Το ποθούμενο

……Ο Δίας θα αφανίσει κι αυτό το γένος των λαλούμενων ανθρώπων, όταν φτάσουν  να έχουν γκρίζους κροτάφους στη γέννησή τους. Ούτε ο πατέρας θα είναι σαν τα παιδιά του, ούτε τα παιδιά σαν τον πατέρα τους, ούτε ο ξένος σαν το φιλοξενητή του, ούτε ο σύντροφος σαν το σύντροφο, ούτε ο αδερφός θα είναι φίλος όπως πριν.

Και μόλις θα γερνάνε οι γονιοί, δε θα τους τιμάνε, και θα τους κατηγορούν βρίζοντάς τους με βαριά λόγια οι άθλιοι, που δεν ξέρουν ούτε των θεών το φόβο, κι ούτε στους γέρους γονιούς τους όσα αυτοί τους ανάθρεψαν, θ΄ανταποδίδουν. Το δικό τους βιος στο χέρι τους, κι ο ένας θα λεηλατεί την πόλη του άλλου. Και καμιά χάρη δε θα΄ναι για τον τηρητή του όρκου του και για το δίκαιο ούτε για το καλό, και πιο πολύ όποιον κάνει το κακό και το άδικο θα τιμήσουν, και το δίκιο θα΄ναι στα χέρια, και σεβασμός δε θα υπάρχει, και θα βλάφτει ο κακός τον καλύτερο άντρα ρίχνοντάς του στρεβλά λόγια, και γι αυτά θα ορκίζεται. Κι ο φθόνος όλους τους άθλιους ανθρώπους παράφωνος, κακόχαρος θ΄ακολουθεί, κακόμορφος.

Και τότε πια στον Όλυμπο απ΄την πλατύδρομη γη με τ΄άσπρα τους πέπλα σκεπάζοντας την ωραία μορφή τους στο φύλο των αθάνατων θα πάνε, εγκαταλείποντας τους ανθρώπους η Αιδώ και η Νέμεση, και θα μείνουν τα πικρά βάσανα στους θνητούς ανθρώπους, κι αμπόδισμα απ΄το κακό δε θα υπάρχει.

                                                                                               Ησίοδος, ’’Έργα και Ημέραι’’.

Πόσο επίκαιρα μοιάζουν τα λόγια του Ησιόδου, τώρα που το παράλογο βαφτίστηκε, λογικό, το τέλμα λέγεται ανάπτυξη και το ανήθικο, ορθό και ηθικό. Άλογοι λόγοι περιτρέχουν την ατμόσφαιρα, παράξενοι σαν τα ξέφτια των νεφών στον ουρανό, που κι αυτά δεν φαίνονται πια φυσικά, αλλά αφύσικα, κατασκευασμένα, λες και η αποστολή τους δεν είναι να βρέξουν τον ευπρόσδεκτο υετό, να ποτίσει την γη, αλλά για να σπείρουν την αρρώστια και την απάθεια.

Αφύσικοι κυκλώνες και τυφώνες, σαν φτιαγμένοι στο εργαστήριο κάποιου παράφρονα, που θέλει να προκαλέσει σοκ και δέος στο ανθρώπινο κοπάδι, να το τιθασεύσει και να το ποδηγετήσει, να το καταστρέψει και να το αφανίσει.

Όλα μοιάζουν σαν να έχουν συμμαχήσει ο Τυφωέας και ο Σεθ, η Τισιφόνη και η Αελλώ, παίζοντας πεσσούς, με έπαθλο τον Άνθρωπο.

Κάθε γειτονιά του κόσμου δέχεται πλήγματα, είτε πολεμικά και εξεγέρσεις, ή οικονομικά, ή από φυσικά(;) φαινόμενα, τσουνάμι, σεισμοί, τυφώνες κ.λπ.

Ο δικός μας μικρόκοσμος δέχεται οικονομικό πόλεμο, που λόγω της αβελτηρίας των πολιτικών ταγών, φαίνεται προς το παρόν ανίκητος, με κίνδυνο και άλλων εθνικών απωλειών. Η χρόνια αμεριμνησία και ανοχή του λαού, η ηθελημένη άγνοιά του, μαζί με την εσκεμμένη ανικανότητα των  εξωμοτών πολιτικών , επιτείνει το πρόβλημα.

Ευρισκόμενοι μέσα στα υπαίθρια λευκά κελιά μας, με τα κάγκελα τριγύρω μας-μετάλλινα δακτυλίδια-, να κοσμούν πια τις πλατείες μας, στις παρελάσεις, προσπαθούν να μας κάνουν

να συνηθίσουμε αυτόν τον τρομακτικό στολισμό των πόλεών μας. Άραγε στις γιορτές των Χριστουγέννων που ο κόσμος θα είναι στους δρόμους-φέτος όχι για χαρούμενα ψώνια- αντί για δέντρα, θα στολίσουν τις πλατείες με ικριώματα και γκιλοτίνες;

Περιμένουμε μάταια μια λίστα του Σίντλερ, να έρθει να μας βγάλει από το στρατόπεδο συγκέντρωσης-που κάποτε λεγόταν Ελλάδα-,αλλά αντί γι αυτό, κυκλοφορούν  λίστες με ονόματα αυτών που με την αδηφαγία τους μας οδήγησαν στην καταστροφή, χωρίς βέβαια τον κολασμό τους.

Μην ψάχνεται στον υπάρχοντα πολιτικό σωρό να βρείτε τον ηγέτη που θα μας οδηγήσει στο Ποθούμενο, να γίνουμε πάλι ‘’Ρωμαίικο’’, όπως έλεγε ο ΠατροΚοσμάς, που στην εποχή μας είναι η επανάκτηση  της πατρίδας μας.

Προς το παρόν δεν φαίνεται στον ορίζοντα ο ηγέτης που θα΄χει την αστραπή στα μάτια, στα χέρια τον κεραυνό, στην καρδιά την άδολη αγάπη για την πατρίδα, και την αποφασιστικότητα για θυσία. Βλέπεται εσείς κανένα να συγκεντρώνει αυτά τα προσόντα;

ΚΑΝΕΝΑ. Και πολύ φοβάμαι ότι στις δικές μας τις γενιές, δεν πρόκειται να βρεθεί. Γιατί πρώτα πρέπει και μεις ν΄αλλάξουμε σαν λαός. Όπως έλεγε ο Πάτρο Κοσμάς πρώτα πρέπει να χτίσουμε σχολεία. Δηλαδή πρέπει να διορθώσουμε την Παιδεία μας. Από Παιδείας άρξασθε. Από την Παιδεία άρχισαν και αυτοί την καταστροφή και το ξήλωμα του Ελληνισμού.

‘’Η ευγενική καταγωγή είναι καλή, αλλά ανήκει στους προγόνους. Έχει αξία ο πλούτος, αλλά είναι απόκτημα της τύχης. Η δόξα είναι σεβαστή, αλλά αβέβαιη. Η ομορφιά είναι περιζήτητη, αλλά βραχύβια. Η υγεία είναι πολύτιμη, αλλά ευμετάβολη. Η δύναμη είναι ζηλευτή, αλλά ευάλωτη στην αρρώστια και στα γηρατειά. Η παιδεία μόνο είναι σε μας αθάνατη και θεική’’.

                                                                                                                          Πλούταρχος.

Μετά την Παιδεία ακολουθεί η Ελευθερία. Έχουμε δρόμο λοιπόν μπροστά μας γιατί πρέπει να έχουμε και Ενότητα. Να λειτουργούμε με το ‘’εμείς’’ και όχι με το ΄΄εγώ’’,αν θέλουμε να πάψουμε να είμαστε οι παλιόψαθες των ξένων. Αν θέλουμε το λίγον να γένη μεγάλον, πρέπει να λατρεύωμεν Θεόν, ν΄αγαπάμε πατρίδα, να΄χωμεν αρετή, τα παιδιά μας να τα μαθαίνωμεν γράμματα και ηθική, όπως έλεγε ο Μακρυγιάννης.

Τα σκόρπια κομμάτια ενός πάζλ –μιας πατρίδας κατακερματισμένης-, από διάφορα πολιτικοκοινωνικοθρησκευτικά ‘’πιστεύω’’, είναι μια τρύπια ανοιχτή παλάμη, εικόνα αγανάκτησης και επαιτείας. Όταν τα ανόμοια κομμάτια μπουν στην θέση τους, τότε συμπληρώνεται η όμορφη εικόνα της ενότητας.

Τότε η ανοικτή παλάμη γίνεται γροθιά, εικόνα αποφασιστικότητας και δύναμης. Τότε φυσικό επακόλουθο είναι η εκπλήρωση του Ποθούμενου, γιατί ο ενωμένος αποφασισμένος  -ακόμα και για θυσίες-, λαός, δεν θέλει και δεν μπορεί να είναι ραγιάς.

Ας φυλάξουμε μέσα στις ψυχές μας την σπίθα για ελευθερία, και να την ενσταλάξουμε στις ψυχές των παιδιών μας. Αυτές οι σπίθες θα φέρουν αναπόφευκτα την πυρκαγιά.

Μέσα από τις φλόγες αναγεννιέται ο Φοίνικας, μέσα από το Πάθος έρχεται η Ανάσταση.

Από τους πολιτικούς μας δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε καλό και ελπιδοφόρο, γιατί και οι ίδιοι είναι εντελώς κατεστραμμένοι, όσες συνομιλίες και αν κάνουν με τους επίγειους ή επουράνιους θεούς τους.

Στους περισσότερους από δαύτους είναι εμφανή πλέον τα αποτελέσματα της λοβοτομής. Τα παγωμένα κενά μάτια τους και το αφύσικο περπάτημά τους, μας παραπέμπουν σε πολιτικά – και όχι μόνο-, ζόμπι, που σκορπούν στο πέρασμά τους την καταστροφή και την ισοπέδωση, αυτοκαταστρεφόμενοι παράλληλα και οι ίδιοι, εγκλωβισμένοι σ΄ένα κύκλο παράνοιας και σήψης.

Η ιστορία διδάσκει ότι τα καθεστώτα των Τριάκοντα (ή τριακοσίων, ή τριών), που επιβάλουν οι νικητές στις ηττημένες χώρες, προσελκύουν κάποια στιγμή το ενδιαφέρον των Θρασύβουλων, που φροντίζουν να εκπληρώσουν το ποθούμενο.

Με εκτίμηση

Αγγελική Π.