Εισοδηματίας και πολιτικός, που διετέλεσε δύο φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας. Γεννήθηκε το 1795 στην Πάτρα και ήταν γόνος της γνωστής οικογένειας Ρούφου, με καταγωγή από τη Σικελία.
Ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας κι έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Παλιγγενεσία, με δικό του στρατιωτικό σώμα. Υπέγραψε την Προκήρυξη των Πατρινών προκρίτων προς τους προξένους στην Πάτρα (26 Μαρτίου 1821), με την οποία τους γνωστοποιούνταν η κήρυξη της Επανάστασης.
Επί Καποδίστρια διορίστηκε διοικητής Ηλείας (1828) και κατόπιν της Σύρου. Το 1832 διετέλεσε μέλος της Γερουσίας και το 1835 σύμβουλος επικρατείας. Επίσης, χρημάτισε Υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Γεωργίου Κουντουριώτη (1848).
Ως Δήμαρχος Πατρέων (1855-1858), έθεσε τον θεμέλιο λίθο του Δημοτικού Νοσοκομείου, δώρισε το μισθό του για την κατασκευή του Υδραγωγείου της πόλης και διαμόρφωσε την πλατεία Υψηλών Αλωνίων, στην οποία και δόθηκε για ένα χρονικό διάστημα το όνομά του. Τελικά, παραιτήθηκε, λόγω διαφωνίας σχετικά με τη μελέτη της πλατείας.
Αντιδυναστικών φρονημάτων, έλαβε ενεργό μέρος στην κήρυξη της Επανάστασης στην Πάτρα κατά του Όθωνα (1862). Μετά την έξωση του Όθωνα διετέλεσε μέλος της «Τριμελούς Προσωρινής Κυβερνήσεως», που ασκούσε συγχρόνως και την Αντιβασιλεία, μαζί με τον Δημήτριο Βούλγαρη και τον Κωνσταντίνο Κανάρη.
Στις 29 Απριλίου 1863 ανέλαβε Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου (Πρωθυπουργός), διαδεχθείς τον Διομήδη Κυριακό, σε μία περίοδο με έντονα πολιτικά πάθη, εξαιτίας της σύγκρουσης των λεγόμενων «πεδινών» (οπαδοί του Βούλγαρη) και «ορεινών» (οπαδοί του Κανάρη), που μεταφέρθηκε και στους δρόμους της Αθήνας.
«Πεδινός» ο ίδιος, προσπάθησε να συμβιβάσει την κατάσταση, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Επί της πρωθυπουργίας του συνέβησαν τα αποκληθέντα «Ιουνιανά», με τις συγκρούσεις μεταξύ «πεδινών» και «ορεινών» και το κυβερνητικό φιάσκο με τον λήσταρχο Κυριάκο. Μάλιστα, για τρεις μέρες (19-21 Ιουνίου) παραχώρησε την εξουσία στον Πρόεδρο της Εθνοσυνέλευσης Διομήδη Κυριακό. Παραιτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 1863, λίγες μέρες μετά την άφιξη του Γεωργίου Α'.
Ανήλθε για δεύτερη φορά στην πρωθυπουργία στις 28 Νοεμβρίου 1865, ως συμβιβαστική λύση μεταξύ των Κουμουνδούρου, Δεληγιώργη και Βούλγαρη, που κυριαρχούσαν στο πολιτικό προσκήνιο και ο καθένας διεκδικούσε για λογαριασμό του την εξουσία. Η θητεία του, που διήρκεσε έως τις 9 Ιουνίου 1866, ήταν απλώς διαχειριστική. Ψήφισε τον προϋπολογισμό του 1866 και διενήργησε άψογα τις δημοτικές εκλογές (31 Μαρτίου - 3 Απριλίου 1866).
Ο Μπενιζέλος Ρούφος παντρεύτηκε δύο φορές: πρώτα τη Βικτωρία Σισίνη (πέθανε το 1836) και αργότερα τη Μαρία Κουντουριώτη, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Θάνο Κανακάρη - Ρούφο (1838-1920) και τον Γεώργιο Ρούφο (1839-1891). Αμφότεροι ακολούθησαν τα χνάρια του πατέρα τους κι εξελέγησαν Δήμαρχοι Πατρέων, βουλευτές, ενώ διατέλεσαν και υπουργοί.
Ο Μπενιζέλος Ρούφος, που κατά τη διάρκεια της ζωής του φορούσε πάντα φουστανέλα, πέθανε στις 18 Μαρτίου 1868 και τάφηκε στο Μαυσωλείο των Ρούφων, που βρίσκεται στο Α' Νεκροταφείο Πατρών.
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/236#ixzz3UhFSxBQp
