- «Πολιτική αστάθεια. Ιδεολογική αστάθεια. Οικονομική αρρυθμία. Επένδυσε στο αυθόρμητο χαμόγελο . Ψάξε να το βρεις διαφορετικά ζήσε στις σκιές ως μικροαστός».
- Όσο απομακρύνεσαι από την αρχική σου σκέψη τόσο μικραίνεις και γίνεσαι αόρατος και αδύναμος.Κι ας μη φταις εσύ…μ’ αυτό που βλέπεις να γίνεται… με το πέρα δώθε των προσώπων και των ιδεών.
- Τι και εάν εισαι εκατομμυριούχος, εφοπλιστής…Ένας τόσο δά μικρός είσαι που χάνεσαι στις σκιές. Εκεί που χάνονται και τα χαμόγελα.
Χα, χα, χα… Τέλος τα ψέματα. Φτωχοί μου αναγνώστες Σας εκπλήσσω έ; Αλλά έτσι είναι η πραγματικότητα….
Δεν με νοιάζει καθόλου εάν υπάρχουν άνεργοι. Δεν στενοχωριέμαι καθόλου εάν υπάρχει ανεργία.
Δεν ενδιαφερομαι εάν υπάρχουν παιδιά που δεν μπορούν να πάνε σχολείο από εξάντληση αφού πεινάνε. Δεν με εδιαφέρει καθόλου μα καθόλου εάν η Ελλάδα γέμισε από φασισταριά και από αλλοδαπούς φτωχούς και εξαθλιωμένους, ποσώς με ενδιαφέρει για τη φιλοξενία που τους προσφέρουμε.
Δεν μου καίγεται καρφί εάν χάσουν τη δουλειά τους μερικές χιλιάδες εργαζόμενοι, δεν με νοιάζει εάν οι μισθοί και οι συντάξεις πάτωσαν. Δεν γουστάρω να σας βλέπω να σας διαβάζω, να σας ανέχομαι άλλο πια.
Δεν υπάρχει λόγος να σκάω με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και που ο καθένας σας πασχίζει να γράψει, να ενημερώσει, να προβληματίσει, να αφυπνίσει τον κόσμο….. Δεν με αγγίζει το ξενύχτι σας, η αγωνία σας και το όνειρό σας για το αύριο. Δεν με αγγίζετε καθόλου σαν άγνωστοι γνωστοί. Δεν θέλω να σας βλέπω μέσα σε αυτό το απέραντο διαδίκτυο και να σας διαλέγω και να σας ξεχωρίζω πλέον….για να σας διαβάσω. Δεν θέλω να είμαι μια μέλισσα που ψάχνω για τη πολύτιμη γύρη στα άνθη που υπάρχουν γύρω μου…. Δεν επιθυμώ το ταξίδι σας…Δεν σχολούμαι με τις ξάπλεσας στους καναπέδες ή τις πορείες σας στους δρόμους και τις πλατείες…
Δεν μου καίγεται καρφί για τίποτα. Ούτε για τη λογοτεχνία σας, ούτε για τις τέχνες και το πολιτισμό, ούτε για τις γνώσεις σας που προσπαθείτε να μεταδώσετε όσο το δυνατόν σε περισσότερους, Δεν σας υπολογίζω καθόλου . αδειάζει η σκέψη μου εντελώς από όλους σας, δεν με νοιάζει εάν ο κόσμος πηδάει από τα παράθυρα, εάν βαζει ένα σχοινί στο λαιμό του και λέει γεια σε αυτό τον κόσμο…. Δεν με νοιάζει ο προβληματισμός σας….σκοτίστικα από ποιο ράφι του σούπερ μάρκετ ψωνίζετε.
Τι με νοιάζει εμένα για τα σχολεία αν κλείνουν, τι με νοιάζει για τους δασκάλους, τι με νοιάζει για τα νοσοκομεία και για τους γιατρούς. Γεμάτος ο κόσμος με νοσοκομεία αν χρειαστώ….. θα πάω στο εξωτερικό.
Δεν αισθάνομαι καμία λύπη για τίποτα κακό από τα τόσα που συμβαίνουν γύρω μας….
Είμαι ένας μικροαστός, που έτυχε να πιάσω τα πέντε νούμερα του ΤΖΟΚΕΡ και τον μοναδικό αριθμό τζόκερ, μετά από τριπλό τζακ ποτ.
Έτσι δεν σας χρειάζομαι πια. Κλείνω αυτό το Blog. Μη περιμένετε να σας πω αντίο. Σιγά μη σας χαιρετήσω κιόλας….
Είμαι ένας χαρούμενος μικροαστός εκατομυριούχος. Θα ζω σε ένα νησί μόνος μου και θα αγοράζω ανθρώπους και συνειδήσεις…. Θα είμαι συνδεδεμένος με τις απολαύσεις και θα καπνίζω πανάκριβα πούρα.
Μα από σήμερα θα λατρεύω αυτή τη κυβέρνηση που έχουμε. Άρχισα να καταλαβαίνω απόλυτα τον υπουργό οικονομικών. Έχει δίκιο…. Για όλα ….. χαίρομαι με όλα αυτά που κάνει αυτά που σχεδιάζει παρέα με τη τροϊκα παρέα με όλους αυτους που πραγματικά νοιάζονται γι’ αυτό το τόπο.
Είμαι ευτυχισμένος που τον βλέπω που γελάει…. Και βέβαια τώρα θα γελάω κι εγώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Θα χασκογελώ κι ας με παρεξηγούν όλοι οι άλλοι, τι με νοιάζει για όλους τους άλλους…. Η ζωή είναι το πολύ χρήμα, και όχι οι πενταροδεκάρες που μέχρι χτες ήταν ανύπαρκτες στις τσέπες μου.
Λατρεύω το πρωθυπουργό και τη παρέα του, από αύριο θα φοράω κι εγώ κοστούμια και γραβάτες που θα τα αγοράζω από τα ίδια μαγαζιά που ψωνίζουν όλοι αυτοί…. Πόσο σοφά τα λόγια του στις ομιλίες του, πόσο δίκαια, πόσο ξεκάθαρες κουβέντες, πόσο ηθικά λόγια που όταν τ’ ακούω δακρύζω, βγαίνουν όλα τα συναισθήματα της χαράς, μου γαργαλούν τη μύτη… φτερνίζομαι και δακρύζω….. σαν άνθρωπος.
Δακρύζω από περίσσια χαρά…. ένα ασθενοφόρο περνάει στο δρόμο και η σειρήνα του μου εκνευρίζει την ακοή, κλείνω τα αυτιά μου και καταριέμαι την ώρα και τη στιγμή που υπάρχουν ασθενοφόρα…. Πως ακόμα τα επιτρέπουν και κυκλοφορούν στους δρόμους και μας ενοχλούν….
Θα παίρνω το πρωϊνό μου στη θεόρατη βεράντα του παλατιού μου αντί για σκυλιά θα έχω τα πρωτοπαλίκαρα της βουλής, αυτά με τις μαύρες φανέλες και τα χρυσά γράμματα, κι όποιος τολμήσει και πλησιάσει με οποιαδήποτε περιέργεια θα του ανοίγουν το κεφάλι, Μου αρέσει να βλέπω ανοιγμένα κεφάλια…. Ενώ θα γεύομαι το εκλεκτό χαβιάρι στις μπουκιές του φρέσκου βουτυρου….. Ωωωω!!!! Τι γεύση…. Ωωω!!! Τι θέαμα….. Ωωωω!!!! Τι απόλαυση.
Να … να σας παρουσιάσω τα χρυσά νούμερα του τριπλού τζακ ποτ που έπιασα..(Δεν με πειράζει τι λέτε τώρα από μέσα σας ή και φωναχτά…)
….. με τη σειρά…. 4…..5……9…..23….36….. και τζόκερ ο αριθμός ….1…. Να τα κοιτάξω άλλη μια φορά μέσα από την ιστοσελίδα του ΟΠΑΠ …. Οι τυχεροί αριθμοί είναι 4….6….9…..28…35…… και τζόκερ ο αριθμός ….1….
ΩΩΩΩΩχ.. δεν είναι δυνατόν….
Έχω κάνει ένα τραγικό λάθος…..
Δεν είναι αυτοί οι αριθμοί……
Δεν είναι δυνατόν….
Μα πως …αφού φορούσα τα γυαλιά μου…..
Τώρα τι κάνω ; ….. είχα κάνει τόσα όνειρα…. Είχα αρχίσει να ζω τη ζωή μου…. ήμουνα έτοιμος να αγοράσω το εξοχικό του Κωνσταντίνου στο Surrey…… είχα αρχίσει να αισθάνομαι σαν ”Bradfordian” millionaire …. Είχα αρχίσει να ζω….. να τρώγω το χαβιάρι….
Βάζω τα χέρια μου στις τσέπες…. Είναι άδειες….. πεινάω ….. αυτά που έχω δεν φτάνουν ούτε για μια ρέγγα….
Αμφισβητούσα τόσα χρόνια τα μεγάλα και μυθικά κέρδη που μοιράζει ο ΟΠΑΠ δεν πίστευα σε τίποτα. Το μόνο που πίστευα ήταν πως έστω κι αυτά τα λίγα ψιλά κέρματα που περισσεύουν στις τσέπες μας, μας τα παίρνουν…. Υποσχόμενοι ψεύτικους θησαυρούς….
Σαν τις κυβερνήσεις που προκύπτουν από τις ψήφους μας που τις λαμβάνουν … με ψεύτικες υποσχέσεις με κοροϊδία και με αθλιότητα…. Και με ξέφρενο γέλιο εις βάρος μας….
Τι να σας πω τώρα;
Πώς να ξαναχτίσω το προφίλ μου;
Πώς να σας πω πως σας αγαπώ. Πώς να σας πω πως θα σας διαβάζω… πώς να σας πω πως όλα αυτά που γράφετε….. με νοιάζουν και με παρανοιάζουν…
Πώς να σας πω πως με πειράζει όταν βλέπω ανοιγμένα κεφάλια… και βία απ’ τα φασισταριά που γέμισε η Ελλάδα….. πόσο με πειράζει η αντίθεση των ξένων που βγαίνουν από τα κρουαζιερόπλοια…. Και των ξένων που έφτασαν στη χώρα μας με μια ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο…. Πώς να σας πω πως η λέξη πρόσφυγας… με κάνει και ανατριχιάζω….
Πώς να σας πω για τα άχρηστα κοστούμια της κυβέρνησης και τις πολύχρωμες γραβάτες της εξουσίας που με αφήνουν αδιάφορο πώς να σας πω πως ντρέπομαι για τα σχολειά που κλείνουν…. Πως πονάω για τους δασκάλους, πως δακρύζω για όσους φεύγουν…. Απ’ τις δουλειές τους…. Απ’ τα σπίτια τους….. απ’ τη ζωή τους….
Πώς να σας πω πόσο δύναμη μου δίνει ένα τραγούδι, πόσο ζωή μου δίνει ένα ποίημα, πόσο με ταξιδεύει μια εικόνα.
Πώς να σας πω πως όταν ακούω ασθενοφόρο…. Φοβάμαι για το “μετά” του ανθρώπου…. Αν θα προλάβει να σωθεί μια ζωή… πώς να σας πω πως αισθάνομαι όταν ακούω πως κλείνουν Νοσοκομεία….
Το μόνο που μπορώ να σας πω…. Είναι πως δεν πρόκειται να παίξω ξανά τυχερά παιχνίδια… τα λιγοστά χρήματα που φεύγουν από τη τσέπη μου και από τις τσέπες του κόσμου όλου για να γεμίζουν με εκατομύρια…κάποιοι «οργανισμοί», εγώ θα τα δίνω από αύριο στο πρώτο άνθρωπο που θα συναντώ στο φανάρι…. Κι ας είναι τα τζάμια του αυτοκινήτου μου πλυμένα…. Θα «αγοράζω» ένα πραγματικό χαμόγελο….. ότι πιο πραγματικό και αληθινό υπάρχει σ’ αυτό τον κόσμο ένα χαμόγελο αυθόρμητο με σκούρα ή και χαλασμένα δόντια που όμως θα διαφέρει από όλα τα άλλα τα ψεύτικα, αυτά τα χαμόγελα που λαμποκοπούν γιατί τα δόντια που δείχνουν βρίσκονται σε διαδικασία πλήρους λεύκανσης
Από αύριο θα είμαι κοντά σ’ αυτούς που αγωνιούν…. Όποιοι και να είναι. Θα προσπαθώ με λιγοστή δύναμη να κρατώ μια πόρτα σχολική ανοιχτή…. Ένα Νοσοκομείο να εφημερεύει…
Δεν θα είμαι μικροαστός…. Δεν θα είμαι εκατομμυριούχος….
Μακάρι να μπορούσα να επενδύσω και σε άλλα πολλά χαμόγελα. Να γινόμουν πραγματικά ένας εκατομμυριούχος.
Δ.Μ. Οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο.
Πηγή,http://dimitrismanousakis.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου