του Δημήτρη Μακροδημόπουλου.
Γιατί εκπλήσσονται οι ηγέτες των δυτικών κρατών με τους μαχητές, οι οποίοι προερχόμενοι από τη Δύση ενισχύουν τους τζιχαντιστές της ISIS; Προσποιούνται πως δεν έχουν αντιληφθεί ότι η παγκοσμιοποίηση δεν αφορά μόνον την οικονομία αλλά ότι η ουσία της έγκειται στο γεγονός ότι μετασχηματίζει την τοπικότητα; Παρασύρονται από το γεγονός ότι παραμένουν ανέγγιχτα τα εξωτερικά σύνορα των κρατών, τα οποία μετασχηματίζονται εκ των ένδον; Πώς παγκοσμιοποιούνται οι τοπικότητες; Γράφει ο Ούλριχ Μπεκ στην «Επινόηση του Πολιτικού» από το 1993: «Μιλάμε πάντα για τον Τρίτο Κόσμο σαν να μη βρίσκεται πουθενά. Βρίσκεται όμως εδώ ανάμεσά μας. Στα προάστια – γκέτο των ΗΠΑ, αλλά και στις πρώην αποικιοκρατικές μητροπόλεις της Δυτικής Ευρώπης δημιουργούνται τοπικές ζώνες εξαθλίωσης, όπου η ανεργία, η παιδική θνησιμότητα η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και η κοινωνική ασφάλιση έχουν φθάσει στο επίπεδο των αναπτυσσόμενων χωρών. Το κατά μέσο όρο προσδόκιμο ζωής των κατοίκων του Χάρλεμ βρίσκεται σήμερα στα 46 χρόνια – πέντε χρόνια λιγότερο απ’ ότι το Μπαγκλαντές. Η εθνική ποικιλομορφία εμφανίζεται παντού τονισμένη. Άρα είμαστε κι εμείς Τρίτος Κόσμος…». Και προσθέτει στις συζητήσεις του με τον Γιοχάνες Βιλμς: «Το τεράστιο ρήγμα ανάμεσα στο κέντρο και στην περιφέρεια, στον πρώτο και στον Τρίτο κόσμο, τώρα μετατοπίζεται και αναπαράγεται εντός των ίδιων των μητροπόλεων, όπου οι υπερπλούσιοι και οι παγκοσμίως αποκλεισμένοι μένουν συχνά σε γειτονιές που γεωγραφικά είναι πολύ κοντά», συμπεραίνοντας εν κατακλείδι ότι: «Ενώ η παγκοσμιοποίηση καταργεί την απόσταση και τα σύνορα, ανοίγει ταυτόχρονα νέα αγεφύρωτα χάσματα που η κατάργηση της απόστασης τα καθιστά ακόμη πιο αγεφύρωτα. Η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας και του πλούτου, συνεχίζει, φέρνει δίπλα – δίπλα τον επιδεικτικά λαμπερό κόσμο των υπερπλουσίων και τον αποπολιτισμένο κόσμο των ανθρώπων χωρίς καμιά ιδιοκτησία». Γιαυτό, οι πλούσιοι καταφεύγουν σε νέες περιτοιχισμένες κοινότητες που θυμίζουν μεσαίωνα, φαινόμενο που ο Ότο Βερκμάιστερ περιγράφει στο έργο του για την ιστορία της μεσαιωνικής τέχνης ως την «επιστροφή των κάστρων». Περισσότερο γλαφυρά περιγράφει την κατάσταση ο Αμερικανός σκηνοθέτης Τζιμ Τζάρμους, σε συνέντευξή του με αφορμή την προβολή της ταινίας «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί» που διαδραματίζεται στο ερειπωμένο Ντιτρόιτ,: «Αυτό που δεν δείχνουμε από το Ντιτρόιτ είναι το απαρτχάιντ. Ολόκληρες περιοχές με μαύρους, πολύ φτωχούς, που δεν έχουν σχολεία, εκπαίδευση, δουλειές, φώτα στους δρόμους. Περιοχές χωρίς ρεύμα. Άνθρωποι απελπισμένοι, που ζουν σαν αρουραίοι, που μπορεί να σε χτυπήσουν με μια πέτρα για να σου πάρουν ένα σάντουιτς… Πεθαίνουν της πείνας..».
Όλα αυτά δεν διαμορφώνουν μέσα από την ανισότητα και την απελπισία ένα νέο επαναστατικό υποκείμενο; Ασφαλώς, αλλά επειδή το μοντέλο για την ταξική πάλη προϋποθέτει ως πλαίσιο το έθνος – κράτος, αυτό ενεργοποιείται πέρα από τα όριά του. Διότι στις σημερινές συνθήκες έχει διαμορφωθεί η αντίφαση που καθιστά την ταξική πάλη αναποτελεσματική εντός των ορίων του έθνους – κράτους: Στη μια πλευρά είναι το αποεθνικοποιημένο κεφάλαιο που δρα έξω από τα πλαίσια του κράτους και από την άλλη είναι οι εργαζόμενοι και οι εξαθλιωμένοι που ζητούν από τα κράτη τους να τους προστατέψουν από τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης. Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε ότι η εξέλιξη της τεχνολογίας που οδήγησε στην αποδυνάμωση της κρατικής εξουσίας έναντι της οικονομίας, οδήγησε ταυτόχρονα στην αύξηση αυτής της εξουσίας έναντι των πολιτών. Συνεπώς η ταξική πάλη είναι εκ προοιμίου αναποτελεσματική στα όρια του έθνους – κράτους και μόνον ένα υπερεθνικό κίνημα μπορεί να αντιπαρατεθεί στο υπερεθνικό κεφάλαιο. Γιαυτό εξάγεται από τη Δύση και διεθνοποιείται σε πρόσφορες συνθήκες. Ως πεδίο αντιπαράθεσης πλέον των δυτικών που υφίστανται τις συνθήκες των γκέτο στη Δύση αναδεικνύεται η αποικιοκρατούμενη Ανατολή, διότι εκεί συνενώνονται με αυτούς που υφίστανται αιώνες τις συνέπειες της αποικιοκρατίας. Όσοι σοκάρονται από την ωμότητα των αποκεφαλισμών διότι βιώνουν την ασφάλεια των δυτικών κρατών, δεν πρέπει να λησμονούν την αγριότητα των εγκλημάτων της αποικιοκρατίας που συνεχίζονται σε Ιράκ, Συρία, Γάζα, στη Λιβύη, στη Μεσόγειο. Απλά προβάλλονται κατ’ επανάληψη από τα ΜΜΕ για να νομιμοποιήσουν στη συνείδηση της κοινής γνώμης τις επερχόμενες εξελίξεις.
Υπερεθνικός θεσμός που μπορεί να αξιοποιηθεί ως φορέας αυτής της εκδικητικότητας για την κοινωνική αγριότητα που βιώνεται στα γκέτο της Δύσης, είναι μόνον η θρησκεία για τον απλούστατο λόγο ότι όλες οι θρησκείες προηγήθηκαν αιώνες της δημιουργίας του έθνους – κράτους με αποτέλεσμα να μπορούν να συνενώνουν δυνάμεις πανταχόθεν. Αυτό συμβαίνει με την πανσπερμία των μαχητών της ISIS που αντλεί τις δυνάμεις της από κράτη της αποικιοκρατικής περιφέρειας αλλά σε μεγάλο βαθμό από κράτη της αποικιοκρατικής μητρόπολης. Μάλιστα, η Εγγύς Ανατολή αναδεικνύεται σε ιδανικό πεδίο ανάπτυξης μιας τέτοιας οργάνωσης. Οθωμανική περιοχή, η οποία μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατακερματίστηκε σε κράτη με μοναδικό κριτήριο την εξισορρόπηση των συμφερόντων μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας χωρίς να ληφθούν υπόψη εθνικές ιδιαιτερότητες. Το αποτέλεσμα, μετά την κατάρρευση των κοσμικών δικτατορικών καθεστώτων που κρατούσαν βίαια την ενότητα των κρατών, ήταν να προβάλλει ως ενοποιητική δύναμη η θρησκεία γκρεμίζοντας τα σύνορα.
Μακροδημόπουλος Δημήτρης
Αλεξ/πολη – κιν. 6947-771412
27-9-2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου