Πάντα με εντυπωσιάζει το γεγονός πως οι περισσότεροι άνθρωποι συγκινούνται με τηλεοπτικούς όρους.
Δηλαδή, δεν τους συγκινεί καθόλου η συμφορά και ο πόνος του διπλανού τους αλλά, αν τον δουν στις τηλεοπτικές ειδήσεις ή δουν μία παρόμοια κατάσταση σε μυθοπλασία σε κάποιο σίριαλ, μπορεί να πέσουν ξεροί από τα κλάματα.
Φαντάζομαι πόσοι έχουν δει από κοντά την μικρή Μαρία τα τελευταία 4 χρόνια και δεν της έδωσαν καμία σημασία –ή μπορεί να ενοχλήθηκαν κιόλας από την παρουσία της- αλλά τώρα θα κλαίνε με αναφιλητά μπροστά στις τηλεοράσεις.
Εν τω μεταξύ, μέσα στον καταιγισμό της τηλεοπτικής συγκίνησης, κανείς δεν αναρωτιέται γιατί οι άνθρωποι πουλάνε το παιδί τους και γιατί κάποιοι άλλοι αγοράζουν ένα παιδί.
Κανείς δεν λέει πως είναι ο αποκλεισμός των αθίγγανων –και άλλων ομάδων- που τους οδηγεί σε παράνομες και εγκληματικές δραστηριότητες, ενώ είναι η εξαθλίωση και η έλλειψη κοινωνικής ασφάλειας που αναγκάζει ανθρώπους να πουλάνε τα παιδιά τους.
Είναι δύσκολα και δυσάρεστα αυτά τα θέματα, οπότε –με άλλοθι το ότι αναζητούμε την αλήθεια και τους πραγματικούς γονείς- ας πλημμυρίσουμε το σύμπαν με φωτογραφίες της Μαρίας και ας πουλήσουμε τα γαλανά μάτια και τα ξανθά μαλλιά της Μαρίας, για να βγάλουμε κάνα φράγκο.
Θα της πάρει μια συνέντευξη και ο Σταύρος Θεοδωράκης -δεν λείπει ποτέ αυτός από αυτά τα «συγκινητικά», τα έχει αποκλειστικότητα-, για να ολοκληρωθεί το ζήτημα.
Το εμπόριο της Μαρίας συνεχίζεται.
Όχι από τους γονείς της αυτή τη φορά. Από όλους μας.
Η εκμετάλλευση ως φιλανθρωπία.
(Εγώ ξέρω ένα κοριτσάκι που το πήρε μια ανάδοχη οικογένεια και, μετά από μερικές ημέρες, το επέστρεψε στο ίδρυμα ως ακατάλληλο. Δεν το ξέρω από την τηλεόραση, το ξέρω από κοντά. Είναι πιο όμορφο από την Μαρία. Αλλά δεν θα το δείτε ποτέ στην τηλεόραση. Και τον πόνο του και τον καημό του δεν μπορείτε να τον φανταστείτε.)
by pitsirikos.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου