Παρατηρήσεις μιας κοινής θνητής
της Πεϊνέτα«Ο Λευκός Άνθρωπος μιλάει με τη γλώσσα του φιδιού»
Το 1986 η ισπανική ραδιοτηλεόραση (TVE) λογοκρίνει το τραγούδι Cuervo Ingenuo (το Αφελές Κοράκι) σε στίχους του Χαβιέρ Κράχε και μουσική του ίδιου και του επίσης διάσημου τροβαδούρου Χοακίν Σαμπίνα. Είναι σα να λέμε ότι η ΕΡΤ λογόκρινε την ίδια χρονιά, την περίοδο της παντοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ, ένα τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη και του Διονύση Σαββόπουλου.Το τραγούδι είναι γραμμένο για τον Φελίπε Γκονθάλεθ. Υποτίθεται ότι τo τραγουδάει ο Ινδιάνος με το όνομα «Αφελές Κοράκι» (αφελής υπονοείται ο Κράχε, γιατί ψήφισε τον Γκονθάλεθ στις εκλογές). Το ρεφραίν έχει ως εξής: «Λευκό Άνθρωπο μιλήσει με τη γλώσσα του φιδιού / Αφελές Κοράκι δεν καπνίσει / Πίπα της ειρήνης μαζισού / μα το Μανιτού!».
Το «Αφελές Κοράκι» μιλάει για την αθέτηση του προεκλογικού κοινωνικού συμβολαίου που έφερε τον Γκονθάλεθ στην εξουσία: την υπόσχεση για μια πορεία προς τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και της οικονομίας. Οι στίχοι εκθέτουν το βασανισμό ανθρώπων από την αστυνομία, τις μαζικές απολύσεις που έφερε το κλείσιμο της βαριάς βιομηχανίας υπό τις πιέσεις (με το αζημίωτο) του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου και, τέλος, το επωφελές, για την πολιτική εξουσία, εμπόριο όπλων. Είμαστε, όπως είπα, μόλις στο 1986.
Δύο, λοιπόν, από τους πιο αγαπημένους τραγουδοποιούς της ισπανικής μεταπολίτευσης εμφανίζονται στο ζωντανό τηλεοπτικό πρόγραμμα εκείνης της εποχής να φοράνε ένα ινδιάνικο φτερό στο κεφάλι και να φυσάνε μια παράφωνη σφυρίχτρα στη θέση της πίπας της ειρήνης. Το κοινό ξεσπάει σε δυνατά χειροκροτήματα. Ο Γκονθάλεθ γίνεται έξαλλος. Όλες οι προσυμφωνημένες εμφανίσεις του Χαβιέρ Κράχε ανά την Ισπανία ακυρώνονται άπαξ δια παντός. Έκτοτε και επί 28 χρόνια, όσο δηλαδή διαρκεί και ο ισπανικός δικομματισμός, τραγουδάει μόνο σε ανεξάρτητους μικρούς χώρους συναυλιών ανά τη χώρα.
Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας καλεί σε συνέντευξη τον Χαβιέρ Κράχε
Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας, μετά τις κλιμακούμενες επιθέσεις που δέχεται το Podemos (Ποδέμος) από τα ΜΜΕ, αποφάσισε να αναλάβει (και) τον ρόλο του δημοσιογράφου, μέσα στο «γήπεδό» του, για λογαριασμό του διαδικτυακού τηλεοπτικού σταθμού La Tuerka (: το «παξιμάδι» της βίδας) που είναι η τηλεοπτική φωνή του Podemos. Καλεί πρόσωπα της δημοσιότητας και της τέχνης, κάποια λιγότερο προβεβλημένα, κάποια πολύ γνωστά στο ισπανικό κοινό, τα οποία στον νεοσύστατο μηντιακό αυτό χώρο αποκαλύπτουν μια λιγότερο αναμενόμενη πλευρά της δουλειάς τους, των ιδεολογικών τους θέσεων ή μιλάνε για την εμπλοκή τους σε σημαντικά πολιτικά γεγονότα της πρόσφατης ισπανικής ιστορίας. Ο Χαβιέρ Κράχε εξηγεί όλο το χρονικό της λογοκρισίας και την ισόβια προσωπική βεντέτα που εξαπέλυσε ο Γκονθάλεθ προς το πρόσωπό του. Τριάντα χρόνια μετά, τα γεγονότα κάνουν επίκαιρους τους στίχους του τραγουδιού.
Η λογοκρισία που αντιμετωπίζει ο Κράχε δεν προέρχεται μόνο από το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Το 1977 γυρίζει μια ταινία μικρού μήκους, με τίτλο «Cómo cocinar un Cristo» ή «Sobre la cristofagía» («Πώς να μαγειρέψετε έναν Χριστό» ή «Περί χριστοφαγίας»). Τον Μάιο 2012, μετά από τροπολογία του Ποινικού Κώδικα που ψήφισε η Ισπανική Βουλή (με πλειοψηφία του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος), ο Κράχε κατηγορείται για βλασφημία. Του επιβάλλεται πρόστιμο 192.000 ευρώ, 37 χρόνια μετά την παραγωγή του βίντεο. Η La Tuerka προβάλλει το βίντεο και το Podemos ανοίγει την παρτίδα του πολιτικού παιχνιδιού προς τα θρησκευτικά αντανακλαστικά τόσο του κατεστημένου όσο και των τηλεθεατών.
Η συνέντευξη κλείνει με έναν απρόβλεπτο επίλογο. Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας τραγουδάει το πολύπαθο τραγούδι, πάνω στη σκηνή, φυσώντας την παράφωνη σφυρίχτρα-πίπα-της-ειρήνης μαζί με τον Κράχε. Οι θεατές αντιλαμβάνονται, με τη συμβολική αυτή χειρονομία, ότι το Podemos δεσμεύεται, εμμέσως, να μην επαναλάβει τον συμβιβασμό της σοσιαλδημοκρατίας. Το Podemos μπορεί να είναι νέο κόμμα, όμως το τραγούδι του Κράχε είναι μέρος της ζωής και της ιστορίας ενός μεγάλου σώματος της ισπανικής κοινωνίας που έχει περιοριστεί να το «σιγοτραγουδάει» επί 28 χρόνια.
Ο Ιγκλέσιας δεν χρειάστηκε να αμυνθεί σε κανένα στημένο τηλεοπτικό ντιμπέιτ. Το κατάφερε στο δικό του τερέν, μιλώντας για τον πολιτισμό που έχει ισπανική ταυτότητα και παραμένει, όλα αυτά τα χρόνια, παραγκωνισμένος από το πολιτικό σύστημα. Τα υπόλοιπα είναι ζήτημα «κοινής λογικής»: ο πολιτισμός, εξ ορισμού, έχει σχέση με την πολιτική, τη συμμετοχή και το αίσθημα δικαίου. Αποτέλεσμα: ένα τέταρτο των ψηφοφόρων του Podemos προέρχεται, πλέον, από το δεξιό Λαϊκό Κόμμα. Αυτό δεν οφείλεται στο ότι το Podemos εκφράζει συντηρητικές ιδέες. Αντίστροφα, το Podemos αποδεικνύει ότι η ιστορία των Iσπανών είναι μέρος και της Aριστεράς.
Τα νοικοκυριά ίσως δεν είναι τόσο συντηρητικά. Από τον Κράχε στον Γκράμσι
Το Podemos μετρά, επισήμως, περίπου ένα χρόνο ζωής. Προετοιμάζεται όμως από τις κινητοποιήσεις των πλατειών 15Μ (εις ανάμνηση της καταστολής που διέταξε το Σοσιαλιστικό Κόμμα, την 15η Μαΐου 2011). Δεν έχει χρήματα ούτε επιθυμεί διασυνδέσεις με το μεγάλο κεφάλαιο. Το τελευταίο βλέπει με τρόμο την επέλαση του Podemos στην εξουσία. Οι επιθέσεις της κεντροδεξιάς επαναλαμβάνονται και στην Ισπανία μετά την Ελλάδα: «Θέλουν να μας κάνουν Βενεζουέλα, Κούβα» κλπ.
Το Podemos οργανώνεται, πρώτα απ’ όλα, εκεί όπου βρίσκεται η δύναμή του: στη βάση, στις γειτονιές και στις επαγγελματικές ομάδες, ιδρύοντας τους «Κύκλους». Ιδέα που προέρχεται από τον Γκράμσι («Εργατική Δημοκρατία», 1919).[1] Παράλληλα, συμμετέχει με εξαιρετικά λελογισμένο τρόπο στην επικαιρότητα των ΜΜΕ.
Ένα από τα τρία πιο γνωστά πρόσωπα του Podemos, ο Χουάν Κάρλος Μονεδέρο, έχει ανοιχτό τον υπολογιστή του όταν συντονίζει τηλεοπτικές συζητήσεις στη La Tuerka. Πάνω στην οθόνη φιγουράρει ένα αυτοκόλλητο με τη μορφή του Γκράμσι, του πιο συστηματικού μαρξιστή μελετητή του πολιτισμού ως βασικού μηχανισμού για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας. Η συντηρητική πολιτική ατζέντα χρησιμοποιεί τον πολιτισμό μέσα από τη «μαζική κουλτούρα» για την αναπαραγωγή ανισότητας, φόβου και παθητικότητας. Αντιθέτως, ο Γκράμσι λέει ότι, αν σκαλίσουμε σωστά τα στρώματα των πολιτισμικών προκαταλήψεων που έχουν συσσωρευτεί μέσα στον μικρόκοσμο των νοικοκυριών θα ανακαλύψουμε ένα δυναμικό και επαναστατικό στοιχείο που θεμελιώνεται στην «κοινή λογική», το οποίο μπορεί να λειτουργήσει τελείως ανατρεπτικά.
Διαμέσου της συνέντευξης στη La Tuerka, ο Κράχε, από πρόσωπο βλάσφημο, γίνεται στα μάτια του οικογενειάρχη ο άνθρωπος που «θάφτηκε» από το κατεστημένο γιατί μίλησε ελεύθερα. Όλοι μπορούν να ταυτιστούν με αυτόν. Το ίδιο και οι μορφωμένοι νέοι, τους οποίους τα προγράμματα λιτότητας έχουν, εσκεμμένα, καταδικάσει στην ανεργία. Ο Ιγκλέσιας, συνομιλητής του Κράχε, υπήρξε συμβασιούχος καθηγητής του Πανεπιστημίου Complutense της Μαδρίτης. Δεν μιλάει θεωρητικώς για την ανεργία και την επισφάλεια εργασίας· είναι και ο ίδιος θύμα της.
Το «γλυπτικό» κοντράστ
Το Podemos έχει λίγα μέσα επικοινωνίας στη διάθεσή του για να αντιμετωπίσει ένα ευρύτατο μέτωπο λογοκρισίας και δυσφήμισης και διαχειρίζεται την τηλεοπτική του παρουσία σε αυτή τη βάση. Δουλεύει πάνω στη διαφορά και την αντίθεση: εκεί που οι άλλοι κάνουν φασαρία και δημιουργούν ασάφεια, εμείς θα είμαστε συνοπτικοί και σαφείς. Στα λιγοστά ντιμπέιτ που προσκαλούνται, οι εκπρόσωποί του είναι με διαφορά οι πιο καταρτισμένοι θεωρητικά, οι πιο σαφείς και αποφασισμένοι ιδεολογικά, οι πιο ενημερωμένοι δημοσιογραφικά. Φεύγουν έχοντας κερδίσει όλα τα επιχειρήματα στα μάτια του κοινού. Είναι ψύχραιμοι, γρήγοροι, με διαφορά οι νεότεροι και τελείως άφθαρτοι. Η εικόνα τους δίπλα σε πολύ προβεβλημένους πολιτικούς δημιουργεί την επιθυμητή αντίθεση.Έχουμε, λοιπόν, μια περίπτωση όπου ιδεολογία, μορφή κινητοποίησης και περιεχομένο-στόχοι συμπίπτουν. Αυτό δεν αντιγράφεται, γιατί σημαίνει άλλη δομική σχέση κοινωνικής βάσης, πολιτικών επιχειρημάτων και εκπροσώπησης. Η διαφορά αυτή προβάλλεται «γλυπτικά», «τρισδιάστατα» μπροστά μας. Εκεί που οι άλλοι μιλάνε για οικονομική διαχείριση, η ομάδα Podemos μιλάει για έναν άλλο πολιτικό πολιτισμό όπου τα φαινόμενα συνδέονται με διαλεκτικό τρόπο. Αυτά, αντί να φαίνονται απλώς λογικά, γίνονται αισθητά, δηλαδή αντιστοιχούν στα πραγματικά προβλήματα της καθημερινής ζωής.
La Tuerka: η διαδικτυακή τηλεόραση του Podemos
Στη La Tuerka προβάλλεται μόνο ένα πρόγραμμα τη μέρα, κάθε βράδυ στις 10, παράλληλα με τη ζώνη υψηλής τηλεθέασης των μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών. Και πάλι ο στόχος είναι το στοχευμένο κοντράστ.Οι καθημερινές εκπομπές λαμβάνουν πέντε μορφές: α) συζητήσεις-αντιπαραθέσεις πολλών ομιλητών, άγνωστων στο πλατύ κοινό, β) συνεντεύξεις τετ α τετ, γ) ρεπορτάζ-ντοκυμαντέρ για θέματα της καθημερινότητας, δ) σάτιρα των δελτίων ειδήσεων και ε) σύντομα μαθήματα φεμινισμού. Κάθε βράδυ, λοιπόν, στη ζώνη υψηλής τηλεθέασης και για λίγη ώρα μόνο, οι θεατές μπορούν να παρακολουθήσουν προγράμματα που ανατρέπουν τα τηλεοπτικά στερεότυπα και αγγίζουν θέματα-ταμπού, όπως το Βασκικό, η ΕΤΑ και η κρατική καταστολή. Ο ρόλος των ΜΜΕ στην απόκρυψη της αλήθειας, στην ανάδειξη της ασημαντότητας σε μείζονα επικαιρότητα και στον αποπροσανατολισμό του κοινού διακωμωδείται στο υποτιθέμενο «δελτίο ειδήσεων».
Tα μέλη του Podemos δημοσιογραφούν και ενίοτε τραγουδάνε. Είναι γνωστό το μοντέλο των πολιτικών που εμφανίζονται σε μαραθωνίους ή παίζουν σαξόφωνο, ήδη από την αμερικάνικη λαϊκιστική πολιτική σκηνή, αλλά εδώ δεν πρόκειται γι’ αυτό. Ο Ιγκλέσιας εξηγεί ότι ο λόγος που τον έκανε να φορέσει δημοσιογραφικό «καπέλο» είναι το βασικό χαρακτηριστικό της εργασίας που έχει εξορίσει η επιθετικότητα του καπιταλισμού: η ευχαρίστηση. Υποχρέωση και ευχαρίστηση συνδέονται γύρω από το ίδιο θέμα: την πολιτική.
El Tornillo:Ο φεμινιστικός μικρο-χώρος της La Tuerka
Την εκπομπή El Tornillo (Η βίδα) έχει αναλάβει η ομάδα Faktoria Lila, φεμινιστική συλλογικότητα από τη Χώρα των Βάσκων. Σκηνοθετεί τρίλεπτα βίντεο, τα οποία βομβαρδίζουν το κοινό με τις βασικές αρχές του φεμινιστικού κινήματος. Αναδεικνύεται ο πολιτικός ρόλος της μανίας για «ομορφιά», της «φροντίδας του σπιτιού», του «μονογαμικού ετεροφυλοφιλικού έρωτα» και γενικώς της «ιδιωτικής σφαίρας». Ο τρόπος ελέγχου της γυναίκας, μέσα από την υποτίμηση της εργασίας της και της στέρησης βασικών δικαιωμάτων, επανέρχεται στην επικαιρότητα μέσα από την επέλαση του νεοσυντηρητικού σχεδίου, διεθνώς. Στην Ισπανία, πέρσι, το Λαϊκό Κόμμα προσπάθησε να αλλάξει τον νόμο περί αμβλώσεων (που ισχύει από το 1985), περιορίζοντας το δικαίωμα της έκτρωσης για τις γυναίκες μόνο σε περίπτωση βιασμού ή επικίνδυνης κύησης (το προσχέδιο περιελάμβανε την απαγόρευση της έκτρωσης ακόμη και στην περίπτωση χρωμοσωμικών ανωμαλιών των εμβρύων). Αποτέλεσμα ήταν, βεβαίως, να αναγκαστεί σε παραίτηση ο Αλμπέρτο Ρουίθ-Γκαγιαρδόν, εισηγητής του νομοσχεδίου και πρώην υπουργός Δικαιοσύνης.
Το Podemos βγάζει μπροστά το φεμινιστικό κίνημα, το οποίο αναδεικνύει ζητήματα που αφορούν όλες τις ευπαθείς ομάδες, τους τρόπους ηθικής νομιμοποίησης της βίας, τη βιοπολιτική άσκηση εξουσίας. Όχι τυχαία, επιλέγεται μια φεμινιστική ομάδα από τη Χώρα των Βάσκων, που έχει υπάρξει πεδίο άγριας άσκησης κρατικής βίας και πολυετούς τρομοκρατικής δράσης. Το Βασκικό Ζήτημα, όπως και το Καταλανικό, θα κρίνει εν πολλοίς και το μέλλον των υπαρχόντων πολιτικών συσχετισμών. Το Podemos τοποθετεί πολλαπλώς το θέμα στο πολιτικό τραπέζι και δυσκολεύει τους πολιτικούς αντιπάλους του, γιατί δεν μπορούν να αρθρώσουν επιχειρήματα αν δεν δεχθούν τις ευθύνες τους ή τη συνενοχή τους στην αυξανόμενη πολιτισμική-πολιτική διαίρεση της χώρας. Τα πλάνα στο El Tornillo όπου αναφέρονται σεξιστικές αποστροφές του λόγου των πολιτικών αντιπάλων του Podemos (τόσο από το Λαϊκό όσο και το Σοσιαλιστικό Κόμμα) όπως «Οι νόμοι είναι σαν τις γυναίκες, είναι για να τους (παρα)βιάζεις», διαδέχεται πλάνο με τον ορισμό του Λεξικού της Ακαδημίας για την «ατιμωρησία» και οι συνειρμοί γίνονται εύγλωττοι.
Το «Εμείς»: πολιτική μάχη, αυτοπεποίθηση και ταυτότητα
Ο Ίνιγο Ερεχόν, υπεύθυνος της προεκλογικής καμπάνιας του Podemos, 31 ετών, σε πρόσφατη συνέντευξή του που δημοσιεύτηκε υπό τον τίτλο «Θα κατασκευάσουμε έναν μηχανισμό για τον εκλογικό πόλεμο»,[2] λέει: «Για να υπάρξει λαϊκή κυριαρχία πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε “λαός”, να δημιουργηθεί η συνείδηση ενός “εμείς”». Ο Ίνιγο Ερεχόν έχει ειδικευτεί στη μελέτη στρατηγικών αριστερής διακυβέρνησης. Έχει δουλέψει συμβουλευτικά στο επιτελείο του Έβο Μοράλες στη Βολιβία, και αντικείμενο μελέτης της διατριβής του είναι η πρώτη περίοδος διακυβέρνησης του Μοράλες. Η συμμετοχή του στις πολιτικές τηλεοπτικές αψιμαχίες είναι παροιμιώδης, εξαιτίας του ότι οι συνομιλητές του ξεμένουν από επιχειρήματα. Αυτού του είδους η αυτοπεποίθηση μεταφέρεται στους τηλεθεατές, γιατί η υπεράσπιση των αιτημάτων τους κατακτά το τηλεοπτικό τοπίο. Η αυτοπεποίθηση προέρχεται από την κινηματική δράση των εκπροσώπων του Podemos, την εμπλοκή τους με την καθημερινότητα της πλειοψηφίας του κόσμου, εντός και εκτός Ισπανίας. Αντιστρόφως, η αυτοπεποίθηση επιστρέφεται από τους εκπροσώπους στην κοινωνική βάση, διαθλασμένη από το τηλεοπτικό γυαλί, στο οποίο αυτοί αντιπαρατίθενται με τα φτωχά και παράλογα επιχειρήματα της οικονομικής και πολιτικής ελίτ.
Το πρώτο επίπεδο του «Εμείς» που συνδέει αμφίδρομα τη βάση και τους εκπροσώπους του Podemos έχει συναφθεί. Η ομάδα του Podemos μελετάει και προετοιμάζει την απαραίτητη συνοχή που θα απαιτηθεί την επόμενη μέρα της πιθανής αριστερής διακυβέρνησης, αν συναντήσει μεθοδεύσεις όχι μακρινές από εκείνες που συνάντησε η κυβέρνηση του Σαλβαδόρ Αλιέντε.
Η πολιτική μάχη διεξάγεται ευδιάκριτα πια πάνω σε μια νέα σκακιέρα, επί της οποίας τους κανόνες του παιχνιδιού επιβάλλει ολοένα και περισσότερο το Podemos. Όχι μόνο λόγω των ποσοστών που κατακτά, αλλά εξαιτίας της δουλειάς που έχει κάνει στο να αναδείξει ως πρωτεύουσα τη διαλεκτική σχέσης πολιτικής και κοινωνίας. Τα παλιά εργαλεία υπεραπλούστευσης και χειραγώγησης των προβλημάτων που συνεχίζει να χρησιμοποιεί το πολιτικό κατεστημένο φαντάζουν από ανεπαρκή έως εσφαλμένα και ανέντιμα. Οι πολιτικοί αντίπαλοι του Podemos δεν μπορούν να συμμετάσχουν ως παίκτες στο παιχνίδι του αν δεν παραδεχθούν την ήττα τους. Κάτι τέτοιο είναι έξω από τον πολιτικό πολιτισμό που αντιπροσωπεύουν. Κατά συνέπεια, το παιχνίδι του Podemos τους φέρνει αντιμέτωπους με τις εσωτερικές τους αντιφάσεις, και τους καθιστά όλο και πιο ανίσχυρους και απονομιμοποιημένους στα μάτια των ψηφοφόρων. Οι κινήσεις του δεν μπορούν να αντιγραφούν στυλιστικά και δημαγωγικά από τους αντιπάλους. Για να κερδίσουν το κοινό που χάνουν, τα δύο κόμματα χρειάζονται προτάσεις που να απαντάνε στα προβλήματα της καθημερινότητας. Αν θέλουν να τα αποκρύψουν, αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω της καταστολής και της λογοκρισίας, κάτι που εντείνει το πολιτικό τους αδιέξοδο.
Η τηλεοπτική παρουσία-μάχη του Podemos περνάει μέσα από τα πολιτικά επιχειρήματα και ταυτόχρονα μέσα από την επανεξέταση του ισπανικού πολιτισμικού φορτίου που είναι επώδυνο, κρυμμένο, έχει θαφτεί επί 40 χρόνια από το κατεστημένο. Δηλαδή, υπάρχει, είναι διαθέσιμο και αρκεί να το ενεργοποιήσουμε με τον κατάλληλο τρόπο. Αυτή η επανεξέταση, η οποία γίνεται με σύγχρονους πολιτικούς όρους, με ταξικά κριτήρια και συμμαχίες, οι οποίες διευρύνουν τη βάση των πολιτών χωρίς αριστερές ιδεολογικές απώλειες, απελευθερώνει τις δυνατότητες ενός ανανεωμένου «Εμείς».
Το Podemos μας δείχνει, με την πολιτική του πράξη, πολύπλευρα, κάτι ιδιαίτερα υποτιμημένο στην καθημερινή ειδησεογραφία: τη διαλεκτική σχέση πολιτικής, κοινωνίας και ιστορικών γεγονότων. Υπό αυτό το πρίσμα, η άνοδος της Aριστεράς δεν υλοποιείται ως μηχανιστικό αποτέλεσμα μιας απλής αιτιατής και αυτόματης σχέσης ανάμεσα στην επιβολή των Mνημονίων και τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Προφανώς και αυτά είναι παρόντα (τα Mνημόνια και η λαϊκή δυσαρέσκεια), αλλά δεν είναι απαραίτητο ότι θα καταλήξουν οι μάζες στην αγκαλιά της Aριστεράς ως μητρικής φιγούρας (έναντι της παραδοσιακά πατριαρχικής αυταρχικής Δεξιάς και των συμβόλων της). Τόσο η κοινωνική βάση όσο και οι εκπρόσωποί της έχουν μεγάλη ευθύνη στο να αναδεικνύεται διαρκώς η σχέση αυτή μέσα από όλες τις εκφάνσεις της ζωής, δημόσιας και ιδιωτικής. «Εμείς», οι ψηφοφόροι της Αριστεράς καλό είναι σύντομα να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει αγκαλιά για να τρέξουμε. Η Αριστερά υπάρχει μόνο ως σώμα χειραφετημένων και υπεύθυνων, και άρα αδιακρίτως έξυπνων, ανθρώπων. Ή δεν υπάρχει. Ή, καλύτερα, εμείς όλοι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι, «εμείς» είμαστε η Αριστερά· να καταλάβουμε τη διαλεκτική φύση και τη διαρκή ανάγκη για συγκρότηση και ανανέωση του «εμείς». Αυτό είναι το δυναμικό συλλογικό υποκείμενο που απενεργοποιεί τους αντιπάλους του, οι οποίοι διαρκώς προσπαθούν να το αποπροσανατολίσουν με τις μπανανόφλουδες του εθνικισμού, της καταστολής και του φόβου. Έχοντας επίγνωση του ρόλου της συλλογικής μας ταυτότητας ως μηχανισμού χειραφέτησης και ριζοσπαστικοποίησης, «εμείς» αποκτούμε αυτοπεποίθηση και αλλάζουμε την ιστορία μας.
Σημείωση
Λίγες μέρες μετά τη συγγραφή του κειμένου δύο γεγονότα σηματοδοτούν την πρόθεση να χτυπηθεί τόσο η βάση, τα κινήματα που ενεργοποιούνται στο πλαίσιο της 15Μ, δηλαδή και η βάση του Podemos (ανάμεσα σε άλλους) καθώς και οι εκπρόσωποί του (πάλι ανάμεσα σε άλλους): 1. Ψηφίζεται ο νόμος-φίμωτρο με στόχο τη λογοκρισία και την καταστολή κάθε είδους συλλογικής πολιτικής ή κινηματικής δράσης στον δημόσιο χώρο. 2. Απολύεται ο Ίνιγο Ερεχόν από τη θέση του ερευνητή στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μέσα σε ένα κύμα ευρύτερης δυσφήμισης μελών του Podemos και κεντρικών προσώπων των κινημάτων.
[1] Δημοσιεύεται στο περιοδικό L’ Ordine Nuovo στις 21.6.1919.
[2] Το σχετικό άρθρο, στα ισπανικά, στο goo.gl/NtZwkL
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου