"Συμπάθεια για τον Διάβολο" (Χίτλερ- Μουσολίνι); Πραγματικότητα η "φαντασία";

Του Χρήστου Βούλγαρη

Ορισμένοι ή όπως θα έγραφε ο Βιργίλιος στην "Αινειάδα" του,  "η φήμη με τα χίλιες γλώσσες"  (Δ! Ραψωδία  στίχος 180), διακινούν στο διαδίκτυο  λίστα ατόμων τα οποία υποτίθεται ότι είχαν υποστηρίξει κι  είχαν εκφέρει θετικές κρίσεις για τους Χίτλερ -Μουσολίνι.Η λίστα εμπεριέχει τους: "Κένεντι,Ρούσβελτ,Γκάντι,Λένιν, Τρότσκι,Τσόμσκι,Στάλιν,Τσόρτσιλ,Φρόιντ".Αυτό το χρησιμοποιούν ως  "διαφήμιση" για την ιδεολογία του φασισμού -εθνικοσοσιαλισμού ,μα  στην πραγματικότητα  αυτή δεν είναι παρά μια εφαρμογή της φασιστικής τακτικής της  μισής αλήθειας"

α) Λένιν -Στάλιν -Τρότσκι

   O Λένιν μετά το χειμώνα του 1922 λόγω πολλαπλών εγκεφαλικών, είχε ουσιαστικά αποτραβηχτεί από την πολιτική και ασχολιόταν όσο μπορούσε με τις υποθέσεις του (PCR-Ρωσσικού Κομούνιστικού- Κομμάτος - Μπολσεβίκοι) μέχρι το θάνατο του  και όχι με την εξωτερική πολιτική. Ο μεν Μουσολίνι μόλις είχε αναλάβει την εξουσία, προτάσσοντας το λάβαρο του αντικομμουνισμού και έχοντας ένα (προσωρινό) κοινοβουλευτικό "επίχρισμα νομιμότητας". Ο δε  Χιτλέρ εκείνη την περίοδο  μόλις και μετά βίας ήταν γνωστός  εκτός Γερμανίας και πάλι  ήταν γνωστός μόνο ως ακραίος εθνικιστής-αντικομουνιστής, άρα ο Λένιν ακόμα και αν τους είχε ακουστά είναι απίθανο να είχε θετική άποψη είτε για τον ένα είτε για τον άλλο 

   Για το Στάλιν, ο Χίτλερ είχε  ανάμικτα συναισθήματα  μίσους και θαυμασμού, "ο Στάλιν είναι μισός κτήνος, μισός γίγαντας" και σύμφωνα με ένα ποίημα του Σολζενίτσιν ο Χίτλερ ήταν ο μόνος άνθρωπος τον οποίον  εμπιστεύθηκε ο Στάλιν. Όμως ο  Σολζενίτσιν πότε δεν ανήκε στο περιβάλλον  του Στάλιν, άρα δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει τι πραγματικά αισθανόταν ο Στάλιν αν υποθέσουμε ότι ο  τελευταίος είχε όντως αισθήματα, κάτι που η συμπεριφορά του απέναντι σε φίλους και συνεργάτες του ακόμα και την ίδια του την οικογένεια μοιάζει να το διαψεύδει.Απλά ο Στάλιν έδειχνε κάποια "ανοχή" στον Χίτλερ κατά την περίοδο 1939-1941, επειδή πίστευε ότι ο Χίτλερ θα "τον άφηνε στην ησυχία του" .  Φυσικά αυτή ή ανοχή εξανεμίστηκε στις 22 Ιουνίου του 1941 με τα  γεγονότα που επακολούθησαν και  ευνοήτο είναι  ότι μετά ο Στάλιν κάθε άλλο παρα φιλικά αισθήματα είχε.Με το ίδιο πρίσμα δηλαδή "realpolitik" και όχι ιδεολογική συγγένεια ή προσωπική συμπάθεια, πρέπει να δούμε τις σχέσεις ΕΣΣΔ (Στάλιν)- Φασιστική Ιταλία (Μουσολίνι).Σημειωτέον ότι ακόμα και η κάθε άλλο παρά φιλικά προσκείμενη στο Κομμουνισμό, Μπάρμπαρα Τζέλαβιτς στο βιβλίο της για την Ρωσική εξωτερική πολιτική, επί Τσάρων και επί Κομμουνισμού αναφέρει την "realpolitik" ως ένα από τα χαρακτηριστικά της εξωτερικής πολιτικής του Κομμουνιστικού καθεστώτος.

   Όσον αφορά τον Τρότσκι ήταν ορκισμένος εχθρός και των δύο και η "παραφιλολογία" για "συνωμοσία" Τροτσκιστών -Χιτλερικών, η οποία κυκλοφόρησε στην Δύση μέσω του "Mission to Moscow" (βιβλίο το 1941, ταινία το 1943), ήταν ενα "παραμυθάκι" Σταλινικής έμπνευσης, Ενα παραμυθάκι, το οποίο πέρα από την χρησιμότητα του ως δικαιολογία για τις μεγάλες εκκαθαρίσεις της περιόδου 1936-1939, οι οποίες σχεδόν κατέστρεψαν τον "Ερυθρό Στρατό αγροτών και εργατών". ("Στα συντάγματα διοικούσαν ανθυπολοχαγοί", έγραφε ο μετέπειτα Στρατάρχης Ζούκοφ).δεν είχε  και καμιά  βάση σε πραγματικά γεγονότα, καθώς το ξενοδοχείο στο οποίο υποτίθεται ότι συναντήθηκαν οι συνωμότες είχε κατεδαφιστεί έναν χρόνο πριν την υποτιθέμενη  συνάντηση)

β) Φρόιντ .

   Ο Φρόιντ, υποχρεώθηκε να φύγει απο την Βιέννη κακήν κακώς το 1938 γράφοντας μάλιστα  κι ένα ειρωνικό σημείωμα, "ευχαριστώ τα SS για την βοήθεια τους στην μετακόμιση μου". Eτσι μάλλον είναι απίθανο να είχε θετικά συναισθήματα για τον Χίτλερ, ο οποίος απαγόρευσε και έκαψε τα βιβλία του και ούτε καν μαρτυρείται κάτι τέτοιο απο αξιόπιστες πηγές.Εξάλλου ο Φρόιντ ( καθώς είχε ήδη πεθάνει), λανθασμένα ήταν μέσα στον κατάλογο αυτών που έπρεπε να συλληφθούν-εκτελεστούν απο τους Ναζί,  σε  ενδεχόμενη κατάκτηση της Μ, Βρετάνης από τους Ναζί το 1940. Για τον Μουσολίνι  τα αισθήματα του Φρόιντ ήταν διαφορετικά για μια περίοδο.Αυτό δεν οφείλεται σε ιδεολογική συμπάθεια, αλλά στο γεγονός ότι μέχρι το 1938 ο Μουσολίνι έμοιαζε να είναι ο μόνος ουσιαστικός υπέρμαχος της Αυστριακής ανεξαρτησίας, που   δεν είχε αντισημιτική νομοθεσία μέχρι εκείνη την χρονιά.

γ) Γκάντι -Τσόρτσιλ.

   Ο Γκάντι δηλώνει ότι οι φερόμενες ως απαντήσεις του σε συνέντευξη σε Ιταλικό έντυπο πριν τον Β' ΠΠ   για τον Μουσολίνι, είχαν παρερμηνευθεί και αλλοιωθεί  υπό τον ευρισκόμενο από Φασιστικό έλεγχο / λογοκρισία  Ιταλικό Τύπο, ενώ δεν αναφέρεται να έχει κάνει δηλώσεις για τον Χίτλερ από κάποια αξιόπιστη πηγή. Χώρια που ο κατέξοχην θιασώρτης της «μη βίας» δεν είχε κάτι κοίνο σαν πολιτίκη πρακτική με την κατεξοχήν ιδεολογία της βιάς δηλάδη φασισμό-ναζισμό

   Ο Τσόρτσιλ φημολογείται ότι για ένα διάστημα αλληλογραφούσε με τον Μουσολίνι και φέρεται να   έχει κάνει και μια δήλωση υπέρ του, "αν ήμουν Ιταλός θα ήμουν φασίστας".   Υποτίθεται ότι διέλοψε όταν έγινε αντιληπτό ότι ο Μουσολίνι εννοούσε ότι είχε γράψει στο “Popolo d’ Italia” το 1919 δηλαδή ότι σκοπός της Ιταλίας  πρέπει να είναι η καταστροφή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας σε Ασία και Αφρική. Ετσι κι αλλιώς  η υποτιθέμενη  αλληλογραφία φημολογείταιι ότι καταστράφηκε από τον αντισυνταγματάρχη των SS Οττο Σκορτζένυ στην Λίμνη Κόμο, λίγα χρόνια  μετά το τέλος του πολέμου ως αντάλλαγμα για την απελευθέρωση/αμνηστεύση του. Βέβαια  το γεγονός ότι ο Σκορζένυ δραπέτευσε, κλονίζει την αξιοπιστία αυτής της φήμης η οποία είναι "πολύ βολική" για το γεγονός ότι  δεν παρουσιάστηκε ποτέ έστω ένα γράμμα που να ανήκει στην υποτιθέμενη αλληλογραφία.Επιπλέον ας  μην ξεχνάμε  ότι μέχρι το 1938 ο Μουσολίνι ήταν το" enfant gaté"  του Βρετανικού κατεστημένου , παραδείγματος χάριν είχε φιλοξενήσει την γυναίκα και τον γιο του  Βρετανοί ΥΠΕΞ.,  Ωστην Τσάρπελαιν (αδελφού του μετέπειτα πρωθυπουργού Νέβιλ)  το 1927),  και όπως αναφέρεται  όταν οι καλεσμένοι αναχώρησαν χαιρέτησαν φασιστικά.Για τον Χίτλερ το 1933 είχε κάνει μια θετική δήλωση με επιφυλάξεις,δηλαδή ότι ευελπιστούσε πως ο Χίτλερ θα χαλιναγωγούσε τα πάθη που ξύπνησε για το κάλο της χώρας του . Ομως  μετά το 1934,   και την «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιρίων» ή «σημαία» του Τσόρτσιλ και ένας από τους λόγους της περιθωριοποίησης του από τους Συντηρητικούς μέχρι το 1939, ήταν η έντονη αντίθεσή του στον Χίτλερ,  καθώς οι υπόλοιποι συντηρητικοί τον θεωρούσαν Κασσάνδρα. Τυπικά δείγματα της στάσης των Συντηρητικών απέναντι στο Χίτλερ μέχρι το 1939 ήταν το  άρθρο της Daily Maily το 1939  "οι λεβέντηδες νεαροί Ναζίδες είναι η καλύτερη προστασία της Ευρώπης, απέναντι στον Κομμουνισμό" ή   περίπτωση του Right Club, ο ιδρυτής  του οποίου , ο βουλευτής ’Αρτσιμπαλντ Μόλ Ραμσάι, αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν ο μόνος βουλευτής ο οποίος  από το Βρετανικό Κοινοβούλιο, ο οποίος   φυλακίστηκε λόγω φιλοναζιστικών πεποιθήσεων –«πέμπτή φαλάγγα» και εμπλοκής του στην υπόθεση Τάιλερ Κέντ (παράνομη κατοχή απορρήτου  αλληλογραφίας,  η δημοσίευση της οποίας θα ήταν επιζήμια για τα συμφέροντα της Μ.Βρετανίας, σε συνδυασμό με  κατασκοπία υπέρ των Ναζί).

δ) Φραγγλίνος Ρουσβέλτ- Kένεντυ -Τσόμσκυ

ΜεταξύΦραγγλίνου Ρούσβελτ από τη μια και Μουσολίνι-Χίτλερ από την άλλη υπήρχε αμοιβαία περιφρόνηση π.χ.  ο Μουσολίνι αποκαλούσε τον Ρούσβέλτ  "αυτός ο ανάπηρος"  και ο " Χίτλερ δηλώνε σχετικά ,  "έδωσα εντολή στον Τύπο να αναφέρεται ο Ρούσβελτ ως Ροζένφελτ" (δηλαδή ως "Εβραίος" ενώ στην πραγματικότητα ο Ρούσβελτ καταγόταν απο ολλανδική οικογένεια  της Νέας Υόρκης. Αξίζει να θυμόμαστε ότι η Νέα Υόρκη  ιδρύθηκε ως η ολλανδική αποικία του "ΝέουΑμστερντάμ" , της οποίας οι Ολλανδοί κάτοικοι παρέμειναν και μετά την κατάληψή της από τους Βρετανούς και την μετονομασία της σε Νέα Υόρκη και  η "Γουώλ Στρήτ" αρχικά δεν ήταν παρά ο δρόμος γύρω από το τείχος της.) Εξάλλου ο Χίτλερ δεν έχανε πότε ευκαιρία να  κάνει "πνεύμα" εις βάρος του Ρούσβελτ, όπως το περιστατικό που αναφέρει ο Ουίλιαμ Σίρερ στο βιβλίο του "Ανοδος και Πτώση του Τρίτου Ράιχ"  το οποίο έλαβε χώρα  την άνοιξη του 1939. Ευνόητο είναι ότι κι από την πλευρά του ο Ρούσβελτ όπως αναφέρθηκε και πριν δεν είχε σε εκτίμηση τους προαναφερόμενους δικτάτορες και η πολιτική του το αποδεικνύει. Αναφορικά με τον Τζον Κένεντι την  άνοιξη αυτού του έτους ήρθαν  γράμματα του Τζον Κένεντι γραμμένα το 1937 στα οποία εξέφραζε θετική άποψη για την Χιτλερική Γερμανία, κατά την διάρκεια μιας επίσκεψής του εκεί.. Ομως οφείλουμε να λάβουμε υπόψη ότι ο Κένεντι ήταν ακόμα στα πρώτα του βήματα. Πιθανόν να μην είχε απογαλακτιστεί πλήρως από την  επιρροή του Ιρλανδικής καταγωγής και Αγγλόφοβου πατέρα του, πρεσβευτή  Τζόζεφ Κένεντι. Επιπλέον τον 1937 οι Ναζί δεν είχαν ακόμα δείξει ακόμα τι ήταν ικανοί να κάνουν, πάρα μόνο ενδείξεις (βλέπε "Νύχτα Μεγάλων Μαχαιριών" 30 Ιουνίου 1934-2 Ιουλίου 1934) . Ετσι ήταν ακόμα δυνατό για έναν νεαρό αντικομουνιστή σαν τον Τζον Κένεντι να μην δίνει την δέουσα σημασία σε ότι έβλεπε. Αρα όσα έγραψε ο  Κένεντι στα γράμματα του δεν μπορούν να ερμηνευτούν ως τεκμήρια ναζιστικών πεποιθήσεων , αλλά ως τεκμήρια νεανικής αφέλειας επηρεασμένης ίσως κι αν λάβουμε υπόψιν την καταγωγή των Κένεντι κι απ το ρητό " ο εχθρός  του εχθρού μου, είναι φίλος μου".Σε τελική ανάλυση η πολτική του Κένεντυ μπορεί να θεωρήθει ως κληρόνομος και απότοκος του “New Deal”του Ρούσβελτ και όχι ως «φασιστική» πολτική

   Όσον αφορά τον ένθερμο αριστεριστή -Αμερικανοεβραίο γλωσσολόγο και πολιτικό ακτιβιστή Τσόμσκυ ,δεν υπάρχει λόγος  να αναλύσουμε γιατί δεν θα μπορούσε πότε του να συμπαθεί τον Χίτλερ ή τον Μούσολίνι. Αυτό θα μπορούσε να το βεβαιώσει, όποιος έχει παρακολουθήσει την διάλεξη του στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, την άνοιξη του 2004...

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Για την συγγραφή του άρθρου έχουν χρησιμοποιηθεί τα βιβλία των Φακέλλων Μοντατόρι τα ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑ,  τα όποια αναφέρονται στις εξεταζόμενες προσωπικότητες Γκάντι , Μουσολίνι. Ρούσβελτ,  Τρότσκι,Τσόρτσιλ .Επίσης το βιβλίο του Ουίλιαμ Σίρερ, "’Ανοδος και πτώση του Τρίτου Ράιχ"καθώς κι ένα απόσπασμα της πλήρους αυτοβιογραφίας του Στρατάρχη Ζούκοφ, το οποίο είχε δημοσιευθεί στον Ελληνικό Τύπο στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ο χαρακτήρισμός της Σοβετικής εξωτερικής  προέρχεται  απ΄ το βιβλίο της Μπάρμπρα Τζέλαβιτς, για την Ρωσική εξωτερική πολιτική επί Τσάρων και επί κομμουνισμού μέχρι την αρχή της περιόδου Μπρέσνσιεφ.Για την εξωτερική πολιτική του Μουσολίνι η πηγή είναι Danid Evans, Mussolini's Italy  Holder Education, Λονδίνο Μ. Βρετανία 2005, σελ. 127. Η ΄φήμη για την  «συνάλλαγη» Σκορτζένυ-Τσώρτσιλ για την κατάστροφή της άλληλογραφίας του τελευταίου με τον Μούσολίνι αναφέρεται σε μια γάλλικη βιογράφια του Σκορττσένυ της δεκαετίας του 1980.Η αναφορά για την Daily Mail προέρχεται από τον Ραϊμόν Καρτιέ «Ιστορία του Β' ΠΠ», μετάφραση στα Ελληνικά 1969 τόμος Α'. Για την υπόθεση  Τάιλερ Κέντ και τον σχέση της με το Right Club η πηγή είναι   το σχετικό άρθρο του περιοδικού Word War II εκδόσεων Weider Group Λεεσμπούρκ ΗΠΑ  τ. Σεπτεμβρίου- Οκτωβρίου 2013 σσ. 56-61