ΚΡΙΣΕΙΣ

...Κάνουμε πάντα τό λάθος νά βλέπουμε τά σφάλματα τῶν παπάδων, τῶν δεσποτάδων καί ἀμέσως λέμε: Νά, αὐτός ἔκανε αὐτό. Καί ποιό εἶναι ἀμέσως τό συμπέρασμα ποῦ βγάζουμε; Ἄρα, καλά κάνω κι ἐγώ πού δέν πάω στήν ἐκκλησία. Δηλαδή, ἀμέσως βγάζουμε τόν ἑαυτό μᾶς ἀπ'τήν ἐξίσωση, ἐπειδή κάπου, κάποτε, κάποιος ἔκανε συγκεκριμένο σφάλμα. Καί ξεχνᾶμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὑπόθεση ὄχι τοῦ παπᾶ πού ἔκλεψε, ἀλλά τοῦ καθενός μᾶς προσωπικά. Ἡ πίστη εἶναι βίωμα. Εἶναι ἐμπειρία προσωπική, μυστική, ἐσωτερική. Εἶναι σχέση μέ τό Θεό. Καί σέ μία τόσο προσωπική σχέση δέ χωρᾶνε....
ἐνέργειες ἤ παραλείψεις τρίτων. Γιά παράδειγμα, ὅταν ἐρωτευτεῖς, δέ σέ νοιάζει τίποτε ἄλλο παρά τό ἐρώμενο πρόσωπο. Βλέπεις τό πρόσωπο αὐτό παντοῦ καί πάντα.
Εἴμαστε πολύ εὔκολοι στό νά κατακρίνουμε. Ἀλλά, εἴδαμε ποτέ τά δικά μας σφάλματα; Εἴδαμε ποτέ τό δοκάρι στό δικό μας μάτι; Τοῦ ἔφταιγε ὁ παπάς πού ἔκανε κάτι. Γιατί ὄχι; Καί ἐκεῖνος ἄνθρωπος σάν καί σένα καί μένα δέν εἶναι; Ἤ μήπως ξεχνᾶμε τό ὅτι καί μέσα στούς 12 μαθητές τοῦ Χριστοῦ (πού ὁ ἴδιος τους διάλεξε) ὑπῆρξε καί ἕνας μετέπειτα προδότης;
Θυμήσου, ἀδερφή/ε, ὅτι τόν Ἰούδα τόν ἀγάπησε πιό πολύ ἀπ'ὅλους ὁ Χριστός! Τοῦ ἔδωσε εὐκαιρίες πού σέ κανέναν ἄλλον δέν ἔδωσε. Ὁ Χριστός μᾶς τίμησε μέ τό ὑπέρτατο, χαοτικό, ἀσύλληπτο δῶρο: τήν ἀπόλυτη ἐλευθερία μας.... Ἀπόλυτη ὡς τήν αἰωνιότητα...!!