Στην αλάνα!

Στην αλάνα!

05/12/2013 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

(Γράφει η Αριστέα Σερεμέτη)

Πάει καιρός.

Ήταν τότε που οι γειτονιές σαν έπαιρνε άνοιξη μοσχοβολούσαν γιασεμιά και μετά από τη βροχή, η μυρωδιά από το νωπό χώμα γέμιζε τα ρουθούνια μας.

Ήταν τότε που η παιδική μας αθωότητα σεργιάνιζε ανέμελη σε αυλές και σε αλάνες.

Μπουλούκια ήμασταν με παιδιά από όλες τις ηλικίες. Άλλα μικρά κι άλλα μεγάλα.

Τα φυλάγαμε και μετρούσαμε μέχρι το δέκα. Τρέχαμε να κρυφτούμε.

Μαζεύαμε πέτρες και χτίζαμε πολιτείες με τη φαντασία μας.

Κυνηγούσαμε με πάθος μια μπάλα.Σα να κυνηγούσαμε τα όνειρά μας.

Γόνατα που μάτωναν καθημερινά.

Σημάδια που ήταν τα γαλόνια μας.

Πασχίζαμε στο χώμα να μετρήσουμε τη δύναμή μας. Όχι τόσο τη σωματική, όσο τη ψυχική μας δύναμη. Την αντοχή μας. Προσπαθούσαμε να διεκδικήσουμε το χώρο μας. Να μη λυγίσουμε στον καυγά.Να σταθούμε στα πόδια μας.Να μεγαλώσουμε.

Μετά άρχισαν τα χαμηλά σπιτάκια να γίνονται πολυκατοικίες.

Οι αλάνες χτίστηκαν κι αυτές.

Τα πεζούλια, οι αυλές και τα σκαλάκια εξαφανίστηκαν.

Οι πόρτες των σπιτιών έκλεισαν.

Τα παιδιά δεν έπαιζαν πια έξω από τα σπίτια. Μέσα στα σπίτια έπαιζε η τηλεόραση.

Τα παράθυρα πια δε στολίζονταν με γλάστρες από βασιλικούς.

Αλλά με χοντρές κουρτίνες για να μη φαινόμαστε στους απ έξω.

Αργότερα ήρθε το playstation.Ο υπολογιστής. Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.Τα κινητά.

Τα χέρια που έπαιζαν πεντόβολα, κρατούσαν πια μια κούκλα Barbie ή ένα κοντρόλ.

Δεν έμαθαν αυτά τα παιδιά τι πάει να πει μπουλούκι.Πως είναι να παίζεις με άλλους.Πως είναι “να τα βγάζεις” για το ποιός θα παίξει πρώτος ή ποιός θα γίνει αρχηγός:”Α-μπε-μπα-μπλόμ, του-κείθε μπλομ, μπλιμ, μπλομ…”.

Πως είναι να σε φωνάζει η μάνα σου να μαζευτείς και να έχεις σκίσει τα ρούχα σου στο τράβηγμα από το κυνηγητό.

Τα παιδιά αυτά μεγάλωσαν σε παιδοτόπους και φουσκωτά, με ένα σωρό παιχνίδια από το Jumbo που δεν τα χρειάζονταν -εμείς ξεπλύναμε ενοχές γεμίζοντας με αυτά το παιδικό τους δωμάτιο και γκρεμίζοντας το “είναι” τους μέσα από το “έχειν” τους-, σήμερα ζουν  την εποχή της κρίσης. Μία δύσκολη εποχή. Μια εποχή που γκρεμίζονται όλα όσα θεωρούσαμε απολύτως δεδομένα. Και καλούνται πλέον τα παιδιά μας, να επιβιώσουν μέσα σε αυτήν την κρίση, χωρίς κανένα εφόδιο, χωρίς κανένα όπλο, κανένα χρήσιμο εργαλείο, μιας εμείς ως γονείς δε φροντίσαμε καθόλου γι αυτό.

Αποξεχαστήκαμε μέσα στο λωτό της οικονομικής ευμάρειας αλλά και της αδιαφορίας μας ταυτόχρονα για τα ουσιαστικά και σημαντικά.

Τα παιδιά στην Ελλάδα του 2013, δε χαμογελούν πια. Νιώθουν δυστυχισμένα.

Γιατί γκρεμίστηκαν τα ψεύτικα κι επιφανειακά που τόσα χρόνια εμείς τους δίναμε χωρίς αιδώ, χωρίς φραγμό, χωρίς καμία αναστολή.

Οι γονείς ανησυχούν. Πώς θα μεγαλώσουν τώρα τα παιδιά μας;

Τώρα που δεν μπορούμε να τους παρέχουμε με ευκολία, όλα όσα έμαθαν να θεωρούν αυτονόητα στη ζωή τους;

Τώρα που δεν μπορούμε να πηγαίνουμε κάθε μέρα στα παιχνιδάδικα;

Που δεν έχουμε τη δυνατότητα να τους πάρουμε φιρμάτα ρούχα και μια ντουζίνα παπούτσια;

Πώς θα τα μεγαλώσουμε;

Η απάντηση είναι απλή.

Εαν τα παιδιά έχουν να φάνε -γιατί πολλά δεν έχουν-, έχουν να ντυθούν και να ποδεθούν -γιατί πολλά δεν έχουν-, έχουν να γράψουν και να διαβάσουν -γιατί πολλά δεν έχουν- , με ΑΓΑΠΗ θα μεγαλώσουν τα παιδιά.

Με ΑΓΑΠΗ ανασταίνονται τα παιδιά.

Και αν υπάρχει ΑΓΑΠΗ,  γίνονται και όμορφοι άνθρωποι.