Τρομοκρατία, η ψευδαίσθηση ότι είναι εργαλείο εξουσίας

Γράφει ο Αλέξανδρος Νίκλαν

Το κυριότερο σημείο ώστε να περιγράψεις το φαινόμενο της Τρομοκρατίας είναι να αποδώσεις τι εστί τρομοκρατία με τα σημερινά δεδομένα.

Σύμφωνα με τα διεθνή εγχειρίδια ασφαλείας, τρομοκρατία ορίζεται ως

η «συστηματική» χρήση, ή την απειλή χρήσης, βίας που συμβαίνει πάντα ως αντίδραση, ή άσκηση πίεσης, από οργανωμένες ομάδες με πολιτικά, θρησκευτικά ή άλλα ιδεολογικά κίνητρα (ως υπόβαθρο/βάση) αλλά ακόμη και από ολόκληρους κρατικούς μηχανισμούς, εναντίον ατόμων, ομάδων ή περιουσιών, με απώτερο στόχο τις κυβερνήσεις από τις οποίες προσδοκούν κάποια αντίστοιχα (των κινήτρων) οφέλη/κέρδη. Η κάθε πράξη σε φυσικό ή ηλεκτρονικό επίπεδο επ' αυτού χαρακτηρίζεται τρομοκρατική πράξη και οι επιχειρούντες αυτήν τρομοκράτες.

Η τρομοκρατία ως μέρος  του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος, σε μια ανθρωπότητα που έχει μπει στην διαδικασία να ζει σε μια αγέλη/ομάδα, αποτελεί το ισορροπημένο αντίθετο.  Κάποιοι θα το ονομάζουν «σκύλο/κέρβερο» , κάποιοι θα το δουν ως απειλή των εν αγέλη ευρισκόμενων. Το μόνο σίγουρο είναι πως είναι ένα φαινόμενο από μόνο του που δεν ελέγχεται πλήρως, λειτουργεί και είναι δίαυλος συμφερόντων πιθανώς, αλλά δεν ελέγχεται , ούτε δημιουργείται από κέντρα προς τον κόσμο.

Η βίαια εκδήλωση ατόμων/ομάδων στο όνομα ιδεολογίας και κινήτρου όπως περιγράφεται στον ορισμό , δεν γίνεται με κατά γράμμα οδηγίες όταν έρθει η ώρα της εκδήλωσης της πράξης. Σε αντίθεση με τα πιστεύω πολλών ακαδημαϊκών κύκλων , πως η χειραγώγηση μιας ιδεολογίας θα εκδηλώσει βία με περιορισμένη ισχύ και εμβέλεια , που θα αποδώσει αποτελέσματα για τα δικά τους συμφέροντα , σαφώς και δεν ισχύει. 

Στο παραπάνω ως παράδειγμα μπορεί κάποιος  να αναφέρει την λεγόμενη Αραβική Άνοιξη που κάνει χρήση βίας για να επιβληθεί επί εδαφών και ανθρώπων με τρόπο τρομοκρατικό. Η Αραβική άνοιξη ενώ δημιουργήθηκε από κέντρα εξουσίας και συμφερόντων από ενα σημείο και ύστερα, απέκτησε δική της «ζωή» και λειτουργεί ανεξέλεγκτα σε χώρες που κανείς δεν θα περίμενε. Η δράση αυτή έχει πλέον δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα σε αυτά τα κέντρα και συμφέροντα, αφού έχει κατά κάποιον τρόπο, «γυρίσει και δαγκώνει το χέρι του αφεντικού.»

Από το περιστατικό στην επίθεση της Ολυμπιακής ομάδας του Ισραήλ το 1972 (ονομαζόμενο και ως σφαγή του Μονάχου) μέχρι και το προχθεσινό επεισόδιο με τους Νιγηριανούς δράστες στο Λονδίνο ενάντια σε ένστολο στρατιώτη που απεικόνιζε την δύναμη της Δύσης σαν συμβολισμό, η ουσία είναι πως τα μόνιμα θύματα είναι οι μέσοι άνθρωποι σε πρώτο επίπεδο και η ηρεμία/ειρήνη τους σε καθημερινό επίπεδο. Μέχρι ενός σημείου μάλιστα, για κάποιους αποτελεί και «αποδεχόμενη/ανεκτή» παράπλευρη απώλεια στο όνομα συμφερόντων , ενώ για κάποιους άλλους αποτελεί έκφραση στην «συστημική» απεικόνιση του κόσμου σήμερα.

Όμως πώς μπορεί κάποιος να πει ότι ελέγχει πλήρως ένα βίαιο φαινόμενο όταν αυτό εκφράζεται από μεμονωμένους ανθρώπους που αποτελούν τις ομάδες; Ο κάθε άνθρωπος όσο και αν είναι φανατικός εκφραστής μιας ιδεολογίας ή/και ενός κινήτρου, ενώ έχει μια σχετική ακολουθία σκέψεων ενισχυμένες από ένα ιδεολογικό υπόβαθρο, οι μεθόδοι εφαρμογής αλλάζουν!... Μαζί με αυτές τις αλλαγές, πολύ συχνά αλλάζει και το αποτέλεσμα. Ένα απτό παράδειγμα αυτής της κατάστασης είναι το φαινόμενο της Μ.Άνατολής όπου οργανώσεις και άνθρωποι από την δεκαετία του 1970 και ύστερα προσπάθησαν να επιβληθούν με βία όσον αφορά τα δικά τους συμφέροντα και το αποτέλεσμα ήταν ο ολοκληρωτικός αποκλεισμός και απαξίωση/χαρακτηρισμός διά των πράξεων τους.

Ο αντίλογος σ' αυτό είναι ότι εκείνοι που οργανώνουν πραγματικά την τρομοκρατία , κερδίζουν ακόμα και τότε. Παράδειγμα  αποτελεί η οργάνωση της Αλ Κάιντα και ο Μπίν Λάντεν που ενώ οργανώθηκαν και ξεκίνησαν με χρηματοδότηση απο τις ΗΠΑ--- (δήλωση 3/2013 – Χ.Κλίντον σε συνεδρίαση εξεταστικής του Κογκρέσσου για την πρεσβεία Βεγγάζης) ---, συνέχισαν μετά σε μια αυτόνομη οδό και χαρακτήριστηκαν τρομοκρατές , καθώς πλέον μόνο έτσι θα εξυπηρετούσαν διάφορες ενέργειες και καταστάσεις για την είσοδο και έλεγχο σε πηγές πλούτου στην Μ.Ανατολή. Μέχρι εδώ σίγουρα δικαιώνονται όσοι λένε πως ο τρομοκρατικός όρος αποδίδεται για εξυπηρέτηση κάποιων. Όμως αυτό σήμερα γνωρίζουμε όλοι πως έχει έρθει σε ένα σημείο που επηρρεάζει άμεσα και την οικονομία –(σ.σ. το ιερό δισκοπότηρο συμφερόντων)  με μη ελεγχόμενες δράσεις όπως για παράδειγμα την περιοχή του Καυκάσου ή την περιοχή χωρών στην Μ.Ανατολή.

Το όλο φαινόμενο μοιάζει με σκηνικό αυτοτροφοδοτούμενης πυρκαγιάς σε περιορισμένο χώρο δωματίου, που την άναψε κάποιος για να κάψει τρωκτικά που τον ενοχλούσαν. Σε κάποιο σημείο όσο και αν προσπαθήσεις να ελέγχεις την φλόγα της κάθε φορά ,  θα φύγει και επειδή θα κάψει ότι βρει μπροστά της, θα κλιμακώνει την ένταση της.. θα τραβάει όλο το οξυγόνο και θα στραφεί και εναντίον σου. Και εκεί έρχεται το δίλημμα. .. ανοίγεις το παράθυρο με ρίσκο να θεριέψει ακόμα περισσότερο με την είσοδο του εισερχόμενου οξυγόνου και να καταστρέψει όλο το οίκημα.. ή παλεύεις με ρίσκο να χάσεις την ζωή σου;

Το παράδειγμα αυτό δείχνει πως η τρομοκρατία είναι μια εκδήλωση βίας ανθρώπινης υπόστασης.  Ώς τέτοια κάθε θεωρία οτι αυτή ελέγχεται ή χειραγωγείται προς συμφέρον είναι απλά αφελής και επιφανειακή.

http://pigadi-tis-skepsis.blogspot.gr/2013/05/blog-post.html