«Όταν η πραγµατικότητα έρχεται σε σύγκρουση µε οτιδήποτε άλλο όλοι ξέρουμε το αποτέλεσμα….»

Γράφει ο Νίκος Βασιλειάδης



Παρακολουθώ εδώ και δυο μέρες τις αιτιάσεις γνωστού υπουργού (βιβλιόφιλου και προσφάτως ειδικού σε θέματα υγείας) για το είδος της πολιτικής που ασκήθηκε στον Τομέα του και για το πώς η δική του εθνοσωτήρια παρέμβαση θα αποκαταστήσει τα κακώς κείμενα σε όφελος των ανήμπορων πολιτών. Υποβλήθηκα σε αυτή την βάσανο θέλοντας να διαπιστώσω το είδος των επιχειρημάτων που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς για να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα (συγγνώμη, προσωπική άποψη εκφράζω, πιστεύω πως έχω ακόμη αυτό το δικαίωμα).

Όλο αυτό λοιπόν που λαμβάνω μου φέρνει στο μυαλό κάτι που συνέβη παλαιότερα και που αξίζει να σημειωθεί. Θυμάμαι πως κάποτε είχα διαβάσει πως στις 21 Νοεµβρίου του 1963, µία ημέρα πριν από τη δολοφονία του JFK στο Ντάλας του Τέξας, δολοφονία που αποδόθηκε σαν αποτέλεσµα της διαταραχής κάποιου ψυχοπαθούς ή για πολλούς άλλους σαν αποτέλεσμα µιας καλοστηµένης πλεκτάνης, ένας διακεκριµένος αµερικανός ιστορικός έδινε διάλεξη στο Πανεπιστήµιο της Οξφόρδης µε τίτλο «Το παρανοϊκό ύφος στην αµερικανική πολιτική». Ο αμερικανός αυτός ιστορικός ήταν ο Ρίτσαρντ Χοφστάντερ και ήταν από τους πρώτους που μίλησαν για το ρεύµα του αντιδιανοουµενισµού, της ξενοφοβίας και του ανορθολογισµού, μια πρωτοεμφανιζόμενη ιδεολογία που ξεπηδούσε μέσα από τις πτέρυγες του συντηρητικού φάσµατος. Η ανάδειξη αυτού του φαινομένου θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί σαν μια προφητική µελέτη ενός αναδυόµενου πολιτικού φαινοµένου. Και όχι µόνο για για την αμερικανική πολιτική των Tea Party και των ακραίων Ρεπουµπλικανών αλλά για ολόκληρο τον δυτικό πια κόσμο.

«Παράνοια» κατά τον Χοφστάντερ δεν είναι η τρέλα, εννοείται. Παράνοια είναι η αποδοχή του ανορθολογικού και η χρήση του ως επιχειρήµατος από διόλου παρανοϊκούς ανθρώπους. ∆εν πρόκειται για κάποια παθολογική κατάσταση, αλλά για τρόπο σκέψης – «θερµής υπερβολής, καχυποψίας και συνωµοσιολογικής φαντασίας» που προβάλλει την απειλή έναντι του έθνους, µιας κοινότητας, µιας πολιτικής κουλτούρας, στο πλαίσιο µιας «συνωµοσίας που αποτελεί την κινητήρια δύναµη των ιστορικών γεγονότων». Ο εχθρός», σύμφωνα με τα όσα έλεγε Χοφστάντερ, «συχνά διαθέτει κάποια ιδιαίτερα αποτελεσµατική πηγή ισχύος, για παράδειγμα ελέγχει τον Τύπο ή τις μορφές διανόησης , καθοδηγεί τον κοινό νου με εύκολες παραπλανητικές υποσχέσεις, έχει στη διάθεσή του μυστικές δυνάμεις και ανεξάντλητα κεφάλαια, νέες τεχνικές πλύσης εγκεφάλου, (…) στραγγαλίζει ιδεολογικά το εκπαιδευτικό σύστηµα.

Είναι η εκ µέρους της Ν∆ απόδοση όλων ανεξαιρέτως των δεινών της κοινωνίας στη «διαπλοκή» και σε όσους επιβουλεύονται τη χώρα και την κρατούν όμηρο χωρίς βεβαίως να περνά κάν από τον νου τους το ενδεχόμενο να ελέγξουν και να εξηγήσουν αστοχίες και αποτυχίες της δικής τους πολιτικής. Δεν θα προχωρήσω παραπέρα. Υπάρχουν και πολιτικές δυνάμεις που έκαναν και ένα βήμα παραπάνω υποστηρίζοντας πως μας ψεκάζουν µε ηλιθιογόνα αέρια ώστε να μην μπορούμε να αντιδράσουμε στα σχέδια εξόντωσης των μυστικών λόμπυ της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Τώρα απομένει να απαντήσω στο ερώτημα: Γιατί οι πολιτικές δυνάμεις αυτού του τόπου αντί να ασχοληθούν σοβαρά με την πολιτική, που είναι και το κύριο έργο τους (μίζες κλπ υποθέτω πως είναι πάρεργο…) είναι πέραν του κανονικού τόσο πρόθυµες να ενσωµατώσουν τον παράγοντα «κουκουρούκου» στον λόγο τους προς την κοινωνία; Γιατί ειδικά αυτή την εποχή, της κρίσης και της αβεβαιότητας βρίσκει γόνιμο έδαφος και µε το παραπάνω η παρατήρηση του Χοφστάντερ: «Η παρανοϊκή νοοτροπία είναι πολύ πιο συνεκτική από την πραγµατικότητα, δεν αφήνει περιθώριο για λάθη, αποτυχίες ή ασάφειες». Και δυστυχώς στην Ελλάδα, όταν η πραγµατικότητα έρχεται σε σύγκρουση µε οτιδήποτε άλλο όλοι ξέρουμε το αποτέλεσμα…