Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ kvergo@gmail.com
Η διαχείριση της ελληνικής κρίσης από τους
Ευρωπαίους εταίρους, με τη συνενοχή ελληνικών κυβερνήσεων, αποτελεί
παγκόσμιο υπόδειγμα καταστροφής.
Ενώ η Γερμανίδα καγκελάριος κάλεσε από την αρχή το ΔΝΤ να συμμετέχει
στη «διάσωση» της χώρας, με το επιχείρημα της τεχνογνωσίας του, εν
τούτοις αποκαλύπτεται σήμερα, έστω και αργά, αφού η καταστροφή έχει ήδη
συντελεσθεί, ότι ουδέποτε δέχθηκε τις εισηγήσεις του. Το Βερολίνο ήθελε
το ΔΝΤ σε βουβό και διακοσμητικό ρόλο, προκειμένου να προσδώσει «κύρος»
στις δικές του προαποφασισμένες επιλογές. Ομως, από τη δική του πλευρά,
από την αρχή αντιμετώπισε τη χώρα μας και τις ομοιοπαθείς του Νότου και
της περιφέρειας ως «σκουπίδια» και «πτώματα», με συνέπεια ότι και αυτές,
ακόμη και αν δεν ήσαν, κατέληξαν έτσι, λόγω της εξοντωτικής
διαχείρισης.Οταν το ΔΝΤ διεπίστωσε από το 2010 ότι το ελληνικό χρέος δεν ήταν βιώσιμο και επρότεινε το δραστικό «κούρεμά» του, η ευρωπαϊκή πλευρά απέκλεισε κάθε τέτοιο ενδεχόμενο, προβάλλοντας τη δέσμευση ότι οι ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες θα αφαιρούσαν τα ελληνικά κρατικά ομόλογα από την κυκλοφορία και δεν θα ζητούσαν την εξαργύρωσή τους. Αντ’ αυτού, οι κεντρικές τράπεζες όχι μόνον δεν ετήρησαν τη δέσμευσή τους, αλλά και προέβησαν σε κερδοσκοπία εις βάρος των ελληνικών ομολόγων, ώστε η χώρα μας να περιέλθει εξαιτίας τους σε δεινότερη από την αρχική της θέση. Ομως, αφού σήμερα αποκαλύπτεται ότι αθετήθηκε εκ των υστέρων ο λόγος για τον οποίο είχε τότε αποκλεισθεί το «κούρεμα», το «απευκταίο ενδεχόμενο» νομιμοποιείται να επανέλθει και μάλιστα ακόμη πιο πιεστικά και καταναγκαστικά για όσους συνεχίζουν να το αποκλείουν.
Η δεύτερη πράξη του ελληνικού δράματος άρχισε από τις αποφάσεις του Γιούρογκρουπ της 21ης Φεβρουαρίου 2012, με τις οποίες το «κούρεμα» του χρέους και πάλι αποκλείσθηκε, με τη δέσμευση των κρατών-μελών της Ευρωζώνης να αποδίδουν στον ειδικό λογαριασμό για την εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους τα κέρδη τους από την εξαργύρωση των ελληνικών ομολόγων στο ακέραιο από τη χώρα μας. Επίσης, το Γιούρογκρουπ έλαβε απόφαση για μετακύλιση της λήξης των ελληνικών κρατικών ομολόγων, προκειμένου να αποκλεισθεί ακόμη μία φορά το «κούρεμά» τους. Ωστόσο, και σε αυτή την περίπτωση, οι εταίροι αθέτησαν ακόμη μία φορά τη δέσμευσή τους, αφού δεν υλοποίησαν ούτε το ένα ούτε το άλλο σκέλος της. Τα κέρδη από την εξαργύρωση ελληνικών ομολόγων ουδέποτε κατατέθηκαν στον ειδικό λογαριασμό, η δε μετακύλιση ελληνικών χρεών από κεντρικές τράπεζες ουδέποτε έλαβε χώρα. Σήμερα, με καθυστέρηση ακόμη δύο ετών πρόσθετης ελληνικής δυστυχίας και απόγνωσης, ο πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι παραδέχθηκε ότι ουδεμία δέσμευση τηρήθηκε, επειδή κάτι τέτοιο θα αποτελούσε «νομισματική χρηματοδότηση» κράτους-μέλους και κατά συνέπεια θα συνιστούσε κατάφωρη παραβίαση του άρθρου 123 της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ωστόσο, πώς άραγε ελήφθη απόφαση του Γιούρογκρουπ που αντίκειται στη Συνθήκη σύστασης και λειτουργίας του; Ο Ντράγκι επικαλείται άγνοια Συνθηκών από τα μέλη του Γιούρογκρουπ: αποφάσισαν κάτι που ήταν αδύνατον να τηρηθεί! Ωστόσο, η «λανθασμένη» απόφαση είχε τότε προβληθεί, προκειμένου να αποκλεισθεί ακόμη μία φορά το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους. Εάν σήμερα, με καθυστέρηση διετίας, διαπιστώνεται ότι η δέσμευση ήταν ανεφάρμοστη, αυτό πώς αλλιώς ονομάζεται, εάν όχι εξαπάτηση της οφειλέτριας χώρας; Και ακόμη, αφού η «λανθασμένη» δέσμευση είχε προβληθεί προκειμένου να αποκλεισθεί το «κούρεμα», σήμερα που ομολογείται η αθέτησή της, άραγε δεν νομιμοποιείται η επαναφορά του «κουρέματος» στην ημερήσια διάταξη;
Ομως, πέρα από τον εμπαιγμό και την εξόντωση της οφειλέτριας χώρας από πιστωτές και εταίρους, εγείρεται ζήτημα που αφορά στη σταθερότητα και λειτουργία ολόκληρης της Ευρωζώνης. Είναι άραγε δυνατόν οι εταίροι στο κοινό νόμισμα να αθετούν δεσμεύσεις και να εξωθούν χώρες-μέλη στον καταποντισμό, προκειμένου να μην παραβιασθούν οι ιδρυτικές Συνθήκες; Να τηρηθούν οι Συνθήκες και ας χαθεί ο κόσμος; Εάν οι πραγματικές ανάγκες αντιβαίνουν τις Συνθήκες, άραγε δεν θα έπρεπε οι τελευταίες να αναθεωρούνται ή έστω οι εφαρμογές τους να αποκλίνουν από αυτές, τουλάχιστον σε περίπτωση που, όπως σήμερα, χώρες-μέλη εξαιτίας τους καταποντίζονται; Τρίτη πράξη του ελληνικού δράματος πρέπει να είναι η μεγάλη διαγραφή του χρέους, προκειμένου να σταθεροποιηθεί όχι μόνον αυτό, αλλά και η χώρα, όπως επίσης η πρόσθετη αποζημίωση από τους εταίρους για την ανθρωπιστική καταστροφή που έχουν προκαλέσει με τις μονομερείς επιλογές τους.
Ο πρόεδρος Ντράγκι, παρά τις διαβεβαιώσεις του, όχι μόνον δεν διασώζει τη σταθερότητα στην περιοχή του ευρώ, αλλά την έχει υπονομεύσει ακόμη περισσότερο με τις επιλογές του. Παρ’ όλο που ισχυρίζεται ότι η ΕΚΤ προμηθεύει πρόσθετη ρευστότητα στην ευρωπαϊκή οικονομία, η συνολική ρευστότητα δεν αυξάνεται. Η προσφορά χρήματος και μέσων πληρωμών, ενώ αυξανόταν με ρυθμό 12,5% το 2008, κατέπεσε το 2013 σε μόλις 1,4%. Μέχρι σήμερα, οι αγορές ομολόγων από την ΕΚΤ δεν προσθέτουν ρευστότητα, αλλά αφαιρούν, αφού οι εξαγοραζόμενοι τίτλοι «στειροποιούνται». Αντί ρευστότητος, πραγματοποιείται στην πράξη «αποστράγγιση», με συνέπεια τον επερχόμενο αποπληθωρισμό και την έκρηξη του συνόλου των ευρωπαϊκών χρεών. Μετά τον καταποντισμό του αδύναμου κρίκου της, η ευρωπαϊκή αλυσίδα αναδεικνύεται σήμερα περισσότερο ευάλωτη από ποτέ. Οι ανησυχίες του πλανήτη επικεντρώνονται πλέον στην Ευρώπη: η βασίλισσα είναι γυμνή. Θα πρέπει άραγε να χαθεί ο κόσμος για να το ομολογήσει η ίδια;
www.enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου