Διχασμός εξ απαλών ονύχων

γράφει ο κ. Μίκης Πρωτοπαπαδάκης

Ετούτες τις μέρες τα παιδιά της ΣΤ΄ Δημοτικού διδάσκονται στο μάθημα της Ιστορίας για τα γεγονότα της αρχής του 20^ου αιώνα. Προσέξαμε ότιμέσα στο βιβλίο του μαθήματος περιέχονται κάποιες προτάσεις που μπορούν εύκολα να προκαλέσουν την εισαγωγή των παιδιών στο πνεύμα του Εθνικού Διχασμού.

   Η επαναφορά του Κωνσταντίνου

   Προσέξαμε το παρακάτω απόσπασμα από την σελ. 195 του βιβλίου της Ιστορίας της τάξης αυτής:

   «Το Νοέμβριο του 1920 ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές. Την εξουσία ανέλαβαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι, οι οποίοι επανέφεραν στο θρόνο το βασιλιά Κωνσταντίνο, προκαλώντας με την ενέργεια τους αυτή τη δυσαρέσκεια των Άγγλων και των Γάλλων».

       Η αναφορά στην ‘‘δυσαρέσκεια’’ της Αγγλίας και της Γαλλίας οδηγεί στην άποψη, ότι αυτή  είχε ως συνέπεια την διακοπή της υποστήριξης των Δυνάμεων αυτών  προς την Ελλάδα και την συνεπακόλουθη ήττα του στρατού μας στη Μικρά Ασία,  πράγμα που μπορεί να χαρακτηρισθεί ως πράξη Εσχάτης Προδοσίας.   

    Τα πραγματικά γεγονότα, όμως, διαψεύδουν την απατηλή αυτήν άποψη. Μαθαίνουμε από το ημερολόγιο του Άγγλου Αρχιστρατήγου Sir Henry Wilson, ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις ουδέποτε μας είχαν υποστηρίξει. Από την αρχή του Μικρασιατικού Πολέμου,  η Γαλλία είχε συμμαχήσει με την

Τουρκία  και η Αγγλία είχε δηλώσει προς τον Βενιζέλο ότι δεν πρόκειται να υποστηρίξει την Ελλάδα, ούτε με χρήματα, ούτε με στρατό ή ο,τιδήποτε άλλο (Sir Henry Wilson. His Life and Diaries, London 1927, Vol. II,. από το βιβλίο “The allied secret services in Greece” του Sir Basil Thomson, Αρχηγού της Intelligent Service 1915-1922). Ο ισχυρισμός ότι δήθεν οι Δυνάμεις διέκοψαν εκείνο που δεν υπήρξε, είναι εκτός πραγματικότητας.

        Το θέμα δημιουργήθηκε από κάποιες ανακοινώσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας σχετικές με την ‘‘δυσαρέσκειά’’ τους για την επάνοδο του Κωνσταντίνου. Οι ανακοινώσεις αυτές αποδίδονται στην προσπάθειά των υπόψη Δυνάμεων να καλύψουν επικοινωνιακά την αθέτηση των υποχρεώσεών που είχαν απέναντι στην Ελλάδα, υποχρεώσεις που προέκυψαν από το γεγονός, ότι η χώρα μας είχε πολεμήσει στο πλευρό τους στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο (πρακτικά της Δίκης των Έξι, απολογία Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη).

    Τα εδάφη της Σμύρνης και της Θράκης

     Ένα ακόμη διχαστικό χωρίο από το ίδιο βιβλίο βρίσκουμε στην σελίδα 191. Πρόκειται για την αναφορά στην Συνθήκη των Σεβρών, που υπογράφθηκε στις 10 Αυγούστου 1920. Στο υπόψη χωρίο παρουσιάζονται τα ευνοϊκά στοιχεία, που προβλέπονταν από την Συνθήκη ως πραγματικά γεγονότα, ως κέρδη της χώρας μας. Τέτοια ‘’κέρδη’’ ήσαν π.χ. η παραχώρηση στην Ελλάδα της Θράκης και ο έλεγχος της Σμύρνης.

     Αν δεχθούμε, ότι πραγματικά τα εδάφη αυτά είχαν παραχωρηθεί στην Ελλάδα σε εφαρμογή της Συνθήκης των Σεβρών, τότε, το γεγονός ότι παρέμειναν τελικά στην τουρκική κατοχή, σημαίνει, ότι της τα παρέδωσε η Ελληνική Κυβέρνηση, κάτι που θα ήταν πράξη  Εσχάτης Προδοσίας. Σε υποσημείωση, όμως, της ίδιας σελίδας αναφέρεται, αντίθετα προς τα παραπάνω, ότι η Συνθήκη δεν εφαρμόσθηκε. Άρα, σύμφωνα με το ίδιο βιβλίο, δεν είχαμε κερδίσει ούτε την Θράκη, ούτε τον έλεγχο της Σμύρνης, ούτε τα υπόλοιπα πλεονεκτήματα που προβλέπονταν στην Συνθήκη. Επομένως δεν υπήρξε πράξη Εσχάτης Προδοσίας. Αυτή η δεύτερη εκδοχή για την εφαρμογή της Συνθήκης των Σεβρών είναι εκείνη, που η αντικειμενική Ιστορία δέχεται ως πραγματική (βλ. Ιωάννη Παπαφλωράτου, Η Ιστορία του Ελληνικού Στρατού).

   Στο δικαστήριο του Άρειου Πάγου

  Οι ισχυρισμοί, ότι η επάνοδος του Κωνσταντίνου τον Νοέμβριο 1920 έβλαψε την Ελλάδα, και ότι η Κυβέρνηση παρέδωσε την Θράκη και την Σμύρνη  στην Τουρκία, ήσαν δήθεν πράξεις Εσχάτης Προδοσίας, χρησιμοποιήθηκαν στην Δίκη των Έξι για να δικαιολογήσουν την ποινή του θανάτου των κατηγορηθέντων.

   Όπως είδαμε, οι κατηγορίες αυτές ήσαν εκτός πραγματικότητας. Η πλάνη τους (στην δικαστική γλώσσα ‘‘πλάνη περί τα πράγματα’’) επισφραγίσθηκε επίσημα από τον Άρειο Πάγο κατά την Αναψηλάφηση της Δίκης των Έξι. Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε, ότι «οι κατηγορηθέντες ήσαν αθώοι από τα αδικήματα για τα οποία είχαν κατηγορηθεί» (αποφάσεις Αρείου Πάγου 1533/2009 και 1675/2010 του Ζ΄ Ποινικού Τμήματος και 2/14-1-2010 της Ολομέλειας).

    Με τα κείμενα του βιβλίου της Ιστορίας της ΣΤ΄Δημοτικού που αναφέραμε, η Εθνική Παιδεία έρχεται ακόμη μια φορά σε αντίθεση με τα ιστορικά γεγονότα, αλλά και με το Έθνος που υπηρετεί, αφού περιφρονεί αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου.