Το μήνυμα του Ματίας Μορς
Tου Σταυρου Λυγερου
Η επιστολή του Ματίας Μορς (εκπρόσωπος της Κομισιόν στην τρόικα) προς τους υπουργούς Απασχόλησης και Υγείας, με την οποία απαιτεί την άμεση αλλαγή μόλις ψηφισθέντος νόμου, ήρθε και προεκλογικά να μας υπενθυμίσει ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο. Το ευρωιερατείο και το ΔΝΤ δεν αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως εταίρο και συνομιλητή, αλλά ως χώρα που οφείλει να αποδεχθεί άνευ όρων τις εντολές τους.
Η κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο έχουν ουσιαστικά χάσει τη δημοκρατική εξουσία τους να χαράζουν οικονομική - κοινωνική πολιτική. Οποτε προέκυψε διαφωνία μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών επικράτησε η θέση των δανειστών. Οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου εφάρμοσαν τις πολιτικές της τρόικας. Με δισταγμούς, καθυστερήσεις και παλινδρομήσεις, τελικώς εκτελούν τις εντολές της. Τα δύο τελευταία χρόνια, οι συμπολιτευόμενοι βουλευτές δεν νομοθετούσαν με ελεύθερη βούληση, αλλά, όπως οι ίδιοι ομολογούσαν, εκβιαζόμενοι. Το ίδιο θα συμβεί και με τη νέα «γαλαζοπράσινη» κυβέρνηση.
Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ένα μεταμοντέρνο προτεκτοράτο της Ευρωζώνης. Η ίδια η Ευρωζώνη, άλλωστε, έχει πάψει να λειτουργεί ως ένωση ισότιμων κρατών. Τις αποφάσεις λαμβάνει το Βερολίνο. Διαπραγματεύεται με το Παρίσι σε μία αναλογία ισχύος 80:20 και όταν αποφασίζουν, επιβάλλουν τη θέλησή τους στις κυβερνήσεις της ευρωπαϊκής περιφέρειας, τις οποίες έχει παραλύσει ο φόβος μήπως σε συνθήκες κρίσης απομονωθούν και κινδυνεύσουν. Με άλλα λόγια, η Ευρωζώνη έχει η ίδια σε μεγάλο βαθμό μεταλλαχθεί κατά τρόπο που υπονομεύει την ίδια τη βάση ύπαρξής της.
Σταδιακά, η πολιτική εμβέλεια των παραλλαγών του εκβιαστικού διλήμματος «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» μειώνεται, αλλά λειτούργησε και λειτουργεί στην κοινωνία. Ορισμένοι, μάλιστα, υποστηρίζουν ότι ο διορισμός ενός Ευρωπαίου επιτρόπου θα ήταν λύση, με την έννοια ότι αυτός θα μπορούσε να κάνει ό,τι δεν θέλει και δεν μπορεί να κάνει το αυτιστικό και ανίκανο πολιτικό σύστημα.
Η Ιστορία αποδεικνύει, όμως, ότι τέτοιου είδους σωτηρία δεν έρχεται απ’ έξω. Οι ξένοι κηδεμόνες έχουν τα δικά τους συμφέροντα, με βάση τα οποία και συμπεριφέρονται. Δεν είναι, άλλωστε, τυπικοί δανειστές. Με τη μαζική εκποίηση δημόσιων επιχειρήσεων και ακινήτων και με τη συρρίκνωση του κόστους εργασίας η τρόικα προσπαθεί όχι μόνο να εξασφαλίσει τα δανεικά, αλλά και να μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρα φθηνών ευκαιριών για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Αυτή είναι η αλήθεια πίσω από τη ρητορική για ανταγωνιστικότητα. Ακόμα και αν οι ξένοι κηδεμόνες είχαν τις καλύτερες προθέσεις, δεν είναι οι καταλληλότεροι για να ανασυγκροτήσουν την Ελλάδα.
Το έργο αυτό πρέπει να το πραγματοποιήσουν οι ίδιοι οι Ελληνες, επειδή μόνο έτσι θα αφομοιώσουν το μάθημα της κρίσης και δεν θα επαναλάβουν τα σφάλματα που έχουν μετατρέψει τη χώρα σε πειραματόζωο. Εκτός αυτών, υπάρχει και ο πολιτικός συμβολισμός. Μπορεί το βαθιά ριζωμένο σύνδρομο της εξάρτησης να κάνει ορισμένους να νιώθουν άνετα στην αγκαλιά των κηδεμόνων και να θεωρούν λύση τον διορισμό επιτρόπων, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, 200 σχεδόν χρόνια μετά την ανεξαρτησία, βιώνει το καθεστώς κηδεμονίας ως προσβολή.
Η επιστολή του Ματίας Μορς (εκπρόσωπος της Κομισιόν στην τρόικα) προς τους υπουργούς Απασχόλησης και Υγείας, με την οποία απαιτεί την άμεση αλλαγή μόλις ψηφισθέντος νόμου, ήρθε και προεκλογικά να μας υπενθυμίσει ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο. Το ευρωιερατείο και το ΔΝΤ δεν αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως εταίρο και συνομιλητή, αλλά ως χώρα που οφείλει να αποδεχθεί άνευ όρων τις εντολές τους.
Η κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο έχουν ουσιαστικά χάσει τη δημοκρατική εξουσία τους να χαράζουν οικονομική - κοινωνική πολιτική. Οποτε προέκυψε διαφωνία μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών επικράτησε η θέση των δανειστών. Οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου εφάρμοσαν τις πολιτικές της τρόικας. Με δισταγμούς, καθυστερήσεις και παλινδρομήσεις, τελικώς εκτελούν τις εντολές της. Τα δύο τελευταία χρόνια, οι συμπολιτευόμενοι βουλευτές δεν νομοθετούσαν με ελεύθερη βούληση, αλλά, όπως οι ίδιοι ομολογούσαν, εκβιαζόμενοι. Το ίδιο θα συμβεί και με τη νέα «γαλαζοπράσινη» κυβέρνηση.
Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ένα μεταμοντέρνο προτεκτοράτο της Ευρωζώνης. Η ίδια η Ευρωζώνη, άλλωστε, έχει πάψει να λειτουργεί ως ένωση ισότιμων κρατών. Τις αποφάσεις λαμβάνει το Βερολίνο. Διαπραγματεύεται με το Παρίσι σε μία αναλογία ισχύος 80:20 και όταν αποφασίζουν, επιβάλλουν τη θέλησή τους στις κυβερνήσεις της ευρωπαϊκής περιφέρειας, τις οποίες έχει παραλύσει ο φόβος μήπως σε συνθήκες κρίσης απομονωθούν και κινδυνεύσουν. Με άλλα λόγια, η Ευρωζώνη έχει η ίδια σε μεγάλο βαθμό μεταλλαχθεί κατά τρόπο που υπονομεύει την ίδια τη βάση ύπαρξής της.
Σταδιακά, η πολιτική εμβέλεια των παραλλαγών του εκβιαστικού διλήμματος «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» μειώνεται, αλλά λειτούργησε και λειτουργεί στην κοινωνία. Ορισμένοι, μάλιστα, υποστηρίζουν ότι ο διορισμός ενός Ευρωπαίου επιτρόπου θα ήταν λύση, με την έννοια ότι αυτός θα μπορούσε να κάνει ό,τι δεν θέλει και δεν μπορεί να κάνει το αυτιστικό και ανίκανο πολιτικό σύστημα.
Η Ιστορία αποδεικνύει, όμως, ότι τέτοιου είδους σωτηρία δεν έρχεται απ’ έξω. Οι ξένοι κηδεμόνες έχουν τα δικά τους συμφέροντα, με βάση τα οποία και συμπεριφέρονται. Δεν είναι, άλλωστε, τυπικοί δανειστές. Με τη μαζική εκποίηση δημόσιων επιχειρήσεων και ακινήτων και με τη συρρίκνωση του κόστους εργασίας η τρόικα προσπαθεί όχι μόνο να εξασφαλίσει τα δανεικά, αλλά και να μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρα φθηνών ευκαιριών για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Αυτή είναι η αλήθεια πίσω από τη ρητορική για ανταγωνιστικότητα. Ακόμα και αν οι ξένοι κηδεμόνες είχαν τις καλύτερες προθέσεις, δεν είναι οι καταλληλότεροι για να ανασυγκροτήσουν την Ελλάδα.
Το έργο αυτό πρέπει να το πραγματοποιήσουν οι ίδιοι οι Ελληνες, επειδή μόνο έτσι θα αφομοιώσουν το μάθημα της κρίσης και δεν θα επαναλάβουν τα σφάλματα που έχουν μετατρέψει τη χώρα σε πειραματόζωο. Εκτός αυτών, υπάρχει και ο πολιτικός συμβολισμός. Μπορεί το βαθιά ριζωμένο σύνδρομο της εξάρτησης να κάνει ορισμένους να νιώθουν άνετα στην αγκαλιά των κηδεμόνων και να θεωρούν λύση τον διορισμό επιτρόπων, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, 200 σχεδόν χρόνια μετά την ανεξαρτησία, βιώνει το καθεστώς κηδεμονίας ως προσβολή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου