ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ-Η Βασίλισσα του Ιονίου

Η παραλία του Μύρτου

«Ημερολόγιο μιας πενθήμερης περιήγησης»

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

29 Ιουλίου

ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ

Ωραία Κεφαλλονιά!

Μετά από την ανυπόμονη προσμονή του ταξιδιού, ένα συναίσθημα βαθιάς παιδικής αναπόλησης και ενός εκπληρωμένου σκοπού, με συνοδεύει από την πρώτη στιγμή που πάτησα στο νησί στο λιμάνι του Πόρου. Σαν το σολωμό, που επιστρέφει στο ποτάμι της καταγωγής του.

Η Αγία Ευφημία, είναι ένα όμορφο, με παραδοσιακό ύφος, παραθαλάσσιο χωριό, έδρα του Δήμου Πυλαρέων. Έφτασα αργά το απόγευμα, οπότε σήμερα, θα παραμείνω εδώ.

Αγία Ευφημία

Είναι πράγματι πολύ οικείο να ακούς παντού το όνομα σου. Είμαι ένας Γεράσιμος ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλους! Το ακούω τριγύρω, όπου και αν πάω, κυρίως με τη μορφή του υποκοριστικού Μάκης! Δείπνο με την Κάτια στην ταβέρνα «Φοίνικες» και γνωριμία με έναν πανέξυπνο Κεφαλλονίτη, τον Ανδρέα, που μας σκιαγράφησε την ατμόσφαιρα στο νησί.

Αύριο, πριν οτιδήποτε άλλο, θα κάνω μια επίσκεψη στον Άγιο. Μετά θα αρχίσει και η εξερεύνηση του νησιού!

30 Ιουλίου

ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ-ΛΑΚΗΘΡΑ

Μονή Αγίου Γερασίμου

Πρωί, πήραμε τον δρόμο προς το Αργοστόλι, απόστασης περίπου 34 χλμ, που στο μεγαλύτερο μέρος του είναι ορεινός. Υπέροχη διαδρομή, αν εξαιρέσει κανείς τις πολλές στροφές, μέσα από άγριες πλαγιές με γκρίζα πέτρα, κατάφυτες από ελιές, κυπαρίσια και δρυς. Παντού βόσκουν κοπάδια άγριων κατσικιών και η κτηνοτροφία φαίνεται ιδιαίτερα αναπτυγμένη. Σε κάποιο ψηλό σημείο του δρόμου, φαίνεται η άλλη πλευρά του Ιονίου και κάτω στο μυχό του κόλπου η πανοραμική θέα της πρωτεύουσας της νήσου, του Αργοστολίου. Ακριβώς απέναντι, στην άλλη πλευρά του κόλπου, διακρίνεται αχνά με τα λευκάζοντα στον ήλιο σπίτια του, το Ληξούρι, η δεύτερη μεγάλη και ανταγωνιστική πόλη της Κεφαλλονιάς.

Περάσαμε διάφορα μικρά, ορεινά χωριά, καθαρά και τακτοποιημένα, με τους κήπους και τους αγρούς τους. Η αρχιτεκτονική δε διαφέρει από αυτήν που θα έβλεπε κάποιος στην απέναντι ορεινή Ελλάδα. Κάτι ιδιαίτερο ακολουθούν οι εκκλησίες των χωριών, που είναι μονόκλιτες βασιλικές με ανεξάρτητο ψηλό κωδονοστάσιο, αιχμηρής απόληξης, ως σλαβικού ρυθμού, ενώ κατά τα άλλα θυμίζουν κάτι και από Ιταλία. Τα σπίτια έχουν την κλασική αγροτική δομή, είναι πετρόκτιστα και με ερυθρόφαιες κεραμοσκεπές, συνήθως μονόροφα και περιτριγυρισμένα από αυλή. Δεν θυμίζουν τίποτα από την αρχιτεκτονική των νησιών του Αιγαίου. Αλλά, ούτε και το νησί, που είναι καταπράσινο και έχει πολλά νερά, έχει σχέση με το ξηρό κυκλαδίτικο περιβάλλον. Το χειμώνα πέφτουν χιόνια, ο Αίνος λίγο παραπάνω έχει έλατα και υψόμετρο 1628 μέτρα. Η ζωή και το ύφος των ανθρώπων προσαρμόζεται πάντα στον χαρακτήρα της φύσης που τους περιβάλλει. Έτσι και εδώ.

Μετά από τα χωριά Φαρακλάτα και Φραγκάτα, σχεδόν στο κέντρο της ενδοχώρας του νησιού, ανάμεσα στις πλαγιές των βουνών, βρίσκεται το μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου, που είναι κτισμένο σε ένα μικρό και ομαλό οροπέδιο, κατάφυτο με αμπελώνες του φημισμένου κρασιού Ρομπόλα. Το συγκρότημα του μοναστηριού είναι μεγάλο και εκτεταμένο, κυρίως δε, ο νέος μεγάλος ναός του Αγίου, περίοπτος και επιβλητικός, αποτελεί σημείο αναγνώρισης όλου του οροπεδίου, από χιλιόμετρα μακριά, καθώς τριγύρω του υπάρχουν μόνο αμπελώνες και βοσκοτόπια.

Μου επέστρεψαν κάποιες μνήμες, βλέποντας τη μεγάλη αλέα με τον πλάτανο στη μέση και το πηγάδι, που αμφότερα φύτεψε και έσκαψε ο ίδιος ο Άγιος, σε μια μέχρι τότε άνυδρη περιοχή. Ξαναθυμήθηκα έτσι την λιτανεία του Αγίου, που γίνεται στις 16 Αυγούστου. Η αλέα μήκους 800 και πλέον μέτρων, οδηγεί στην πύλη του μοναστηριού, που είναι το μοναδικό οικοδόμημα της παλαιάς μονής, που διασώθηκε από τους σεισμούς του 1953. Στον πλάτανο της μονής μια πινακίδα γράφει: "Ο τοιούτος πλάτανος εφυτεύθη υπό του Οσίου Πατρός Γερασίμου περί το 1570".

Στην παλαιά Εκκλησία βρίσκεται η λάρνακα του Αγίου με το ολόσωμο και άφθαρτο σκήνωμα του. Μέσα στο ναό, βρίσκεται επίσης και το σπήλαιο όπου ασκήτεψε για πολλά χρόνια. Μια οπή στο έδαφος με μια κάθετη σκάλα πολλών σκαλοπατιών οδηγεί σε ένα μικρό, υπόγειο χώρο. Καταλαβαίνει κανείς, ότι οι προσκυνητές ήταν πολλοί, μεταξύ αυτών και αρκετοί Ρώσοι και άλλοι σλαβικής καταγωγής. Προσκυνήσαμε το σκήνωμα του Αγίου, εγώ ενιωσα μεγάλη συγκίνηση και λόγω του ονόματος. Θαύμασα το θαύμα της αφθαρσίας του και θυμήθηκα όλες τις ιστορίες που άκουγα από μικρό παιδί για τη δράση και τα θαύματα του Αγίου. Επισκεφτήκαμε και τον νεόδμητο μεγαλύτερο ναό, 200 μέτρα πιο μακριά, όπου ο Άγιος μεταφέρεται στις εορτές του για λίγες ημέρες. Έφυγα με την υπόσχεση, ότι θα ξαναπεράσω, πριν φύγω από την Κεφαλλονιά, για να κατέβω στο σπήλαιο.

Πρωί σήμερα, έξω από το Αργοστόλι σε μίνι κυκλοφιακό, ένας βιαστικός Κεφαλλονίτης, που με θεώρησε υπεύθυνο για την καθυστέρηση, περνώντας από δίπλα μου, φώναξε θυμωμένος:" ....Τον Άγιο Γεράσιμο σου!" Ε, λοιπόν, ήταν η πρώτη φορά που κάποιος με έβριζε, αλλά τον άκουσα γελώντας! Στην Κεφαλλονιά βρίζουν ολημερίς τον Άγιο, αλλά μόνον εκείνοι! Αλοίμονο αν αυτό το κάνει κάποιος ξένος!

Είναι πάντα πολύ ωραία, όταν συναντιούνται δυο άνθρωποι, που έχουν τόσα να πουν. Η Λακήθρα είναι ένα πανέμορφο χωριουδάκι, από τα ωραιότερα της Κεφαλλονιάς, όπου ζει ο εξάδελφος μου ο Τάσος και η σύζυγος του η Ελένη. Τους επισκέφτηκα. Ζεστοί, φιλόξενοι άνθρωποι, που αληθινά μου έφτιαξαν την ημέρα.

Παρεμπιπτόντως, κάτι που δεν γνώριζα είναι, πως από την Λακήθρα πέρασε ο λόρδος Βύρων. Μάλιστα, συνήθιζε να κάθεται σε ένα βράχο εκεί δίπλα στο σπίτι του Τάσου, που έχει εξαιρετική θέα προς το Ιόνιο και να γράφει ποιήματα.

Η ανάμνηση αυτή καταγράφηκε σε μια μαρμάρινη πλάκα, που αναφέρει τα λόγια του:

"Αν είμαι ποιητής, το οφείλω εις τον αέρα της Ελλάδας".

Κατεύθυνση προς νότο, Λακήθρα, Κουρκουμελάτα και άλλα πολλά χωριά. Κατάφυτες πλαγιές με ελαιώνες και δαιδαλώδεις διακλαδώσεις μικρών δρόμων, οδηγούν σε σύγχιση τον οδηγό, που δεν ξέρει προς τα που να πάει. Οι πινακίδες δε βοηθούν πάντα και δεν είναι πάντα σωστές ή στη σωστή θέση. Ωστόσο, αυτή εδώ, μου έκανε εντύπωση και την φωτογράφησα.

Εντυπωσιακάτα!

Στην Κεφαλλονιά, όλα σχεδόν καταλήγουν σε -άτος και σε -άτα!!!

Δείτε τα και πινακιδάτα!!

Για μπάνιο στις Λουρδές, επίνειο των Λουρδάτων, η μόνη παραλία σε αυτή την πλευρά που ήταν πολύ καλή. Για δείπνο στον Κατελειό, κοντά στην Σκάλα. Από κάτω διακρίνεται με ευκρίνεια η Ζάκυνθος. Επιστροφή από Πόρο, Σάμη, κατεύθυνση βορειο-ανατολική, δεξιά μας είναι η Ιθάκη. Τα όμορφα τοπία συνεχίζουν να εκπλήσσουν σε κάθε νέα στροφή του δρόμου.

31 Ιουλίου

ΑΣΟΣ-ΦΙΣΚΑΡΔΟ-ΜΥΡΤΟΣ

Κατεύθυνση βόρειο-δυτική. Παίρνουμε το δρόμο δεξιά στο σταυροδρόμι των Διβαράτων. Ο δρόμος, σχεδόν ικανοποιητικός, ακολουθεί βόρεια κατεύθυνση στο φρύδι ενός ορεινού όγκου πάνω από την θάλασσα του Ιονίου. Από κάτω μας η υπέροχη και χιλιοφωτογραφισμένη παραλία του Μύρτου. Για 15 και πλέον χιλιόμετρα ταξιδεύουμε στο χείλος ενός αβυσαλέου γκρεμού με μόνο μια απλή μπάρα στα αριστερά. Είναι ψηλά και τα σύννεφα τόσο χαμηλά, που έχω την αίσθηση της ομίχλης και πως σύντομα θα βρέξει. Σε μια στροφή εμφανίζεται η πανοραμική άποψη της Άσου. Σημείο, όπου όλοι στέκονται για μια φωτογραφία.

Η Άσος

Κατεβαίνουμε για κανένα τέταρτο της ώρας με απανωτές στροφές, μέχρι την Άσο. Το πανέμορφο χωριουδάκι της Άσου, ίσως είναι το πιο όμορφο σημείο του νησιού. Το Ενετικό Κάστρο κυριαρχεί πάνω στην πευκόφυτη γλωσίδα γης που ενώνεται με το νησί μέσω ενός στενού περάσματος, στο οποίο καθόμουν, βλέποντας τον εσωτερικό κόλπο που δημιουργείται και όπου βρίσκεται το λιμανάκι του χωριού. Και εδώ όπως παντού, έχουν ξεφυτρώσει τουριστικά καταλύματα, πανσιόν κλπ, και φυσικά στα καλύτερα μέρη. Η Άσος έχει πληγεί και αυτή από τον σεισμό και έτσι ελάχιστα παραδοσιακά σπίτια, έχουν διασωθεί και αναπαλαιωθεί, αλλά και αυτά αρκούν για να δώσουν την ατμόσφαιρα του πως ήταν. Αρκετά παλαιά σπίτια στέκουν ακόμη έτσι, τραυματισμένα, με ραγισμένους τοίχους, ερείπια που εγκαταλείφθηκαν. Τέτοια, βλέπει κάποιος σε ολόκληρη την Κεφαλλονιά.

Ενδιαφέρουσα και δημιουργική η σημερινή ημέρα. Ανεβάζω κάτι που ζωγράφισα σε 2-3 ώρες, ως μια γρήγορη καταγραφή της επίσκεψης μου στην πανέμορφη Άσσο.

Δεν το θεωρώ ολοκληρωμένο, μιας και θα χρειαστεί να το δουλέψω ακόμη λίγο, με ησυχία, στο ατελιέ. Θα προσθέσω τα πορτοπαράθυρα και κάποιες άλλες λεπτομέρειες τις οποίες δεν πρόλαβα να τελειώσω.

Σε όλο αυτό το διάστημα, είχα συνεχώς πίσω μου περί τους 20 θεατές, κυρίως ξένους, που παρακολουθούσαν την εξέλιξη του έργου, με θετικά σχόλια.

Ο δρόμος περνάει από κάποια χωριουδάκια όπως τα Τουλιάτα και καταλήγει στο βορειότερο άκρο του νησιού, όπου βρίσκεται το παραδοσιακο χωριό Φισκάρδο. Δεν έχω καταλήξει ακόμη για το Φισκάρδο κια αυτό δεν είναι καλό. Από τη μια με γοητεύει από την άλλη με πνίγει. Ένα δάσος από κατάρτια στέκει δίπλα ακριβώς στα χαμηλά, όμορφα παραδοσιακά σπίτια, τόσο, που σχεδόν τα εξαφανίζει.

Λες και το μέρος έχει προσαρμοστεί κυρίως για κότερα και ιστιοπλοϊκά σκάφη και όχι για ανθρώπους. Η όραση περιορίζεται σε δαιδαλώδεις διαδρόμους ανάμεσα σε τραπέζια, ομπρέλλες και ιστιοφόρα, που σχεδόν ακουμπούν μεταξύ τους. Σε λίγα σημεία μόνο, μπορείς να επεκτείνεις το βλέμμα σου στον ανοιχτό ορίζοντα.

Το Φισκάρδο

Αναμφισβήτητα, είναι το πλέον τουριστικό και ακριβό μέρος του νησιού. Μια τρόπον τινά Ιόνια Μύκονος, κάτι σαν Σπέτσες, ή Ύδρα. Κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα. Τη νύχτα, θα έχει νομίζω περισσότερο ενδιαφέρον με τα φώτα.

1 κιλό σταφύλια, 7 €, νεκταρίνια 60 c το ένα, για να καταλάβετε περίπου τις τιμές. Όπως παντού σχεδόν, η πλειονότητα των παραθεριστών είναι ξένοι.

Ο Μύρτος, είναι ομολογουμένως η καλύτερη παραλία του νησιού. Η θέα από ψηλά με τον ιλιγγιώδη γκρεμό, σου κόβει την ανάσα, Η φωτογραφία αδικεί τα χρώματα της θάλασσας. Είναι ανοικτό ουρανί και μπλε τουρκουάζ!

Η παραλία με λευκή κοκκώδη άμμο από μάρμαρο, λίγο πιο λεπτή από κόκκο ρυζιού. Δυστυχώς, είχε κύμα σήμερα και μόνο λίγοι παράτολμοι επιχείρησαν να μπουν παραμέσα. Το επιχείρησα και παραλίγο να χάσω το μαγιό μου!

1 Αυγούστου

ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ-ΠΕΤΑΝΟΙ-Κεφαλλονιά

Η κεντρική πλατεία του Αργοστολίου

Επίσκεψη στο Αργοστόλι. Πέρασα και από την Γεωργική Σχολή, όπου διατηρώ κάποιες αναμνήσεις, αλλά και από την Γέφυρα, την πλατεία και το δρόμο με τους Φοίνικες. Από εδώ είναι η καταγωγή του πατέρα μου και η δική μου. Ο σεισμός του 1953, άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του χτυπήματος του στην Κεφαλονιά και ειδικά στο Αργοστόλι. Αυτό γίνεται φανερό, από την παντελή σχεδόν απουσία των παλαιών, όμορφων κτιρίων, που τα γκρέμισε ο εγκέλαδος.

Υπήρχαν φοβερά οικοδομήματα του 18ου-19ου αιώνα, αλλά σήμερα ελάχιστα έχουν διασωθεί, όπως αυτό της φωτογραφίας στην κεντρική πλατεία. Κατά συνέπεια, το Αργοστόλι είναι μια καινούρια πόλη, που μόνο οι κόκκινες κεραμοσκεπές των κτιρίων, του δίνουν κάποιο παραδοσιακό χρώμα. Ήταν μεγάλη η καταστροφή. Μου είπαν ότι από τους 100.000 και πλέον κατοίκους, μετά από τον σεισμό έμειναν μόνο 25.000! Οι υπόλοιποι έφυγαν για αλλού, όπως η οικογένεια του πατέρα μου.



Ο Φάρος των Αγίων Θεοδώρων

Λίγα τα πράγματα να δεις στο Αργοστόλι, πολύ κίνηση, κυκλοφοριακό στο λιμάνι, κρουαζιερόπλοια κλπ. έτσι, πήγαμε λίγο πιο έξω, γύρω στα 4 χιλ στην απόληξη της χερσονήσου, όπου βρίσκεται η περιοχή με τις "Καταβόθρες". Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο γεωλογικό φαινόμενο, που συσχετίζεται με την λίμνη της Μελισσάνης. Πολύ ωραίο είναι και το Φανάρι των Αγίων Θεοδώρων, ακριβώς απέναντι από το Ληξούρι, που ενώνεται με το Αργοστόλι ακτοπλοϊκά με συχνά δρομολόγια φέρυ.

Η σημερινή περιήγηση στη δυτική Κεφαλονιά με οδήγησε στην παραλία των Πετανών. Τα ίδια ωραία χρώματα και η ίδια πάνω κάτω κρημνώδης μορφολογία με τον Μύρτο, αλλά θεωρώ, ότι η σύγκριση είναι σαφώς υπέρ του Μύρτου.
 

Η παραλία των Πετανών, όπως την ζωγράφισα

Οι Πετανοί έχουν πιο στενή παραλία, ενώ τα φύκια αποτελούν επίσης ένα μειονέκτημα. Παρόλα αυτά, είναι επίσης μια αμμουδιά πάνω από το συνηθισμένο μέσο όρο. Κατάφερα και σήμερα, τις λίγες ώρες που πέρασα στην παραλία, να ζωγραφίσω τη μια πλευρά του κόλπου, στο έργο που σας παρουσιάζω εδώ.

Επιστροφή αργά το απόγευμα προς Αγία Ευφημία. Όλη σχεδόν η βορειοδυτική Κεφαλονιά, είναι κρημνώδης και δυσπρόσιτη. Παρόλα αυτά, το νησί είναι καταπράσινο, με κυρίαρχα δέντρα την ελιά, τα κυπαρίσια, τις δρυς και τα έλατα στον Αίνο. Η δυτική πλευρά, είναι επίσης φημισμένη για τα ωραία ηλιοβασιλέματα,

όπως αυτό της φωτογραφίας, όπου ο ήλιος ετοιμάζεται να βουτήξει στο Ιόνιο. Η θέση, είναι κοντά στο χωριό Αγκώνα, στο φρύδι του γκρεμού πάνω από τον Μύρτο, αλλά αυτή τη φορά από την νότια πλευρά και κοντά στο χωριό Διβαράτα. Δείπνο σε ταβέρνα στα Διβαράτα, δοκίμασα την παραδοσιακή κρεατόπιτα και ωραίο ντόπιο τυρί. Πολύ δημοφιλές είναι και το κουνέλι στιφάδο στην κεφαλλονίτικη κουζίνα.

2 Αυγούστου

ΛΙΜΝΗ ΜΕΛΙΣΣΑΝΗΣ-ΑΝΤΙΣΑΜΟΣ-Κεφαλλονιά

Εξόρμηση στην ανατολική πλευρά του νησιού και επίσκεψη στη φημισμένη λίμνη της Μελισσάνης, στον Καραβόμυλο. Ένας σεισμός πριν από χιλιάδες χρόνια, κατακρήμνισε την οροφή ενός άγνωστου σπηλαίου και αποκάλυψε την ύπαρξη μιας υπόγειας λίμνης με υφάλμυρο νερό. Είναι ένα μέρος, όπου οι αρχαίοι πίστευαν πως ήταν κατοικία των Νυμφών και απόδιδαν λατρεία στον Πάνα.

Το φως που μπαίνει στην λίμνη από την τρύπα της οροφής του σπηλαίου, δημιουργεί μια απόκοσμη, φαντασμαγορική ατμόσφαιρα, που οι διαθλάσεις του χρωματίζουν τα νερά της λίμνης με υπέροχους ιριδισμούς χρωμάτων.

Στη λίμνη της Μελισσάνης

Τα νερά είναι πεντακάθαρα και κρύα. Το σπήλαιο συνεχίζει και παραμέσα σε ένα πιο σκοτεινό περιβάλλον, αλλά δεν είναι προσπελάσιμο λόγω παλαιότερων κατακρημνήσεων. Μόνιμοι κάτοικοι του σπηλαίου είναι τα λευκά αγριοπερίστερα που φτερουγίζουν στο άνοιγμα της οροφής. Η Μελισσάνη συνδέεται όπως προείπα με τις Καταβόθρες του Αργοστολίου, που βρίσκονται 30 και πλέον χιλιόμετρα μακριά. Ωραία η εμπειρία, αλλά τα 7€ του εισιτηρίου, είναι κατά τη γνώμη μου μια υπερβολική τιμή. Γενικά μιλώντας, η Κεφαλλονιά είναι κάπως ακριβή.

Στην ανατολική πλευρά του νησιού, πολύ κοντά στη Σάμη, αναζήτησα την αρχαία

Ο κόλπος της Αντισάμου, όπως τον ζωγράφισα

Ακρόπολη της Σάμης, που δεν είχε κάτι ιδιαίτερο εκτός μερικών λίθων, αφού δεν έχει αξιοποιηθεί ο χώρος για επίσκεψη, Τυχαία, λοιπόν, ανακάλυψα έτσι τον κόλπο της Αντισάμου. Με γοήτευσε η γαλήνη και η ομορφιά του τοπίου, με το βαθύ κατάφυτο όρμο.

Στο βάθος, εκεί που ανοίγει ο κόλπος ανάμεσα στους δύο άκρες, βρίσκεται η Ιθάκη, σχηματίζοντας ένα δίαυλο με τις ακτές της Κεφαλλονιάς. Κάπως έτσι, θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος έναν απάνεμο Ομηρικό όρμο με τα καθαρά, γαλαζοπράσινα νερά του.

Μαζί με το μπάνιο, αφιέρωσα και λίγες ώρες, για να διατηρήσω ζωγραφισμένη την ανάμνηση αυτού του τοπίου σε ένα έργο. Το τρίτο κατά σειρά, τις λίγες ημέρες που βρίσκομαι στο νησί.

3 Αυγούστου

ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ-ΠΟΡΟΣ

Η Αντίσαμος και στο βάθος η Ιθάκη

Οι άνθρωποι κάνουν διακοπές ή εργάζονται, ζουν τις ζωές τους με τα διάφορα προβλήματα και τις έγνοιες τους και πηγαινοέρχονται, σαν σωματίδια γύρω από τον πυρήνα.

Αυτός ο πυρήνας στην Κεφαλλονιά, μοιάζει να είναι ο Άγιος Γεράσιμος. Το μοναστήρι του, σχεδόν στη μέση του νησιού, είναι ένα κέντρο πνευματικό, που έλκει τα βλέμματα και τις ψυχές των εκκρεμούντων μέσα στον άπειρο χρόνο υπάρξεων. Πραγματικά, ένας αγαθός Άρχοντας, που εποπτεύει κάθε γωνιά του νησιού, και που δέχεται καθημερινά εκατοντάδες επισκέπτες στο "αρχοντικό" του για την απόδοση των τιμών.

Ήρθαμε εδώ, τη δεύτερη μέρα της παραμονής στην Κεφαλλονιά και σήμερα, ημέρα της αναχώρησης μου, τον επισκέπτομαι για δεύτερη φορά, πριν μπω στο πλοίο της επιστροφής. Προσκύνησα τον Άγιο και κατέβηκα στο σπήλαιο. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά και πνιγηρή. Λίγο το οξυγόνο λόγω του βάθους και της μικρής εισόδου. Ο υπόγειος θάλαμος εμβαδού 5-6 μέτρων, είχε σε μια πλευρά του χαμηλά μια δεύτερη τρύπα, από όπου ίσα-ίσα χωράει να περάσει μπουσουλώντας ένας άνθρωπος, σε ένα δεύτερο θάλαμο.

Η παραλία της Αντισάμου

Δεν γνωρίζω, πόσο μεγάλος ήταν, διότι δεν τόλμησα να χωθώ και να περάσω! Η κλειστοφοβία που ένιωθα στην ιδέα και μόνο, μέχρι εκεί μου επέτρεπε να κατέβω. Κάποιοι μπαίνουν όμως! Απόμεινα ένδεος στο χώρο για λίγα λεπτά. Αναλογίστηκα πως τίποτα τελικά δεν είναι τυχαίο. Είναι αδύνατον να ζήσει άνθρωπος εδώ μέσα για παραπάνω από 10 λεπτά και όχι για χρόνια, όπως εκείνος! Δυσκολία στην αναπνοή και υγρασία. Μόνο θαυμασμό προκαλεί και επαληθεύει την ύπαρξη μιας ακράδαντης πίστης και την βεβαιότητα, που θα πρέπει να νιώθει κάποιος, ότι αυτό που κάνει είναι το αληθινό, ώστε να μπορέσει να ζήσει έτσι και να δεχθεί να υποστεί όλες αυτές τις δοκιμασίες για το σκοπό για τον οποίο είναι σίγουρος. Για αυτό, οι Άγιοι γίνονται φάροι για όλους εμάς.

Αποχαιρέτησα τον Άγιο και έπειτα επισκέφθηκα το οινοποιείο του Συνεταιρισμού των παραγωγών της Ρομπόλας, από όπου αγόρασα δύο μπουκάλια από τις ποικιλιές του εκλεκτού κρασιού και έμαθα κάποιες λεπτομέρειες για τον τύπο του αμπελιού, που ευδοκιμεί μόνο εδώ σε αυτό το οροπέδιο και πουθενά αλλού, ούτε στην ίδια την Κεφαλλονιά.

Το λιμάνι του Πόρου

Ταξίδι επιστροφής μέσω ορεινής διαδρομής πάνω από γκρεμούς και στις παρυφές του Αίνου. Περνάμε από τα χωριά Τσακαρισιάνοι, Αγιος Νικόλαος, Τζανάτα και καταλήγουμε στο λιμάνι του Πόρου.

Όλα τα ωραία και τα συναρπαστικά τελειώνουν κάποτε. Στις πέντε ημέρες κάναμε 700 χιλιόμετρα, αριθμός πολύ μεγάλος για ένα νησί. Θα χρειαζόμουν όμως περισσότερο χρόνο, για να γνωρίσω καλύτερα το μέρος. Προς το παρόν, υπόσχομαι στον εαυτό μου, ότι θα υπάρξει και άλλη φορά.

Έχω στις αποσκευές μου, μνήμες, αισθήματα, έργα, φωτογραφίες και τρία βότσαλα από τα Λουρδά.

Το πλοίο έρχεται μετά από μια ώρα. Επιβιβαζόμαστε και βλέπουμε την Κεφαλλονιά να χάνεται πια, μαζί με την Ιθάκη, στον ορίζοντα.