Ζώντας ένα σύγχρονο παρελθόν

Αναρτήθηκε από τον/την Abravanel, the Blog στο 30/09/2013

Καταλήγουμε στο συμπέρασμα οτι πρέπει να δοθεί μια αρνητική απάντηση. Και οι νηπιαγωγοί οφείλουν να ανήκουν στην θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού προκειμένου να διορισθούν στην δημόσια εκπαίδευση. Συνεπώς νομίμως αρνήθηκε η υπηρεσία να εγγράψει στους πίνακες των διοριστέων νηπιαγωγών υποψήφια, η οποία εδήλωσε οτι πρεσβεύει την Ιουδαϊκή θρησκεία (Ισραηλίτισσα), διότι δε διαθέτει την απαραίτητη νόμιμη προϋπόθεση της Χριστιανής Ορθόδοξης για να διορισθεί στη θέση της δημόσιας εκπαίδευσης.

Για το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, Αγγελος Βουδούρης

Για όσους δεν γνωρίζουν• το βιβλίο των Πρωτοκόλλων είναι ένα κείμενο αντιλεγόμενο. Οι Σιωνιστές λένε πως πρόκειται για πλαστό βιβλίο. Οι αντισιωνιστές το θεωρούν γνήσιο. Για μας η συζήτηση περιττεύει αφού μιλάει η πράξη…

είτε γνήσιο είναι το βιβλίο, είτε πλαστό αλλά προφητικό, είναι έργο μεγάλης σημασίας”.

Νικόλαος Ψαρουδάκης, βουλευτής ΠΑΣΟΚ και εκδότης των Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών στο πρόλογο του βιβλίου

Ερωτ.Οι σφαίρες, οι δολοφονίες, η ρίψη χειροβομβίδων στην έξοδο μιας Συναγωγής είναι πράξεις που προάγουν τις αξίες της Ελευθερίας; 

Απαντ.Μερικοί θεωρούν αυτές τις πράξεις ως τρομοκρατικές. Αλλά αν πάρουμε υπόψιν τις συνθήκες στις οποίες τελούνται, μπορούν να θεωρηθούν ως πράξεις αντίστασης.

Βασίλης Ρώτης, διαπρεπής δικαστικός και Υπουργός Δικαιοσύνης όταν ρωτήθηκε γιατί η Ελλάδα αρνείται να εκδώσει τον Οσάμα αλ Ζομάρ στην Ιταλία. Ηταν ένας παλαιστίνιος τρομοκράτης που είχε συλληφθεί με εκρηκτικά και σχέδια εβραϊκών σχολείων & συναγωγών στην Αθήνα – έξι μήνες νωρίτερα είχε ηγηθεί της επίθεσης στη Μεγάλη Συναγωγή της Ρώμης και της δολοφονίας του 3χρονου εβραίου Στέφανο Τακέ.

Οταν πέρσι εισήλθε η Χρυσή Αυγή στην Βουλή των Ελλήνων βρέθηκα σε μια δύσκολη κατάσταση. Εγραφα ξανά (Βία, 2010) και ξανά (Εβραϊκά Καναρίνια, 2011) οτι ο δημόσιος λόγος έχει διεμβολισθεί από ακροδεξιές απόψεις και αυτό αφορά τόσο τη Νέα Δημοκρατία, όσο το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ ή τον Συνασπισμό. Οτι η μορφή που πήρε η αθώωση του αντισημίτη εξολοθρευτικής κοπής Κ.Πλεύρη αποτελούσε εκτροπή από τα όρια που η ίδια η Β’ Ελληνική Δημοκρατία έθετε στον εαυτό της και θέτει το ερώτημα το ποιος όντως κυβερνά αυτή την χώρα. Ελεγα το 2008 οτι η Ελλάδα δεν απέχει πολύ από την ρατσιστική βία της Δύσης και σε αντίθεση με αυτήν, δεν έχουμε τα αντισώματα σε κανένα τμήμα της κοινωνίας. Ακουγα τις ξαφνικές επικρίσεις οτι η Χρυσή Αυγή αρνείται το Ολοκαύτωμα, ενώ το πρώτο μου άρθρο το 2007 έγραφα οτι κανένα παιδί δε μαθαίνει για το Ολοκαύτωμα γιατί απλά απουσιάζει από τα σχολικά βιβλία εδώ και δεκαετίες, προς αδιαφορία όλων των όψιμα ενδιαφερόντων. Εγραφα το 2010 οτι ο Παπούλιας πρέπει να πάει ο ίδιος στα Ιωάννινα λόγω των δεκάδεων επιθέσεων ενάντια στην εβραϊκή κοινότητα της γενέθλιας του πόλης – 3 χρόνια μετά ο ίδιος καλωσόριζε τον Μιχαλολιάκο και αμφισβητούσε οτι είναι κακός άνθρωπος !

Διάβασα πολλά άρθρα που λένε πολλά και όμορφα. Αυτό που δεν λένε όμως είναι οτι η ελληνική κοινωνία στο σύνολο της είναι άρρωστη και οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής είναι απλώς το πυον. Προφανώς δεν ενστερνίζομαι τη θεωρία των δυο άκρων αλλά ο ναρκισσισμός, η κουλτούρα της μονολιθικότητας και η έλλειψη κοινωνικής αλληλεγγύης αποτελούν ιδιάζοντα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας – στην περίπτωση του δεξιού εμφανίζονται ως ενσυνείδητος ενστερνισμός εγκληματικών συμπεριφορών των φασιστών που δολοφονούν μετανάστες στην περίπτωση του αριστερού με την κολακεία του λαού ως μόνη αλήθεια. Ακόμα και αν η Χρυσή Αυγή διαλυθεί, θα πάψει το συντηρητικό κομμάτι αυτής της χώρας να τροφοδοτείται από ένα αυτιστικό εθνικιστικό παρελθόν; Το προοδευτικό θα πάψει να ερμηνεύει την πραγματικότητα, μέσα από τα παραμορφωτικά γυαλιά της αυθεντίας; Κοιτάζω τους δυο υποψήφιους πρωθυπουργούς ως Εβραίος και ο Αντώνης Σαμαράς που το μόνο που ξέρει είναι να λέει μέσα σε συναγωγή οτι το ελληνικό (δηλαδή χριστιανικό) DNA δεν διακρίνεται από τον αντισημιτισμό. Ο δε Αλέξης Τσίπρας αρνείται να απαρνηθεί τους αντισημίτες του κόμματος του που βανδαλίζουν μνημεία και αρνούνται να συμμετάσχουν σε τελετές για το Ολοκαύτωμα.

Τα κείμενα που παρέθεσα στην αρχή είναι από τη δεκαετία του ’80, όταν οι Εβραίοι στην Ελλάδα ζούσαν με φόβο. Είχαμε βουλευτές με ενεργή αντισημιτική δράση που εξέδιδαν οι ίδιοι, όχι απλά προπαγάνδιζαν, βιβλία όπως τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών. Στην Ελλάδα ίσχυε ακόμα ένα καθεστώς απαρτχάιντ στο οποίο οι Εβραίοι απαγορεύονταν δια νόμου να γίνουν από νηπιαγωγοί, δάσκαλοι, αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων μέχρι και Πρόεδροι της Δημοκρατίας. Η ίδια η ελληνική κυβέρνηση – ενός αριστερού κόμματος – θεωρούσε οτι οι δολοφονίες εβραίων ήταν δικαιολογημένες κάτω από ορισμένες συνθήκες και αυτό συμπεριλαμβάνει και έλληνες πολίτες. Η φασιστική βία υπήρχε και τότε αλλά η ελληνική χριστιανική κοινωνία – προοδευτικοί και συντηρητικοί – αδιαφορούσε γιατί απλά αφορούσε Εβραίους οι οποίοι έβαζαν αλεξίσφαιρα τζάμια στα εβραϊκά δημοτικά. Δε χρειάζονταν να δούμε στη Βουλή χρυσαυγίτες βουλευτές να δηλώνουν οτι το Ολοκαύτωμα δεν υπήρχε, το βλέπαμε στα γυμνάσια που πηγαίναμε.

Πολεμώ τη Χρυσή Αυγή ως απόλυτη προτεραιότητα – στηρίζω τις προσπάθειες της Νέας Δημοκρατίας στη κυβέρνηση και των αριστερών αντιφασιστικών οργανώσεων στο δρόμο. Αλλά δεν έχω ψευδαισθήσεις ότι όταν τελειώσει η Χρυσή Αυγή, θα συνεχίσω να ζω σε μια κοινωνία που με ανέχεται μόνο αν γίνω αόρατος, αρνηθώ την πολιτισμική μου κληρονομιά και δίνω πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Οτι η σαπίλα δε κρύβεται μόνο στον Φάηλο Κρανιδιώτη και τον Μπάμπη Παπαδημητρίου αλλά και στον προοδευτικό που ανέχεται τα άρθρα του Δελαστίκ στο Εθνος, του Στάθη στην Ελευθεροτυπία και του Καναβούρη στην Αυγή. Ξέρω οτι το αίμα του δολοφονημένου μετανάστη Χαμίντ Νατζαφί λιπαίνει την σφαίρα που σκοτώνει τον αστυνομικό Σάββα Νεκτάριο που δίνει την σπίθα στην μολότωφ της Μαρφίν – όλοι ξεσπώντας ενάντια στο “σύστημα” ενώ είναι αναπόσπαστα μέρη του. Στη προηγούμενη φράση, που έγραψα το 2011, προσθέτω πλεον και τον Παύλο Φύσσα ελπίζοντας οτι κάποια στιγμή θα πάψουμε σαν κοινωνία να χρειάζεται να δούμε πολιτικό χρώμα στο αίμα για να καταλάβουμε οτι το αίμα είναι αίμα.

Επαναλαμβάνομαι:

Η συγγραφή κειμένων σε ένα ιστολόγιο είναι μια απασχόληση αμφίβολης αξίας, δύσκολα κάποιος θα διαβάσει ένα κείμενο και θα θελήσει πράγματι να ελέγξει τον εαυτό του έναντι των αναγιγνωσκόμενων – συνήθως διαβάζουμε κείμενα που επιβεβαιώνουν τις απόψεις μας. Και ποια η αξία βέβαια μπορεί να αναρωτηθεί κανείς – προφανέστατα καμμία πέρα της αυτιστικής ικανοποίησης του κάθε ιστολόγου οτι επιβεβαιώνεται λες και αυτό σημαίνει κάτι στην πραγματική ζωή. Οπότε μηδέν εις το πηλίκο πέρα του γεγονότος οτι μπορώ και απευθύνομαι στους δυο ανθρώπους που γνωρίζουν την ταυτότητα μου και την αυτιστική αυτοικανοποίηση που ανέφερα πριν, ως γνήσιος Ελλην.

Η ισχυρή Ελλάδα δείχνει να οδεύει πάλι προς το «χωραφάκι», «πτωχή» αλλά πλέον όχι και «τιμία» για να κλέψω μια ακόμα φράση αλλά αυτή τη φορά του Τ.Καμπύλη. Να αναρωτηθώ πότε ήταν;

υγ. Θα ασχοληθούμε με το πώς θα εξελιχθεί η Χρυσή Αυγή και τα του οίκου μας, τα συγχωροχάρτια που μοιράζει το ΚΙΣ στους υμνητές του Πλεύρη στις επόμενες αναρτήσεις. Απλώς ήθελα να επιστρέψω αν και σκουριασμένος – πλεον πρέπει να αλλάξω και εγώ, όπως άλλαξε το ιστολογείν. Προς το παρόν για σχόλια στο Facebook και στο Twitter.