Μεγάλη Αλβανία: Αμερικανικό σχέδιο κατά του Ορθόδοξου Κόσμου;

Η σημαία της Μεγάλης Αλβανίας

Την Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012, ο Πρωθυπουργός της Αλβανίας Σαλί Μπερίσα ανακοίνωσε τη χορήγηση της αλβανικής ιθαγένειας σε όλους τους Αλβανούς, όπου κι αν διαμένουν. Αυτή η δήλωση έγινε κατά τη διάρκεια επίσκεψης του στην πόλη της Αυλώνας, όπου ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία του κράτους της Αλβανίας, πριν από μόλις 100 χρόνια. Εκείνη την εποχή η Αλβανία είχε μόλις απελευθερωθεί από την οθωμανική κυριαρχία.

Αυτή η δήλωση ήταν η συνέχεια μιας άλλης δήλωσης, κοινή αυτή τη φορά, την οποία είχε κάνει ο Σαλί Μπερίσα με τον ομόλογό του Κοσσυφοπεδίου Χασίμ Θάτσι πριν από λίγες εβδομάδες, υποσχόμενος την ένωση όλων των Αλβανών. Αυτή η τοποθεσία, πρέπει να το ομολογήσουμε,  είχε επιλεγεί ορθά, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του Κοσσόβου σήμερα είναι αλβανικής καταγωγής, γεγονός που δεν ίσχυε πάντα.

Κατά τη διάρκεια του Βαλκανικού Πολέμου το 1913, οι Σέρβοι αποτελούσαν ακόμη την πλειοψηφία του πληθυσμού. Το 1941, το Κόσσοβο εντάσσεται στη Μεγάλη Αλβανία (από τότε ήδη!) υπό φασιστικό ιταλικό προτεκτοράτο. Μετά τον πόλεμο, ο Τίτο θα απαγορέψει την αλβανική μετανάστευση, επειδή η Γιουγκοσλαβία, σύμφωνα με τον ίδιο, θα μπορούσε να είναι ισχυρή μόνο με μια όσο πιο αδύνατη Σερβία γινόταν. Το 1974, θα είναι αυτός εξάλλου που θα δώσει στο Κόσσοβο το καθεστώτος αυτόνομης επαρχίας, καθεστώς που θα ακυρωθεί  από τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς το 1989, ενώ οι Σέρβοι ήδη δεν αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το το 15% του πληθυσμού.

Όταν το 2008 το Κόσσοβο διακηρύσσει την ανεξαρτησία του, σχεδόν μια δεκαετία μετά την δυτική στρατιωτική επέμβαση, ελάχιστοι σχολιαστές παρατηρούν την κυρίαρχη αλβανικότητα αυτού του νέου μικρού κράτους. Η ατμόσφαιρα είναι αντίθετα γιορτινή για αυτό το, δήθεν καταπιεσμένο, λαό που τελικά απόκτησε την ελευθερία του. 

Στις περισσότερες δυτικές χώρες και την Ευρωπαϊκή Ένωση, η αναγνώριση είναι ακέραια, χωρίς καν να τίθεται το ζήτημα της μετάχείρησης της σερβικής μειονότητας και το μέλλον που την περιμένει, παρά το φοβερό προηγούμενο του 2004, όταν οι Χριστιανοί ήταν θύματα ορισμένων  πογκρόμ, των εκκλησιών που κάηκαν και των βασικότερων ανθρωπίνων δικαιωμάτων που παραβιάστηκαν. Είναι αλήθεια ότι η Ευρώπη, με συγχωρείτε, την Ευρωπαϊκή Ένωση, εκείνη την εποχή είχε άλλες προτεραιότητες: την πολύ σημαντική οργάνωση του Gay Pride στο Βελιγράδι.

Χρειάστηκαν μόλις 4 χρόνια για να εμφανιστεί επιτέλους η φαρσοκωμωδία της ανεξαρτησίας του Κοσσόβου δημοσίως. Μόνο 4 χρόνια για να δώσει ο Πρωθυπουργός της Αλβανίας δίκιο στους Σέρβους εθνικιστές, οι οποίοι πάντα δήλωναν δεν μάχονται κατά των Κοσσοβάρων (δεδομένου ότι οι κάτοικοι της περιοχής του Κοσσόβου ήταν Σέρβοι) αλλά κατά των Shqiptars, σε ένα νέο επεισόδιο της αρχαίας διαμάχης που θέτει για σχεδόν 6 αιώνες στα Βαλκάνια τους Ορθόδοξους Σλάβους αντιμέτωπους με τους απογόνους των εξισλαμισμένων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Τον Οκτώβριο του 1999, ο αμερικανός Στρατηγός και Ανώτατος Διοικητής του ΝΑΤΟ Wesley Clark (στη δεξιά άκρη) συναντιέται με τον επικεφαλής της αποστολής του ΟΗΕ στο Κόσσοβο, Μπερνάρ Κουσνέρ (με κοστούμι), και τον ηγέτη της UCK, Χασίμ Θάτσι (στην αριστερή άκρη). 

Σήμερα, πρωθυπουργός του Κοσσόβου, ο Θάτσι κατηγορείται σε έκθεση της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης ότι συμμετείχε στην εμπορία οργάνων που πάρθηκαν, μεταξύ άλλων από Σέρβους αιχμαλώτους, από τους άνδρες της UCK.

Η δυτική υποστήριξη για τη δημιουργία του Κοσσόβου και η εμμονή κατά της Σερβίας μπορούν να φαίνονται ανεξήγητες. Ωστόσο από το 1991 μέχρι το 2008, μια ενιαία και μοναδική λογική εφαρμόστηκε από τους Αμερικανούς στρατηλάτες: την καταστροφή της Σερβίας, έτσι ώστε να είναι όσο το δυνατόν αδύνατη στο μέλλον, στην αναπόφευκτη ιστορική στιγμή όπου θα στρεφόταν και πάλι προς τη Ρωσία.

Ασφαλώς, έπρεπε ταυτόχρονα επίσης να είναι η Ρωσία μέγιστα αποδυναμωμένη. 

Και αν από το 1991 μέχρι το 2000, εξαπολύθηκε ένας στρατιωτικός και μιντιακός πόλεμος εναντίον της Σερβίας του Μιλόσεβιτς για να την εκμηδενίσει, ταυτόχρονα διεξαγόταν ένας οικονομικός και ηθικός πόλεμος κατά της Ρωσίας του Yeltsin. 

Η σταυροφορία ενάντια στο κομμουνιστικό κόσμο μετατράπηκε σε σταυροφορία ενάντια στον ορθόδοξο κόσμο, και κατά του πολιτικού νευραλγικού κέντρου, του περισσοτέρου κυριάρχου,  αυτού της Ρωσίας.

Ο θεωρητικός του ρωσικού περιορισμού (containment)  στην Ευρασία, ο Zbigniew Brzezinski, δήλωνε ο ίδιος το 2007 ότι: «Ο κύριος εχθρός της Αμερικής ήταν από δω και στο εξής  η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία ». 

Η δημιουργία μιας Μεγάλης Αλβανίας μπορεί χωρίς αμφιβολία να ειδωθεί με αυτή την ιστορική και γεωστρατηγική άποψη. 

Πρόκειται για ένα καινούργιο σπίρτο, ένα σπίρτο που θα μπορούσε να δημιουργήσει έναν σπινθήρα και να ξεκινήσει μια νέα πυρκαγιά στην κόλαση των Βαλκανίων. Αυτή η φωτιά θα μπορούσε να οδηγήσει σε περαιτέρω αποδυνάμωση της Ευρώπης, αλλά και να αποσταθεροποιήσει λίγο περισσότερο τον ορθόδοξο κόσμο (ΠΓΔΜ, Ελλάδα, Μαυροβούνιο, Σερβία ...) και να περιορίσει την προσέγγισή του με τη Ρωσία. 

Από αντανάκλαση, πρόκειται για κτύπημα κατά της ρωσικής επιρροής στην Ανατολική Ευρώπη, και ως εκ τούτου κατά της προσέγγισής της με τη Δυτική Ευρώπη.

Με αυτόν τον τρόπο, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πετύχουν για άλλη μια φορά τον πρωταρχικό τους στόχο: να αποτραπεί μια ηπειρωτική και ευρωπαϊκή προσέγγιση μεταξύ του Καθολικού και του Ορθόδοξου κόσμου.

Αλέξανδρος  Λάτσα

Ο Αλέξανδρος Λάτσα είναι Γάλλος δημοσιογράφος που ζει και εργάζεται στη Ρωσία και τακτικός αρθρογράφος στη γαλλική έκδοση του Ria Novosti

http://www.voltairenet.org/article176924.html