18
Τετάρτη
Σεπ 2013
in
Πολλά τα “όταν”. Ας μην προσθέσουμε άλλο
ένα. Δύσκολα, άλλωστε, να βρεις όρεξη να γράψεις. Τα γραπτά και τα λόγια
τέτοιες ώρες είναι λίγα και δεν μπορούν ούτε να αρχίσουν να εκφράζουν
αυτά που όλοι θέλουμε να πούμε. Αν κάτι πρέπει να κάνουμε τώρα είναι να
διορθώσουμε κάποιες ανακρίβειες:
Ο Παύλος δεν ήταν ράπερ, ούτε μουσικός,
ούτε 34χρονος. Ήταν εργάτης, δούλευε στη Ζώνη, συνδικαλιζόταν και ανήκε
σε αυτό που λέμε εργατιά, εργατική τάξη, προλεταριάτο.
Ο Παύλος δεν ήταν Ολυμπιακός. Ήταν ένας άνθρωπος όπως εμείς, που έβλεπε μπάλα με τους φίλους του, όπως κάνουμε όλοι.
Τον Παύλο δεν τον σκότωσε κάποιος σε μια
συμπλοκή για πολιτικά κίνητρα. Τον σκότωσε το σύστημα. Βλέπεις και ο
φασισμός, καπιταλισμός είναι.
Ο φασισμός δεν είναι μόνο μαχαιροβγάλτες,
μπράβοι και ντοπαρισμένοι δολοφόνοι. Ο φασισμός είναι και το “έλα μωρέ
ίδιοι είναι όλοι”, φασισμός είναι και το “τα ίδια κάνουν και οι άλλοι”,
φασισμός είναι και το “εγώ δεν ασχολούμαι με την πολιτική”, φασισμός
είναι το “καταδικάζω την φασιστική βία, αλλά…”. Φασίστας δεν είναι μόνο
όποιος μαχαιρώνει, χτυπάει, απειλεί, είναι κι αυτός που ανέχεται, αυτός
που δεν νοιάζεται, αυτός που δεν θέλει να καταλάβει.
ΥΓ. Συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους
φίλους του Παύλου. Μόνον αυτοί μπορούν να ξέρουν αν απαλυνθεί ο πόνος
τους αν γίνει ο Παύλος λεφτεριάς λίπασμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου