Ιστορίες για βίντεο και «χαλιφάτα»
Tom EngelhardtΟποιαδήποτε κι αν είναι η πολιτική σας τοποθέτηση, δεν πρέπει να αισθάνεστε και πολύ φιλοαμερικανοί αυτή την στιγμή. Πολύ πρόχειρα αναφέρω τα γεγονότα στο Ferguson (όλος ο κόσμος παρακολουθούσε!), έναν πρόεδρο όλο και λιγότερο δημοφιλή, αν και σε καλύτερη μοίρα απο το Κογκρέσο, την αυξανόμενη φτώχεια, τις μειώσεις μισθών και το συνεχώς αυξανόμενο χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Στο εξωτερικό, απο τηνΛιβύη και την Ουκρανία μέχρι το Ιράκ και την Θάλασσα της Νότιας Κίνας, τίποτα δεν πάει καλά για την Αμερική. Η κατήφεια των Αμερικανών αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, όπου το 71% των πολιτών πιστεύει ότι η χώρα βρίσκεται σε «λάθος δρόμο». Μοιάζουμε μάλλον με ντεφορμέ υπερδύναμη.
Οι Αμερικανοί έχουν ανάγκη απο κάτι δυνατό για να νιώσουν, όχι απλώς καλά, αλλά πραγματικά περίφημα. Κι ασφαλώς, αυτό που πάντα χρειαζόταν η Ουάσιγκτον σε δύσκολους καιρούς ήταν έναν ξεκάθαρο εχθρό, τόσο διαβολικά βάρβαρο κι απάνθρωπο, ώστε να καταστήσει τις ΗΠΑ απαραίτητες στον πλανήτη.
Την πλέον κατάλληλη στιγμή, σαν απο μηχανής θεός, έρχεται η σωτηρία: η ISIS (Islamic State of Iraq and Syria), προσφάτως ξαναβαφτισμένη ως IS (Islamic State). Μια οργάνωση τόσο ακραία, που ακόμα και η Αλ Καϊντα την έχει απορρίψει, τόσο βάναυση ώστε να σταυρώνει, να αποκεφαλίζει, να πνίγει και να ακρωτηριάζει, τόσο φανατισμένη ώστε να επιτίθεται σε όσους αλλόθρησκους βρίσκονται σε απόσταση βολής, τόσο πωρωμένη ώστε να μετατρέψει τον αποκεφαλισμό ενός αθώου Αμερικανού σε προπαγάνδα παγκοσμίου προβολής. Επίσης αποτρόπαιες πρακτικές, όπως αυτή τηςγεννοκτονίας ή της εθνοκάθαρσης, της αποδίδονται με μοναδική ευχέρεια.
Η εν λόγω οργάνωση αποδείχθηκε τόσο αποτελεσματική, ώστε απωθώντας, με μια μέτρια δύναμη τζιχαντιστών, τον στρατό της Συρίας, του Ιράκ και τους Κούρδους πολιτοφύλακες, κατέλαβε στην καρδιά της Μέσης Ανατολής μια έκταση ίση με την Μεγάλη Βρετανία με τουλάχιστον 4 εκατομύρια κατοίκους, πετρελαιοπηγές και διυλιστήρια (πράγμα που σημαίνει έσοδα απ’το πετρέλαιο, απο λύτρα απαγωγών και απο λεηλασίες τραπεζών). Παρά την αντίσταση που αντιμετωπίζει, δείχνει ναεπεκτείνεται διαρκώς και υποστηρίζει ότι έχει ήδη δημιουργήσει ένα χαλιφάτο.
Πόλεμος ενάντια στις δυνάμεις του κακού.
Αντιμετωπίζοντας το απόλυτο κακό, δεν μπορεί παρά να νιώθεις φόβο ακόμα κι αν είσαι κορυφαίο στέλεχος του στρατού ή της υπηρεσίας κρατικής ασφάλειας. Απο την άλλη όμως δεν γίνεται να μην αισθάνεσαι κι ανακούφιση!
Δεν έχεις κάθε μέρα έναν εχθρό που μπορεί: ο πρόεδρος σου να ορίζει ως «καρκίνωμα», ο υπουργός εξωτερικών ως «το άσχημο μηδενιστικό πρόσωπο του ανείπωτου και πρωτόγονου κακού που πρέπει να καταστραφεί», ο υπουργός άμυνας να αποκηρύσσει σαν «βάρβαρο, χωρίς την στοιχειώδη ευπρέπεια ανθρώπινης συμπεριφοράς … μια επικείμενη απειλή σε οποιοδήποτε συμφέρον μας στο Ιράκ ή οπουδήποτε αλλού», ο πρόεδρος της βουλής να περιγράφει σαν «μια οργάνωση με στόχο το τέλος του κόσμου, που θα πρέπει να νικηθεί» κι ένας εν αποστρατεία στρατηγός (πρώην διοικητής των Αμερικανικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν) σαν «μια μάστιγα … πέρα απ’τα όρια του ανθρωπισμού (η οποία) … θα πρέπει να εξαλειφθεί.»
Μιλάμε για πόλεμο συναισθημάτων στην ηγεσία μιας υπεδύναμης που έχει δεί και καλύτερες μέρες.Με τέτοιο κακό που πάει να μας βρεί, μόνο μια λύση υπάρχει φυσικά… η Αμερικανική επέμβαση. Πρέπει το επιτελείο του Ομπάμα να εξαπολύσει βομβαρδιστικά και μη επανδρωμένα πρός το Ιράκ και πιθανώς, αργά ή γρήγορα, στην Συρία. Το βαρύ φορτίο που πέφτει στους ώμους της Ουάσιγκτον είναι να οργανώσει μια νέα «συμμαχία προθύμων» μεταξύ των διαφόρων υποστηρικτών και αντιπάλων του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, μεταξύ αυτών που εξόπλισαν και χρηματοδότησαν τους εξτρεμιστές επαναστάτες αυτης της χώρας, μεταξύ των εθνοτικών/θρησκευτικών φατριών του Ιράκ και μεταξύ των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ. Είναι χρέος της Ουάσιγκτον να διαμορφώσει την Ιρακινή ηγεσία (μια διαδικασία που δεν ονομάζεται πια «αλλαγή καθεστώτος») και να χρίσει έναν νέο ηγέτη, ικανό να δημιουργήσει, με Σιίτες, Σουνίτες και Κούρδους (που τώρα σφάζονται μεταξύ τους), ένα έθνος ανάχωμα στην εξτρεμιστική παλίρροια. Και βέβαια όλοι αυτοί θα πρέπει να εκπαιδευτούν, χρηματοδοτηθούν και καθοδηγηθούν απο τους Αμερικανούς ή απο κάποιον «ενδιάμεσο». Όταν αντιμετωπίζεις το απόλυτο κακό, τι άλλο μπορείς να κάνεις;
Όμως όλα αυτά ακούγονται, αν μη τι άλλο, κάπως γνωστά. Με εξαίρεση ένα, δύο σημεία, το σενάριο αντιμετώπισης της ISIS είναι το άθροισμα των ενεργειών που κάποτε αποκαλούσαμε «Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας» (Global War on Terror), μόνο που τώρα δεν έχει επίσημο όνομα. Αν και πολύ πρόσφατη, τουλάχιστον κατά ένα μέρος, η ISIS είναι το κληροδότημα των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή.
Ας δώσουμε όμως και στον Οσάμα Μπιν Λάντεν κάποια εύσημα! Εκτός των άλλων, μας βοήθησε να δημιουργήσουμε την ISIS. Μπορεί αυτός και η παρέα του να μην δημιούργησαν χαλιφάτο ή οτιδήποτε άλλο ονειρεύονταν, αλλά σίγουρα οι σταυροφορίεςτης Ουάσιγκτον κατά του Μουσουλμανικού κόσμου οδήγησαν πρός αυτή την κατεύθυνση.
Με άλλα λόγια, λίγο πρίν οι ΗΠΑ φέρουν την στρατιωτική τους δύναμη πρό των πυλών του νέου «χαλιφάτου», καλό θα είναι να κάνουμε μια ρεαλιστική ανασκόπηση των χρόνων που ακολούθησαν την 11η Σεπτεμβρίου. Ας ξεκινήσουμε απο την στιγμή που οι Δίδυμοι Πύργοι μόλις έχουν πέσει, χάρη σ’ένα μικρό γκρούπ αεροπειρατών, θάβοντας στα συντρίμια τους σχεδόν 3.000 ανθρώπους. Αυτή την στιγμή όλοι οι Αμερικανοί έχουν πεισθεί ότι με όρους απόλυτου κακού, ο Οσάμα Μπιν Λάντεν και η Αλ Κάιντα είναι ο εχθρός.
Εγκαθιδρύωντας ένα Αμερικανικό χαλιφάτο.
Μπροστά στο απόλυτο κακό, οι ΗΠΑ ξεκίνησαν επισήμως πόλεμο, σαν να είχαν απέναντι τους μια οργανωμένη στρατιωτική δύναμη. Υπο την σημαία του «Παγκόσμιου Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας» (Global War on Terror), η κυβέρνηση Μπους εξαπέλυσε την ανεπανάληπτη δύναμη του στρατού των ΗΠΑ και των παραστρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών εναντίον … εναντίον ποιού; Παρά τα δραματοποιημένα βίντεο εκπαίδευσης μελών της Αλ Κάιντα σε Αφγανικά στρατόπεδα, η συγκεκριμένη οργάνωση δεν είχε ούτε στρατιωτική δύναμη άξια λόγου , ούτε (παρά τα όσα έχετε δεί στο “Homeland”) τρομοκρατικούς πυρήνες σε αναμονή, ούτε την επιχειρησιακή ικανότητα να επαναλάβει τέτοιου είδους χτυπήματα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Με άλλα λόγια, ενώ η κυβέρνηση Μπούς μιλούσε για «καταπολέμηση» τρομοκρατικών πυρήνων σε πάνω απο 60 χώρες, ο στρατός των ΗΠΑ είχε αποσταλεί σε ένα κυνήγι μαγισσών. Εναντίον, δηλαδή κάποιων εξτρεμιστικών ομάδων Ισλαμιστών, διασκορπισμένων στις ερημιές του Αφγανιστάν και του Πακιστάν, καθώς και εναντίον του, στοιχειωδώς εξοπλισμένου, στρατού των Ταλιμπάν.
Δηλαδή ήταν, για να χρησιμοποιήσω μια λέξη που ξέφυγε απο τον George W. Bush μόνομια φορά, κάτι σαν «σταυροφορία»! Κάτι σαν «ιερός πόλεμος», αν όχι εναντίον του Ισλάμ (οι Αμερικανοί αξιωματούχοι το ξεκαθάρισαν επανειλημμένως) τότε εναντίον ενός Μουσουλμανικού κινδύνου, όπως επίσης και εναντίον της Αλ Κάιντα, των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, του Σαντάμ Χουσείν στο Ιράκ κι αργότερα του Μουαμάρ Καντάφι στην Λιβύη. Σε κάθε μια απο τις παραπάνω περιπτώσεις η Ουάσιγκτον ηγήθηκε συνασπισμών που αποτελούνταν απο πρόθυμους Άραβες, Ασιάτες κι Ευρωπαίους κι αφού προηγήθηκαν βομβαρδισμοί κι ακολούθησε στρατιωτική δύναμη κατοχής, έπεισαν τους ντόπιους πολιτικούς ηγέτες της επιλογής τους να ξεκινήσουν την «εθνική ανοικοδόμηση», εν μέσω πύρηνων λόγων περί δημοκρατίας, καθώς και την δημιουργία νέου στρατού και εγκαταστάσεων ασφαλείας, παρέχοντας τους οι ίδιοι εκπαίδευση και όπλα αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Κάνοντας έναν απολογισμό, δεν μπορούμε παρά να ανγνωρίσουμε έναν Αμερικανικό τζιχαντισμό, καθώς και μια προσπάθεια ίδρυσης ενός Αμερικανικού χαλιφάτου στην περιοχή (αν και η περιγραφή της Ουάσιγκτον δεν συμπεριλαμβάνει τους παραπάνω όρους). Με αυτό τον τρόπο οι ΗΠΑ κατέλυσαν κάθε έννοια κράτους σε κάθε μια απο τις τρείς προαναφερθείσες χώρες, ενώ παράλληλα αποσταθεροποίησαν τα γειτονικά κράτη και την ευρύτερη περιοχή.
Σε αυτό το μεγάλο κομμάτι του Μουσουλμανικού κόσμου, οι ΗΠΑ πέτυχαν ρεκόρ ζόφου και θλιψης, τα οποία ξεχνάμε χύνοντας δάκρυα για την βαρβαρότητα των άλλων. Τώρα εστιάζουμε στον τρόμο που προκαλεί το βίντεο της δολοφονίας του δημοσιογράφου James Foley,ένα προπαγανδιστικό ντοκουμέντο ξεκάθαρα σχεδιασμένο να οδηγήσει την Ουάσιγκτον σε στρατιωτική επέμβαση.
Αγνοούμε όμως την εικονική βιβλιοθήκη με βίντεο και εικόνες της στρατιωτική δράσης των ΗΠΑ, που με αντίστοιχο τρόμο παρακολουθεί ο Μουσουλμανικός κόσμος. Όπως οι κακόφημες «εικόνες» απο την φυλακή Abu Ghraib, που μοιάζουν να ξεπηδούν απο μυθιστόρημα του Μαρκησίου ντε Σάντ. Σε αυτές απεικονίζονται Αμερικανοί να βασανίζουν και να κακοποιούν Ιρακινούς αιχμαλώτους, δημιουργώντας έτσι μια δική τους εκδοχή των αντίστοιχων εικόνων σταύρωσης. Έπειτα υπάρχουν βίντεο, τα οποία κανείς (εκτός κάποιων αξιωματούχων) δεν έχει δεί, αλλά πολλοί τα έχουν ακουστά, στα οποία υπάλληλοι της CIA επανειλλημένα βασανίζουν και κακοποιούν υπόπτους της Αλ Κάιντα, σε κρυφές τοποθεσίες. Τα στοιχεία αυτά καταστράφηκαν απο ένα στέλεχος της CIA το 2005, ώστε να μην αποτελέσουν στοιχεία σε μελλοντικές δίκες. Επίσης υπάρχει το βίντεο που διέρρευσε το WikiLeaks, στο οποίο οι πιλότοι ενός ελικοπτέρου Απάτσι πυροβολούν Ιρακινούς πολίτες, καθώς κι δύο ανταποκριτές του Reuters, ενώ παράλληλα ακούγονται να κάνουν χαβαλέ. Υπάρχει βίντεο που δείχνει Αμερικανούς στρατιώτες να ουρούν πάνω σε κουφάρια μαχητών Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν. Υπάρχουν φωτογραφίες με μέλη απο σώματα εχθρών, που Αμερικανοί στρατιώτεςμετέφεραν στα σπίτια τους σαν τρόπαια. Υπάρχουν snuff φίλμ επιθέσεων ή αλλιώς τα φίλμ με τα «πατημένα έντομα», όπως αποκαλούσαν τα θύματα τους οι χειριστές των μη επανδρομένων αεροσκαφών, καθώς και παρόμοια βίντεο απο πολεμικά ελικόπτερα. Επίσης υπάρχει το snuff φίλμ απο την επιχείριση εναντίον του Μπιν Λάντεν, την οποία ο πρόεδρος Ομπάμα είχε παρακολουθήσει σε απευθείας μετάδοση. Κι αυτά είναι μόνο η αρχή της λίστας των επιτευγμάτων των ΗΠΑ, απο τις εξορμήσεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, απο τον Σεπτέμβρη του 2001, εως σήμερα.
Οι στρατιωτικές επεμβάσεις, η κατοχή, οι επιδρομές μη επανδρομένων αεροσκαφών, ο θάνατος εκατοντάδων χιλιάδων, ο ξεριζωμός εκατομυρίων ανθρώπων, τα τρισεκατομύρια δολάρια που ξοδεύτηκαν στο σουρεάλ κυνήγι του Μπιν Λάντεν, αποδείχτηκαν εξαίρετοι λόγοι για να πολλαπλασιάσουν οι τζιχαντιστές τις τάξεις τους.
Όταν οι ΗΠΑ είχαν τελειώσει (πυροδοτώντας την διαδικασία που οδήγησε σε κατάρρευση τις κρατικές δομές, σε εξεγέρσεις, σε εμφύλιες διαμάχες, σε νέες στρατιές εξτρεμιστών), έβαζαν τα θεμέλια για κάτι νέο: την ISIS στην περιοχή που προαναφέραμε, νέες ομάδες Ταλιμπάν, την Ansar al-Sharia στην Λιβύη και την Αλ Κάιντα στην Υεμένη.
Αν και δεν θα τους άρεσε καθόλου ο συσχετισμός, οι στρατιώτες της ISIS είναι παιδιά της Ουάσιγκτον. Δεκατρία χρόνια πολέμων, κατοχής και επεμβάσεων τους άνοιξαν ουσιαστικά τον δρόμο. Μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης μας (προς στιγμήν), αλλά είναι επίσης το κληροδότημα μας! Όχι μόνο επειδή οι περισσότεροι απο τους αρχηγούς τους προήλθαν απο τον Ιρακινό στρατό που εμείς διαλύσαμε, εδραίωσαν τα πιστεύω τους – ακόνισαν τις δεξιότητες τους στις φυλακές που εμείς χτίσαμε (η Camp Bucca πρέπει να είναι το μεγαλύτερο σχολείο εξτρεμιστών) και απόκτησαν εμπειρία αντιμετωπίζοντας τις αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ, στα ταραγμένα χρόνια της κατοχής. Για την ακρίβεια, ότι έγινε στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, διεκόλυνε την αναγέννηση της. Διαλύσαμε τον Ιρακινό στρατό για να δημιουργήσουμε έναν νέο, που εγκατέλειψε αφύλακτες τις, γεμάτες απο Αμερικανικά όπλα, αποθήκες οπλισμού στο άκουσμα των μαχητών της ISIS. Καταστρέψαμε ολοσχερώς κάθε έννοια κράτους στο Ιράκι και τοποθετήσαμε για αρχηγό έναν Σιίτη που καταδυνάστευε τόσο πολύ τους Σουνίτες, ωστε οι τελευταίοι να ανεχτούν, αν όχι να καλωσορίσουν τον ερχομό της ISIS σε μεγάλες περιοχές της χώρας τους!
Κλιμακούμενη απερισκεψία
Αν το καλοσκεφτούμε, απο την στιγμή που έπεσε η πρώτη βόμβα στο Αφγανιστάν (Οκτώβριος 2001) μέχρι σήμερα, ούτε μια στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ δεν έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αντίθετα, όλες αποδείχτηκαν καταστροφικές, προσφέρωντας γόνιμο έδαφος για την δημιουργία νέων εξτρεμιστικών κινημάτων. Και η ISIS το γνωρίζει.
Μην θεωρείτε το βίντεο της εκτέλεσης του James Foley μια παράλογη ενέργεια κάποιων παρανοϊκων, με σκοπό να προκαλέσουν την καταστροφική απάντηση της τελευταίας υπερδύναμης του πλανήτη. Ακριβώς το αντίθετο. Πίσω απ’αυτη την πράξη υπάρχει λογικός σχεδιασμός. Οι ηγέτες της ISIS προφανώς περιμένουν μια ηχηρή απάντηση, αλλά γνωρίζουν επίσης ότι, όπως στις πολεμικές τέχνες η δύναμη του επιτιθέμενου μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον του, έτσι και η ευρείας κλίμακας εμπλοκή της Ουάσιγκτον, θα μεγαλώσει την δύναμη τους. (Αυτο ήταν το πραγματικό όραμα του Οσάμα Μπιν Λάντεν.)
Μια τέτοια απάντηση θα χάριζε στην ISIS τον απόλυτο εχθρό και την αναγνώριση-σεβασμό του κόσμου στον οποίο προσβλέπει. Θα ζωντάνευε τις αναμνήσεις των προηγούμενων επεμβάσεων, των αποτρόπαιων βίντεο και των φρικιαστικών εικόνων. Θα βοηθούσε στην στρατολόγηση νέων μελών και μαχητών. Θα αποδεικνυόταν το απόλυτο κίνητρο για το κίνημα μιας θρησκευτικής μειονότητας, που διαφορετικά δεν θα είχε καμία συνοχή. Θα έδινε σ’αυτο το κίνημα το δικαίωμα να “αγγίξει” κόσμο, σε παγκόσμια κλίμα και σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Αναμφίβολα, προτεραιότητα της ISIS ήταν να δελεάσει το επιτελείο του Ομπάμα να κάνει μια σημαντική επέμβαση. Και μάλλον δείχνουν να πετυχαίνουν τον στόχο τους. Γινόμαστε μάρτυρες της γνωστής κλιμακούμενης απερισκεψίας της Ουάσιγκτον. Ο Ομπάμα και το επιτελείο του έχουν «σηκώσει ρόδες». Στο οβάλ γραφείο, ένας (ξεκάθαρα απρόθυμος) πρόεδρος δεν θέλει να επέμβει δυναμικά ούτε στο Ιράκ (όπου το 2011 απέσυρε τους Αμερικανούς στρατιώτες με «το κεφάλι ψηλά»), αλλά ούτε και στην Συρία (που απέφυγε να ξαναστείλει βομβαρδιστικά το 2013).
Σε αντίθεση με τον προηγούμενο πρόεδρο και το επιτελείο του, που γεμάτοι αυτοπεποίθηση προσπάθησαν να βάλουν την ευρύτερη Μέση Ανατολή υπο τον θόλο μιας Pax Americana, ο Ομπάμα και το επιτελείο του ανέλαβαν προσπαθώντας να διαχειριστούν την παγκόσμια κατάσταση που κληρονόμησαν. Το μόνο πλάνο του προέδρου Ομπάμα, ήταν να απεμπλακεί απο τον πόλεμο του Ιράκ (στα πλαίσια που είχε χαράξει η διoίκηση Μπούς). Ίσως όμως ήταν σημαδιακός ο τρόπος που το έπραξε, «εξαπολύωντας» Αμερικανούς στρατιώτες στο Αφγανιστάν. Πεντέμιση χρόνια μετά, τόσο ο ίδιος όσο και το επιτελείο του (ένα σύνολο απελπισμένων μανατζαρέων), δείχνουν ότι πάσχουν από σχεδιασμό για την αντιμετώπιση της αποσταθεροποιημένης ευρύτερης Μέσης Ανατολής κι ακολούθως της Αφρικής και των ανατολικών συνόρων της Ευρώπης.
Πεντέμιση χρόνια μετά ο πρόεδρος, ξανά στριμωγμένος, δέχεται έντονη κριτική αποσυντηρητικούς, οπαδούς του McCain, κι αυτή την φορά διαφαίνεται ότι η ανώτερη στρατιωτική διοίκηση ανυπομονεί να λάβει δράση. Όπως το 2009, έτσι και τώρα το μόνο που κάνει είναι να αφήνει, αργά αλλά σταθερά, όλους αυτούς να κερδίζουν έδαφος. Η όλη κατάσταση δείχνει να έχει δρομολογηθεί.
Άρχισε με την κατάρευση του (εκπαιδευμένου και εξοπλισμένου απο τις ΗΠΑ) Ιρακινού στρατού, υπό την πίεση των μαχητών της ISIS, στην Μοσούλη και σε άλλες πόλεις του βόρειου Ιράκ. Στα μέσα του Ιουνίου, το αεροπλανοφόρο USS H.W. Bush, με περισσότερα απο 100 μαχητικά, κατευθύνθηκε στον Περσικό κόλπο. Ο πρόεδροςέστειλε εκατοντάδες στρατιώτες, συμπεριλαμβανομένων και συμβούλων των Ειδικών Δυνάμεων (αν και επισήμως «αμερικανικό άρβυλο δεν έπρεπε να πατήσει το χώμα»). Επίσηςσυμφώνησε να απογειωθούν αναγνωριστικά και μη επανδρωμένα, σαφέστατα μια κίνηση προετοιμασίας μελλοντικών βομβαρδισμών. Τα παραπάνω συνέβησαν πρίν την σφαγή των Γιαζίντι, που επισήμως πυροδότησε μια σειρά βομβαρδισμών για «ανθρωπιστικούς λόγους».
Οι βομβαρδισμοί διευρύνθηκαν όταν η ISIS, ενισχυμένη με βαρύ οπλισμό, που απέσπασε απο τις αποθήκες του Ιρακινού στρατού, τσάκισε την Κουρδική πολιτοφυλακή και κατέλαβε το φράγμα της Μοσούλης. Ακόμα περισσότεροι στρατιώτες και σύμβουλοιαπεστάλησαν, οι Κούρδοι ενισχύθηκαν με πυρομαχικά κι εξοπλισμό και υποσχέσεις γι ακόμα περισσότερους πόρους δόθηκαν, με την προϋπόθεση σχηματισμού μιας νέας κυβέρνησης συνασπισμού στην Βαγδάτη. Η επίσημη δικαιολογία που έδωσε ο πρόεδρος Ομπάμα για την διέυρυνση των βομβαρδισμών, ήταν η προσπάθεια του στρατού να αποτρέψει την ανατίναξη του φράγματος απο την ISIS, σώζωντας έτσι τις κοντινές κοινότητες απο την πλημμύρα, καθώς και την απειλούμενη Αμερικανική πρεσβεία στην μακρινή Βαγδάτη. (Ελλιπέστατη δικαιολογία, καθώς η ISIS θα έπρεπε να πλημμυρίσει μεγάλο τμήμα και του δικού της “χαλιφάτου”.)
Το βίντεο του αποκεφαλισμού αποτέλεσε εξαιρετική πρόφαση, ώστε να τεθεί πρό ημερησίας διάταξης η συζήτηση για την πιθανότητα βομβαρδισμών και στην Συρία. Και βέβαια οι βομβαρδισμοί μάλλον δεν θα αργήσουν, απο την στιγμή που ο απρόθυμος πρόεδρος (αργά αλλά σταθερά) έδωσε το πράσινο φώς για αναγνωριστικές πτήσεις μη επανδρωμένων.
Απρόθυμα, αργά και σταθερά βήματα προς τον πόλεμο.
Η αντίδραση του προέδρου, στις συνήθεις πιέσεις της στρατιωτικοποιημένης Ουάσιγκτον για να απελευθερωθούν τα σκυλιά του πολέμου, ήταν να κινείται απρόθυμα και λίγο-λίγο. Το σκηνικό στην Συρία είναι γεμάτο παγίδες και αντιφάσεις. Οποιαδήποτε στρατιωτική επέμβαση στην συγκεκριμένη χώρα θα σημαίνει την σιωπηρή (αν όχι την ρητή) στήριξη του αιματηρού καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσσαντ, πράγμα που δεν θα περάσει απαρατήρητο απο τους επαναστάτες που εξοπλίζονταν απο τους Αμερικανούς. Αυτό θα σήμαινε ότι, για άλλη μια φορά, αμερικανικός οπλισμός θα κατέληγε εμμέσως στα χέρια της ISIS. Όλα τα παραπάνω οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Ουάσιγκτον δείχνει να αντιδρά με τρόπο που έχει προβλέψει η ISIS.
Οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι υπάρχει λύση για κάθε πρόβλημα. Αυτη την στιγμή όμως ξεκάθαρη ή άμεση λύση στο πρόβλημα της ISIS, μια οργάνωση που βασίζεται στην διαφορετικότητα και την ανομοιογένεια των μαχητών της, τους οποίους όμως ενώνει ένας κοινός σκοπός. Απο την άλλη μεριά όμως μιλάμε για ένα κίνημα λίγων, που ίσως με τον καιρό καταρεύσει (εφόσων έχει ήδη αποξενώσει κοινότητες μέσα στην περιοχή που κατέχει). Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα συμβεί. Γνωρίζουμε όμως (και με αποδείξεις) τα αποτελέσματα 13 χρόνων κλιμακούμενων Αμερικανικών επεμβάσεων! Και σίγουρα δεν ήταν αυτά που σχεδίαζε η Ουάσιγκτον.
Τέλος, να έχετε ένα πράγμα κατα νού! Αν οι ΗΠΑ είχαν την δυνατότητα να εξαφανίσουν την ISIS (όπως διαλαλούν οι πολιτικοί μας αξιωματούχοι), αυτό θα αποδεικνυόταν σκέτη καταστροφή. Θυμηθείτε ότι μετά την 11ηΣεπτεμβρίου, η Αλ Κάιντα ήταν ότι χειρότερο είχε να παρουσιάσει ο Ισλαμικός εξτρεμισμός. Η εξόντωση του Οσάμα Μπιν Λάντεν μας παρουσιάστηκε ως η τελική νίκη επί της Ισλαμικής τρομοκρατίας. Αλλά η ISIS ζεί, αναπνέει, κι αναπτύσεται. Στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, εξτρεμιστικές οργανώσεις κερδίζουν τόσο την συμπάθεια του κόσμου, όσο και νέους μαχητές με τρόπο που αποδεικνύει ότι ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας έφερε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Το γεγονός ότι δεν μπορούμε να φανταστούμε κάτι χειρότερο απο την ISIS, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, δεδομένου ότι κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί κάτι σαν την ISIS, μέχρι που την είδαμε μπροστά μας.
Τα Αμερικανικά κατορθώματα των τελευταίων 13 χρόνων αποτελούν όνειδος. Η επανάληψη τους δεν πρέπει να αποτελεί επιλογή.
Copyright 2014 Tom Engelhardt
Μετάφραση tr_libre
Από: https://omniatv.com/blog/4732
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου