“Aπο τον Γελωτοποιό”
(Το κείμενο που ακολουθεί είναι ενός φίλου. Για τη «Δίκη των Πιθήκων»
θα βρείτε λινκ στο τέλος. Σκεφτόμουν να γράψω διάφορα ως πρόλογο, αλλά
τελικά δεν χρειάζεται.)
«Ο μικρός Σπύρος ήταν ένα παιδάκι με απίστευτη περιέργεια, σαν όλα τα παιδάκια, μόνο που αυτός την ικανοποιούσε διαβάζοντας τις ιστορίες και τα παραμύθια του συνονόματου παππού του και του ορεξάτου τότε μπαμπά του.
Ήταν στη τετάρτη δημοτικού που στη τηλεόραση παιζόταν το «Τρίτο Στεφάνι» του Ταχτσή, το οποίο το είχαμε και σε βιβλίο και έτσι το διαβάζαμε και το βλέπαμε παράλληλα.
Ο μικρός μέσα από το βιβλίο αλλά και το σήριαλ έκανε τους δικούς του συνηρμούς. Έτσι έβγαλε το συμπέρασμα ότι οι κουμμουνιστές ήταν κάποιοι κακοί ναρκομανείς, αρρωστημένοι και καθάρματα που χτυπούσαν ακόμα και τις μανάδες τους.
Όταν συμπτωματικά έμαθε ότι ο παππούς ήταν κουμουνιστής ,το παιδί σοκαρίστηκε, πόσο μάλλον όταν έμαθε και για τους γονείς.
Αυτό τον έκανε να βλέπει τα πράγματα με άλλο πρίσμα και να τα εξετάζει πιο πολύ ,πριν βγάλει συμπεράσματα.
Στη πέμπτη δημοτικού, ο πάντα αργοπορημένος μικρός Σπύρος, έτυχε να έχει δάσκαλο έναν θρησκόλυπτο και φαντασιόπληκτο τύπο που είχε κουράσει όλα τα παιδιά με τις εμμονές του στα περί θρησκείας και θαυμάτων διηγήματά του
Ο ψιλιασμένος τώρα πια μικρός είχε μπει στο τρυπάκι της περί αληθείας της ύπαρξης του θεού αφού ήταν σίγουρος εδώ και καιρό ότι ο άγιος Βασίλης ήταν τα toys academy ο zaharias ή o moustakas.
Ένα βράδυ λοιπόν παίζει η τηλεόραση τη ταινία «Η Δίκη Των Πιθήκων», ο μικρός εντυπωσιάζεται από την ερμηνεία του Τζακ Λέμον και από το ότι ήταν αληθινή ιστορία -αφού πρώτα μου ζήτησε να του το επιβεβαιώσω αρκετές φορές και να συζητήσουμε την έκβαση της υπόθεσης.
Θυμάμαι εκείνο το σαββατοκύριακο πέρασε με το να συζητάμε και να κατεβάζουμε από τη βιβλιοθήκη ότι μπορουσαμε να βρούμε σχετικά με τον Δαρβίνο και τη θεωρία του.
Την Δευτέρα το πρωί , ο μάγκας αποφασισμένος και χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν, πήγε στο σχολείο του και δήλωσε άθεος και ότι δεν θα ξανακάνει προσευχή.
Ο δάσκαλος σοκαρισμένος, απαξιωτικός και είρων παρέμπεμψε στη διευθύντρια το παιδί απαιτώντας να μάθει πως γίνεται ένας άριστος μαθητής με αξιοπρεπέστατους γονείς να εκφράζει τέτοια άποψη
«Κάτι συμβαίνει στο παιδί και πρέπει να συνετιστεί”.
Θορυβημένη η διευθύντρια με κάλεσε στο γραφείο της που όταν πήγα βρήκα το παιδί μου να μέ κοιτάζει με ένα βλέμα σαν να μου έλεγε: “εδώ σε θέλω μάγκα μου για να δούμε πόσο εντάξει είσαι”.
Περάσαμε μέσα ο δάσκαλος και η διευθύντρια αφήνοντας το παιδί να “παιξει”.
Ο δάσκαλος ξεκίνησε με εμβρόντητο ύφος να μου εξηγεί τη κατάσταση και να απειλή εμμέσως, χωρίς να περιμένει να ακουσει τη άποψή μου, πως θα αναγκαστεί να τον βγάλει από σημαιοφόρο, αφού το παιδί εχει πάρει άσχημο δρόμο, αν δεν πάρουμε δραστικά μέτρα συνετήσεώς του.
Μεσα σε όλη τη μπουρδολογία του ρωτούσε σε τι κατάσταση είναι η οικογένεια αν πηγαίνουμε εκκλησία και τι άτομα απαρτίζουν το περιβάλλον μας.
Μη μπορώντας ή μάλλον μη θέλοντας να του απευθύνω το λόγο, γύρισα στη προισταμένη του και ζήτησα εξηγήσεις για τη συμπεριφορά του εν λόγο δασκάλου και απαγόρευσα και στους δυό να κάνουν οτιδήποτε που θα προσβάλει την ελεύθερη βούληση του παιδιού μου, πράγμα που δεν τόλμησα να κάνω ποτέ εγώ -συνειδητά τουλάχιστον.
Κάλεσα τον μικρό μέσα στο γραφείο και μπροστά σε όλους τον επιτίμησα για το θάρρος της γνώμης του και του είπα ότι δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν προσβάλει την άποψή μας χωρίς αντίλογο.
Μετά από αυτά ο μικρός δεν αργοπορησε ξανά και ο μεγάλος δεν τόλμησε ποτέ να τον αμφισβητήσει.
Ο μικρός Σπύρος, τελειόφοιτος της φιλοσοφικής τώρα πια, γελάει όταν του θυμίζω αυτές τις ιστορίες.
Υπάρχει και μία ιστορία που ξεπερνάει το συμπτωματικό, είναι από αυτές που δεν τολμάς να διηγηθείς καθώς δεν μπορείς ακόμα και εσύ ο ίδιος, που την έζησες,να πιστέψεις πως συνέβη.
Θα τη πω και μακάρι να ισχύει αυτό που θα περάσει από το μυαλό σας πως είναι ίσως ψέμα ή υπερβολή.
19/10/11, μεγάλες διαδηλώσεις στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα ,προβοκατόρικες επιθέσεις από παντού και υστερικές σαδιστικές επιθέσεις των ΜΑΤ.
Σε διαφορετικά σημεία με διαφορά λεπτών της ώρας ο πατέρας τραυματίζεται από χτύπημα στον 5ο σπόνδυλο με μόνιμη βλάβη ( που τώρα πια έχει σχεδόν αποκατασταθεί) στο νεύρο του δεξιού ποδιού και ο γιος τραυματίας στο αριστερό μάτι με τραυματικό καταρράκτη και αντικατάσταση του οφθαλμικού φακού με συνθετικό μόσχευμα.
Δεν ξέρω αν θα πατήσω το εντερ, προσπαθώ να βρω το θάρρος να το κοινοποιήσω.
Αυτός ο τραυματισμός του παιδιού με κρατάει ξάγρυπνο τι νύχτες και η μόνη σκέψη που με κάνει να κλείσω τα μάτια αποκαμωμένος είναι η εκδίκηση, μόνο αυτή η σκέψη πως ίσως κάποτε μπορέσω να εκδικηθώ με παρηγορεί.
Συγνώμη για την ορθογραφία….»
Η Δίκη των Πιθήκων
Πηγή
«Ο μικρός Σπύρος ήταν ένα παιδάκι με απίστευτη περιέργεια, σαν όλα τα παιδάκια, μόνο που αυτός την ικανοποιούσε διαβάζοντας τις ιστορίες και τα παραμύθια του συνονόματου παππού του και του ορεξάτου τότε μπαμπά του.
Ήταν στη τετάρτη δημοτικού που στη τηλεόραση παιζόταν το «Τρίτο Στεφάνι» του Ταχτσή, το οποίο το είχαμε και σε βιβλίο και έτσι το διαβάζαμε και το βλέπαμε παράλληλα.
Ο μικρός μέσα από το βιβλίο αλλά και το σήριαλ έκανε τους δικούς του συνηρμούς. Έτσι έβγαλε το συμπέρασμα ότι οι κουμμουνιστές ήταν κάποιοι κακοί ναρκομανείς, αρρωστημένοι και καθάρματα που χτυπούσαν ακόμα και τις μανάδες τους.
Όταν συμπτωματικά έμαθε ότι ο παππούς ήταν κουμουνιστής ,το παιδί σοκαρίστηκε, πόσο μάλλον όταν έμαθε και για τους γονείς.
Αυτό τον έκανε να βλέπει τα πράγματα με άλλο πρίσμα και να τα εξετάζει πιο πολύ ,πριν βγάλει συμπεράσματα.
Στη πέμπτη δημοτικού, ο πάντα αργοπορημένος μικρός Σπύρος, έτυχε να έχει δάσκαλο έναν θρησκόλυπτο και φαντασιόπληκτο τύπο που είχε κουράσει όλα τα παιδιά με τις εμμονές του στα περί θρησκείας και θαυμάτων διηγήματά του
Ο ψιλιασμένος τώρα πια μικρός είχε μπει στο τρυπάκι της περί αληθείας της ύπαρξης του θεού αφού ήταν σίγουρος εδώ και καιρό ότι ο άγιος Βασίλης ήταν τα toys academy ο zaharias ή o moustakas.
Ένα βράδυ λοιπόν παίζει η τηλεόραση τη ταινία «Η Δίκη Των Πιθήκων», ο μικρός εντυπωσιάζεται από την ερμηνεία του Τζακ Λέμον και από το ότι ήταν αληθινή ιστορία -αφού πρώτα μου ζήτησε να του το επιβεβαιώσω αρκετές φορές και να συζητήσουμε την έκβαση της υπόθεσης.
Θυμάμαι εκείνο το σαββατοκύριακο πέρασε με το να συζητάμε και να κατεβάζουμε από τη βιβλιοθήκη ότι μπορουσαμε να βρούμε σχετικά με τον Δαρβίνο και τη θεωρία του.
Την Δευτέρα το πρωί , ο μάγκας αποφασισμένος και χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν, πήγε στο σχολείο του και δήλωσε άθεος και ότι δεν θα ξανακάνει προσευχή.
Ο δάσκαλος σοκαρισμένος, απαξιωτικός και είρων παρέμπεμψε στη διευθύντρια το παιδί απαιτώντας να μάθει πως γίνεται ένας άριστος μαθητής με αξιοπρεπέστατους γονείς να εκφράζει τέτοια άποψη
«Κάτι συμβαίνει στο παιδί και πρέπει να συνετιστεί”.
Θορυβημένη η διευθύντρια με κάλεσε στο γραφείο της που όταν πήγα βρήκα το παιδί μου να μέ κοιτάζει με ένα βλέμα σαν να μου έλεγε: “εδώ σε θέλω μάγκα μου για να δούμε πόσο εντάξει είσαι”.
Περάσαμε μέσα ο δάσκαλος και η διευθύντρια αφήνοντας το παιδί να “παιξει”.
Ο δάσκαλος ξεκίνησε με εμβρόντητο ύφος να μου εξηγεί τη κατάσταση και να απειλή εμμέσως, χωρίς να περιμένει να ακουσει τη άποψή μου, πως θα αναγκαστεί να τον βγάλει από σημαιοφόρο, αφού το παιδί εχει πάρει άσχημο δρόμο, αν δεν πάρουμε δραστικά μέτρα συνετήσεώς του.
Μεσα σε όλη τη μπουρδολογία του ρωτούσε σε τι κατάσταση είναι η οικογένεια αν πηγαίνουμε εκκλησία και τι άτομα απαρτίζουν το περιβάλλον μας.
Μη μπορώντας ή μάλλον μη θέλοντας να του απευθύνω το λόγο, γύρισα στη προισταμένη του και ζήτησα εξηγήσεις για τη συμπεριφορά του εν λόγο δασκάλου και απαγόρευσα και στους δυό να κάνουν οτιδήποτε που θα προσβάλει την ελεύθερη βούληση του παιδιού μου, πράγμα που δεν τόλμησα να κάνω ποτέ εγώ -συνειδητά τουλάχιστον.
Κάλεσα τον μικρό μέσα στο γραφείο και μπροστά σε όλους τον επιτίμησα για το θάρρος της γνώμης του και του είπα ότι δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν προσβάλει την άποψή μας χωρίς αντίλογο.
Μετά από αυτά ο μικρός δεν αργοπορησε ξανά και ο μεγάλος δεν τόλμησε ποτέ να τον αμφισβητήσει.
Ο μικρός Σπύρος, τελειόφοιτος της φιλοσοφικής τώρα πια, γελάει όταν του θυμίζω αυτές τις ιστορίες.
Υπάρχει και μία ιστορία που ξεπερνάει το συμπτωματικό, είναι από αυτές που δεν τολμάς να διηγηθείς καθώς δεν μπορείς ακόμα και εσύ ο ίδιος, που την έζησες,να πιστέψεις πως συνέβη.
Θα τη πω και μακάρι να ισχύει αυτό που θα περάσει από το μυαλό σας πως είναι ίσως ψέμα ή υπερβολή.
19/10/11, μεγάλες διαδηλώσεις στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα ,προβοκατόρικες επιθέσεις από παντού και υστερικές σαδιστικές επιθέσεις των ΜΑΤ.
Σε διαφορετικά σημεία με διαφορά λεπτών της ώρας ο πατέρας τραυματίζεται από χτύπημα στον 5ο σπόνδυλο με μόνιμη βλάβη ( που τώρα πια έχει σχεδόν αποκατασταθεί) στο νεύρο του δεξιού ποδιού και ο γιος τραυματίας στο αριστερό μάτι με τραυματικό καταρράκτη και αντικατάσταση του οφθαλμικού φακού με συνθετικό μόσχευμα.
Δεν ξέρω αν θα πατήσω το εντερ, προσπαθώ να βρω το θάρρος να το κοινοποιήσω.
Αυτός ο τραυματισμός του παιδιού με κρατάει ξάγρυπνο τι νύχτες και η μόνη σκέψη που με κάνει να κλείσω τα μάτια αποκαμωμένος είναι η εκδίκηση, μόνο αυτή η σκέψη πως ίσως κάποτε μπορέσω να εκδικηθώ με παρηγορεί.
Συγνώμη για την ορθογραφία….»
Η Δίκη των Πιθήκων
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου