Του Ν.Μπογιόπουλου1) Ο τίτλος του άρθρου ήταν: «`Η τώρα ή ποτέ για την Ουάσιγκτον». Ιδού μερικά αποσπάσματα:
«Ο αμερικανικός στόχος στην Ουκρανία και τις άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες είναι να επιβάλουν τον έλεγχό τους στους πλουτοπαραγωγικούς πόρους αυτών των χωρών (…). Η ελίτ της Ουάσιγκτον βλέπει όλον τον κόσμο όπως ο πρώην πρόεδρος Ρίγκαν έβλεπε τη Λατινική Αμερική (…). Οι μέθοδοι του ψυχρού πολέμου εξακολουθούν λίγο πολύ να χρησιμοποιούνται (…). Την ώρα που ξεκινούσε η “βελούδινη επανάσταση” του 1989 ήμουν ο ίδιος βαποράκι, που μετέφερα βαλίτσες σε διαφωνούντες στην Ανατολική Ευρώπη με περιεχόμενο δεκάδων χιλιάδων δολαρίων. Έχω λοιπόν μια καλή ιδέα για το πόσα πολλά χρήματα και πόση ξένη βοήθεια χρειάστηκαν ώστε να ξεκινήσουν οι “αυθόρμητες επαναστάσεις” που εγκαθιστούσαν την “εξουσία του λαού” (…).
Εάν η Ουκρανία γλιστρήσει στην τροχιά του ΝΑΤΟ, τότε η Ρωσία θα χάσει την πρόσβαση στις ναυτικές της βάσεις στη Μαύρη Θάλασσα και οι διαδρομές των ρωσικών πετρελαιοαγωγών και αγωγών αερίου θα περνούν από εδάφη που οι ΗΠΑ θα ελέγχουν πλήρως (…). Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να εξασφαλίσει το μεγαλύτερο δυνατό αβαντάζ πριν οδηγηθούν στην ανάγκη όπως ο Κάιζερ πριν από 80 χρόνια να αναφωνήσουν: “`Η τώρα ή ποτέ”».
Αυτά τα εξόχως αποκαλυπτικά – όχι μόνο για τα όσα γίνονται στην Ουκρανία, σήμερα, αλλά για τα όσα έγιναν το 1989 στην Ανατολική Ευρώπη – δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «New Statesman», εδώ και δέκα χρόνια, στις 6/12/2004. Συγγραφέας του άρθρου, ένας πολύ γνωστός Βρετανός ιστορικός, ο Μαρκ Ελμοντ. Ένα – καθ’ ομολογία του – από τα «βαποράκια» των μυστικών υπηρεσιών, που έφεραν την «ελευθερία» στην Ανατολική Ευρώπη και χρηματοδότησαν τις «βελούδινες επαναστάσεις» με βαλίτσες γεμάτες δολάρια…
2) Πάλι πριν από δέκα χρόνια, το αμερικανικό ινστιτούτο στρατηγικών προβλέψεων, το «Stratfor», περιέγραφε τις τότε εξελίξεις στη Γεωργία ως εξής: «Έχοντας υπό τον έλεγχό της τη Γεωργία, η Ουάσιγκτον κατέχει την αρτηρία από την οποία μπορούν να διέλθουν οι ενεργειακοί πόροι της Κασπίας προς τη Δύση, παρακάμπτοντας τη Ρωσία. Από στρατιωτικής άποψης, επίσης, ο αμερικανικός έλεγχος επί της Γεωργίας σημαίνει ότι, πρώτον, αμερικανικός στρατός θα βρίσκεται πολύ κοντά στο ρωσικό έδαφος και στα κοιτάσματα της Κασπίας, δεύτερον, σημαίνει προσφορά δυνατότητας απαγκίστρωσης από Ιράκ…» («Ριζοσπάστης», 27/11/2003).
Εκείνες οι διαπιστώσεις εξηγούσαν σε μεγάλο βαθμό τις τότε εξελίξεις στη Γεωργία. Με τον συνηθισμένο αμερικανικό κυνισμό, οι αναλυτές του «Stratfor» έλεγαν ξεκάθαρα πως η «ανάφλεξη» στη Γεωργία δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια μάχη μεταξύ της φιλορωσικής φατρίας του Σεβαρντνάντζε και της φιλοαμερικανικής κλίκας της αντιπολίτευσης και το ότι η σύγκρουση δεν εξελίχθηκε σε εμφύλιο στη Γεωργία οφειλόταν, πολύ απλά, στο γεγονός πως η Μόσχα υποχώρησε ένα βήμα από το «ζωτικό» της χώρο. Μια ματιά στο χάρτη της περιοχής εξηγεί γιατί η παραπάνω ιστορία επαναλαμβάνεται, τώρα πια στην Ουκρανία…
3) Ήταν 16/4/2003 όταν επικυρώθηκε η ένταξη των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, στην ΕΕ. Ο Εσθονός πρωθυπουργός δήλωσε: «Έχουμε πίστη στην οικονομία της αγοράς, είναι ένα όφελος που το είχαμε στερηθεί στο παρελθόν». Η Λετονή πρόεδρος δήλωσε: «Μπαίνει τέρμα στις ιστορικές περιπέτειες της χώρας μου και στα χτυπήματα του πεπρωμένου». Ο Ούγγρος πρωθυπουργός δήλωσε: «Υποφέραμε πολύ επί 50 χρόνια. Σήμερα αισθανόμαστε μεγάλη ανακούφιση». Ο Λιθουανός πρόεδρος δήλωσε: «Η σημερινή μέρα θα μείνει στην ιστορία». Ο Σλοβάκος πρόεδρος δήλωσε: «Ζήσαμε πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα και μας φαίνεται παράξενο που ξαναγυρίζουμε στην Ευρώπη». Όσο για τον τότε προεδρεύοντα της ΕΕ – ήταν ο κ.Σημίτης – σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε ανήμερα της φιέστας για την προς ανατολάς διεύρυνση της ΕΕ, υποστήριζε: «Σήμερα οι Ευρωπαίοι πολίτες απολαμβάνουν υψηλό βιοτικό επίπεδο, έχουν προηγμένη οικονομία, υψηλά επίπεδα κοινωνικής προστασίας και συνοχής, μια πιο δίκαιη κοινωνία»…
Έχουν περάσει είκοσι πέντε σχεδόν χρόνια από την πτώση του σοσιαλισμού και δέκα χρόνια από την επίσημη συμμετοχή των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης στην ΕΕ. Τώρα πια τα στοιχεία είναι «μετρήσιμα»: α) Η «δημοκρατία» που τους έταζαν ισοδυναμεί με την αναστύλωση μνημείων του ναζισμού σε μια σειρά από αυτές τις χώρες, με κυνήγι μαγισσών και διώξεις για πολιτικά φρονήματα, με εθνικές εκκαθαρίσεις και πογκρόμ για τεράστιες μάζες πληθυσμών, β) η «ελευθερία» που τους υπόσχονταν εκφράστηκε με την ανακήρυξη των χωρών αυτών στη «νέα Ευρώπη» των υποταγμένων στο άρμα των «προθύμων» του Μπους. Τα εδάφη τους έγιναν χώροι εγκατάστασης των ευρωπαϊκών «Γκουαντάναμο» των ΗΠΑ, γ) Η «οικονομική ευμάρεια» αντανακλάται στα εκατομμύρια των ανέργων και στα δεκάδες εκατομμύρια των φτωχών. Η λεηλασία είναι πλήρης: Το επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης των χωρών αυτών βρίσκεται κάτω από τα επίπεδα του 1989 (!) και οι μισές από αυτές τις χώρες έχουν πέσει στα νύχια του ΔΝΤ. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της «σωτηρίας» των χωρών αυτών από το «παραπέτασμα»…
4) Ας επιστρέψουμε στην Ουκρανία. Θα χρειαστεί το ημερολόγιο να δείξει 73 χρόνια πίσω: Τον Ιούνιο του 1941 ο Χίτλερ επιτίθεται στην Σοβιετική Ένωση. Η «Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών» που έχει ιδρυθεί από το 1929, περνά ανοιχτά στην υπηρεσία των ναζί. Ένα χρόνο αργότερα, το 1942, η «Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών», υπό την καθοδήγηση των ναζί, μετεξελίσσεται στον λεγόμενο «Ουκρανικό Στασιαστικό Στρατό». Διακηρυγμένος στόχος του είναι η εξόντωση των αντιφασιστών παρτιζάνων που δρούσαν στην Ουκρανία και η διενέργεια εκκαθαριστικών επιχειρήσεων κατά των σοβιετικών ανταρτών, κατά του Κόκκινου στρατού, κατά των κομμουνιστών, των Εβραίων, των Πολωνών. Ο εξοπλισμένος από τους ναζί «Ουκρανικός Στασιαστικός Στρατός» μετά τις αρνητικές για τους Γερμανούς εξελίξεις του πολέμου ισχυρίστηκε ότι «ανεξαρτητοποιήθηκε» από τους ναζί και ότι θα τους… πολεμούσε. Στην πραγματικότητα συνέχισε να διαπράττει κατά χιλιάδες τα μακάβρια εγκλήματα εναντίον του σοβιετικού λαού. Στην Ουκρανία υπάρχουν πάνω από 50 μνημεία για τα θύματα των μαζικών δολοφονιών που διέπραξε ο «Ουκρανικός Στασιαστικός Στρατός».
Σήμερα, οι φασίστες, οι ναζί του «Ουκρανικού Στασιαστικού Στρατού» πρωταγωνιστούν στα γεγονότα στην Ουκρανία. Ποζάρουν σαν «πατριώτες» και οπαδοί της «δημοκρατίας» και της «ελευθερίας». Αλλά όπως σημειώνει στον «Guardian» ο αρθρογράφος Σέουμας Μίλνε «…αυτοί που συρρέουν στους δρόμους της πρωτεύουσας, δεν ενδιαφέρονται και πολύ για την δημοκρατία και τους θεσμούς της, καθώς στον σκληρό πυρήνα των διαδηλωτών δρουν ακροδεξιοί εθνικιστές». Δρουν – ακόμα και ένοπλα – ως χαϊδεμένα παιδιά των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον…
5) Στην Ουκρανία πριν από δέκα χρόνια, από τη μια βρισκόταν – και τότε – ο εκλεκτός του Πούτιν. Από την άλλη, ήταν ο άνθρωπος της Ουάσιγκτον, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Στη μέση – και τότε – ο ουκρανικός λαός. Διχασμένος. Έτοιμος να ματώσει είτε για τον άνθρωπο του Μπους (τότε), είτε για τον εκλεκτό των Ρώσων. Όπως πριν από δέκα χρόνια, έτσι και σήμερα, η Ουκρανία θυμίζει τα προτεκτοράτα της πρώιμης αποικιοκρατικής περιόδου, όταν η πολιτική διαμάχη εξελισσόταν ανάμεσα σε «αγγλόφιλους», «ρωσόφιλους», «γαλλόφιλους». Τμήματα της άρχουσας τάξης της χώρας συγκρούονται μεταξύ τους προκαλώντας μακελειό. Το ένα τμήμα βλέπει τα συμφέροντά του να ταυτίζονται με την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Το άλλο ταυτίζεται με την καπιταλιστική Ρωσία. Η σύγκρουση ήδη έχει πάρει χαρακτηριστικά τραγωδίας με τους Ευρωπαίους, τους Αμερικάνους και τους Ρώσους να λύνουν τους ανταγωνισμούς τους για τον έλεγχο των αγορών, των πρώτων υλών και των δικτύων μεταφοράς της χώρας με όρους εμφυλίου πολέμου!
Θα το επαναλάβουμε: Σε αυτή τη σύγκρουση, πλατιά λαϊκά στρώματα του ουκρανικού λαού αντιπαρατίθενται αιχμαλωτισμένα κάτω από ξένη σημαία: Ένα μέρος τους σηκώνει τη φιλορωσική σημαία, δηλαδή τη σημαία των Ρώσων ολιγαρχών και των Ουκρανών συνεταίρων τους. Το άλλο μέρος σηκώνει τη φιλοευρωατλαντική σημαία, δηλαδή τη σημαία της Μέρκελ, του Ομπάμα και των δικών τους Ουκρανών συνεταίρων.
Στα 25 χρόνια από την «απελευθέρωση», από την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος» κι από το «Τέλος της Ιστορίας», η ιστορία της Ουκρανίας, του μεγαλύτερου ενεργειακού κόμβου προς την Ευρώπη, γράφεται – όπως συνέβη πριν με τη Γιουγκοσλαβία – με το αδικοχαμένο αίμα του λαού της. Ενός λαού παγιδευμένου στις συμπληγάδες της διαμάχης αν θα καταστεί «υπήκοος» είτε της καπιταλιστικής ένωσης με τη Ρωσία, είτε της καπιταλιστικής ένωσης με την ΕΕ.
Στα 25 χρόνια από την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος», που θα έφερνε τον «ελεύθερο κόσμο» και που οι πολίτες θα «απολάμβαναν τα αγαθά του τέλους του πεντηκονταετούς ψυχρού πολέμου», η ανθρωπότητα παρακολουθεί τη μια σφαγή μετά την άλλη. Νέοι πόλεμοι, νέες επεμβάσεις, νέοι χάρτες. Οι ίδιοι, πάντα, στόχοι: Επιβολή και διαιώνιση της κυριαρχίας με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο.
Στα 25 χρόνια από την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος», οι πολιτικές μαριονέτες των «απελευθερωτών» που έχουν κάτσει στο σβέρκο των λαών αυτών των χωρών, τα λαμόγια του «μετακομμουνιστικού παραδείσου» και οι ύαινες του ιμπεριαλισμού ρίχνουν όλα τους τα όπλα στη μάχη για την επικράτησης των αιματοβαμμένων τους συμφερόντων: Από τα υποβολεία της λαϊκής διχόνοιας μέχρι τα πολυβολεία της κρατικής καταστολής, των φασιστκών συμμοριών και των ελεύθερων σκοπευτών.
Σημείωση: Εκείνος που πρώτος στην Ιστορία χρησιμοποίησε τον άθλιο όρο «σιδηρούν παραπέτασμα» ήταν ο Γκαίμπελς! Ο Γκαίμπελς ήταν αυτός, που στο τελευταίο του ραδιοφωνικό μήνυμα, στις 12/2/1945, από το ραδιοφωνικό σταθμό του Βερολίνου, και ενώ ο Κόκκινος Στρατός τσάκιζε το φίδι του φασισμού, εκτόξευσε για πρώτη φορά μέσα στον επιθανάτιο ρόγχο του ναζισμού τη φράση «σιδηρούν παραπέτασμα». Έκτοτε, η «δημοκρατική Δύση» την υιοθέτησε και διά του Τσόρτσιλ την κατέστησε προμετωπίδα της αστικής προπαγάνδας. Αυτός είναι ο τροφοδότης του λεξιλογίου των μαφιόζων, των ολιγαρχών και των εκλεπτυσμένων Δυτικών. Ο Γκαίμπελς!
Πηγή: enikos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου