Κύπρος: Η ένωση με την Ελλάδα θα επιλύσει τα προβλήματα;

26/10/14 | 0 σχόλια | 0 απαντήσεις | 38 εμφανίσεις

του Δημήτρη Μακροδημόπουλου.

Το Κυπριακό πρόβλημα, δημιουργήθηκε σε συνθήκες παγκόσμιας ισορροπίας, έστω του «τρόμου», με παγιωμένη την κατάσταση στην Εγγύς και τη Μ. Ανατολή και ενώ η συμβίωση διαφορετικών εθνοτήτων στα όρια ενός πολυεθνικού κράτους ήταν βιώσιμη. Σήμερα, επιχειρείται να επιλυθεί σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες που είναι πολύ δυσμενέστερες. Μάλιστα προέκυψαν  νέα δεδομένα, όπως οι εξελίξεις στην Εγγύς Ανατολή και η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων,  με αποτέλεσμα πλήθος δυνάμεων να διαγκωνίζονται στην Ανατολική Μεσόγειο για την προώθηση των συμφερόντων τους στην ευρύτερη περιοχή.

Προς τί όμως οι διακοινοτικές συνομιλίες; Διότι σήμερα, σε συνθήκες όπου τα πολυεθνικά κράτη έχουν διαλυθεί και οι εθνότητες παντού διεκδικούν την αυτοδιάθεσή τους (Σκωτία, Καταλονία, Ουκρανία, κ.α.), επιχειρείται, κόντρα στην πραγματικότητα, η συμβίωση δύο εθνοτήτων που δεν κατόρθωσαν να συνυπάρξουν όταν οι συνθήκες ήταν παγκόσμια ευνοϊκές γιαυτό.  Δεν είναι ολοφάνερο ότι οι διακοινοτικές συνομιλίες είναι αδύνατο να επιλύσουν τις διαφορές, όταν η Άγκυρα αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας απειλώντας την ασφάλειά της αλλά και η Κυπριακή Δημοκρατία συμμετέχει σε δύο άξονες εναντίον της Τουρκίας αγνοώντας τα συμφέροντα της τουρκοκυπριακής κοινότητας;

Το γεγονός ότι οι περιφερειακές εξελίξεις και η ύπαρξη υδρογονανθράκων έχουν εκτοξεύσει τη γεωπολιτική και τη γεωοικονομική αξία της Κύπρου στο ζενίθ, μία λύση υπάρχει για να μη συνθλιβεί η Κυπριακή Δημοκρατία ανάμεσα στα συγκρουόμενα συμφέροντα των ισχυρών δυνάμεων και να μη μεταφερθεί η σύγκρουση Αθήνας – Άγκυρας στην Κύπρο σε περιοχές του ελληνικού χώρου: Να μετατραπεί η de facto σημερινή κατάσταση σε de jure με τη δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών εκ των οποίων το ελληνοκυπριακό θα ενσωματωθεί στην Ελλάδα. Διότι με αυτή τη λύση:

1. Θα οριοθετηθούν οριστικά τα ελληνικά και τα τουρκικά συμφέροντα στην Κύπρο, χωρίς να νοούνται διεκδικήσεις αλλά και παρεμβάσεις τρίτων χωρών που αξιοποιούν τις ελληνοτουρκικές διαφορές ως εφαλτήριο των δικών τους συμφερόντων στην περιοχή.
2. Δεν θα υπάρχει κανένα πρόσχημα για επέμβαση διότι καμία χώρα δεν θα έχει το καθεστώς της εγγυήτριας δύναμης, το οποίο ευνοεί την Τουρκία λόγω της εγγύτητάς της με τη Μεγαλόνησο.
3. Η ασφάλεια της Κύπρου, ως ελληνικού εδάφους, θα αποτελεί υποχρέωση της Ελλάδας.
4. Οποιαδήποτε τουρκική επιβουλή κατά της Κύπρου θα στρέφεται κατά της Ελλάδας και θα νομιμοποιεί κάθε αντίδρασή μας.
5. Με την ενσωμάτωσή της στην Ελλάδα, η Κύπρος θα ενταχθεί αυτόματα στο ΝΑΤΟ γεγονός που θα καθιστά αδιανόητη νέα εισβολή.
6. Θα επαυξήσει τη γεωπολιτική αξία της Ελλάδας και θα επεκτείνει το ρόλο της στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Εγγύς και της Μ. Ανατολής με τις οποίες θα γειτνιάζει άμεσα.
7. Η ΑΟΖ, που αντιστοιχεί στο νότιο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας όπου διαβιώνουν οι ελληνοκύπριοι, είναι πολλαπλάσια αυτής που αντιστοιχεί στο τουρκοκυπριακό τμήμα, η οποία περιορίζεται μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας, και δεν θα επιδέχεται αμφισβητήσεις.
8. Η επίλυση του Κυπριακού, θα αφαιρέσει από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις το κύριο σημείο τριβής και θα αποδυναμώσει το ενδεχόμενο μεταφοράς της έντασης στον ελληνικό χώρο.
9. Η λύση αυτή δεν μπορεί να απορριφθεί από την Άγκυρα αφού ο Τούρκος πρωθυπουργός χρησιμοποιεί τη δημιουργία δύο κρατών ως απειλή. Πρόκειται για δυσμενέστατη λύση για τα τουρκικά συμφέροντα αφού η Άγκυρα προσβλέπει στον έλεγχο ολόκληρης της νήσου, όπως απέδειξε η υπερψήφιση του σχεδίου Ανάν από τους ΤουρκοκυπρίουςΜακροδημόπουλος Δημήτρης25-10-2014
10. Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412
11. Γιατί όλα αυτά δεν οδήγησαν μέχρι σήμερα στην προφανή λύση; Η άποψή μου είναι ότι η οικονομική ελίτ της Κύπρου θέλγεται από τη διαχείριση των ευρωπαϊκών εισροών και ιδιαίτερα των συμβολαίων για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στο όνομα ολόκληρης της Κυπριακής Δημοκρατίας, που όμως περιλαμβάνει και τις δύο κοινότητες, και με κανένα τρόπο δεν επιθυμεί να εκχωρήσει τα «προνόμια» αυτά στην Αθήνα. Γιαυτό το σημερινό καθεστώς της «μη λύσης» εξυπηρετεί τα συμφέροντά της. Μέχρι πότε όμως μπορεί να προτάσσονται τα συμφέροντά της έναντι του εθνικού συμφέροντος; Διότι δεν πρέπει να λησμονούν ότι, όπως μας δίδαξε η Ιστορία του 20^ουαιώνα, ο Ελληνισμός που δεν ενσωματώθηκε με οποιοδήποτε τρόπο στον κρατικό ιστό ξεριζώθηκε από τις εστίες του ή διαρκώς συρρικνώνεται. Ούτε βέβαια η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ υπήρξε αποτέλεσμα της διπλωματικής ικανότητας της Αθήνας. Η ΕΕ οικειοποιήθηκε με προθυμία ένα άλυτο πρόβλημα για να έχει πρόσβαση στις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και για να το επισείει κάθε φορά που εξυπηρετούνται τα συμφέροντά της. Γιαυτό η ρευστότητα της «μη λύσης» εξυπηρετεί τις επιδιώξεις της.