Μεγαλοφυΐα του μάταιου, ή ιδιοφυΐα του χάους; (Δρ.Χάρης Φεραιος)-Απάντηση του Δρα Παναγιώτη Ήφαιστου στο άρθρο του Δρα Χάρη Φεραίου (Μικρή συλλογή άρθρων)

18/08/2013 Βούλγαρης Χρήστος Επεξεργασία Γράψτε ένα σχόλιο Go to comments

Α)Μεγαλοφυΐα του μάταιου, ή ιδιοφυΐα του χάους;

Του Δρ Χάρη Φεραίου
Πάλιν και πολλάκις, και επιμόνως μέχρι φορτικότητας, ζήτησα, παρακάλεσα, (και προκάλεσα) τους κατά καιρούς προβαλλόμενους ως επαΐοντες περί την επ’ εσχάτων πολιτική ιστορία της Κύπρου, («ερευνητές» ποικιλότροπους, λέκτορες φερέλπιδες, καθηγητές περίλαμπρους), να μου λύσουν μιαν απορία: Τι επί τέλους είναι, εκείνο που στο (όντως πολυκευθές¹) έτος 1964, συνέβη ακριβώς σ’ αυτό τον τόπο;

Σε ηλικία 23 ετών τότε, εγκατέλειψα τις σπουδές-μου στο Μετσόβιο, και, μετά από εξαντλητική στρατιωτική ταχυεκπαίδευση στο Μεγάλο Πεύκο, έσπευσα με την Ελληνική Μεραρχία, ως έφεδρος αξιωματικός πυροβολικού, να πολεμήσω για την ελευθερία της ιδιαίτερης πατρίδας-μου, που πάντα ταυτιζόταν με την ένωσή της με την Ελλάδα. Στην Κύπρο, όμως, κανένας δεν υποδέχτηκε εμένα και τους άλλους όμοιούς μου με κανένα βάπτισμα πυρός! Αντίθετα, μια συνεχής ψυχρολουσία μάς  ακολουθούσε κατά πόδας. Από την Αθήνησι πρεσβεία της Κύπρου, εξεδιώχθην σαν περίπου μισθοφόρος ξένων συνωμοτών, ενώ στις κυπριακές κρατικές αποθήκες, όπου πήγα να ζητήσω έξι σωλήνες (Φι των δέκα!), για να μετατραπούν σε ρυμουλκά των πυροβόλων της Μοίρας, εξαπεστάλην, προτρεπόμενος μάλιστα να πάω να τις ζητήσω «από τους Αμερικάνους, που με έστειλαν στην Κύπρο για να ανατρέψω τον Μακάριο»! (sic)

Αυτήν την ερώτηση, φίλε αναγνώστη, θέτω εδώ και 49 χρόνια ώστε να λύσω, ένα συνειδησιακό-μου πρόβλημα: Ποιανού επιτήδειου έγινα, νέος εγώ τότε, «παίγνιο», ώστε, εν αγνοία-μου έστω, να καταντήσω επίδοξος «διχοτόμος» της πατρίδας-μου; Κανένας, και ποτέ, δεν απάντησε, 49 χρόνια τώρα. Όλοι όσοι ιστοριολογούν περί Κυπριακού, (εμβριθείς μελετητές, νεοπαγείς ιστοριοδίφες, καραδοκούντες «πολιτικοί» και βάλε), μονίμως και επιτηδείως πηδάνε τα (μάλιστα βαπτισθέντα και «αβέβαια»²) εκείνα χρόνια της εθνικής ενοχής, και βεβαίως συν-ενοχής (’64 – ’67). Ένας μόνο φέρελπις λέκτωρ κάποτε αποφάνθηκε, πως επιμένω στο ερώτημα απλώς διότι ανήκω στις «θεραπαινίδες» (sic, ο πολύσοφος!) της Ενώσεως, ένας δε καθηγητής, (πολυγραφότατος) πως, απλούστερα, ανήκω στους (διασωθέντες;) Ενωτικούς, εκείνους που τους πάτησε το τρένο… Διότι επιμένω να αγνοώ την «αλήθεια», που και προφανής είναι, και την «καταδεικνύουν» τα έγγραφα! Ότι: «Ο Γεώργιος Παπανδρέου, συνωμότησε με τους Αμερικάνους, που ήθελαν, δια της Ελληνικής Μεραρχίας, να επιβάλουν “μια μορφή” διπλής Ένωσης, διαμοιράζοντας την Κύπρο με την Τουρκία»! Πλην όμως, και επιμελώς, ουδένα απ’ εκείνα τα «καταδεικνύοντα» έγγραφα δεν έκανε ποτέ την εμφάνισή-του στον ανοιχτό αέρα, ώστε να υποστηρίξει την ανήκουστη (τι ανήκουστη, ελεεινή και τρισάθλια) αυτή κατηγορία.

Ώσπου τελικά ήλθε η έκπληξη: Ούτε πολυστεφής ιστορικός, ούτε πολιτικός επιστήμονας ή ερευνητής, (ούτε βέβαια ευσχήμων βουλευτής, εκ των διερευνόντων στη Βουλή «Φακέλους») αλλά ένας λογοτέχνης, που άφησε τη λογοτεχνία-του, και αποφάσισε να κάνει εκείνο που όφειλαν να είχαν κάνει όλοι οι πιο πάνω. Και κυρίως, ως εντεταλμένη (και αδρά αμειβόμενη γι’ αυτό), είχε στοιχειώδη υποχρέωση να το κάνει, από τότε μάλιστα, η Διπλωματική-μας Υπηρεσία. Ο λογοτέχνης Άντης Ροδίτης, λοιπόν, και η δουλειά που έχει κάνει βρίσκεται στο 520 σελίδων βιβλίο του  «Κουράγιο Πηνελόπη», Αρμός, 2013. Στο βιβλίο ο Ροδίτης περιλαμβάνει μεταφρασμένα 182 επίσημα έγγραφα της περιόδου εκείνης των 210 ημερών, (Ιανουάριος-Αύγουστος 1964), τα περισσότερα του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ. Τα έγγραφα αποτελούν τη διπλωματική αλληλογραφία του Στέητ Ντιπάρτμεντ ή πρακτικά συνεδριάσεών-του, για το Κυπριακό. (Δευτερευόντως περιλαμβάνει και «αναμνήσεις»/απομνημονεύματα μερικών σημαινόντων πρωταγωνιστών στις τότε διαπραγματεύσεις).

Αν τα έγγραφα που (και φωτοτυπημένα) παρουσιάζονται δεν είναι πλαστά, ή αν δεν υπάρχουν άλλα τόσα που να τα αναιρούν, (πώς αλήθεια θα ήταν δυνατό, είτε το ένα είτε το άλλο;) τότε το βιβλίο αυτό (όντως ένα «εγχειρίδιο της εγχωρίου πολιτικής ηλιθιότητας» τελικά) τους αφήνει έκθετους όλους: Κατά καιρούς Υπουργούς των Εξωτερικών, Διπλωματική Υπηρεσία, «φακελολόγους» της Βουλής! Πόσο μάλλον τις ποικίλες παρ’ ημίν διαλάμπουσες λάλες αυθεντίες της «κυπρολογίας»…

Εκείνο που έντονα προβάλλει ως ανεξήγητη απορία, για όποιον έκπληκτος διαβάζει τα αμερικανικά έγγραφα στο βιβλίο του Άντη Ροδίτη, είναι το εξής: Ποιος (Ηρόστρατος) επιτέλους κατόρθωνε να τροφοδοτεί τον κυπριακό τύπο, (και εκείνος να τα χάφτει) με γεγονότα ακριβώς αντίθετα της πραγματικότητας; Με πρώτο γεγονός, το «αυτόκλητο» του τότε αμερικανικού ενδιαφέροντος για την Κύπρο, ενώ στην πραγματικότητα οι Άγγλοι είναι που φορτικά πίεσαν τους Αμερικανούς να αναμιχθούν. Στόχος δε των Άγγλων διχοτόμων, και βεβαίως Ιανών: Να κάνουν οι Αμερικανοί την, όπως θεωρούσαν, «βρώμικη δουλειά», ενώ εκείνοι, «ασφαλείς» στα μετόπισθεν, να μηχανορραφούν σπερμολογώντας αθέατοι, και βεβαίως «αδιάφθοροι» για την ημεδαπή εννοείται αφέλεια. (Ή πονηριά, αναλόγως). Είναι χαρακτηριστικά όσα ο γνωστός ως γλωσσικά «άκομψος», Πρόεδρος Τζόνσον, είπε  όταν είδε πως η αμερικανική ανάμιξη ήταν τελικά περισσότερο από αναγκαία, στον υφυπουργό Εξωτερικών Μπωλ, (25/2/64) που ήταν και ο κομιστής της απελπισμένης αγγλικής παράκλησης: «…και θα ’λεγα στους Άγγλους, μπας και δεν υπάρχει Βρετανία πια, αν δεν τα βγάζουν πέρα με την Κύπρο. Ντρέπομαι για λογαριασμό τους»! [2]³

Εντυπωσιακό στα 182 αμερικανικά έγγραφα, είναι πως η «Ένωση» προβάλλεται εκεί ως η μόνη λύση! Μόνο εμφανιζόμενο πρόβλημα, για τον μεν Τζόνσον, ήταν να μην έλθει σε τόσο δύσκολη θέση απέναντι στους Τούρκους στρατηγούς ο πρωθυπουργός τους Ισμέτ Ινονού, για δε τον Μπωλ να μην έχουν οι Τούρκοι το «αίσθημα» ότι τόσο εύκολα «ξεπουλήθηκαν».⁴ Για το δεύτερο, χαρακτηριστική είναι η αγωνία του Τζόνσον, (μιλώντας στον υπουργό του των Εξωτερικών Ντην Ρασκ στις 9/6/64, λίγο πριν υποδεχθεί τον Ινονού): «Αυτός έρχεται εδώ περιμένοντας τον ουρανό με τ’ άστρα, και εγώ μόνο την ΚΟΛΑΣΗ έχω να του προσφέρω»! [79] Τα έγγραφα που δημοσιεύει ο Ροδίτης είναι καταπέλτης: Οι μεν καλλιεργημένοι διπλωμάτες, πρέσβεις Χένρυ Λαμπουίς από την Αθήνα και Τέυλορ Μπέλτσερ τη Λευκωσία, στις εκθέσεις-τους θεωρούσαν την Ένωση ως «ηθική υποχρέωση» του αμερικανικού έθνους, [37] ενώ οι πραγματιστές πολιτικοί (Μπωλ, Ρασκ κλπ) την περιέγραφαν ως το πλέον «χρήσιμο συστατικό» για την ασφάλεια της Δύσης [63]! (Βλέπε και σημείωση 10). Όλοι δε, και ανελλιπώς, μιλούν για «υποβοηθούμενη ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ των Τουρκοκυπρίων»! Πράγμα που από ενωρίς άρχισαν να συνειδητοποιούν κατά τον Ρέυμοντ Χέαρ (πρέσβη στην Άγκυρα) και αυτοί οι Τούρκοι… [50] Την ίδια εποχή η Λευκωσία έριχνε «συστρατευμένες» βόμβες εναντίον των Αμερικανών ως «αυτόκλητων μεσολαβητών»!

Απροκάλυπτα τίθεται για πρώτη φορά ως μόνη λύση η Ένωση, σε έκθεση τού πρέσβη στη Λευκωσία Τέυλορ Μπέλτσερ (7/4/64) προς τον Υπ.Εξ. Ντην Ρασκ, με διατύπωση που είναι και ερμηνευτική των αμερικανικών προθέσεων: «Η Κύπρος να ΔΟΘΕΙ στην Ελλάδα, είτε με “Ένωση”, είτε με άλλο νομικό καθεστώς» [49]. Δεν έμπαινε βέβαια τότε χρονικό περιθώριο πραγματοποίησής-της. Μετά όμως που εμφανίστηκε ο Άτσεσον, φάνηκε ότι η επίσπευση ήταν κρίσιμη, διότι (από τον Παπανδρέου πιθανότατα) έκανε την παρουσία-του και ο κίνδυνος της «Κούβας της Μεσογείου», πράγμα που ενίσχυε από την Κύπρο, με τρόπο θα έλεγε κανείς αριστοτεχνικό αλλά όχι σκόπιμο, και ο ίδιος ο Μακάριος Γ’ με τη φιλοσοβιετική συμπεριφορά του.⁵ Το γεγονός σήμανε συναγερμό για την ιδεοληψία των Αμερικανών! Έτσι, και με όλους να επείγονται για «Άμεση Ένωση» (instant Enosis), ο Άτσεσον με την έγκριση του Μπωλ [157] μετέτρεψε το «σχέδιό»-του από προσφορά κυρίαρχης βάση στην Τουρκία για να δεχτεί την Ένωση Κύπρου-Ελλάδος, σε «βάση με ενοίκιο»! Στην ουσία επρόκειτο για άμεση (δια της Μεραρχίας) ανακήρυξη της Ένωσης, και μετά «συζήτηση» με τους Τούρκους για τις λεπτομέρειες!⁶ (Τηλεγράφημα του Μπωλ υπογραμμένο από τον Ρασκ στις 23/8/64). [176]). Οι Τούρκοι βέβαια απέρριψαν την ιδέα του ενοικίου και οι Αμερικανοί τους προειδοποίησαν να μην τολμήσουν οτιδήποτε άλλο, γιατί πια «είχαν χάσει το παιγνίδι» και θα εγκαταλείπονταν στην τύχη τους. Την ίδια περίοδο στην Κύπρο, οι τοίχοι βομβαρδίζονταν, και βέβαια βομβάρδιζαν με το παρανοϊκό σύνθημα… «Ένωση ναι, ΝΑΤΟ όχι»!!. Την παράνοια θα επιβεβαίωνε (αργά πια) και ο τότε διευθυντής του ΕΙΡ Αναστάσης Πεπονής σε επίσκεψή του στον Μακάριο, τον Οκτώβριο 1964 («1961-1981, Τα γεγονότα και τα πρόσωπα», Λιβάνης 2002, σ. 86-90).

Όλο εκείνο το γιγαντιαίο επτάμηνο σκηνικό, (210 ημερών), του ’64, ανέλπιστης ανατροπής της Ζυρίχης, (της ποτέ «αδήριτης» πανωλεθρίας) ανέλπιδα ανετράπη σε ελάχιστα λεπτά της ώρας! Τόσα μόνο όσα χρειάστηκε να εκστομιστεί η «σοφία» περί «ιερής ευθύνης μη χυθεί αίμα»! (Λες κι όταν ο Αυξεντίου, μεθ’ ιερού όρκου, έβγαινε στα βουνά, αναλάμβανε συνάμα και ευθύνη να «μη χυθεί αίμα»!) Ως δε συντετριμμένο πια όνειρο η Ένωσις, εκδιώκετο βιαίως (Αύγουστο μήνα) απ’ εκείνο το παράθυρο του Προεδρικού, που έμελλε, δέκα χρόνια αργότερα, να δρασκελίσει διαφεύγοντας τη βία (μήνα Ιούλιο) και ο ίδιος ο Μακάριος Γ’…

Και αποτελεί (αν βεβαίως τα αμερικανικά έγγραφα στο συντριπτικό βιβλίο του Άντη Ροδίτη δεν είναι… πλαστά) γεγονός κοσμοϊστορικό: Ενός τέτοιου γιγαντιαίου σχεδιασμού μιας υπερδύναμης, και μιας το ίδιο γιγάντιας υπερπροσπάθειας υπέργηρου πρωθυπουργού, ανατροπή, σε ελάχιστα μάλιστα λεπτά, μόνο μια μεγαλοφυΐα μπορούσε να επιτύχει. Μεγαλοφυΐα, όχι μόνο διότι «συνέτριψε» (!) την Υπερδύναμη. Μεγαλοφυΐα διότι, εκείνο που γενεές ολόκληρες θεωρούσαν όνειρο, είχε το νεύρο να τους αντιτάξει, ότι είναι λάθος, (μαζί και οι εκατόμβες…), διότι ορθό όνειρο είναι η δική-του… «Αδέσμευτη Ανεξαρτησία»! Και ο λαός να κραυγάζει «ζήτω»…⁷ Τι κι αν, (ομηρικός) «άλιος γέρων», η διαβόητη Ανεξαρτησία-Πρωτέας, αποδείχτηκε, 49 τώρα χρόνια, μάταιη, ακόμα και ως όνειρο. Η μεγαλοφυΐα παραμένει δεδομένη: Μεγαλοφυΐα απλώς του μάταιου!

Πλην όμως το τέλος δεν ήταν ο Αύγουστος εκείνος. Τότε εξοβελίστηκε απλώς το όνειρο. Άλλα τρία χρόνια χρειάστηκαν ώσπου να ξεψυχήσει (Νοέμβριος ’67) μαζί με την εξοστρακιζόμενη Μεραρχία.⁸ Στα τρία αυτά χρόνια, μια, ιδιοφυΐα τώρα, ανάλαβε δράση: Να συγχύσει όλους, ώστε, στερημένοι και της Μεραρχίας, να θεωρούν θρίαμβο, που ξαναρχίσαμε «συνομιλίες» με τον, ως χθες καταζητούμενο λιπόσαρκο φυγόδικο,  τώρα όμως ογκώδη κύριο Ντενκτάς. (Και ο λαός ξανά να κραυγάζει «ζήτω»). Ιδιοφυΐας έργο αναμφισβήτητο! Κι αν έκτοτε κυριαρχεί στον τόπο χάος, ουδόλως αλλάζει ως δεδομένο την Ιδιοφυΐα. Ιδιοφυΐα απλώς του χάους!

Μην μπεις στον πειρασμό να φανταστείς, φίλε αναγνώστη, σαν άκαιρες, ίσως και «αντιμακαριακές»⁹, παρελθοντολογίες όλα τούτα. Αντίθετα: Το μέγα που προσφέρει η μελέτη των αμερικανικών εγγράφων στο βιβλίο «Κουράγιο Πηνελόπη» του Άντη Ροδίτη, είναι η γνώση της ιδιόμορφης νοο-τροπίας, που ως πολιτική φιλοσοφία έτρεφε, και τρέφει ακόμη, την Υπερδύναμη. Και προσφέρει επιπλέον οδυνηρότερη γνώση: Το θλιβερό βεληνεκές της διπλωματικής-μας υπηρεσίας! Επτά μήνες γινόταν κοσμογονία δίπλα-της, και ουδέν οσμίστηκε!¹⁰ (Με ποιους αλήθεια έπινε το ουίσκι-της στο Λήδρα-Πάλας; Μόνο την «Ύπατη Αρμοστεία» του κυρίου Κλαρκ γνώριζε, για άντληση [χαλκευμένων] «πληροφοριών»; Την αμερικανική πρεσβεία την ήξερε μόνο ως πεδίο βομβισμού;)

Γνώσεις όμως αμφότερες, κρισίμως απαραίτητες. Και όχι στους Ιστορικούς μονάχα. Κρίσιμες, αν πρόθεσή-μας είναι να αναστρέψομε  όσα (μεγαλοφυώς) δεινά μας κληροδότησε η «αναστροφή»¹¹ εκείνη του ’64. Δεδομένου πρώτον ότι, παρόλα όσα μεσολάβησαν, εξακολουθεί η Αμερική να είναι υπερδύναμη! «Εξουσιάζουσα» ήγουν, στην γεωστρατηγική (όρος του συρμού) περιοχή-μας. Συνεπώς μόνο μέσω εκείνης θα γίνει οποιαδήποτε νέα αναστροφή. Και όπως άλλοτε τόνισε το στοιχειώδες ο γράφων, λοιδορούμενος από την εθνική μας εξυπνάδα, (λοιδορούμενη όμως τώρα εκείνη από την πραγματικότητα πια) όχι η Αμερική, αλλά η Τουρκία είναι ο εχθρός μας. Η Αμερική είναι αντίπαλός μας.¹² (Τα άλλα, περί «επανατοποθέτησης», ή περί Ευρωπαϊκού Κεκτημένου, και τα λοιπά θνητά παρόμοια, είναι απλώς «μάταια και ψευδή» κατά που λέει και ο υμνωδός!)  Και δεύτερο, διότι η αμερικανική αντικομουνιστική «υστερία» του ’64, επανέρχεται, ως «υστερία» σωτηρίας τώρα του Ισραήλ. Και σωτηρία του Ισραήλ μόνο με δυο τρόπους πετυχαίνεται: Είτε (ποικιλοτρόπως) «επανερχόμενης» της Τουρκίας, είτε (μονοτρόπως) εισερχόμενης της Κύπρου στη «συμμαχία του ελεύθερου κόσμου», όσο κενός κι αν φαντάζει ο όρος. (Τρόπο «εισόδου», με «κάποιο νομικό καθεστώς», διατύπωσε, όπως είπαμε ότι αναφέρουν τα αμερικανικά έγγραφα [49], ήδη ο Αμερικανός πρέσβης στην Κύπρο Τέυλορ Μπέλτσερ…)

Τα ανωτέρω όμως βοούν και το κρίσιμο: Ούτε πολιτικοί της γενεάς του ’64, ή επίγονοί-τους ομογάλακτοι, ούτε πλάνητες της τότε (και νυν) διπλωματικής-μας ανυπαρξίας, μπορεί να «πλησιάσουν» καν τους Αμερικανούς.¹³ Ούτε άλλωστε το τολμούν! Να συντρίψουν δηλ. ολόκληρη την «κλίμακα πεποιθήσεων» και «αξιών» που τους εξέθρεψε…Που τέτοια ανδρεία; Το εξήγησε άλλωστε ο Φρειδερίκος Νίτσε: «Η πλάνη δεν είναι τύφλωση. Η πλάνη είναι ανανδρία». Αφού, παιδαγωγώντας, είχε ήδη προειδοποιήσει ότι «η πεποίθηση είναι ο εχθρός της αλήθειας».

Χάρης Φεραίος                                                                      

1. Πολυκευθής = Αυτός που κρύβει πολλά.

2. Πόλυς Γ. Πολυβίου, στο «ΜΑΚΑΡΙΟΣ: τα τρία λάθη», Αθήνα 2009, (Καστανιώτης.)

3. Σε αγκύλες [ ]  ο αριθμός του εγγράφου στο βιβλίο.

4. Για «Ομοσπονδία» πάντως μόνο οι Τούρκοι και οι Σοβιετικοί μιλούσαν. Υποχθονίως και οι Άγγλοι: Σε αγγλοαμερικανική σύσκεψη, (14/2/64) ο Άγγλος Πρωθυπουργός (Σερ Άλεκ Χιουμ) είπε το αμίμητο, «όταν οι Τούρκοι εισβάλουν θα κληθούν να σταματήσουν σε μια ορισμένη γραμμή»! (sic) [22]

5. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλοι [116, 121] πίστευαν πως επρόκειτο μάλλον για οργανωμένη συμπαιγνία (Παπανδρέου-Μακαρίου). Όταν όμως διαπίστωσαν την (απίστευτη!) πραγματικότητα, είναι που «δραμόντες» επέσπευσαν διαδικασία «Άμεσης Ένωσης»!

6. Τότε ήταν που καταθορυβημένοι (από τον απρόσμενο «εκτροχιασμό») οι Άγγλοι διχοτόμοι έστειλαν στους Αμερικανούς ένα ελεεινό έγγραφο [181], μυξοκλαίγοντας για όσα θα πάθαιναν οι «φίλοι» Τούρκοι, από την αμερικάνικη επιμονή «να πραγματοποιηθεί έτσι (ξαφνικά) η Ένωση», κίνηση με την οποία (βέβαια) «σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε να συνδεθεί η Κυβέρνηση της Αυτής Μεγαλειότητος», αφού, εκ των υστέρων πια, οι (πτωχοί) Τούρκοι «δεν θα είχαν καμιά πιθανότητα να εξασφαλίσουν τις ελάχιστες από τις απαιτήσεις-τους»! Τέτοια χαμέρπεια, οι που «κτίζομε» μαζί τους «φιλίες».

7. Για να δικαιωθεί φυσικά τελικά και η σοφία του Μενέλαου Χριστοδούλου, που εκείνο το φαινόμενο, το συνόψισε ως εξής: «Στον κυπριακό λαό δόθηκε η δυνατότητα είτε να αγοράσει την Ένωση, είτε να αγοράσει την Ανεξαρτησία. Και εκείνος προτίμησε να αγοράσει την Ανεξαρτησία»!

8. Ποιος τάχα θα ψάξει κι «εκείνα» τα έγγραφα;

9. Τον όρο, αδόκιμο άλλωστε, ο γράφων θεωρεί ιδίως παραπλανητικό.

10. Σάμπως οσμίστηκε το επτάχρονο (’67 – ’74) δούλεμα του «συνομιλούντος» Ντενκτάς; Καταιγιστικό δε: Κατάλαβε τάχα το στοιχειώδες: Ότι τις ΗΠΑ δεν ενδιαφέρει ποια σημαία θα κυματίζει στην Κύπρο, φτάνει να είναι σημαία του ΝΑΤΟ; Και μόνο δυο σημαίες είναι «εγγυημένα» του ΝΑΤΟ, η Ελληνική και η Τουρκική;

11. Αναστροφή του (αμερικανικού) δόγματος, «ΕΝΩΣΗ τώρα! Μετά συζήτηση με Τούρκους» σε (αμερικάνικο πάλι δόγμα) «ΕΙΣΒΟΛΗ πρώτα! Μετά συζήτηση με τους Έλληνες»…

12. Πράγματι: Τώρα είναι η εθνική εκείνη εξυπνάδα που λοιδορείται από τα αμερικανικά έγγραφα στο βιβλίο του Άντη Ροδίτη. Και μάλιστα διπλά. Διότι όχι μόνο ορθό αποδεικνύεται εκείνο που ανέμυαλα τότε λοιδορούσε, αλλά και διότι έγιναν αντίπαλοί μας από δική της ασύγγνωστη ανεμυαλιά! (Αν περιγράφεται έτσι η πολιτική ηλιθιότητα…)

13. *Επανειλημμένα (δια «παροχών») το επεχείρησε ο ίδιος ο Μακάριος Γ’, αλλά κατόπιν εορτής, δηλ. ματαίως… Αγνοούσε πως ο «ελέφαντας», διαθέτει «μνήμη ελέφαντα»! Και δεν συγχωρεί τον «ψύλλο»… Θυμάται κανείς;

============================================================================================================================================================================================

Β)Απάντηση του  Δρα Παναγιώτη Ήφαιστου στο άρθρο του Δρα Χάρη Φεραίου

7.7.2013. Απάντηση σε σχόλια για το κουράγιο της … Πηνελόπης: Αντίσταση στα θανατηφόρα εμφυλιακά σύνδρομα και στα σύνδρομα ενοχής
Η ιστορία της Κύπρου όταν γραφτεί σωστά, θα καταδείξει ότι όσον αφορά το εσωτερικό μέτωπο, διακρίνονται κάποιοι σταθμοί οι οποίοι λίγο πολύ συνδέονται γραμμικά. Η ιστορία θα γραφτεί ή πρέπει να γραφτεί για να αναιρεθούν, αν μη τι άλλο, οι απλουστεύσεις όσων Ανανιστών κάθε εποχής, οι οποίοι την στιγμή που η Κύπρος και η Ελλάδα βρίσκονται στην άκρη του γκρεμού, ανερυθρίαστα με λόγια και με πράξεις και συνειδητά ή ανεπίγνωστα, δημιουργούν «κατάλληλη» ατμόσφαιρα για επαναφορά ενός νέου ακόμη χειρότερου φασιστικού, ανελεύθερου και γενοκτονικού σχεδίου Αναν.«Κάποιος» πριν μερικούς μήνες έγραψε: [δεν βλέπουν] «… οι κήρυκες της απόλυτης ορθότητας του ΟΧΙ [του Σχεδίου Αναν] είναι ότι η τουρκική κατάκτηση μεγάλου μέρους της Κύπρου θέτει (έθεσε κι έθετε από τότε) τέρμα στους εθνικούς ενωτικούς αγώνες της Κύπρου για τα επόμενα 100 χρόνια, κι αν αυτό ήταν σοκ σε πολλαπλά πεδία (εθνικό, ψυχολογικό, ιστορικό κ.λπ.), κανένας δεν δικαιολογείται να λέει «εγώ θέλω να αγνοώ το τάδε πεδίο διότι όταν το σκέφτομαι με αρρωσταίνει». … να συνειδητοποιούσαμε ότι τερματίστηκαν άδοξα, συντριπτικά και τελειωτικά πια οι εθνικοί μας αγώνες, οπότε ας βάλουμε προσωρινά πίσω στα μπαούλα τα σύμβολα και τα οράματα κι ας δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε ως απλοί «πολίτες» μιας ιδιότυπης «Δημοκρατίας», που για την ώρα σκέφτονται μόνο τη βιολογική τους επιβίωση εν ειρήνη. Τεράστιας ευθύνης απόφαση. Μεγάλου κινδύνου απόφαση, αληθινά ζωής ή θανάτου απόφαση, με τον θάνατο να έχει τις συντριπτικά περισσότερες πιθανότητες ..».
Το ποιος έγραψε αυτή την βαθύτατων προεκτάσεων «ιστορική» φράση δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία. Σημασία έχει ότι υποδηλώνει μια αντίληψη που υποβόσκει στα θεμέλια πολλών δραστών της συμφοράς των Ελλήνων από το 1945 μέχρι σήμερα. Σήμερα, στο μεταίχμιο, όταν αμφότερα τα κράτη τα κυβερνούν τρόικες και όταν στήνονται νέες κλίνες Προκρούστη στρατηγικών παιγνίων, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια πολιτικού και πνευματικού ανορθολογισμού.
Άμα βάλουμε τις σημαίες μας στα μπαούλα η Πηνελόπη δεν θα συναντήσει τον Οδυσσέα. Είτε θα την βιάσουν είτε απεγνωσμένη θα εκπορνευτεί. Δυστυχώς η επιπολαιότητά μας και η ενθάρρυνση των εμφυλιακών συνδρόμων προς τα εκεί οδηγεί την Κύπρο (πολύ πιθανό και την Ελλάδα). Είναι θλιβερό, πάντως, το γεγονός ότι ακόμη και καλοπροαίρετοι συμπατριώτες μας δεν βλέπουν αυτή την εξόφθαλμη αλήθεια.
Οι αντί-κομμουνιστές τραμπούκοι της περιόδου αμέσως μετά την ανεξαρτησία περιόδου (1960-67) γαλουχήθηκαν …. (περισσότερα στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/112CySympligades.htm)
Πλήρης διάλυση και αποσύνθεση. Πέραν του ότι αποτελεί ιστορική γελοιότητα να επικαλείται κανείς κάποια έγγραφα για να ερμηνεύσει την πιθανή δίνη της διεθνούς πολιτικής όταν εμπλέκονται δεκάδες δρώντες και συλλήβδην όλες οι ηγεμονικές δυνάμεις, στην κομβική αυτή στιγμή όταν Ελλάδα και Κύπρος έχουν γονατίσει ο καθείς αρπάζει το στυλό και γράφει ότι του κατέβει στο κεφάλι. Οι γνώμες βαφτίζονται έγκυρες θέσεις, οι προφητείες του παρελθόντος ρέουν ανεύθυνα και οι δίκες προθέσεων εκτοξεύονται ακατάσχετα. Με πολιτικά πολύ ύποπτο τρόπο στην παρούσα δύσκολη συγκυρία όταν η ομόνοια είναι το ζητούμενο αναμοχλεύονται άσκοπα εμφύλιες λογικές τις οποίες χρησιμοποιούμε στο τέλος, ως δήθεν δικαιολογία αποδοχής φασιστικών «λύσεων» όπως το σχέδιο Αναν. Τώρα, επειδή η περιγραφή και ερμηνεία υπό ένα σύνθετο πρίσμα (επίπεδο στρατηγικών δυνάμεων, περιφερειακό επίπεδο, Τουρκία, Κύπρος και ελληνικό πολιτικό σκηνικό) ετοιμάζεται, είναι άσκοπο να εισέλθει κανείς σε άγονη διαμάχη με τον καθένα που γράφει ότι του κατέβηκε. Μια μόνο λέξη. Διαβάζουμε σε αυτό το κείμενο: «Πλην όμως, και επιμελώς, ουδένα απ’ εκείνα τα «καταδεικνύοντα» έγγραφα δεν έκανε ποτέ την εμφάνισή-του στον ανοιχτό αέρα, ώστε να υποστηρίξει την ανήκουστη (τι ανήκουστη, ελεεινή και τρισάθλια) αυτή κατηγορία». Για αυτή λοιπόν την «ανήκουστη και τρισάλθια φράση» του δημοσιευμένου κειμένου κανείς απαντά πολύ εύκολα. Δεν έχει παρά να κατεβάσει μερικές εκατοντάδες έγγραφα της περιόδου και να βάλει στην εύρεση την φράση «coup». Αναρίθμητα τα ευρήματα που επιβεβαιώνουν αυτό που ήδη ξέρουμε. Ότι δηλαδή το παραπαίων ελληνικό προσωπικό των Αθηνών που συγκρουόταν, συνομιλούσε πελατειακά με τους ξένους και ετοίμαζε πραξικοπήματα ο ένας εναντίον του άλλου, υποσχόταν σε άλλα κράτη ότι θα ανατρέψει την εκλεγμένη πολιτική ηγεσία της Κύπρου: Θαυμάστε μια μόνο από τις πολλές αναφορές: 146. Telegram From the Embassy in Greece to the Department of State1 Athens, August 25, 1964, 9:30 p.m.
1. Meeting with Papandreou took place at Kastri … . 2. I then stated that I was finding it very hard to explain Greek policy on Cyprus to Washington. I referred to Papandreou’s public statement last night regarding “complete accord” with Cyprus leadership, … 3. Papandreou replied he was in death struggle with Makarios and had to make these tactical “moves.” … He added unfortunately there has been no response to his proposal. He has been told that Turks are insisting on sovereignty of whatever base they might obtain and hence agreement impossible. … If Turks could accept his proposal he would be willing to struggle with Makarios. e) … He would be more than delighted if coup d’etat for unconditional enosis would be achieved in which case Makarios would be his captive. Acheson has been informed of this and although Papandreou had no hopes that this could be accepted, it would be desirable. He was willing to eliminate Makarios.
1 Source: Department of State, Central Files, POL 27 CYP. Secret; Immediate; 2 Telegram 399 from Athens, August 25, reported that Papandreou had justified his press statement as a tactic needed to put himself in a position to deal forcefully with Makarios. (Ibid.)
Βρίσκω άχαρο και αυτοκτονικό να ασχολούμαστε με ιστορικές ανεκδοτολογίες, ακατάσχετες γνώμες, δίκη προθέσεων και αυτό-τραυματισμούς με προφητείες του παρελθόντος. Χρειάζεται όμως προσοχή στην χρήση των εγγράφων και στην αλματώδη χρήση τους. Δεν μπορούν να φωτίσουν επαρκώς την δίνη της διεθνούς πολιτικής και μύριοι άλλοι παράγοντες απαιτείται να συνεκτιμώνται. Εξάλλου, δεν καταλήγεις σε απόλυτα συμπεράσματα εκτός και αν υπάρχει προπαγανδιστική ή ιδεολογική σκοπιμότητα. Χωρίς να θέλω να επανέλθω και να σχολιάσω τέτοιες ιστορικές ανεκδοτολογίες –όπως είπαμε σοβαρή αξιολογικά ελεύθερη περιγραφή της περιόδου 1945-1974 ετοιμάζεται και όχι μόνο από εμένα– αναφέρω μόνο φράση του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου. Δεδομένου ότι το «σχέδιο» το οποίο ποτέ δεν δέχθηκαν οι Τούρκοι περιμένοντας το μοιραίο λάθος μας (έγινε το 1974) πρόβλεπε απόβαση στην Καρπασία και προέλαση. Ακούστε: Στα επεισόδια που πιθανώς θα άρχιζαν θερμόαιμοι (το σκηνικό πανομοιότυπο με πλήθος άλλων περιπτώσεων, βλ. τώρα Συρία), οι τούρκοι όλοι ανέμεναν ότι θα είναι ασυγκράτητοι. Τι απαντάει λοιπόν σε αυτό σε επιτελική σύσκεψη ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των ΗΠΑ που θα διαχειριζόταν «την κρίση»:
Στις 5 Σεπτεμβρίου ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου «Η Τουρκία είναι πολύ πιο σημαντική για τα εθνικά συμφέροντα ασφαλείας των Ηνωμένων Πολιτειών σε σύγκριση με την Ελλάδα» Γι’ αυτό, «θα πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη προσοχή στα συμφέροντα εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ που σχετίζονται με την Τουρκία όσον αφορά μια σύντομη διευθέτηση όσον αφορά το κυπριακό ζήτημα. Είναι σημαντικό να κρατήσουμε μια ισχυρή Τουρκία φιλική προς τις Ηνωμένες Πολιτείες ακόμη και εάν σε τελευταία ανάλυση θα διακινδυνεύουμε να αποξενώσουμε και προκαλέσουμε υποχώρηση των ελλήνων συμμάχων».Παρά το ότι θα ήταν σκόπιμο να σταματήσω να σχολιάζω τα πιο πάνω (δεν αξίζει τον κόπο!) τα γεγονότα είναι λίγο-πολύ γνωστά και έγκυροι αναλυτές όπως οι Μάριος Ευρυβιάδης, Βαγγέλης Κουφουδάκης και Μιχάλης Ιγνατίου τα έχουν φωτίσει. Όταν πιο πάνω έγραψα ότι ετοιμάζουμε μια περιγραφή αφορά κυρίως το στρατηγικό επίπεδο και το τραπέζι του Προκρούστη πάνω στο οποίο δούλευαν οι ΗΠΑ όλη την προαναφερθείσα περίοδο. Από διάφορες έγκυρες και έγγραφα γνωρίζουμε ήδη πολλά. ΠΧ το πώς προέκυψε το σχέδιο Άτσεσον 4. Σίγουρο είναι όμως ότι αυτό το σκεπτικό επηρέασε την σθεναρή υποστήριξή του στην συνάντηση με τον Πρόεδρο στις 8 Σεπτεμβρίου. Το σχέδιο Άτσεσον 4 στάλθηκε στις 26 Αυγούστου στον Μπώλλ. Ο Άτσεσον υποστηρίζει ότι «τίποτα που θα μπορούσε να πάθει η Κύπρος δεν είναι αβάστακτο. Μόνο πόλεμος ή μόνιμη αποξένωση της Ελλάδας ή της Τουρκίας από την Δύση είναι καταστροφικό. Τρία μαθήματα που πρέπει να λάβουν υπόψη οι ΗΠΑ.

Πρώτον, υπό τις παρούσες συνθήκες μια συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είναι αδύνατη.Δεύτερον, ο Παπανδρέου είναι φλύαρος, πανούργος αλλά ηλίθιος, κατά συνέπεια διπλοπρόσωπος και αναξιόπιστος.Τρίτον, πολύ πιθανό ο Ινονού δεν μπορεί πλέον να συγκρατήσει τον στρατό σε περίπτωση κακομεταχείρισης των τουρκοκυπρίων. [ΣΗΜΕΙΩΣΗ. Βλ. πιο κάτω όταν ο Μπούντι ερωτάει πως θα τηρηθούν τα προσχήματα για να ακούσει την μεθόδευση για την τουρκική εισβολή: «σχεδόν οτιδήποτε θα μπορούσε να εξυπηρετήσει αυτό το σκοπό»]Ως πρώτο βήμα ο ελληνικός στρατός στην Κύπρο και η εθνική φρουρά θα πρέπει να περιέλθουν υπό τον έλεγχο ενός ισχυρού άνδρα όπως ο υπουργός άμυνας Γαρουφαλιάς, με την βοήθεια του Βασιλιά –και ίσως της CIA και του Αμερικανικού στρατού. Μετά, ο αποκλεισμός των τουρκοκυπρίων θα τερματιστεί. [Ο Άτσεσον σκέφτηκε ότι η κατάλληλη στιγμή είναι η αλλαγή του τουρκικού αγήματος Τουρδύκ στην Κύπρο, που οι έλληνες τώρα εμποδίζουν. Εάν αυτό θα χρειαστεί σύγκρουση με τον Μακάριο θα την έχουμε. Ούτως ή άλλως, ο Παπανδρέου ανίκανος να κάνει ένα τέτοιο βήμα. Η συζήτηση του (πρέσβη) Labouisse μαζί του δείχνει πόσο ελαφρόμυαλος και ανόητος είναι. Όταν αυτά επιτευχθούν με ένα έμμεσο και μυστικό τρόπο, βοηθήστε τον τουρκικό στρατό να αναπτυχθεί, ως και να ήταν δική τους ιδέα, μια νέα στρατηγική σχεδιασμένη να ξεγελάσει τους πάντες, συμπεριλαμβανομένης της Κυβέρνησης των ΗΠΑ. Στην συνέχεια, μετά από ένα πραξικόπημα του Μακαρίου για ανεξαρτησία ή της Ελλάδας για ένωση, ο τουρκικός στρατός θα κινηθεί και θα εισβάλει στην Καρπασία και θα καταλάβει όση περιοχή χρειάζεται. Μετά από κάποιες συμβιβαστικές δηλώσεις διατυπωμένες με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να κάνουν τους έλληνες να μην προχωρήσουν περισσότερο, οι τούρκοι θα διαπραγματευτούν από θέση ισχύος».

Το σχέδιο παρουσιάστηκε στον Πρόεδρο Τζόνσον. Ο Μπώλλ και ο Άτσεσον υποστήριξαν στον πρόεδρο, στον Μακναμάρα, τον Μπούντι και στον Ράσκ ότι η μόνη λύση είναι τα τετελεσμένα που θα προκαλέσουν την κατάληψη της Καρπασίας προκαλώντας ανακήρυξη της Ένωσης και την καταστολή του Μακαρίου. Ο Μπούντι ερώτησε τι θα πυροδοτούσε την τουρκική επίθεση. Χαρακτηριστικά ο Άτσεσον απάντησε ότι «σχεδόν οτιδήποτε θα μπορούσε να εξυπηρετήσει αυτό το σκοπό» Προσπάθησε να πείσει τον πρόεδρο ότι το πρέπει να προχωρήσει στην υιοθέτηση αυτής της στρατηγικής και το ζήτημα όπως θα προχωρήσουμε «είναι κατά πόσο θα έχουμε μια χαώδη κατάσταση ή μια ελεγχόμενη και τελικά παραγωγική σύμφωνα με τα σχέδιά μας». Είπε επίσης ότι οι Έλληνες δεν πρέπει να πληροφορηθούν για το σχέδιο γιατί πιθανότατα θα το διαρρεύσουν ξανά στον Μακάριο. Όσο για τους Βρετανούς είπε ότι αν και ο Μπάτλερ θα θορυβηθεί ο Λόρδος Μάουντμπάτεν, αρχηγός του Επιτελείου θα είναι φιλικός και οι Βρετανοί θα προστατευτούν (ως προς τα συμφέροντά τους) με αυτό το σχέδιο. [αναφορά σε πολιτική σκοπιμότητα αναβολής του σχεδίου για μετά τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου. Τον Σεπτέμβριο σε συνομιλία του με τον Μπάτλερ στο Λονδίνο είπε ότι «δεν υπήρχε χώρος για ένα κυπριακό κράτος όσο δεν θα αναπτύσσεται σύμφωνα με τις επιθυμίες των ΗΠΑ». [Σημείωση. Και σύμφωνα με τον αρχηγό του επιτελείου και άλλους ανώτατους του ΣΕΑ «σύμφωνα με τις τότε επιθυμίες της Τουρκίας απέρριπτε όλα τα σχέδια και τροχοδρομούσε-ανέβαλλε την εφαρμογή των «σχεδίων» μέχρι να πατήσει ο Παπανδρέου, ο Γαρουφαλιάς ή κάποιος άλλος την πεπονόφλουδα του πραξικοπήματος κατά άλλων Ελλήνων και την διολίσθησή μας στο τραπέζι των στρατηγικών παιγνίων]

Τα περισσότερα έγγραφα που καταμαρτυρούν την ανευθυνότητα του ελληνικού πολιτικού προσωπικού στην υπόθεση Άτσεσον είναι αμερικανικής προέλευσης. Είναι πάρα πολλά και δείχνουν την ευκολία, τον ερασιτεχνισμό με τον οποίο συνομιλούν με ξένους οι έλληνες ηγέτες της εποχής εκείνης (για την σημερινή, βέβαια, ο καθείς έχει την άποψή του). Στα μάτια των ξένων όποιος λειτουργεί σπασμωδικά, αλλοπρόσαλλα και ανακόλουθα είναι αναξιόπιστος. Στα μάτια τους μηδενίζεται και θεωρείται αναξιόπιστος με αποτέλεσμα να ευνοείται ο αντίπαλος (εδώ η Τουρκία). Συναφώς, δεν είναι τυχαίο ότι οι αμερικανοί σε αλληλογραφία πολύ υψηλού επιπέδου επειδή ο Γεώργιος Παπανδρέου (κάτω από τα πόδια του εκκολάπτονταν όπως ξέρουμε τα σχέδια πραξικοπήματος και αυτός σχεδίαζε περιπέτειες στην Κύπρο) φοβήθηκε και υπαναχώρησε από συνεννοήσεις που προϋπόθεταν ότι «θα κάνει τις βρωμοδουλειές τους» (κατά την γνωστή ρήση). Διαβάζουμε λοιπόν σε μεταγενέστερη επιστολή του Άτσεσον: Dga 2lucb dec 7 1964. «our weakness was Papandreou weakness. A garrulous senile, windbag without power of decision or resolution», μεταφρασμένο: «η αδυναμία του Παπανδρέου ενός φλύαρου ξεμωραμένου κουφού ρήτορα που δεν έχει την δύναμη να αποφασίσει ή να λύσει οτιδήποτε».
Πιο κάτω, από βρετανικά έγγραφα τέθηκαν υπόψη μου από αλληλογραφία με τη ερευνήτρια Φανούλα Αργυρού τα συμπεράσματα είναι εξίσου σημαντικά. Θαυμάστε τον Γεώργιο Παπανδρέου. Προσέξτε την ανευθυνότητα, σπασμωδικότητα και ανευθυνότητα του πολιτικού που θα έκανε την … ένωση. Δες τε τι είπε σε ξένους και αναλογιστείτε το τι θα πάθαινε η Ελλάδα εάν οι ερασιτεχνισμοί του έθεταν Κύπρο και Ελλάδα στο τραπέζι του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων Ακολουθεί και το δεύτερο έγγραφο όπου δείχνει το έλλειμμα σοβαρότητας όταν περιδεής υπαναχωρεί. Τα εν λόγω δύο έγραφα παρατίθενται το ένα μετά το άλλο χωρίς περαιτέρω σχόλια.
Immediate Top Secret Telegram number 1252 time despatched 6.26 pm time received 7.05 pm – Sir R.Murray Athens to Foreign Office, 18 August, 1964
I asked M. Kostopoulos whether he could enlarge on M. Papandreou’s ideas of how to sell Enosis to the Cypriots and achieve as he had suggested, a vote of Parliament to create “Enosis without conditions” (Rennie’s secret and personal letter of August 14 to me).
M. Kostopoulos said of course this had become much more difficult since Soviet intervention. He asked me to transmit to you a proposal which he said M. Papandreou had put to my United States colleague last night vis: that Greece should cause a coup d’etat to be carried out in Cyprus before agreement with Turkey, and that this coup d’etat should include an immediate eclaration of Enosis to be ratified by some public or Parliamentary vote within a matter of days: that we and the United States should assume the task of restraining a Turkish reaction: and that after this Enosis Greece should come to terms with Turkey.
(sic) I said this would imply an act of faith on the part of Turkey which it was extremely doubtful she could perform, apart from other international complications, but in any case I would transmit his idea to you. He added that of course it would be fatal if, in the process of our taking care of Turkish reaction to the coup d’etat – Enosis, M. Inonu was put in the opposition of being able to say later that he had agreed to it.
(sic) I am consulting my United States colleague and my comments follow. Foreign Office please pass Immediate Washington and UK Mission Geneva. (PREM 11/4712).
Telegram number 1254 despatched 9.14 pm received 9.41 18 August 1964 from Athens (Sir R. Murray) to Foreign Office.
Immediate top secret My telegrams no. 1251 and 1252.
My United States colleague tells me that the proposal in my second telegram under reference was indeed made to him last night after a series of interviews begun on Saturday in which the Greek Prime Minister had been at one moment in the depths of despair both at the effect in Cyprus, and to a lesser extent in Greece, of the Soviet intervention and at Turkish appetite in Geneva.
He thinks the proposal is one of despair and has not been thought out: I agree. In spite of obviously unacceptable aspects of it (particularly I suppose as applied to a Commonwealth country) however, I hope our two Governments need not feel obliged to reject it entirely: we may at some stage have no other resource but a Greek coup to prevent a Mediterranean Cuba.
As seen from here we have now a strong interest in the re-establishment of Greek credit in Cyprus as the only available counter-balance to Soviet influence… (PREM 11/4712).

infognomonpolitics@gmail.com