3 και όσο προχωρούσαμε στις δεκαετίες του 1980 και 1990, διάφορα γεγονότα θόλωναν την κυρίαρχη αρχική άποψη πως το πυρηνικό όπλο μπορεί να είναι μόνο αποτρεπτικό. Υπογραμμίζεται, ακριβώς, ότι η συντριπτικά κυρίαρχη άποψη όταν έγιναν οι συμφωνίες περιορισμού των πυρηνικών όπλων ήταν ότι πρόκειται για όπλο αποτροπής και όχι διεξαγωγής πολέμου. Εξ ου και συμπεριλήφθηκε η συμφωνία απαγόρευσης των αντί-βαλλιστικών (αμυντικών κατά επερχόμενων βαλλιστικών πυρών) πυραύλων.
Εάν ρίξουμε μια ματιά στην πρώτη φάση κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου όταν ανακαλύφθηκε το πυρηνικό όπλο και ιδιαίτερα όταν απέκτησε επιχειρησιακές δυνατότητες, θα μπορούσαμε να τονίσουμε ότι έγινε ένα μεγάλο και ασυγχώρητο σφάλμα –κατά πολλούς ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου– που αναιρεί την σχέση πολιτικών σκοπών και πολεμικών ενεργειών.
Η εξόντωση δεκάδων χιλιάδων αμάχων στην Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Ακολούθησε μια περίοδος αμηχανίας δύο περίπου δεκαετιών που συνοδευόταν από αμερικανικό πυρηνικό μονοπώλιο το οποίο τερματίστηκε την δεκαετία του 1960. Το 1972 οι Συνθήκες SALT-AΒΜ κωδικοποίησαν αυτό το γεγονός με το να οριστεί αριθμητική οροφή κατοχής πυρηνικών όπλων. Ταυτόχρονα απαγόρευσε την απόκτηση αμυντικών αντιβαλλιστικών πυραύλων εκατέρωθεν.
Η πυρηνική ισοδυναμία, ακριβώς, αλλά και μεγαλύτερη συνειδητοποίηση των άνευ προηγουμένου καταστροφικών ιδιοτήτων των πυρηνικών όπλων σήμαινε ότι ο πολιτικός σκοπός που εξυπηρετούν πλέον τα πυρηνικά όπλα συνίσταται στην αποτροπή έκρηξης πυρηνικού πολέμου και όχι στην χρήση τους στο πεδίο των μαχών.
Αργότερα προς το τέλος του 1970 και πριν ο πρόεδρος Ρήγκαν προχωρήσει στα σχέδια ανάπτυξη πυρηνικής άμυνας (SDI Strategic Defense Initiative) η μελέτη για τον «πυρηνικό χειμώνα» είχε μια καταλυτική επίδραση στην στρατηγική θεωρία περί τα πυρηνικά. Ακόμη και ένας μικρός αριθμός πυρηνικών εκρήξεων θα προκαλούσε μεγάλες πυρκαγιές, σκόνες και σύννεφα που θα άλλαζαν δραστικά την ζωή όπως την γνωρίζουμε εδώ και χιλιάδες χρόνια (για όσους θα επιβίωναν).
Παρά τις κατά καιρούς ρητορικές αμφιταλαντεύσεις τα στρατηγικά δόγματα των κρατών που κατέχουν πυρηνικά όπλα εκπληρώνουν ουσιαστικά τον μοναδικό πολιτικό σκοπό αποτροπής ενός πυρηνικού πολέμου. Υπαινιγμοί –πρώτα στο Αφγανιστάν, μετά στο Ιράκ, στην συνέχεια στην Κορέα και στο Ιράν– της αμερικανικής ηγεσίας για χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων αποτελεί όντως πολιτικά ανεύθυνη και επικίνδυνη παραφιλολογία. Η συζήτηση αυτή αναζωπυρώθηκε μετά την κρίση στην Ουκρανία όταν διαφάνηκε έστω και ως πιθανό ενδεχόμενο μια στρατιωτική επιχείρηση που θα ενέπλεκε την Ρωσία με στρατεύματα του ΝΑΤΟ. Πόλεμος μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων μέχρι σήμερα δεν υπήρξε. Μια συμβατική σύγκρουση θεωρείται ότι ενέχει μεγάλους κινδύνους για κάτι τέτοιο.
Παρά το γεγονός ότι κατά καιρού0ς ανεύθυνες δηλώσεις δυνατό να προκαλούν ήδη αλλαγές στο πυρηνικό σκηνικό που κανείς δεν θα ήθελε και που κανένα δεν συμφέρουν, είναι ένα πράγμα οι δηλώσεις και άλλο η εκτέλεση μιας πυρηνικής επίθεσης. Η πρώτη μετά το Ναγκασάκι εκτέλεση μιας τέτοιας επίθεσης κυριολεκτικά θα ανοίξει την πόρτα του πυρηνικού φρενοκομείου.
Δεν πρόκειται, υπογραμμίζεται, μόνο για τις δυνητικές ανθρώπινες βόμβες ισλαμιστών απ’ όλο τον κόσμο (εάν κτυπηθεί μια μουσουλμανική χώρα) που πιθανότατα θα καταστήσουν την ζωή στις δυτικές πόλεις μαρτύριο ή ακόμη για τις απρόβλεπτες επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία. Πρόκειται για τις συνέπειες στο πεδίο της νομιμοποίησης χρήσης πυρηνικών όπλων. Αναπόδραστα θα μπορούσε να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτη διασπορά πυρηνικών όπλων ακόμη και σε μη κρατικούς δρώντες, κάτι που δυνατό μελλοντικά να κλιμακωθεί σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Κυριολεκτικά, η ελαφρότητα, η επιπολαιότητα, ο ανορθολογισμός και ο παραλογισμός πολιτικών ηγετών μεγάλων δυνάμεων που θα έπρεπε να συμπεριφέρονται υπεύθυνα αφήνει κατάπληκτο όποιο είναι στοιχειωδώς μυημένος με την πυρηνική ισχύ, τα πυρηνικά στρατηγικά δόγματα και τις συνέπειες χρήσης μιας τόσο καταστροφικής ισχύος.
Ακόμη και αν δεν οδηγηθούμε στο τέλμα ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος στο εγγύς μέλλον, αυτό που διακυβεύεται στους διεθνείς θεσμούς είναι εξίσου σημαντικό για τις διακρατικές σχέσεις, την ειρήνη, την σταθερότητα και τον τρόπο που νοηματοδοτείται η διεθνής τάξη.
Πιο συγκεκριμένα, καταστρατηγείται ο ρόλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, διασύρεται η Συλλογική Ασφάλεια και παραμερίζονται οι θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου περί εσωτερικής-εξωτερικής κυριαρχίας, διακρατικής ισοτιμίας και μη επέμβασης. Η άσκηση βίας μιας τέτοιας έκτασης εκθεμελιώνει τον ρόλο των θεσμών διεθνούς τάξης καθότι υποδηλώνει μια απόφαση ότι ο μεγαλύτερος και πιο καταστροφικός πόλεμος, είναι απόφαση που εμπίπτει στην διακριτική ευχέρεια των «εχόντων» πυρηνικά όπλα. Όσο και αν αυτό δεν αποτελεί αντικείμενο συζητήσεων (κατά κάποιο τρόπο κατανοητό καθότι δεν συμφέρει τους «έχοντες και κατέχοντες») είναι αναμφίβολα ένα μεγάλο ζήτημα της διεθνούς πολιτικής του 21 αιώνα. Είτε δηλαδή θα υπάρχουν κώδικες, αρχές και ίσως κανόνες που θα διέπουν την διακρατική τάξη είτε θα εισέλθουμε σε μια ολοκληρωτική «κατάσταση της φύσης».
Συντομογραφικά τονίζουμε ως προς αυτό ότι όλες αυτές οι αντι-ηγεμονικές κατακτήσεις του πολιτικού πολιτισμού των ανθρώπων στις διεθνείς σχέσεις της ύστερης εποχής, ήταν απόρροια της ήττας των αυτοκρατορικών αξιώσεων από τους αγώνες εθνικής ανεξαρτησίας.
Το καθεστώς διεθνών σχέσεων είναι γι’ αυτό οντολογικά θεμελιωμένο στην αρχή της κυριαρχίας-ανεξαρτησίας. Όποιος το αμφισβητεί, ειδικά αυτοί που έχουν την ισχύ να το εκθεμελιώσουν, εξωθεί την διεθνή πολιτική σε προ-πολιτικές καταστάσεις. Αν και η ακύρωση της κυριαρχίας ως βάση λειτουργίας του διεθνούς συστήματος πρέπει να θεωρείται ανέφικτη, εκδηλώνεται μια ανορθολογική προσδοκία των Μονίμων Μελών –και μια ηχηρή σιωπή πολλών άλλων κρατών– πως το Συμβούλιο Ασφαλείας θα μπορούσε να αποτελέσει το όργανο επιβολής στα υπόλοιπα έθνη μιας μόνιμης διάκρισης μεταξύ «εχόντων» και «μη εχόντων» στο πυρηνικό πεδίο. Αυτό δεν μπορεί παρά να ενέχει μεγάλες συνέπειες για την μελλοντική διεθνή πολιτική.
Η μη διασπορά των πυρηνικών όπλων που θα επιβάλλουν οι «έχοντες και κατέχοντες» δεν είναι μια απλή υπόθεση και οπωσδήποτε δύσκολα θα μπορούσε να επιβληθεί ετσιθελικά και σε μόνιμη βάση ελέω ισχύος.
Στο ζήτημα αυτό, θα πρόσθετα, η διαστροφή της αλήθειας δεν είναι καλός σύμβουλος ούτε για πολιτική σκέψη ούτε για πολιτικές αποφάσεις, ακόμη και για υπερδυνάμεις. Η «Συνθήκη Μη Διασποράς των Πυρηνικών Όπλων» αποτελεί, ουσιαστικά, μια υπόσχεση των «εχόντων πυρηνικά», ότι θα προχωρήσουν, αφενός σε περιορισμό των πυρηνικών οπλοστασίων, και αφετέρου, «στην λήψη αποτελεσματικών μέτρων προς την κατεύθυνση ενός πυρηνικού αφοπλισμού» (κανείς δεν έχει παρά να διαβάσει την πρώτη σελίδα αυτής της Συνθήκης που παραθέτω στα Αγγλικά στο τέλος του κειμένου). Στην βάση αυτής της νομικής και ταυτόχρονα πολιτικής δέσμευσης, ακριβώς, τα υπόλοιπα κυρίαρχα κράτη υποσχέθηκαν ότι θα περιοριστούν στην ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας.
Κρίσεις όπως αυτές του Ιράκ, του Ιράν και της Κορέας αναδεικνύουν το μεγάλο αυτό πρόβλημα το οποίο όσο η τεχνολογία προχωρεί τόσο θα γίνεται οξύτερο. Υπάρχουν τρία στάδια για την λελογισμένη και υπεύθυνη αντιμετώπισή του.
Άμεσα, απαιτείται αυτοσυγκράτηση όλων επειδή παίζοντας με τα πυρηνικά όπλα παίζουν με την φωτιά. Σε βραχυχρόνιο επίπεδο και ανεξαρτήτως άλλων ανταγωνισμών, απαιτείται εμπλοκή όλων των κρατών σε μια πορεία δραστικού περιορισμού των πυρηνικών οπλοστασίων.
Αντί λοιπόν ψύχραιμης συζήτησης για ένα ζήτημα που αφορά το συμφέρον επιβίωσης όλων των κρατών, εδώ και πολύ καιρό εισήλθαμε άρχισε ένα θέατρο του παραλόγου: Παντελώς ανορθολογικά και ατελέσφορα, οι «επίσημα έχοντες πυρηνικά» φαίνεται να νομίζουν ότι θα μπορούσε να καταστεί ο ΟΗΕ μέσο αυθαίρετων αποφάσεων για την καθιέρωση μόνιμων διακρίσεων μεταξύ εχόντων και μη εχόντων χωρίς οι ίδιοι να τηρήσουν τις συμβατικές και πολιτικές τους δεσμεύσεις στο πεδίο της διασποράς πυρηνικών όπλων.
Κυριολεκτικά, μόνο ελαφρόμυαλοι θα μπορούσαν να διανοηθούν ότι θα μακροημερεύσει μια τέτοια διάκριση σ’ ένα δυναμικά εξελισσόμενο κόσμο κυρίαρχων κοινωνιών που μόλις πριν μερικές δεκαετίες αγωνίστηκαν για την εθνική τους ανεξαρτησία. Όπως πολύ σωστά υποστήριξε ο Παναγιώτης Κονδύλης στο κορυφαίο του έργο «Θεωρία του Πολέμου» –το θεωρώ ένα από τα σημαντικότερα έργα για τον πόλεμο συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών– η τεχνολογική πρόοδος αλλάζει δραστικά τις δυνατότητες των «μη εχόντων» ακόμη και μη κρατικών δρώντων όπως διεθνικές τρομοκρατικές οργανώσεις.
Κλείνοντας αυτό το σύντομο σημείωμα αναφέρεται ότι όσον αφορά την δέσμευση για πυρηνικό αφοπλισμό, πρέπει να θεωρείται δύσκολη υπόθεση ακόμη και μακροχρόνια. Κυρίως, προσκρούει σε τρία μεγάλα εμπόδια:
Πρώτον, το ποιος κατέχει μια τέτοια ισχύ τα αμέσως επόμενα χρόνια κατά κάποιο τρόπο προκρίνει τις θέσεις, τους ρόλους, τα συμφέροντα και την κατανομή τους στο διεθνές σύστημα. Δύσκολα, επομένως, οι έχοντες θα εγκατέλειπαν ένα τέτοιο πλεονέκτημα.
Δεύτερον, κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχθεί η πυρηνική τεχνολογία και κατά συνέπεια εγκαταλείποντας αυτή την ισχύ μπορεί ένα σημερινό μεγάλο κράτος να βρεθεί λιγότερο ισχυρό σε σύγκριση με μια ή μεσαία ή μικρή δύναμη (πρώτος ο Ντε Γκολ, ονόμασε το πυρηνικό όπλο «εξισωτή ισχύος»).
Τρίτον, η τεχνολογική πρόοδος και η δυνατότητα ανεξέλεγκτης διασποράς λόγω τεχνολογίας σημαίνει ότι κατοχή μερικών έστω πυρηνικών όπλων «για παν ενδεχόμενο» θα έπρεπε να τα θέσει κάτω από κάποιου είδους διεθνή έλεγχο. Κάτι τέτοιο όμως προϋποθέτει ένα ανθόσπαρτο διεθνές σύστημα απαλλαγμένο αιτιών πολέμου όπου δεν θα υπάρχουν ηγεμονικοί ανταγωνισμοί και όπου η άνιση ανάπτυξη θα έχει τερματιστεί. Παρά το ότι μερικοί απρόσεκτοι (;) Έλληνες «διεθνολόγοι» πριν δέκα περίπου χρόνια έγραψαν ότι πολύ σύντομα θα νοιώσουμε μια τέτοια χαρά, το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει.
Αν και κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με αυτή την πραγματικότητα θα πρέπει να την λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη. Το διεθνές σύστημα δεν είναι αυτό που κάποιοι τα τελευταία είκοσι χρόνια έπεισαν τους Έλληνες ότι θα είναι. Δεν θα είναι ένα δηλαδή ένα ανθόσπαρτο «παγκοσμιοποιημένο» πεδίο πολιτικά αδιάφορων ταξιδιωτών και εμπόρων, καθώς επίσης και ένα πεδίο μεγαλόψυχων και αλτρουιστικών ηγεμονικών δυνάμεων.
Θίγοντας, ακριβώς, το πιο ακραίο και πιο επικίνδυνο φαινόμενο της διεθνούς πολιτικής, την πυρηνική ισχύ, αξίζει να γίνουν μερικές αναφορές στην πρόσφατη διαδρομή των νεοελλήνων και στην συγκαιρινή συγκυρία.
Οι εγχώριοι δράστες ήταν πολλοί και φορείς εξ αντικειμένου κίβδηλων επιστημονικών τίτλων. Για όσους αναμίχθηκαν με τα δημόσια είναι σωστό να υπογραμμιστεί ότι ήταν ανύπαρκτης ή πολύ χαμηλής πολιτικής υπόστασης. Ακόμη και εξαιρέσεις να υπήρχαν σε μια τέτοια κατάσταση καταπνίγονται. Το αποτέλεσμα είναι ότι η Ελλάδα οδηγήθηκε στο χαμηλότερο σήμερα σκαλί ένα βήμα πριν την άβυσσο.
Προβλέψεις δύσκολα μπορούν να γίνουν ιδιαίτερα με δεδομένο ότι το ίδιο πνευματικοπολιτικά σάπιο αριστεροδεξιοαναρχικοσοσιαλιστικό σύστημα που οδήγησε την Ελλάδα στα βράχια συνεχίζει να κάθεται στις καρέκλες και να αερολογεί αδύναμο να κατανοήσει τις ανελέητες κρατοκεντρικές λογικές της διεθνούς πολιτικής. Ως εκ τούτου αδύναμο και ανίκανο να εμπνεύσει και συσπειρώσει τους νεοέλληνες γύρω από τις έννοιες εθνοκράτος και πατρίδα. Έννοιες όχι υποθετικές αλλά συνώνυμες της επιβίωσης.
Η θεραπεία συναρτάται με την διάγνωση των παθογενειών των ασθενειών. Τα κύρια αίτια της συμφοράς που έπληξε τους νεοέλληνες την δεκαετία του 2010 είναι το πολύ μεγάλο έλλειμμα στοιχειώδους έστω γνώσης της φυσιογνωμίας και των χαρακτηριστικών της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής. Εννοώ το κρατοκεντρικό σύστημα της Βεστφαλίας – 1648 που αναπτύχθηκε, εδραιώθηκε και επικυρώθηκε στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ του 1945.
Αυτό το σύστημα βαθαίνει ολοένα και περισσότερο γεγονός που το καθιστά ανελέητα ανταγωνιστικό και για τους απρόσεκτους θανατηφόρο. Ελάχιστοι ή κανείς όμως άκουε ή σήμερα ακούει την βοή της κρατοκεντρικής λογικής. Λογική που απαιτεί όχι την κυρίαρχη πλέον ιδιωτεία αλλά ακλόνητη φιλοπατρία, ισχυρό κράτος, συσπείρωση γύρω από την αυτοσυντήρηση και εν γένει ασφάλεια του κράτους και κοινωνική συνοχή που διαφυλάττει το κράτος ενιαίο.
Η κοινωνική συνοχή πλήττεται καθημερινά εδώ και πέντε χρόνια από τερατώδεις και κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτους χρηματοοικονομικούς δολοφόνους. Ενδοκρατικά ο ανταγωνισμός των ίδιων καρεκλοκένταυρων δεν είναι το πώς θα στηρίξουν την επιβίωση του κράτους αλλά το πόσο και πως θα υπηρετήσουν αυτούς τους δολοφόνους.
Μια άλλη πολιτική θα απαιτούσε φιλοπατρία, απόρριψη κάθε ασυνάρτητης διεθνιστικής ή κοσμοπολιτικής αφέλειας και ικανότητα συσπείρωσης της κοινωνίας.
Υστερόγραφο. Το ζήτημα της πυρηνικής ισχύος έχει αναλυθεί σε πολλά κείμενα του υπογράφοντος κυρίως στο «Nuclear Strategy and European Security Dilemmas». Το πυρηνικό ζήτημα θέτει και μια σειρά μεγάλων ερωτημάτων για την σχέση πολιτικής και πολέμου που δεν θίξαμε πιο πάνω και που αναλύονται αλλού.
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr
Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Διεθνής πολιτική 21ος αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνοhttps://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμόςhttps://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμόςhttps://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτηςhttps://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos
Συνθήκη Μη διασποράς πυρηνικών όπλων (αγγλικό κείμενο Συνθήκης)
INF INFCIRC/140
http://www.iaea.org/Publications/Documents/Treaties/npt.html
22 April 1970 International Atomic Energy Agency
INFORMATION CIRCULAR GENERAL Distr.
ENGLISH TREATY ON THE NON-PROLIFERATION OF NUCLEAR WEAPONS
Notification of the entry into force
TREATY ON THE NON-PROLIFERATION OF NUCLEAR WEAPONS
The States concluding this Treaty, hereinafter referred to as the “Parties to the Treaty”,
Considering the devastation that would be visited upon all mankind by a nuclear war and the
consequent need to make every effort to avert the danger of such a war and to take measures to safeguard the security of peoples, Believing that the proliferation of nuclear weapons would seriously enhance the danger of nuclear war, In conformity with resolutions of the United Nations General Assembly calling for the conclusion of an agreement on the prevention of wider dis semination of nuclear weapons, Undertaking to co-operate in facilitating the application of International Atomic Energy
Agency safeguards on peaceful nuclear activities, Expressing their support for research, development and other efforts to further the application, within the framework of the International Atomic Energy Agency safeguards system, of the principle of safeguarding effectively the flow of source and special fissionable materials by use of instruments and other techniques at certain strategic points, Affirming the principle that the benefits of peaceful applications of nuclear technology, including any technological by-products which may be derived by nuclear-weapon States from the development of nuclear explosive devices, should be available for peaceful purposes to all Parties to the Treaty, whether nuclear-weapon or non-nuclear-weapon States, Convinced that, in furtherance of this principle, all Parties to the Treaty are entitled to participate in the fullest possible exchange of scientific information for, and to contribute alone or in co-operation with other States to, the further development of the applications of atomic
energy for peaceful purposes, Declaring their intention to achieve at the earliest possible date the cessation of the nuclear arms race and to undertake effective measures in the direction of nucleardisarmament, Urging the co-operation of all States in the attainment of this objective, (έμφαση δικήμου) Recalling the determination expressed by the Parties to the 1963 Treaty banning nuclear weapon tests in the atmosphere, in outer space and under water in its Preamble to seek to achieve the discontinuance of all test explosions of nuclear weapons for all time and to continue
negotiations to this end, Desiring to further the easing of international tension and the strengthening of trust between States in order to facilitate the cessation of the manufacture of nuclear weapons, the liquidation of all their existing stockpiles, and the elimination from national arsenals of nuclear weapons and the means of their delivery pursuant to a Treaty on general and complete disarmament under strict and effective international control, Recalling that, in accordance with the Charter of the United Nations, States must refrain in their international relations from the threat or use of force against the territorial integrity or political independence of any State, or in any other manner inconsistent with the Purposes of the United Nations, and that the establishment and maintenance of international peace and security are to be promoted with the least diversion for armaments of the world’s human and economic resources,
Have agreed as follows:
ARTICLE I
Each nuclear-weapon State Party to the Treaty undertakes not to transfer to any recipient whatsoever nuclear weapons or other nuclear explosive devices or control over such weapons or explosive devices directly, or indirectly; and not in any way to assist, encourage, or induce any non-nuclear-weapon State to manufacture or otherwise acquire nuclear weapons or other nuclear explosive devices, or control over such weapons or explosive devices.
ARTICLE II
Each non-nuclear-weapon State Party to the Treaty undertakes not to receive the transfer from any transferor whatsoever of nuclear weapons or other nuclear explosive devices or of control over such weapons or explosive devices directly, or indirectly; not to manufacture or otherwise acquire nuclear weapons or other nuclear explosive devices; and not to seek or receive any assistance in the manufacture of nuclear weapons or other nuclear explosive devices.
ARTICLE III
ARTICLE IV
Each Party to the Treaty undertakes to take appropriate measures to ensure that, in accordance with this Treaty, under appropriate international observation and through appropriate international procedures, potential benefits from any peaceful applications of nuclear explosions will be made available to non-nuclear-weapon States Party to the Treaty on a non-discriminatory basis and that the charge to such Parties for the explosive devices used will be as low as possible and exclude any charge for research and development. Non-nuclear weapon States Party to the Treaty shall be able to obtain such benefits, pursuant to a special international agreement or agreements, through an appropriate international body with adequate representation of non-nuclear-weapon States. Negotiations on this subject shall commence as soon as possible after the Treaty enters into force. Non-nuclear-weapon States Party to the Treaty so desiring may also obtain such benefits pursuant to bilateral agreements.
ARTICLE VI
Each of the Parties to the Treaty undertakes to pursue negotiations in good faith on effective measures relating to cessation of the nuclear arms race at an early date and to nuclear disarmament, and on a treaty on general and complete disarmament under strict and effective international control.
ARTICLE VII
Nothing in this Treaty affects the right of any group of States to conclude regional treaties in order to assure the total absence of nuclear weapons in their respective territories.
ARTICLE VIII
This Treaty, the English, Russian, French, Spanish and Chinese texts of which are equally authentic, shall be deposited in the archives of the Depositary Governments. Duly certified copies of this Treaty shall be transmitted by the Depositary Governments to the Governments of the signatory and acceding States.
IN WITNESS WHEREOF the undersigned, duly authorised, have signed this Treaty. DONE in triplicate, at the cities of London, Moscow and Washington, the first day of July, one thousand nine hundred and sixty-eight.
Μια ενδιαφέρουσα έκθεση της υπηρεσίας ερευνών του Αμερικανικού Κογκρέσου που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο πρόσφατα (Arms Control and Nonproliferation: A Catalog of Treaties and Agreements http://wp.me/p3OlPy-162) όπως είναι φυσικό εξετάζει το ζήτημα των πυρηνικών όπλων από μια Αμερικανικοκεντρική σκοπιά.Σημειώνεται, παρενθετικά ότι, για κάτι τέτοιο εκπλήσσονται όσοι δεν γνωρίζουν για τον σχεδόν καθολικά στρατευμένο χαρακτήρα της ανάλυσης της διεθνούς πολιτικής.
Όσοι δεν κατανοούν ότι σε ένα κρατοκεντρικό κόσμο κάθε βιώσιμο κράτος εκλογικεύει το δικό του συμφέρον, τις δικές του αξιώσεις ισχύος και το δικό του σύστημα επιχειρημάτων στο ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα.
Ασφαλώς, σε μη βιώσιμα κράτη διανοούμενοι φούσκες εκατοστής τάξης υποστηρίζουν ξένα συμφέροντα εις βάρος του δικού τους κράτους. Σε χώρες υποψήφιες για σφαγή, βέβαια, υπάρχει και μια συνομοταξία χρήσιμων ηλιθίων οι οποίοι επιτίθενται ακόμη και κατά αξιολογικά ελεύθερων αναλύσεων στα πεδία της στρατηγικής θεωρίας.
Έτσι, τις δεκαετίες του 1990 και 2000 δολοφονούσαν τον χαρακτήρα όσων ανέλυαν με κλασικό τρόπο σταθερές της αποτρεπτικής στρατηγικής. Σε ένα κράτος που υπάρχουν ασυνάρτητοι, αφελείς και υπηρέτες ξένων είναι νομοτέλεια να υποστούν ζημιές. Αυτό όμως είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα που αναλύεται αλλού και που θα τύχει περαιτέρω επεξεργασίας μελλοντικά.
Εδώ όμως θα σταθούμε σε ένα γενικότερο επίπεδο προβληματισμού που αφορά το μεγαλύτερο ζήτημα του μέλλοντος, την πυρηνική ισχύ. Αφορά βέβαια πρωτίστως τις πυρηνικές δυνάμεις αλλά και με δύο τουλάχιστον τρόπους και την περιφέρειά μας. Αφενός γιατί η Τουρκία ενδέχεται μελλοντικά να επιδιώξει να αποκτήσει πυρηνικά όπλα και αφετέρου γιατί το ενδεχόμενο απόκτησης πυρηνικών όπλων από μη κρατικούς δρώντες δεν είναι παντελώς εκτός εικόνας.
Εξαρχής, θα πρέπει να τονιστεί ότι παρατηρώντας την διαδρομή του ζητήματος της διασποράς των πυρηνικών όπλων η περίοδος μετά τις πρώτες μεγάλες συμφωνίες του 1972-3 και όσο προχωρούσαμε στις δεκαετίες του 1980 και 1990, διάφορα γεγονότα θόλωναν την κυρίαρχη αρχική άποψη πως το πυρηνικό όπλο μπορεί να είναι μόνο αποτρεπτικό. Υπογραμμίζεται, ακριβώς, ότι η συντριπτικά κυρίαρχη άποψη όταν έγιναν οι συμφωνίες περιορισμού των πυρηνικών όπλων ήταν ότι πρόκειται για όπλο αποτροπής και όχι διεξαγωγής πολέμου. Εξ ου και συμπεριλήφθηκε η συμφωνία απαγόρευσης των αντί-βαλλιστικών (αμυντικών κατά επερχόμενων βαλλιστικών πυρών) πυραύλων.
Εάν ρίξουμε μια ματιά στην πρώτη φάση κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου όταν ανακαλύφθηκε το πυρηνικό όπλο και ιδιαίτερα όταν απέκτησε επιχειρησιακές δυνατότητες, θα μπορούσαμε να τονίσουμε ότι έγινε ένα μεγάλο και ασυγχώρητο σφάλμα –κατά πολλούς ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου– που αναιρεί την σχέση πολιτικών σκοπών και πολεμικών ενεργειών.
Η εξόντωση δεκάδων χιλιάδων αμάχων στην Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Ακολούθησε μια περίοδος αμηχανίας δύο περίπου δεκαετιών που συνοδευόταν από αμερικανικό πυρηνικό μονοπώλιο το οποίο τερματίστηκε την δεκαετία του 1960. Το 1972 οι Συνθήκες SALT-AΒΜ κωδικοποίησαν αυτό το γεγονός με το να οριστεί αριθμητική οροφή κατοχής πυρηνικών όπλων. Ταυτόχρονα απαγόρευσε την απόκτηση αμυντικών αντιβαλλιστικών πυραύλων εκατέρωθεν.
Η πυρηνική ισοδυναμία, ακριβώς, αλλά και μεγαλύτερη συνειδητοποίηση των άνευ προηγουμένου καταστροφικών ιδιοτήτων των πυρηνικών όπλων σήμαινε ότι ο πολιτικός σκοπός που εξυπηρετούν πλέον τα πυρηνικά όπλα συνίσταται στην αποτροπή έκρηξης πυρηνικού πολέμου και όχι στην χρήση τους στο πεδίο των μαχών.
Αργότερα προς το τέλος του 1970 και πριν ο πρόεδρος Ρήγκαν προχωρήσει στα σχέδια ανάπτυξη πυρηνικής άμυνας (SDI Strategic Defense Initiative) η μελέτη για τον «πυρηνικό χειμώνα» είχε μια καταλυτική επίδραση στην στρατηγική θεωρία περί τα πυρηνικά. Ακόμη και ένας μικρός αριθμός πυρηνικών εκρήξεων θα προκαλούσε μεγάλες πυρκαγιές, σκόνες και σύννεφα που θα άλλαζαν δραστικά την ζωή όπως την γνωρίζουμε εδώ και χιλιάδες χρόνια (για όσους θα επιβίωναν).Παρά τις κατά καιρούς ρητορικές αμφιταλαντεύσεις τα στρατηγικά δόγματα των κρατών που κατέχουν πυρηνικά όπλα εκπληρώνουν ουσιαστικά τον μοναδικό πολιτικό σκοπό αποτροπής ενός πυρηνικού πολέμου. Υπαινιγμοί –πρώτα στο Αφγανιστάν, μετά στο Ιράκ, στην συνέχεια στην Κορέα και στο Ιράν– της αμερικανικής ηγεσίας για χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων αποτελεί όντως πολιτικά ανεύθυνη και επικίνδυνη παραφιλολογία. Η συζήτηση αυτή αναζωπυρώθηκε μετά την κρίση στην Ουκρανία όταν διαφάνηκε έστω και ως πιθανό ενδεχόμενο μια στρατιωτική επιχείρηση που θα ενέπλεκε την Ρωσία με στρατεύματα του ΝΑΤΟ. Πόλεμος μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων μέχρι σήμερα δεν υπήρξε. Μια συμβατική σύγκρουση θεωρείται ότι ενέχει μεγάλους κινδύνους για κάτι τέτοιο.
Παρά το γεγονός ότι κατά καιρού0ς ανεύθυνες δηλώσεις δυνατό να προκαλούν ήδη αλλαγές στο πυρηνικό σκηνικό που κανείς δεν θα ήθελε και που κανένα δεν συμφέρουν, είναι ένα πράγμα οι δηλώσεις και άλλο η εκτέλεση μιας πυρηνικής επίθεσης. Η πρώτη μετά το Ναγκασάκι εκτέλεση μιας τέτοιας επίθεσης κυριολεκτικά θα ανοίξει την πόρτα του πυρηνικού φρενοκομείου.
Δεν πρόκειται, υπογραμμίζεται, μόνο για τις δυνητικές ανθρώπινες βόμβες ισλαμιστών απ’ όλο τον κόσμο (εάν κτυπηθεί μια μουσουλμανική χώρα) που πιθανότατα θα καταστήσουν την ζωή στις δυτικές πόλεις μαρτύριο ή ακόμη για τις απρόβλεπτες επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία. Πρόκειται για τις συνέπειες στο πεδίο της νομιμοποίησης χρήσης πυρηνικών όπλων. Αναπόδραστα θα μπορούσε να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτη διασπορά πυρηνικών όπλων ακόμη και σε μη κρατικούς δρώντες, κάτι που δυνατό μελλοντικά να κλιμακωθεί σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Κυριολεκτικά, η ελαφρότητα, η επιπολαιότητα, ο ανορθολογισμός και ο παραλογισμός πολιτικών ηγετών μεγάλων δυνάμεων που θα έπρεπε να συμπεριφέρονται υπεύθυνα αφήνει κατάπληκτο όποιο είναι στοιχειωδώς μυημένος με την πυρηνική ισχύ, τα πυρηνικά στρατηγικά δόγματα και τις συνέπειες χρήσης μιας τόσο καταστροφικής ισχύος.
Ακόμη και αν δεν οδηγηθούμε στο τέλμα ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος στο εγγύς μέλλον, αυτό που διακυβεύεται στους διεθνείς θεσμούς είναι εξίσου σημαντικό για τις διακρατικές σχέσεις, την ειρήνη, την σταθερότητα και τον τρόπο που νοηματοδοτείται η διεθνής τάξη.
Πιο συγκεκριμένα, καταστρατηγείται ο ρόλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, διασύρεται η Συλλογική Ασφάλεια και παραμερίζονται οι θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου περί εσωτερικής-εξωτερικής κυριαρχίας, διακρατικής ισοτιμίας και μη επέμβασης. Η άσκηση βίας μιας τέτοιας έκτασης εκθεμελιώνει τον ρόλο των θεσμών διεθνούς τάξης καθότι υποδηλώνει μια απόφαση ότι ο μεγαλύτερος και πιο καταστροφικός πόλεμος, είναι απόφαση που εμπίπτει στην διακριτική ευχέρεια των «εχόντων» πυρηνικά όπλα. Όσο και αν αυτό δεν αποτελεί αντικείμενο συζητήσεων (κατά κάποιο τρόπο κατανοητό καθότι δεν συμφέρει τους «έχοντες και κατέχοντες») είναι αναμφίβολα ένα μεγάλο ζήτημα της διεθνούς πολιτικής του 21 αιώνα. Είτε δηλαδή θα υπάρχουν κώδικες, αρχές και ίσως κανόνες που θα διέπουν την διακρατική τάξη είτε θα εισέλθουμε σε μια ολοκληρωτική «κατάσταση της φύσης».
Συντομογραφικά τονίζουμε ως προς αυτό ότι όλες αυτές οι αντι-ηγεμονικές κατακτήσεις του πολιτικού πολιτισμού των ανθρώπων στις διεθνείς σχέσεις της ύστερης εποχής, ήταν απόρροια της ήττας των αυτοκρατορικών αξιώσεων από τους αγώνες εθνικής ανεξαρτησίας.
Το καθεστώς διεθνών σχέσεων είναι γι’ αυτό οντολογικά θεμελιωμένο στην αρχή της κυριαρχίας-ανεξαρτησίας. Όποιος το αμφισβητεί, ειδικά αυτοί που έχουν την ισχύ να το εκθεμελιώσουν, εξωθεί την διεθνή πολιτική σε προ-πολιτικές καταστάσεις. Αν και η ακύρωση της κυριαρχίας ως βάση λειτουργίας του διεθνούς συστήματος πρέπει να θεωρείται ανέφικτη, εκδηλώνεται μια ανορθολογική προσδοκία των Μονίμων Μελών –και μια ηχηρή σιωπή πολλών άλλων κρατών– πως το Συμβούλιο Ασφαλείας θα μπορούσε να αποτελέσει το όργανο επιβολής στα υπόλοιπα έθνη μιας μόνιμης διάκρισης μεταξύ «εχόντων» και «μη εχόντων» στο πυρηνικό πεδίο. Αυτό δεν μπορεί παρά να ενέχει μεγάλες συνέπειες για την μελλοντική διεθνή πολιτική.
Η μη διασπορά των πυρηνικών όπλων που θα επιβάλλουν οι «έχοντες και κατέχοντες» δεν είναι μια απλή υπόθεση και οπωσδήποτε δύσκολα θα μπορούσε να επιβληθεί ετσιθελικά και σε μόνιμη βάση ελέω ισχύος.
Στο ζήτημα αυτό, θα πρόσθετα, η διαστροφή της αλήθειας δεν είναι καλός σύμβουλος ούτε για πολιτική σκέψη ούτε για πολιτικές αποφάσεις, ακόμη και για υπερδυνάμεις. Η «Συνθήκη Μη Διασποράς των Πυρηνικών Όπλων» αποτελεί, ουσιαστικά, μια υπόσχεση των «εχόντων πυρηνικά», ότι θα προχωρήσουν, αφενός σε περιορισμό των πυρηνικών οπλοστασίων, και αφετέρου, «στην λήψη αποτελεσματικών μέτρων προς την κατεύθυνση ενός πυρηνικού αφοπλισμού» (κανείς δεν έχει παρά να διαβάσει την πρώτη σελίδα αυτής της Συνθήκης που παραθέτω στα Αγγλικά στο τέλος του κειμένου). Στην βάση αυτής της νομικής και ταυτόχρονα πολιτικής δέσμευσης, ακριβώς, τα υπόλοιπα κυρίαρχα κράτη υποσχέθηκαν ότι θα περιοριστούν στην ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας.
Κρίσεις όπως αυτές του Ιράκ, του Ιράν και της Κορέας αναδεικνύουν το μεγάλο αυτό πρόβλημα το οποίο όσο η τεχνολογία προχωρεί τόσο θα γίνεται οξύτερο. Υπάρχουν τρία στάδια για την λελογισμένη και υπεύθυνη αντιμετώπισή του.
Άμεσα, απαιτείται αυτοσυγκράτηση όλων επειδή παίζοντας με τα πυρηνικά όπλα παίζουν με την φωτιά. Σε βραχυχρόνιο επίπεδο και ανεξαρτήτως άλλων ανταγωνισμών, απαιτείται εμπλοκή όλων των κρατών σε μια πορεία δραστικού περιορισμού των πυρηνικών οπλοστασίων.
Αντί λοιπόν ψύχραιμης συζήτησης για ένα ζήτημα που αφορά το συμφέρον επιβίωσης όλων των κρατών, εδώ και πολύ καιρό εισήλθαμε άρχισε ένα θέατρο του παραλόγου: Παντελώς ανορθολογικά και ατελέσφορα, οι «επίσημα έχοντες πυρηνικά» φαίνεται να νομίζουν ότι θα μπορούσε να καταστεί ο ΟΗΕ μέσο αυθαίρετων αποφάσεων για την καθιέρωση μόνιμων διακρίσεων μεταξύ εχόντων και μη εχόντων χωρίς οι ίδιοι να τηρήσουν τις συμβατικές και πολιτικές τους δεσμεύσεις στο πεδίο της διασποράς πυρηνικών όπλων.
Κυριολεκτικά, μόνο ελαφρόμυαλοι θα μπορούσαν να διανοηθούν ότι θα μακροημερεύσει μια τέτοια διάκριση σ’ ένα δυναμικά εξελισσόμενο κόσμο κυρίαρχων κοινωνιών που μόλις πριν μερικές δεκαετίες αγωνίστηκαν για την εθνική τους ανεξαρτησία. Όπως πολύ σωστά υποστήριξε ο Παναγιώτης Κονδύλης στο κορυφαίο του έργο «Θεωρία του Πολέμου» –το θεωρώ ένα από τα σημαντικότερα έργα για τον πόλεμο συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών– η τεχνολογική πρόοδος αλλάζει δραστικά τις δυνατότητες των «μη εχόντων» ακόμη και μη κρατικών δρώντων όπως διεθνικές τρομοκρατικές οργανώσεις.
Κλείνοντας αυτό το σύντομο σημείωμα αναφέρεται ότι όσον αφορά την δέσμευση για πυρηνικό αφοπλισμό, πρέπει να θεωρείται δύσκολη υπόθεση ακόμη και μακροχρόνια. Κυρίως, προσκρούει σε τρία μεγάλα εμπόδια:
Πρώτον, το ποιος κατέχει μια τέτοια ισχύ τα αμέσως επόμενα χρόνια κατά κάποιο τρόπο προκρίνει τις θέσεις, τους ρόλους, τα συμφέροντα και την κατανομή τους στο διεθνές σύστημα. Δύσκολα, επομένως, οι έχοντες θα εγκατέλειπαν ένα τέτοιο πλεονέκτημα.
Δεύτερον, κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχθεί η πυρηνική τεχνολογία και κατά συνέπεια εγκαταλείποντας αυτή την ισχύ μπορεί ένα σημερινό μεγάλο κράτος να βρεθεί λιγότερο ισχυρό σε σύγκριση με μια ή μεσαία ή μικρή δύναμη (πρώτος ο Ντε Γκολ, ονόμασε το πυρηνικό όπλο «εξισωτή ισχύος»).
Τρίτον, η τεχνολογική πρόοδος και η δυνατότητα ανεξέλεγκτης διασποράς λόγω τεχνολογίας σημαίνει ότι κατοχή μερικών έστω πυρηνικών όπλων «για παν ενδεχόμενο» θα έπρεπε να τα θέσει κάτω από κάποιου είδους διεθνή έλεγχο. Κάτι τέτοιο όμως προϋποθέτει ένα ανθόσπαρτο διεθνές σύστημα απαλλαγμένο αιτιών πολέμου όπου δεν θα υπάρχουν ηγεμονικοί ανταγωνισμοί και όπου η άνιση ανάπτυξη θα έχει τερματιστεί. Παρά το ότι μερικοί απρόσεκτοι (;) Έλληνες «διεθνολόγοι» πριν δέκα περίπου χρόνια έγραψαν ότι πολύ σύντομα θα νοιώσουμε μια τέτοια χαρά, το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει.
Αν και κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με αυτή την πραγματικότητα θα πρέπει να την λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη. Το διεθνές σύστημα δεν είναι αυτό που κάποιοι τα τελευταία είκοσι χρόνια έπεισαν τους Έλληνες ότι θα είναι. Δεν θα είναι ένα δηλαδή ένα ανθόσπαρτο «παγκοσμιοποιημένο» πεδίο πολιτικά αδιάφορων ταξιδιωτών και εμπόρων, καθώς επίσης και ένα πεδίο μεγαλόψυχων και αλτρουιστικών ηγεμονικών δυνάμεων.
Θίγοντας, ακριβώς, το πιο ακραίο και πιο επικίνδυνο φαινόμενο της διεθνούς πολιτικής, την πυρηνική ισχύ, αξίζει να γίνουν μερικές αναφορές στην πρόσφατη διαδρομή των νεοελλήνων και στην συγκαιρινή συγκυρία.
Οι εγχώριοι δράστες ήταν πολλοί και φορείς εξ αντικειμένου κίβδηλων επιστημονικών τίτλων. Για όσους αναμίχθηκαν με τα δημόσια είναι σωστό να υπογραμμιστεί ότι ήταν ανύπαρκτης ή πολύ χαμηλής πολιτικής υπόστασης. Ακόμη και εξαιρέσεις να υπήρχαν σε μια τέτοια κατάσταση καταπνίγονται. Το αποτέλεσμα είναι ότι η Ελλάδα οδηγήθηκε στο χαμηλότερο σήμερα σκαλί ένα βήμα πριν την άβυσσο.
Προβλέψεις δύσκολα μπορούν να γίνουν ιδιαίτερα με δεδομένο ότι το ίδιο πνευματικοπολιτικά σάπιο αριστεροδεξιοαναρχικοσοσιαλιστικό σύστημα που οδήγησε την Ελλάδα στα βράχια συνεχίζει να κάθεται στις καρέκλες και να αερολογεί αδύναμο να κατανοήσει τις ανελέητες κρατοκεντρικές λογικές της διεθνούς πολιτικής. Ως εκ τούτου αδύναμο και ανίκανο να εμπνεύσει και συσπειρώσει τους νεοέλληνες γύρω από τις έννοιες εθνοκράτος και πατρίδα. Έννοιες όχι υποθετικές αλλά συνώνυμες της επιβίωσης.
Η θεραπεία συναρτάται με την διάγνωση των παθογενειών των ασθενειών. Τα κύρια αίτια της συμφοράς που έπληξε τους νεοέλληνες την δεκαετία του 2010 είναι το πολύ μεγάλο έλλειμμα στοιχειώδους έστω γνώσης της φυσιογνωμίας και των χαρακτηριστικών της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής. Εννοώ το κρατοκεντρικό σύστημα της Βεστφαλίας – 1648 που αναπτύχθηκε, εδραιώθηκε και επικυρώθηκε στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ του 1945.
Αυτό το σύστημα βαθαίνει ολοένα και περισσότερο γεγονός που το καθιστά ανελέητα ανταγωνιστικό και για τους απρόσεκτους θανατηφόρο. Ελάχιστοι ή κανείς όμως άκουε ή σήμερα ακούει την βοή της κρατοκεντρικής λογικής. Λογική που απαιτεί όχι την κυρίαρχη πλέον ιδιωτεία αλλά ακλόνητη φιλοπατρία, ισχυρό κράτος, συσπείρωση γύρω από την αυτοσυντήρηση και εν γένει ασφάλεια του κράτους και κοινωνική συνοχή που διαφυλάττει το κράτος ενιαίο.Η κοινωνική συνοχή πλήττεται καθημερινά εδώ και πέντε χρόνια από τερατώδεις και κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτους χρηματοοικονομικούς δολοφόνους. Ενδοκρατικά ο ανταγωνισμός των ίδιων καρεκλοκένταυρων δεν είναι το πώς θα στηρίξουν την επιβίωση του κράτους αλλά το πόσο και πως θα υπηρετήσουν αυτούς τους δολοφόνους.
Μια άλλη πολιτική θα απαιτούσε φιλοπατρία, απόρριψη κάθε ασυνάρτητης διεθνιστικής ή κοσμοπολιτικής αφέλειας και ικανότητα συσπείρωσης της κοινωνίας.
Υστερόγραφο. Το ζήτημα της πυρηνικής ισχύος έχει αναλυθεί σε πολλά κείμενα του υπογράφοντος κυρίως στο «Nuclear Strategy and European Security Dilemmas». Το πυρηνικό ζήτημα θέτει και μια σειρά μεγάλων ερωτημάτων για την σχέση πολιτικής και πολέμου που δεν θίξαμε πιο πάνω και που αναλύονται αλλού.
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr
Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Διεθνής πολιτική 21ος αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνοhttps://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμόςhttps://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμόςhttps://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτηςhttps://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos
Συνθήκη Μη διασποράς πυρηνικών όπλων (αγγλικό κείμενο Συνθήκης)
INF INFCIRC/140
http://www.iaea.org/Publications/Documents/Treaties/npt.html
22 April 1970 International Atomic Energy Agency
INFORMATION CIRCULAR GENERAL Distr.
ENGLISH TREATY ON THE NON-PROLIFERATION OF NUCLEAR WEAPONS
Notification of the entry into force
- By letters addressed to the Director General on 5, 6 and 20 March 1970 respectively, the Governments of the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland, the United States of America and the Union of Soviet Socialist Republics, which are designated as the Depositary Governments in Article IX. 2 of the Treaty on the Non-Proliferation of Nuclear Weapons, informed the Agency that the Treaty had entered into force on 5 March 1970. 2. The text of the Treaty, taken from a certified true copy provided by one of the Depositary Governments, is reproduced below for the convenience of all Members.
TREATY ON THE NON-PROLIFERATION OF NUCLEAR WEAPONS
The States concluding this Treaty, hereinafter referred to as the “Parties to the Treaty”,
Considering the devastation that would be visited upon all mankind by a nuclear war and the
consequent need to make every effort to avert the danger of such a war and to take measures to safeguard the security of peoples, Believing that the proliferation of nuclear weapons would seriously enhance the danger of nuclear war, In conformity with resolutions of the United Nations General Assembly calling for the conclusion of an agreement on the prevention of wider dis semination of nuclear weapons, Undertaking to co-operate in facilitating the application of International Atomic Energy
Agency safeguards on peaceful nuclear activities, Expressing their support for research, development and other efforts to further the application, within the framework of the International Atomic Energy Agency safeguards system, of the principle of safeguarding effectively the flow of source and special fissionable materials by use of instruments and other techniques at certain strategic points, Affirming the principle that the benefits of peaceful applications of nuclear technology, including any technological by-products which may be derived by nuclear-weapon States from the development of nuclear explosive devices, should be available for peaceful purposes to all Parties to the Treaty, whether nuclear-weapon or non-nuclear-weapon States, Convinced that, in furtherance of this principle, all Parties to the Treaty are entitled to participate in the fullest possible exchange of scientific information for, and to contribute alone or in co-operation with other States to, the further development of the applications of atomic
energy for peaceful purposes, Declaring their intention to achieve at the earliest possible date the cessation of the nuclear arms race and to undertake effective measures in the direction of nucleardisarmament, Urging the co-operation of all States in the attainment of this objective, (έμφαση δικήμου) Recalling the determination expressed by the Parties to the 1963 Treaty banning nuclear weapon tests in the atmosphere, in outer space and under water in its Preamble to seek to achieve the discontinuance of all test explosions of nuclear weapons for all time and to continue
negotiations to this end, Desiring to further the easing of international tension and the strengthening of trust between States in order to facilitate the cessation of the manufacture of nuclear weapons, the liquidation of all their existing stockpiles, and the elimination from national arsenals of nuclear weapons and the means of their delivery pursuant to a Treaty on general and complete disarmament under strict and effective international control, Recalling that, in accordance with the Charter of the United Nations, States must refrain in their international relations from the threat or use of force against the territorial integrity or political independence of any State, or in any other manner inconsistent with the Purposes of the United Nations, and that the establishment and maintenance of international peace and security are to be promoted with the least diversion for armaments of the world’s human and economic resources,
Have agreed as follows:
ARTICLE I
Each nuclear-weapon State Party to the Treaty undertakes not to transfer to any recipient whatsoever nuclear weapons or other nuclear explosive devices or control over such weapons or explosive devices directly, or indirectly; and not in any way to assist, encourage, or induce any non-nuclear-weapon State to manufacture or otherwise acquire nuclear weapons or other nuclear explosive devices, or control over such weapons or explosive devices.
ARTICLE II
Each non-nuclear-weapon State Party to the Treaty undertakes not to receive the transfer from any transferor whatsoever of nuclear weapons or other nuclear explosive devices or of control over such weapons or explosive devices directly, or indirectly; not to manufacture or otherwise acquire nuclear weapons or other nuclear explosive devices; and not to seek or receive any assistance in the manufacture of nuclear weapons or other nuclear explosive devices.
ARTICLE III
- Each Non-nuclear-weapon State Party to the Treaty undertakes to accept safeguards, as set forth in an agreement to be negotiated and concluded with the International Atomic Energy Agency in accordance with the Statute of the International Atomic Energy Agency and the Agency’s safeguards system, for the exclusive purpose of verification of the fulfilment of its obligations assumed under this Treaty with a view to preventing diversion of nuclear energy from peaceful uses to nuclear weapons or other nuclear explosive devices. Procedures for the safeguards required by this Article shall be followed with respect to source or special fissionable material whether it is being produced, processed or used in any principal nuclear facility or is outside any such facility. The safeguards required by this Article shall be applied on all source or special fissionable material in all peaceful nuclear activities within the territory of such State, under its jurisdiction, or carried out under its control anywhere.
- Each State Party to the Treaty undertakes not to provide: (a) source or special fissionable material, or (b) equipment or material especially designed or prepared for the processing, use or production of special fissionable material, to any non-nuclear-weapon State for peaceful purposes, unless the source or special fissionable material shall be subject to the safeguards required by this Article.
- The safeguards required by this Article shall be implemented in a manner designed to comply with Article IV of this Treaty, and to avoid hampering the economic or technological development of the Parties or international co-operation in the field of peaceful nuclear activities, including the international exchange of nuclear material and equipment for the processing, use or production of nuclear material for peaceful purposes in accordance with the provisions of this Article and the principle of safeguarding set forth in the Preamble of the Treaty.
- Non-nuclear-weapon States Party to the Treaty shall conclude agreements with the
ARTICLE IV
- Nothing in this Treaty shall be interpreted as affecting the inalienable right of all the
- All the Parties to the Treaty undertake to facilitate, and have the right to participate in. the fullest possible exchange of equipment, materials and scientific and technological information for the peaceful uses of nuclear energy. Parties to the Treaty in a position to do so shall also cooperate in contributing alone or together with other States or international organizations to the further development of the applications of nuclear energy for peaceful purposes, especially in the territories of non-nuclear-weapon States Party to the Treaty, with due consideration for the needs of the developing areas of the world.
Each Party to the Treaty undertakes to take appropriate measures to ensure that, in accordance with this Treaty, under appropriate international observation and through appropriate international procedures, potential benefits from any peaceful applications of nuclear explosions will be made available to non-nuclear-weapon States Party to the Treaty on a non-discriminatory basis and that the charge to such Parties for the explosive devices used will be as low as possible and exclude any charge for research and development. Non-nuclear weapon States Party to the Treaty shall be able to obtain such benefits, pursuant to a special international agreement or agreements, through an appropriate international body with adequate representation of non-nuclear-weapon States. Negotiations on this subject shall commence as soon as possible after the Treaty enters into force. Non-nuclear-weapon States Party to the Treaty so desiring may also obtain such benefits pursuant to bilateral agreements.
ARTICLE VI
Each of the Parties to the Treaty undertakes to pursue negotiations in good faith on effective measures relating to cessation of the nuclear arms race at an early date and to nuclear disarmament, and on a treaty on general and complete disarmament under strict and effective international control.
ARTICLE VII
Nothing in this Treaty affects the right of any group of States to conclude regional treaties in order to assure the total absence of nuclear weapons in their respective territories.
ARTICLE VIII
- Any Party to the Treaty may propose amendments to this Treaty. The text of any proposed amendment shall be submitted to the Depositary Governments which shall circulate it to all Parties to the Treaty. Thereupon, if requested to do so by one-third or more of the Parties to the Treaty, the Depositary Governments shall convene a conference, to which they shall invite all the Parties to the Treaty, to consider such an amendment.
- Any amendment to this Treaty must be approved by a majority of the votes of all the
- Five years after the entry into force of this Treaty, a conference of Parties to the Treaty shall be held in Geneva, Switzerland, in order to review the operation of this Treaty with a view to assuring that the purposes of the Preamble and the provisions of the Treaty are being realised. At intervals of five years thereafter. a majority of the Parties to the Treaty may obtain, by submitting a proposal to this effect to the Depositary Governments, the convening of further conferences with the same objective of reviewing the operation of the Treaty.
- This Treaty shall be open to all States for signature. Any State which does not sign the Treaty before its entry into force in accordance with paragraph 3 of this Article may accede to it at any time.
- This Treaty shall be subject to ratification by signatory States. Instruments of ratification and instruments of accession shall be DEPOSITED
- This Treaty shall enter into force after its ratification by the States, the Governments of which are designated Depositaries of the Treaty, and forty other States signatory to this Treaty and theDEPOSIT
- For States whose instruments of ratification or accession are DEPOSITED
- The Depositary Governments shall promptly inform all signatory and acceding States of the date of each signature, the date of deposit of each instrument of ratification or of accession, the date of the entry into force of this Treaty, and the date of receipt of any requests for convening a conference or other notices.
- This Treaty shall beREGISTERED
- Each Party shall in exercising its national sovereignty have the right to withdraw from the Treaty if it decides that extraordinary events, related to the subject matter of this Treaty, have jeopardized the supreme interests of its country. It shall give notice of such withdrawal to all other Parties to the Treaty and to the United Nations Security Council three months in advance. Such notice shall include a statement of the extraordinary events it regards as having jeopardized its supreme interests. (έμφαση δική μου)
- Twenty-five years after the entry into force of the Treaty, a conference shall be convened to decide whether the Treaty shall continue in force indefinitely, or shall be extended for an additional fixed period or periods. This decision shall be taken by a majority of the Parties to the Treaty.
This Treaty, the English, Russian, French, Spanish and Chinese texts of which are equally authentic, shall be deposited in the archives of the Depositary Governments. Duly certified copies of this Treaty shall be transmitted by the Depositary Governments to the Governments of the signatory and acceding States.
IN WITNESS WHEREOF the undersigned, duly authorised, have signed this Treaty. DONE in triplicate, at the cities of London, Moscow and Washington, the first day of July, one thousand nine hundred and sixty-eight.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου