Θέλει ιδιαίτερα μεγάλη ικανότητα να αυξήσεις το χρέος και το δανεισμό, να φτωχεύψεις τους πολίτες και να μην έχεις καταφέρει τίποτε για την ανεργία και την ανάπτυξη.
Την πόρτα πρώτος άνοιξε ο Παυλόπουλος και τον ακολούθησε οΑντώναρος, αμφότεροι σε κυβερνητικές θέσεις των κυβερνήσεων Κώστα Καραμανλή, και τη σκυτάλη πήραν οι βουλευτές Ιωαννίδης καιΤσουμάνης. Έπεται συνέχεια. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Αλλά ας κάνουμε τον συνήγορο του διαβόλου και ας πούμε ό,τι όντως είναι τυχαίο.
Ό,τι απηύδησαν με την πολιτική της συγκυβέρνησης και αποφάσισαν συλλήβδην να μην συνεχίσουν την ενασχόληση τους με την πολιτική. Κουράστηκαν, ξενέρωσαν, πες το όπως θέλεις. Ό,τι έχουν άλλες εργασίες και άλλες ανησυχίες. Έστω βρε αδερφέ ό,τι είναι τα μάλα δυσαρεστημένοι γιατί δεν ήταν ποτέ στα πλάνα του Αντώνη Σαμαρά και δεν κατάφεραν να πιάσουν πόστο σε κάποιο ανασχηματισμό. Ακόμη-ακόμη ό,τι δεν γουστάρουν τον Αντώνη Σαμαρά ή δεν τους γουστάρει αυτός. Δεν μας ενδιαφέρει ο λόγος καθ’ αυτού.
Αυτή η εγκατάλειψη, όμως, δεν μπορεί να αποδοθεί σε προσωπικές πικρίες αν και αποτελεί την εύκολη δικαιολογία.
Βέβαια, αυτοί δεν του τα σέρνουν του Σαμαρά και πολύ καλά κάνουν. Τα εν οίκο μη εν δήμο, που λένε. Αλλά μέχρι πότε; Γιατί, κάποια στιγμή θα βγει προς τα έξω το απωθημένο τους. Αν έχουν καταπιεί πολλά, τότε το ξέσπασμα θα είναι ανάλογο και ανάλογο της αντοχής Σαμαρά. Αν δηλαδή, έχει δημιουργήσει κάποιον μηχανισμό απορρόφησης των κραδασμών, όχι βέβαια, σαν αυτόν της κυβερνητικής περιόδου με τους εκβιασμούς κάθε είδους. Πλέον, η κάθε απειλή για διαγραφή θα έχει αντίκρυσμα στη συνοχή του κόμματος και στην αλλαγή των εσωτερικών συσχετισμών.
Μήπως, το όριο, η προθεσμία, για να γνωρίσει ο δήμος τα του οίκου, είναι η ανακοίνωση του αποτελέσματος των εκλογών; Όταν το λύσιμο της γλώσσας δεν θα βαραίνει την κατάσταση, λέγε παράταξη, που ενδεχόμενα να λειτουργήσει λυτρωτικά; Άλλωστε, μετά από ολοκληρωτικές αποτυχίες ενδείκνυται η εκ βάθρων ανακαίνιση. Ίδωμεν.
Περί ου ο λόγος, η απαξίωση έχει ολοκληρωθεί ουσιαστικά και τυπικά. Αποτέλεσμα μιας ιδιάζουσας κομματικής λειτουργίας προσωπικής επιλογής, αλλά και μιας κυβερνητικής πολιτικής εξίσου προσωπικής επιλογής, που δεν άφηνε περιθώρια διαβούλευσης και διαμόρφωσης, και βέβαια, που δεν επέτρεπε την κατ’ αρχήν διαφωνία ακόμη και σε ζητήματα προτεραιότητας της δεξιάς παράταξης όπως αυτή τα αντιλαμβάνονταν ανέκαθεν.
Είτε λόγω αναφοράς στο εύθραυστο της συγκυβερνητικής συνοχής, είτε της απευκταίας ανάληψης ευθύνης για τυχόν στραβοπάτημα, ακόμη και όσων λεκτικά, διαφοροποιούνταν ή και αδιαφορούσαν για τις συνέπειες. Τώρα, όμως; Με την διαφαινόμενη αποτυχία και την απώλεια της πολιτικής εξουσίας; Μετά από τραγικά λάθη της ηγεσίας; Προφανώς, και όλα αυτά θα αναιρεθούν και θα δούμε να παίζει το επόμενο δράμα της δεξιάς παράταξης.
Με λίγα λόγια, μετά τις εκλογές, ακολουθεί το αναπόφευκτο, για τον περί ου ο λόγος. Ο χρόνος για το πότε θα εκδηλωθεί παραμένει προς διερεύνηση και θα εξαρτηθεί με το πόσο άσχημα θα τερματίσει ο Αντώνης Σαμαράς την προεκλογική του εκστρατεία. Άλλωστε,καπνός χωρίς φωτιά δεν βγαίνει όπως λέγεται, και ο καπνός είναι ήδη ορατός, και το πράγμα πλέον μιλάει από μόνο του.
Οι δελφίνοι ετοιμάζονται για την επόμενη μέρα.
Τα τελευταία μαντάτα αποτελούν ένδειξη για το τι θα ακολουθήσει. Τα παράπονα εκφράστηκαν και η πλευρά που δέχτηκε τα παράπονα σφύριξε αδιάφορα. Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, διότι περί αυτού πρόκειται, ευχήθηκε καλή χρονιά και αιτιολόγησε την απουσία του από τον προεκλογικό αγώνα του Σαμαρά ό,τι η επιτροπεία του δεν του επιτρέπει να ασχολείται με τα τετριμμένα, και ο νοών νοείτω.
Μ’ αυτές τις συνθήκες ουσιαστικά ο προεκλογικός αγώνας του Αντώνη Σαμαρά είναι εκ των προτέρων χαμένος. Είναι ένας προσωπικός πολιτικός, αλλά κυρίως εσωκομματικός, αγώνας, γι’ αυτό και είναι καταδικασμένος σε αποτυχία. Δεν είναι αγώνας μιας πολιτικής παράταξης με την έννοια της συστράτευσης όλων των στελεχών και όλων των δυνάμεων της πάνω σε έναν αταλάντευτο στόχο. Κι αυτό είναι ξεκάθαρο.
Δεν είναι μόνον το γεγονός ό,τι η παράταξη αυτή έχει κατακερματιστεί. Ούτε ό,τι κανείς πλέον δεν είναι πεπεισμένος ό,τι είναι δυνατόν στις λίγες μέρες που απομένουν να αλλάξουν δραματικά οι πολίτες τις προθέσεις τους. Κυρίως είναι ο ανεπαρκής πολιτικός λόγος του Σαμαρά που δεν πείθει. Όχι μόνον τους πολίτες, αλλά και τα ίδια τα στελέχη του κόμματος του. Που περιμένουν στωικά την επερχόμενη πολιτική ήττα, μη μπορώντας να την αποτρέψουν.
Ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές.
Αυτό απέμεινε ως προοπτική για την δεξιά παράταξη και την ανασυγκρότηση που θα επιχειρηθεί την επομένη των εκλογών. Με ένα μόνον ερωτηματικό, ως προς το μέγεθος της ανασυγκρότησης, με δεδομένο ό,τι οι διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις που λίμναζαν και ξεπήδησαν μέσα από το σώμα της, ή και σκοπιμότητες αν θέλετε, έχουν δημιουργήσει διαφορετικές πολιτικές πλατφόρμες που ανεβάζουν το δείκτη δυσκολίας για το εγχείρημα.
Κατ’ αρχήν, θα πρέπει να αναζητηθεί το επόμενο πρόσωπο που θα επιχειρήσει να συνενώσει τα κομμάτια και ένα ξεκάθαρο λειτουργικό πλάνο των υπό συνένωση κομματιών. Πράγμα δύσκολο σήμερα όχι βέβαια ακατόρθωτο σχετικά με το πλάνο, που δεν σημαίνει ό,τι αυτόματα θα γίνει αποδεκτό και θα εφαρμοστεί.
Σε ποιο βαθμό θα συμφωνηθούν οι απαραίτητες ανοχές και πως θα δοκιμαστούν ώστε να υπερκεραστούν οι διαφοροποιήσεις, που κάποιες απ’ αυτές παραείναι ουσιαστικές, των υπό συνένωση κομματιών; Η απάντηση σ’ αυτόν τον προβληματισμό είναι εύκολη αλλά παράλληλα απραγματοποίητη.
Εφόσον βρεθεί μια προσωπικότητα του μεγέθους του ιδρυτή της ΝΔ. Για να μην γίνει σύγχυση, αυτό που εννοώ είναι η αποδοχή του από το σύνολο του πολιτικού χώρου της δεξιάς. Αυτό το πρόσωπο, σήμερα, δεν υπάρχει. Ακόμη και να υπήρχε η συζήτηση θα ήταν τόσο μακριά, σαν τη «μακριά γαϊδούρα», ποτέ δεν θα μπορούσε να υπερπηδήσει όλα τα εμπόδια. Παρόλα αυτά όμως, προϋπόθεση να ξαναγίνει ανταγωνιστική η ΝΔ είναι να επιστρέψει στα πολιτικά όρια της εποχής των Καραμανλήδων, ειδικότερα του ιδρυτή της. Μπορεί;
Σαν συμπέρασμα, λοιπόν, ο επόμενος πρόεδρος της ΝΔ θα είναι κι αυτός αναλώσιμος. Δεν θα καταφέρει να ανταποκριθεί στο διαχρονικό όραμα αυτού του πολιτικού χώρου.
Μετά την εμπειρία Σαμαρά και την αποτυχία του τόσο ως πρωθυπουργού, όσο και ως ηγέτη της παράταξης, με την συγκεκριμένη ιδιοσυγκρασία και το επίσης συγκεκριμένο όραμα για την παράταξη και τη χώρα, ο επόμενος πρόεδρός της θα βρίσκεται στην αντίθετη πλευρά ώστε να αποτοξινωθεί από τις βλαβερά κατάλοιπα, λέγε με Άδωνη, Βορίδη, Πλεύρη, και θα προσεγγίζει τα χαρακτηριστικά του Δημήτρη Αβραμόπουλου. Αυτό ως πρόβλεψη. Μπορεί κατά την άποψη μου να είναι ο επόμενος πρόεδρος της ΝΔ.
Παρόλα αυτά, χωρίς να καταφέρει να της δώσει αυτό που της λείπει, χωρίς να καταφέρει να κάνει τη διαφορά. Όχι γιατί υστερεί σε ικανότητες. Αλλά γιατί σε μεγάλο βαθμό τα πράγματα στον δεξιό χώρο έχουν κριθεί.
Σαν δεύτερο συμπέρασμα, είναι ό,τι αυτή η συγκυρία είναι η ιδανικότερη περίοδος για την έναρξη της ηγεμονίας της αριστεράς.
Μιας αριστερά που έχει ξεπεράσει τα κατάλοιπα του εμφυλίου και την μετεμφυλιοπολεμική εποχή. Κατάφερε με τον καθαρό της λόγο να αγγίξει και την άλλη πλευρά. Αυτό που μένει είναι να πετύχει στο νέο της ρόλο. Χωρίς μεγάλα λόγια και χωρίς αντιπερισπασμούς να παρουσιάσει έργο. Το έργο που περιμένει όλος ο λαός.
υ.γ. Ο Αντώνης Σαμαράς θα αναζητήσει κι άλλες παρακαμπτήριες οδούς όπως στην Ορεστιάδα για να αποφύγει του πολίτες. Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;
__________________________________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου