Το γερμανικό ζήτημα υπό το πρίσμα της κρίσης της περιόδου 2009-12 και η πορεία της ΕΕ*.

Το γερμανικό ζήτημα υπό το πρίσμα της κρίσης της περιόδου 2009-12 και ηπορεία της ΕΕ*.

Παναγιώτης Ήφαιστος

www.ifestosedu.gr, Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς60 ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ-30 ΧΡΟΝΙΑ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗΠανεπιστήμιο Πειραιώς – Ελληνική Βουλή 29-3-2012Αμφιθέατρο Ιδρύματος Ευγενίδου, Λ. Συγγρού 387, Π. ΦάληροΑναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/111GermanikoEE.htmΟι πυκνές και αναγκαστικά σύντομες επισημάνσεις μου θα περιστραφούν γύρω από 4 αλληλένδετουςάξονες:

• Το Γερμανικό ζήτημα.• Τις οντολογικές προϋποθέσεις της ΕΕ.• Την εγγενή πλην εύθραυστη αντί-ηγεμονική φύση της ΕΕ.• Τις αποφάσεις μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, ιδιαίτερα όσον αφορά τα νομισματικά δεσμά

Ποιος είναι ο ρόλος και ποια η θέση του Γερμανικού κράτους στο κέντρο της Ευρώπης. Γερμανικού κράτουςτο οποίο όταν είναι οικονομικά αδύναμο η Ευρώπη είναι ρακένδυτη και όταν είναι πολύ ισχυρό έχουμεαστάθεια και πόλεμο. «Δεν με αφήνουν να κοιμηθώ οι εφιάλτες των αντι-γερμανικών συσπειρώσεων»,συνήθιζε να λέει Καγκελάριος Μπίσμαρκ.Η Γερμανία επιδίωξε πολλές φορές την ηγεμονία αλλά ποτέ δεν κατάφερε να ηγεμονεύσει επί της Ευρώπης.Είτε είχαμε πόλεμο και ήττα της Γερμανίας είτε η σταθερότητα της Γηραιάς Ηπείρου εξαρτάτο τόσο από μιασειρά στρατηγικές, οικονομικές και πολιτικές αποφάσεις όσο και από την κατανόηση εκ μέρους τουΒερολίνου των ιστορικών στρατηγικών καταναγκασμών της εξωτερικής του πολιτικής.Η στρατηγική αποφυγής δημιουργίας αντί-γερμανικών αξόνων με το να υιοθετεί μια στρατηγική χαμηλώντόνων είναι βασικά η μόνη επιλογή της Γερμανίας. Ακόμη και η παραμικρή γερμανική ηγεμονικήπαράσταση προκαλεί διλήμματα ασφαλείας που σταδιακά συγκροτούν τις προϋποθέσεις αστάθειας. Παρά τογεγονός πως στις ανθρώπινες καταστάσεις και ιδιαίτερα στην διεθνή πολιτική κανείς ποτέ δεν πρέπει να λέειποτέ, πολλοί εκτιμούν ότι η Γερμανία ποτέ δεν θα μπορέσει να ηγεμονεύσει επί της Ευρώπης.Μπορούμε να αντιληφτούμε πως φθάσαμε στην συγκαιρινή κρίση αν κατανοήσουμε την θέση τουΓερμανικού ζητήματος στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία και αν γίνει κατανοητό ότι η νομισματική ένωσηόπως αποφασίστηκε το 1992 ως τρόπος ελέγχου της Γερμανίας ήταν μια αναποτελεσματική προσέγγισηαλλά και ένα άλμα στο κενό. Όσον δε αφορά τις συναρτημένες με αυτό σκέψεις για οικονομική και πολιτικήένωση ενός πλέον αποδεδειγμένα διαφοροποιημένου εθνοκρατοκεντρικού ευρωπαϊκού χώρου ήταν καισυνεχίζει να είναι ένα πολύ επικίνδυνο σχέδιο.Η πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μέχρι το Μάαστριχτ μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια προσεκτικήθεμελίωση μιας «Ευρώπης των Πατρίδων». Μετά το 1945, βέβαια, ο ουτοπισμός ποτέ δεν έλειψε. Όμως, απότο 1985 μέχρι το 1992 εντάθηκαν οι ουτοπικές φωνές για ολοκλήρωση της κοινής αγοράς με αποφάσεις πουσυνεπάγονταν μια νομισματική και οικονομική ένωση. Αυτό το κλίμα εντάθηκε λόγω μεγάλωνανακατατάξεων στην φάση μετάβασης από τον Ψυχρό Πόλεμο στην μεταψυχροπολεμική εποχή. Έτσι, εξήντα ακριβώς χρόνια μετά την έναρξη του τελευταίου παγκόσμιου πολέμου που εν πολλοίςοφειλόταν στην ουτοπική πολιτική σκέψη, ο ουτοπισμός υπερίσχυσε και πάλιν αρχές της δεκαετίας του 1990.Αν ζούσε ο Edward H Carr, ίσως θα έγραφε ένα νέο αριστούργημα, το: The sixty year crisis. Theconsequences of lack in strategic and political thinking in European interstate relations. (Το βιβλίο του Carr 

The Twenty Year Crisis

(μεταφρασμένο στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ποιότητα:

 Η Εικοσαετής κρίση

)θεωρείται ότι είναι το εμβληματικό κείμενο που θεμελίωσε την επιστημονική μελέτη των διεθνών σχέσεων.Είναι ένα κλασικό έργο που τεκμηριώνει, μεταξύ πολλών άλλων, το πόσο επικίνδυνος είναι ο ουτοπισμόςστις διεθνείς σχέσεις και τον κλασικό χαρακτήρα των ηγεμονικών διεθνιστικών μεταμφιέσεων).Εδώ και αιώνες το γερμανικό ζήτημα συναρτάται με τα πεδία της οικονομίας, της διπλωματίας, τηςστρατηγικής, των δημογραφικών δεικτών και με πιο σταθερά διαχρονικά γεωπολιτικά κριτήρια τηςΕυρωπαϊκής πολιτικής.

 

Μετά το 1945 δεν υπάρχει ευρωπαϊκός και ευρωατλαντικός θεσμός ο οποίος να μην είχε αποφασιστεί,πρωτίστως και κυρίως, σε αναφορά με το γερμανικό ζήτημα. Επιγραμματικά υπενθυμίζω τα Σύμφωνα, τασχέδια και τις ιδέες από το 1945 μέχρι και το 1955. Οι κυρίαρχες αξιώσεις κυμαίνονταν από ιδέες γιαδιάλυση του σύγχρονου γερμανικού κράτους και την δημιουργία εκατοντάδων μικρών κρατιδίων μέχρι καιτην από-βιομηχανοποίηση, την αγροτικοποίησή και αποστρατικοποίηση του κράτους που δημιούργησε οΜπίσμαρκ ένα αιώνα πριν.To 1955, λίγο πριν δημιουργηθεί η Ομόσπονδη Γερμανία, είχαμε το Σοβιετικό Σχέδιο για ολική επανένωσηκαι ουδετεροποίηση του νέου κράτους. Κάτι ήξεραν οι Σοβιετικοί και κάτι ξέρουν οι Ρώσοι σήμερα τισημαίνει για την κατανομή ισχύος, θέσης και ρόλων, η ύπαρξη ενός ενωμένου και ισχυρού Γερμανικούκράτους στο κέντρο της Ευρώπης. Σημαίνει, βασικά, κατάλυση του ιστορικού συνασπισμού των ναυτικώνδυνάμεων και άνοιγμα της βεντάλιας των στρατηγικών παιγνίων που ευνοούν τις ηπειρωτικές δυνάμεις.Το 1955, το νέο γερμανικό κράτος αποτελούμενο από τα τρία μόνο κατεχόμενα κομμάτια, υποχρεώθηκε ναδεχθεί μια σειρά δεσμεύσεων τα οποία λίγο πολύ επαναλήφθηκαν το 1994 και ισχύουν και σήμερα. Οπολιτικοστρατηγικός σκοπός είναι ρητός και συχνά διακηρυγμένος: Ο στρατηγικός έλεγχος της Γερμανίας σεόλα τα νοητά πολιτικοοικονομικά και πολιτικοστρατηγικά πεδία, για «

να υπάρχει μια Γερμανία της  Ευρώπης και όχι μια Ευρώπη της Γερμανίας 

».Το 1955 η Ομοσπονδιακή Γερμανία εντάχθηκε σε όλους τους ευρωπαϊκούς και ευρωατλαντικούς θεσμούς. ΗΔΕΕ αποστολή είχε να ελέγχει τους γερμανικούς εξοπλισμούς. Η Βόννη υποχρεώθηκε επίσης να μηνδιαθέτει ανεξάρτητο γερμανικό στρατιωτικό επιτελείο και δεσμεύτηκε συνταγματικά να μην αποκτήσειπυρηνικά όπλα. Υπέστη επιπλέον τον σφικτό εναγκαλισμό της Γαλλίας με την Συνθήκη του 1963, και με πιοπολιτικό τρόπο κατά την διάρκεια του μεταπολέμου υποχρεώθηκε να κρατάει χαμηλό προφίλ στηνδιπλωματία. Συχνά Γάλλοι ηγέτες δηλώνουν ότι ένας από τους σκοπούς που εξυπηρετούνται με την κατοχήπυρηνικών όπλων είναι η «ψυχολογική εξισορρόπηση της Γερμανίας».Μερικές διατυπώσεις συνοψίζουν γλαφυρά το γερμανικό ζήτημα. Για παράδειγμα, όταν την δεκαετία του1980 συζητούσαν το ζήτημα της αυτόνομης ευρωπαϊκής άμυνας, και αφού το λογικό συμπέρασμα ήταν ότιτο άλογο που θα μπορούσε να τραβήξει το άρμα μιας ευρωπαϊκής συμμαχίας ήταν η Γερμανία, ο τότεπρωθυπουργός του Λουξεμβούργου ιδιοφυώς αποτύπωσε το ανυπέρβλητο δίλημμα:

«Το ζήτημα είναι πωςγια να συμβεί αυτό η Γερμανία πρέπει να είναι τόσο δυνατή που να την φοβάται η Σοβιετική Ένωσηαλλά και τόσο αδύναμη ούτως ώστε να μην την φοβάται το Λουξεμβούργο»

.Η πιο πολυσυζητημένη φράση στις ευρωστρατηγικές συζητήσεις, δικαίως, είναι του

Josef Joffe.

Υπενθυμίζοντας το γερμανικό ζήτημα και τα υποβόσκοντα διλήμματα ασφαλείας στην Γηραιά Ήπειρο,υπογράμμισε ακόμη πιο ξεκάθαρα το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της μεταπολεμικής στρατηγικήςαρχιτεκτονικής άμυνας και ασφάλειας. Όπως έγραψε «η Αμερική με την παρουσία της στην Ευρώπη σώζειτους Ευρωπαίους από τους εαυτούς τους». Ερχόμαστε λοιπόν στην μεταψυχροπολεμική εποχή οπότε καιβλέπουμε ότι ο Joffe επιβεβαιώθηκε και πάλιν. Κατά την μετάβαση στην μεταψυχροπολεμική εποχήπαρατηρήθηκαν τα εξής:Πρώτον, είχαμε την εντονότερη εκδήλωση διλημμάτων ασφαλείας μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκώνδυνάμεων και η Ευρώπη διέτρεξε τον κίνδυνο μεγάλης αστάθειας ή ακόμη και πολεμικής σύγκρουσης.Δεύτερον,

οι ΗΠΑ κράτησαν συγκρατημένη στάση μέχρι το τέλος του 1991

αναμένοντας τις αποφάσειςτων Ευρωπαίων πλην παράλληλα πλασάροντας την διαιώνιση της Ατλαντικής Συμμαχίας ως τον εγγυητή τηςσταθερότητας, με τον όρο, όμως, των εκτός περιοχής δράσεων, οι οποίες μέχρι και σήμερα εξυπηρετούν τοναμερικανικό επεμβατικό σχεδιασμό. Όπως χαρακτηριστικά έγραψε η υφυπουργός εξωτερικών ΚοντολέσαΡάις που χειριζόταν την κρίση στην Ουάσιγκτον οι ΗΠΑ κράτησαν αποστάσεις μέχρι την στιγμή που οΜιτεράν έχοντας πλέον συμφωνήσει την ΟΝΕ με τον Κολ δήλωσε ότι

η επανένωση θέτει μεγάλαπροβλήματα που θα αντιμετωπίζονται όπως θα επέρχονται.

Τρίτον, οι σπασμωδικές και νευρικές Βρετανικές, Γαλλικές και άλλες κινήσεις οδήγησαν μεν στηνεπανένωση και σε νέες Συνθήκες πλην το Γερμανικό ζήτημα δεν έκλεισε αλλά άνοιξε. Αυτά που βλέπουμετα τελευταία χρόνια δεν είναι παρά η αρχή ενός μεγάλου ζητήματος που το 1992 μπήκε σε μια νέα αφετηρία.Τέταρτον, οι Γάλλοι, πάλεψαν για να εκπληρώσουν, τουλάχιστον, την επί δεκαετίες αξίωσή τους για επιβολήκάποιου είδους ευρωπαϊκού νομισματικού ελέγχου επί της Κεντρικής Γερμανικής Τράπεζας. Οι Γερμανοίτραπεζίτες ήταν μεν ανεξάρτητοι πλην λειτουργούσαν με εθνικούς γερμανικούς όρους και όχι κάποιαςπολιτικής ανθρωπολογίας ενός ανύπαρκτου ευρωπαϊκού έθνους.Ο νομισματικός έλεγχος, ήλπιζαν οι Γάλλοι, θα επόπτευε τις Γερμανικές οικονομικές αποφάσεις. Μάταια,βέβαια, όπως ομολόγησε ο Ντελόρ το 1996, καθότι αυτό που μετράει δεν είναι μόνο οι νομισματικέςαποφάσεις αλλά και η οικονομική ισχύς ενός κράτους που προκαλεί άνισο και αθέμιτο ανταγωνισμό και

 

αθέμιτα πλεονάσματα. Στις διακρατικές σχέσεις αυτό που προστατεύει τα λιγότερο ισχυρά κράτη και τασυστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης που συναρτώνται με τις κοινωνικές ισορροπίες είναι τα οικονομικάσύνορα. Η ΕΕ ως σχέδιο συνεργασίας κρατών δεν μπορεί να υπάρχει αν καταστεί μέσο συντριβής τωνλιγότερο ισχυρών, δεσποτείας του ισχυρότερου και κυριαρχίας μιας τεχνόσφαιρας στερούμενης πολιτικής νομιμοποίησης.Πάντως αυτά συζητήθηκαν εκτενώς στην Γαλλία το 1993 όταν έγινε το δημοψήφισμα για την Συνθήκη τουΜάαστριχτ που υπερψηφίστηκε με μισή ποσοστιαία μονάδα, οι αντίπαλοί της ορθά, όπως αποδεικνύεται,δήλωναν ότι

η Γαλλία με την ΟΝΕ «προσπαθεί να δέσει ένα γίγαντα με κλωστές».

Αυτό που ζούμε τώρα,ακριβώς, είναι το σπάσιμο αυτών των κλωστών. Τώρα, στο πνευματικό πεδίο, αρκεί η γλαφυρή αναφορά τουMauriac που εξέφραζε πολλούς όταν έγραψε: «Αγαπώ τόσο πολύ τους γερμανούς που θέλω να είναι δύο»,δηλαδή διαιρεμένοι μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας.Ο σκοπός ελέγχου της Γερμανίας δεν μπορούσε να επιτευχθεί με νομισματική ενοποίηση. Ούτε η οικονομικήή πολιτική ένωση με κατάλυση των εθνοκρατών είναι εφικτή. Σε ένα διαφοροποιημένο εθνοκρατοκεντρικόχώρο οι νομισματικές αποφάσεις δεν υπόθεση των τεχνοκρατών που χαίρομαι καθότι χθες οι συνάδελφοιΧατζηεμμανουήλ και Κότιος το υπογράμμισαν.Επηρεάζει τα μακροοικονομικά μεγέθη, τις κοινωνικές ισορροπίες εντός των κρατών, την διαχείριση τωνχρηματοοικονομικών ροών ενδοκρατικά, ευρωπαϊκά και διεθνώς, τα επιτόκια, τις ξένες επενδύσεις, βασικάτα πάντα.

Είναι Υψηλή Πολιτική par excellence.

Απλή λογική οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι τα λιγότερο ανταγωνιστικά κράτη θα βυθίζονταν και ναυαγοσώστες δεν θα υπήρχαν. Αν βέβαια ισχύει η αρχή της αυτοβοήθειας τότε σε τι διαφέρει το Κοινοτικόσύστημα από το υπόλοιπο διακρατικό σύστημα! Προς τι να καλούμε για πολιτική ένωση; Αν αυτό είναιεφικτό με μια δήλωση γιατί να μην ενωθεί ο πλανήτης αύριο;Τώρα, εδώ υπάρχει ένα μυστήριο! Γιατί το 2001 η Ελλάδα πριν είναι έτοιμη θεσμικά, οικονομικά,αναπτυξιακά και ανταγωνιστικά, πήδηξε μέσα σε αυτό τον τρικυμισμένο ωκεανό; Είπαμε, η ζωή τωνανθρώπων και η πορεία των κρατών είναι ένα ταξίδι, μια οδύσσεια. Ο Οδυσσέας όμως εισήλθε στην σπηλιάτων Κυκλώπων επειδή δεν γνώριζε. Το ίδιο και εμείς νομίζω πράξαμε με την ΟΝΕ. Δεν ξέραμε ότι είναι οισυμπληγάδες των στρατηγικών ανταγωνισμών Γαλλίας-Γερμανίας και ότι δεν ήταν ένας χλοερός τόποςγεμάτος αλληλεγγύη;Πολλές ευθύνες εντοπίζονται στα πεδία των διεθνών και ευρωπαϊκών σπουδών και του κατασκευαστικούιδεολογικού και δογματικού κανονιστικού λόγου που κυριαρχεί στις πολιτικές επιστήμης στην Ευρώπη. Τουκανονιστικού ιδεολογικού λόγου όπως είπε χθες ο Κοντογιώργης που εμφανίζεται ως επιστήμη. Τοιδεαλιστικό κατασκευαστικό

«ΘΑ»

στην διεθνή πολιτική, πολλοί ιστορικοί θα πουν, αποδεικνύεται ότι ήτανπάντοτε τα δύο πρώτα ψηφία της λέξης

«Θάνατος»

. Ο Πλάτωνας βέβαια από εκεί υψηλά συχνά μας ατενίζεικαι μειδιά σαρδόνια για τα πλατωνίζοντα ιδεαλιστικά καμώματά μας.Εδώ, παρενθετικά μια λέξη για τους Γερμανούς. Κράτος είναι και μάλιστα πολύ φυσιολογικό που λογικάλειτουργώντας αξιώνει θέση και ρόλο που συνάδει με την εθνοκρατική του ισχύ. Μελετώντας τη περίοδο1945-1990 είναι πράγματι να θαυμάσει κανείς την επιτυχή ισορροπία που επιτύγχαναν σημαντικοί Γερμανοίηγέτες όπως οι Αντενάουερ, Μπράντ, Σμιτ και Κολ. Εν μέσω της δίνης που προκαλούσαν οι εναλλαγέςύφεσης και έντασης κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, πέτυχαν να επιβιώσει η Γερμανία, και,ευκαιρίας δοθείσης, να ενωθεί ξανά. Διόλου τυχαία, συχνά ακούγαμε τον Καγκελάριο Κολ να θυμίζει τηνρήση του Μπίσμαρκ ότι δεν τον αφήνουν να κοιμηθεί οι εφιάλτες των αντί-γερμανικών συσπειρώσεων». Τατελευταία χρόνια τέτοια λόγια δεν ακούγονται πια συχνά στην Γερμανία. Και αυτό είναι μια σημαντικήαλλαγή.Τώρα, μερικές λέξεις για

την κυριαρχία παμπάλαιων προμαρξιστικών δογμάτων

του αρχαϊκούδογματικού φιλελευθερισμού που θεωρούσε την αναγωγή του πολιτικού και στρατηγικού αστερισμού στονοικονομικό αστερισμό ως γραμμική υπόθεση. Η οικονομία και οι ιδεολογικά εμπνευσμένοι θεσμοί,συνεχίζουν να πιστεύουν μερικοί, είναι ανεξάρτητοι διαμορφωτικοί παράγοντες που λειτουργούναπρόσκοπτα ως κινητήρια δύναμη ανθρωπολογικής και πολιτικής εξομοίωσης και ολοκλήρωσης που οδηγείσε ένα λίγο πολύ ενιαίο πλανήτη. Οι άνθρωποι σύμφωνα με αυτή την λογική πειθαρχούν στους θεσμούς καιδιαμορφώνονται. Η πολιτική πάει περίπατο.Παραμερίζοντας απροβλημάτιστα τα στρατηγικά ζητήματα σχετικού συμφέροντος και άνισης ανάπτυξης,αναμίχθηκαν δογματικά και συγκεχυμένα η οικονομία, το κράτος και η πολιτική. Πολλοί πείστηκαν ότι οιοικονομικές διαδράσεις είναι επαρκής προϋπόθεση αποδυνάμωσης ή και κατάργησης της πολιτικής καιτρόπος μαγικής εξαφάνισης των διακρατικών στρατηγικών προβλημάτων. Πολλοί πίστεψαν ότι γραμμικάκαι απρόσκοπτα οι θεσμοί, το αόρατο οικονομικό χέρι και οι χαρούμενες αισθητικές σχέσεις θασυγκροτούσαν μια ευρωπαϊκή υπερεθνική πολιτική ανθρωπολογία που στην συνέχεια, όπως έγραψε ο

 

Amitai Etzioni

δεν θα είχε νόημα να υπάρχει μόνο στην Ευρώπη. Το εγχείρημα της ολοκλήρωσης,υποστήριξε, να επεκταθεί πλανητικά.Βέβαια, όπως και άλλοι εισηγητές επισήμαναν χθες, συνέτειναν και άλλα γεγονότα τα οποία εξώθησαν τουςπάντες προς τον ανορθολογισμό. Το 1985 εν μέσω πιέσεων για τον κορεσμό της διαδικασίας ολοκλήρωσηςκαι των 300 κανονισμών ολοκλήρωσης της Ενιαίας Αγοράς που ολοκληρώθηκαν το 1992, απροβλημάτισταουκ ολίγοι αξίωναν αφόρητα μια πορεία προς οικονομική και πολιτική ολοκλήρωση.

Δεν κυριάρχησε το θεμελιώδες ερώτημα για το πώς θα μπορούσε να πορευτεί η Ευρωπαϊκήολοκλήρωση αν δεν συνεκτιμήσει πλήρως το γεγονός ότι η ευρωπαϊκή υπερεθνική ανθρωπολογία είναιμηδέν. Υπερεθνικοί θεσμοί υπάρχουν. Υπερεθνικοί άνθρωποι, όμως, δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν.Και δεν κατασκευάζονται με την ελεύθερη κυκλοφορία προϊόντων όπως παρωχημένες λειτουργιστικέςαντιλήψεις υποστήριζαν. Όμως, μηδέν πολιτική ανθρωπολογία, σημαίνει μηδέν ανθρωπολογικέςπροϋποθέσεις υιοθέτησης αμιγών υπερεθνικών θεσμών. Σημαίνει μηδενική δυνατότητα άσκησηςλαϊκής κυριαρχίας σε υπερεθνικό επίπεδο. Σημαίνει μηδενική δημοκρατία, σημαίνει ανυπαρξίαπολιτικοοικονομικού ορθολογισμού και κατά συνέπεια επιτάσσει μηδενικές ανεξάρτητες υπερεθνικέςαρμοδιότητες. Οτιδήποτε το αντίθετο συμβολίζει μηδενική πολιτική σκέψη. Όριο ο ουρανός, βέβαια, για αρμοδιότητες των υπερεθνικών θεσμών ως εντολοδόχων των εντολέωνδιακυβερνητικών θεσμών. Και σε αυτή την περίπτωση, όμως, πολιτικός ορθολογισμός σημαίνειομόφωνες αποφάσεις στο διακυβερνητικό επίπεδο και ενδυνάμωση της δημοκρατίας στο εσωτερικόκάθε κράτους μέλους.

 Όπως πολλοί πλέον παραδέχονται πλην πολύ αργοπορημένα, η ΟΝΕ ήταν το κύκνειο άσμα μιαςπαρωχημένης και πολιτικοστρατηγικά ελλειμματικής οικονομικίστικης αντίληψης για τον άνθρωπο, τοκράτος και το διεθνές σύστημα. Πέραν του ότι πραγματολογικά δεν έχει κανένα ιστορικό έρεισμα, αγνοεί ήπαρακάμπτει το γεγονός ότι το σύγχρονο διεθνές σύστημα είναι όλως ιδιαιτέρως εθνοκρατικά καιανθρωπολογικά διαφοροποιημένο.Πέραν αυτού, θυμίζω ότι στο πεδίο της θεωρίας ολοκλήρωσης. Ήδη από το 1966, αυτή η συζήτηση τελείωσεμε τις γνωστές παραδοχές του Ernst Haas στην διαμάχη του με τον Stanley Hoffman. Είχε ήδη γίνει φανερόότι λειτουργική ολοκλήρωση ναι μεν συγκρότησε ένα σύστημα συναλλαγών, θεσμών και κοινών πολιτικώνπου διαχειρίζονταν υπερεθνικοί θεσμοί κατ’ εντολή των κρατών μελών, αλλά δεν αναίρεσε και αντίθεταενίσχυσε την θεμελιώδη εθνοκρατική διαφοροποίηση της Ευρώπης.Αυτή ίσως είναι και η ουσία των πάντων.

Μετά τον Συμβιβασμό του Λουξεμβούργου του 1966

ηθεμελίωση της ΕΕ σε εθνοκρατοκεντρική βάση ήταν μια συνειδητή από όλους και συμπεφωνημένη στάση.Συγκεκριμένα, ο ομόφωνος και σε κάθε περίπτωση συναινετικός χαρακτήρας των αποφάσεων πουσυγκρότησε τις πολιτικές, τις λειτουργίες, την φυσιογνωμία και τις εγγενείς ιδιότητες της ΕΕ προκάλεσε ταεξής:

α) Οι ανθρωπολογικές προϋποθέσεις δημοκρατικής συγκρότησης βρίσκονται εκεί όπου η πίστη και η νομιμοφροσύνη των πολιτών νομιμοποιεί το Πολιτικό γεγονός, δηλαδή εθνοκρατικά.β) Η λαϊκή κυριαρχία μπορεί να ασκηθεί μόνο στο εθνοκρατικό επίπεδο.γ) Οι υπερεθνικοί θεσμοί μπορούν να είναι μόνο εντολοδόχοι. Λογικά, αποστολή τους μπορεί να είναιμόνο να δρουν ως καταλύτες προτάσεων και ομόφωνων κοινοτικών αποφάσεων που συναρτούνανταλλακτικά τα εθνικά συμφέροντα. Σωστά νοούμενη αυτή είναι η κοινοτική μέθοδος.δ) Τα εθνοκράτη είναι εντολείς. Αυτό εξάλλου καταμαρτυρείται από την σταδιακή ενίσχυση τωνδιακυβερνητικών θεσμών όπως το Συμβούλιο αρχηγών κρατών, το coreper, τα Συμβούλια Υπουργώνκαι τις Διακυβερνητικές Διασκέψεις.ε) Δεν είναι τυχαίο ότι ζητήματα διπλωματίας, άμυνας και ασφάλειας που αφορούν τον πυρήνα τηςκρατικής κυριαρχίας ποτέ δεν είχαν υπερεθνικά χαρακτηριστικάστ) Η δημοκρατία στην Ευρώπη εξαρτάται από τον βαθμό που οι αποφάσεις των συνελεύσεων τωνμελών είναι συναινετικές ή και ομόφωνες.Αυτά μόνο είναι συμβατά με την εθνοκρατική οντολογία των έξη τελευταίων δεκαετιών. Τα υπόλοιπαείναι ουτοπία, ίσως και θανατηφόρα.

Χθες και σήμερα άκουσα πολλές εισηγήσεις που αναφέρθηκαν σε ορθολογικές επιλογές σε κοινωνικό,οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο. Σωστά νοούμενες αυτές οι θεωρήσεις εμπίπτουν απολύτως στο πεδίο πουμόλις σκιαγραφήθηκε. Όροι και έννοιες όπως «λογική», «ορθός λόγος», «ορθώς διανοείσθαι»,«λελογισμένως διανοείσθαι», «ορθολογισμός» «ανορθολογισμός» κτλ, αν και το μεταγενέστερο ύστεροπεριεχόμενό τους ροκανίστηκε και στρεβλώθηκε από αναρίθμητα θεωρήματα και διακλαδώθηκαν σεπολλαπλάσια ιδεολογήματα διαφορετικού περιεχομένου, πολιτικά ανάγονται στην (πολιτικά) πολύαναπτυγμένη κλασική εποχή.

 

Τότε όπως και σήμερα

οι πολιτικοί όροι και έννοιες για να μην είναι μεταφυσικοί απαιτείται ναδιαθέτουν κοινωνική αναφορά.

Πολιτική αναφορά με οντολογική υπόσταση ανθρωπολογικά περιεκτική. Οιανθρωπολογικές προϋποθέσεις δεν κατασκευάζονται και μιας και δεν υπάρχει μια κοινωνική οντότητα αλλάπολλές, οι πολιτικοί όροι και έννοιες αποκτούν περιεκτικό περιεχόμενο αν ανταποκρίνονται στην αλήθειαμιας συγκεκριμένης κοινωνικής οντότητας και όχι όλων. Μονολεκτικά υπενθυμίζουμε τα ποικιλόμορφαδιεθνιστικά ιδεολογικά δόγματα όλων των αποχρώσεων των τελευταίων τριών αιώνων τα οποία το κάθε έναεξ αυτών υποστηρίζει πως υπάρχει δήθεν ένας μόνο «ορθολογισμός» ο οποίος είναι κοινός για όλους τουςανθρώπους όλου του πλανήτη.Πέραν του γεγονότος ότι ποτέ δεν είχαμε ένα μόνο ορθολογισμό αλλά μια πανσπερμία πολλών «ορθώνοικουμενικών λόγων», οι ίδιες οι κοινωνίες σε κάθε ένα ξεχωριστό εθνοκράτος υιοθετούν τον δικό τουςπολιτικό ορθολογισμό. Απόδειξη: Η διαφοροποίηση καταγράφεται επακριβώς αν κανείς παρατηρήσει όλεςτις συνταγματικές και ηθικοκανονιστικές δομές κάθε εθνοκράτους για να διαπιστώσει την κάθετη καιοριζόντια διαφοροποίηση μεταξύ εθνοκρατών. Ούτε ενός εθνοκράτους οι κοσμοθεωρητικές και ηθικές δομέςδεν είναι οι ίδιες με τις αντίστοιχες κάποιου άλλου. Κοντολογίς, οι άνθρωποι διεξάγοντας τον κοινό τους βίοστο εσωτερικό καθεμιάς ανεξάρτητης πολιτείας αποφασίσουν οι ίδιοι ποιος «ορθολογισμός» προσιδιάζει στιςδικές τους ανθρωπολογικές προϋποθέσεις.Επειδή, ακριβώς, ο ορθολογισμός ως ανθρώπινη συμπεριφορά μπορεί να είναι μόνο πολιτικά συναρτημένοςκαι όχι ένας μεταφυσικός ορθολογισμός, οι ιδιότητες και οι αρμοδιότητες των υπερεθνικών δομών της ΕΕμπορούν να προσδιοριστούν μόνο από τους ανεξάρτητα εθνοκράτη της Κοινότητας τα οποία ποτέ δεναποφάσισαν να εγκαταλείψουν την πολιτική τους κυριαρχία.

Οι κοινοί υπερεθνικοί θεσμοί θα πρέπει ναείναι συμβατοί με την υποκείμενη οντολογική εθνοκρατική διαφοροποίηση της ΕΕ.

Οι αιτιολογήσεις μια τέτοιας θέσης είναι πολλές και δεν αφορούν μόνο την ΕΕ αλλά κάθε άλλη διεθνήρύθμιση στις διακρατικές σχέσεις. Για παράδειγμα, αν μια υπερεθνική διάταξη, για παράδειγμα οι διατάξειςενός διεθνούς θεσμού, δεν ανταποκρίνονται σε μια συμπεφωνημένη ταύτιση ή σύγκλιση εθνικώνσυμφερόντων, ο θεσμός αυτός θα ταλανίζεται από αντιφάσεις και αντιθέσεις. Αυτό επειδή για τα μέλη ενόςέθνους ο «ορθολογισμός» των άλλων εθνών όπως απορρέει από μια άλλη πολιτική ανθρωπολογία ενδέχεται να είναι «ανορθολογισμός», και το αντίστροφο. Έτσι, στον ΟΗΕ, για παράδειγμα, συμφωνούν στην ΥψηλήΑρχή της μη επέμβασης και της διακρατικής ισοτιμίας επειδή συνάδει με τα εθνικά συμφέροντα των μελών,αλλά για άλλους θα ήταν ορθολογικό και για κάποιους άλλους ανορθολογικό μια πιθανή διάταξη που θαόριζε ότι η θρησκεία διακρίνεται και διαχωρίζεται πλήρως από τους κρατικούς θεσμούς των μελών του ΟΗΕ.Στο πλαίσιο της ίδιας συλλογιστικής πολλά κράτη της Ευρώπης υπέγραψαν την Ευρωπαϊκή ΣύμβασηΑνθρωπίνων Δικαιωμάτων ή την αντίστοιχη σύμβαση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου αλλά αυτό αφοράσυγκεκριμένες κοινά αποδεκτές διατάξεις που δεν αναιρούν την εθνική τους ανεξαρτησία και την πολιτικήτους κυριαρχία.

Κοντολογίς, συγκροτείται μια κοινή διακρατική δημόσια σφαίρα η οποίαανταποκρίνεται στην εθνοκρατική ανεξαρτησία και στην αξίωση όλων των κοινωνικών οντοτήτων γιαπολιτική κυριαρχία και εσωτερική πολιτική αυτοδιάθεση.

Ο κάθε ορθολογισμός, επίσης, ιδιαίτερα αν αναφέρεται σε εκλογικεύσεις της πολιτικής καθημερινότηταςκάθε εθνοκράτους, απαιτείται να είναι συμβατός με τα κοσμοθεωρητικά του θεμέλια. Για να θυμηθούμε τον

Κονδύλη,

«συλλογικές θεμελιώδεις στάσεις και έσχατες λογικές που εκλογικεύουν πολιτικά και ιδεολογικάσυλλογικές στάσεις απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο βρίσκονται οι ίδιες πέραν κάθε λογικής αιτιολόγησης:Μονάχα η εκλογίκευση της θεμελιώδους στάσης ή απόφασης μπορεί να πραγματοποιηθεί με «λογική»συνέπεια όχι η ίδια η θεμελιώδης στάση: στα έσχατα ερωτήματα η απάντηση δίνεται με αξιωματικέςαποφάνσεις. Υπάρχουν τόσες μορφές λογικής συνέπειας όσες και οι θεμελιώδεις στάσεις. Μολονότι τατυπικά λογικά μέσα παραμένουν τα ίδια, ωστόσο υπηρετούν κάθε φορά την εκλογίκευση θεμελιωδώναποφάσεων με διαφορετικό περιεχόμενο».Τουτέστιν, κάθε εθνοκρατική ανθρωπολογία παράγει τις δικές της πολιτικές εκλογικεύσεις και συγκροτεί τιςδικές της συμβατές με αυτές πολιτικές δομές. Όσο και αν προκαλεί τα αισθήματα κάθε πλατωνίζουσαςιδεαλιστικής ύπαρξης που κινείται πάνω στο εκκρεμές των διεθνιστικών παραδοχών, η σκέψη και μόνο ότιένα οντολογικά διαφοροποιημένο διακρατικό σύστημα μπορεί να διακυβερνηθεί εξισωτικά ως και να ήτανανθρωπολογικά εξομοιωμένο, δεν είναι μόνο ουτοπική αλλά και επικίνδυνη για την σταθερότητα μεταξύεθνικά ανεξάρτητων κρατών. Η ιστορία το καταμαρτυρεί καθημερινά τους τελευταίους αιώνες.

Μια υπερεθνική θεσμική δομή με οικονομικές προεκτάσεις, κατά συνέπεια, δεν μπορεί παρά να λάβειυπόψη την εθνοκρατική διαφοροποίηση και οι κοινοί (υπερεθνικοί) θεσμοί να αντιστοιχούν σεσυγκλίσεις συμφερόντων που συγκροτούν μια συναινετικά θεμελιωμένη διακρατική σφαίρα.

Οι δεθεσμοί μιας διακρατικά συμπεφωνημένης υπερεθνικής δομής να είναι εντολοδόχοι αυτής της δημόσιαςσφαίρας. Έτσι, μόνο η υπερεθνική δημόσια σφαίρα της ΕΕ μπορεί να είναι συμβατή με την διαφοροποιημένη

 

εθνοκρατοκεντρική πολιτική δομή της Ευρώπης. Τώρα, αυτά είναι αμιγείς αξιολογικά ελεύθερεςπεριγραφικές και ερμηνευτικές επισημάνσεις. Αν κανείς τις αμφισβητεί δεν έχει παρά να μελετήσει τηνπορεία της ΟΝΕ από το 1992 μέχρι το 2012 και ιδιαίτερα από το 2008 μέχρι το 2012. Μπορεί επίσης ναανατρέξει στην Σοβιετική εμπειρία για να διαπιστώσει ότι όλες οι περιπτώσεις υπερίσχυσης διεθνιστικώνπαραδοχών με ιδεολογικά πρόσημα είναι μορφικά πανομοιότυπες. Ο καθείς βέβαια είναι ελεύθερος να μηνμιλά γήινα και να επιλέγει να μιλά εξωγήινα φτάνει να μην προκαλεί ανθρώπινες κακουχίες και θανάτους.Οι τελευταίες επισημάνσεις μας φέρνουν σε δύο ακόμη θεμελιώδη ζητήματα. Συγκεκριμένα,

στα κτισμέναπλην εύθραυστα αντι-ηγεμονικά ερείσματα της ΕΕ και στις συναρτημένες με αυτά κοσμοθεωρητικέςπαραδοχές του Κοινοτικού εγχειρήματος.

Το κυριότερο πολιτικοπνευματικό έρεισμα τηςεθνοκρατοκεντρικά δομημένης ΕΕ είναι η αντί-ηγεμονική της φύση που σφυρηλατήθηκε επί έξη δεκαετίες.Αν η ΕΕ δεν αποκτούσε αυτά τα εγγενή χαρακτηριστικά θα είχε από καιρό διαλυθεί.

Ο αντί-ηγεμονισμός είναι η κοσμοθεωρία της ΕΕ και η δύναμη που την κρατά όρθια τις τελευταίεςδεκαετίες.

Γι’ αυτό και η αναβίωση γερμανικών ηγεμονικών αντιλήψεων που δεν ελέγχονται είναι άκρωςπροβληματική εξέλιξη. Η επιβίωσή της ΕΕ είναι αντιστρόφως ανάλογη επίπλαστων θεσμών, ανορθολογικώνοικονομικών πολιτικών και ηγεμονικών συμπεριφορών. Τόσο στην Ευρώπη όσο και στον υπόλοιποεθνοκρατοκεντρικό κόσμο η σταθερότητα και η ειρήνη δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι υπόθεση αλτρουισμούή κάποιας αγαθής ανθρώπινης πρόθεσης. Συναρτάται με τη φύση κάθε διακρατικού συστήματος κάθεεποχής: Σταθερότητα έχουμε μόνο όταν διασφαλίζεται ισορροπία ισχύος και συμφερόντων και η δυνατότηταγρήγορων αντί-ηγεμονικών συσπειρώσεων.

Για να συνδέσω αυτή την θέση με την συντρέχουσα κρίση, η εγγενής αντι-ηγεμονική κοσμοθεωρία τηςΕΕ θα διασωζόταν και θα αποτελούσε τρόπο διεξόδου αν οι αντιπρόσωποι της Ελλάδας με ταχύτητακαι συγκροτώντας ένα αξιόπιστο πολιτικό λόγο ευρωπαϊκών προδιαγραφών συμβατό με τηνευρωπαϊκή νομιμότητα και τα βαθύτερα συμφέροντα διατήρησης των μεταπολεμικών ισορροπιώνστην Ευρώπη, συνάσπιζε αντί-ηγεμονικά όχι μόνο πολλά ευρωπαϊκά κράτη αλλά και πολλούςπολιτικοστρατηγικά σκεπτόμενους Γερμανούς. Τα ευρωπαϊκά κράτη και οι κοινωνίες τουςσυμπεριλαμβανομένων των γερμανών έχουν πολλά να χάσουν αν αναβιώσουν ανεξέλεγκτες ηγεμονικέςσυμπεριφορές

.Συνοψίζω λοιπόν για να τονίσω ότι όταν τερματίστηκε ο Ψυχρός Πόλεμος και άρχισαν διαδοχικέςδιευρύνσεις, ενώ οι στρατηγικές δομές άλλαζαν με καταιγιστικούς ρυθμούς, η μέριμνα όλων λογικά έπρεπε να είναι όχι άλματα τεχνοκρατικής εμβάθυνσης αλλά πολύ μικρά βήματα ή και βήματα σημειωτόν επί τόπουγια να διατηρηθεί η συμβατότητα της οικονομικής σφαίρας με τις σφαίρες της πολιτικής, της στρατηγικήςκαι της προαναφερθείσης υπαρκτής μεν πλην εύθραυστης κοινής αντί-ηγεμονικής υφής του Ευρωπαϊκούοικοδομήματος.Το ζήτημα που ετίθετο το 1990 δεν ήταν η Ευρώπη να τρέξει πριν μπορέσει να περπατήσει αλλά πατώνταςπάνω σε στέρεα πολιτική και στρατηγική σκέψη να διασφαλίσει τα κεκτημένα. Δηλαδή, με σκεπτικό τηνεθνοκρατοκεντρική φύση της ΕΕ να κατοχυρωθεί το acquis communatauire με θεσμικοπολιτικέςαναδιατάξεις που θα καθιστούσαν το νομικό και θεσμικό εποικοδόμημα συμβατό με την υποκείμενηεθνοκρατικά διαφοροποιημένη οντολογία. Αν κανείς ψάχνει για πολιτική δράση αυτό είναι το πεδίο.Αντί αυτού, το 1992 δημιουργήθηκε μια νομισματική τεχνοκρατική σφαίρα αποκομμένη από τα εθνικάκοινωνικοπολιτικά συστήματα. Ενός κακού μύρια έπονται. Τις δύο τελευταίες δεκαετίες διαδοχικές καιάκρως ανορθολογικές αποφάσεις αντιστρέφουν τους όρους εντολέα – εντολοδόχου σε όλα τα ενδοκρατικάκαι διακρατικά επίπεδα συμπαρασύροντας τις εθνικές πολιτικές στην μια ανορθολογική απόφαση μετά τηνάλλη. Αν αυτά δεν είναι πολιτικός ανορθολογισμός τότε τι είναι;

Η δε εικόνα τεχνοκρατών που κηρύττουν ένα ξύλινο λόγο στερούμενο κάθε πολιτικής και στρατηγικήςσκέψης δεν είναι μόνο αντί-αισθητικός αλλά στρατηγικά και πολιτικά και άκρως επικίνδυνος.

Υστερόγραφο.

Στην προφορική συζήτηση που ακολούθησε τις εισηγήσεις των μελών του πάνελ έγιναν ενδιαφέρουσεςερωτήσεις. Στέκομαι μόνο σε τρεις.Πρώτον, όσον αφορά την σταθερότητα στην Ευρώπη, δεν μπορεί να υπάρξει αντίρρηση ότι από το 1945μέχρι το 1990 ο στρατηγικός σταθεροποιητής ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ήδη στην εισήγηση έγινεσυνοπτική αναφορά στην σχετική σημαίνουσα ανάλυση του Josef Joffe.Δεύτερον, σε αναφορά και σε σχετική ανάλυση της εισήγησης του συναδέλφου Αθανάσιου Πλατιά ηΓερμανία, υποστηρίχθηκε ότι η εξέλιξη της Γερμανικής στρατηγικής θα εξαρτηθεί από τον μελλοντικόπλανητικό συσχετισμό ισχύος. Λογικό είναι, όσο ανέρχεται οικονομικά και δυναμώνει πολιτικά να επιδιώξει

 

αν οι περιστάσεις την υποχρεώσουν λόγω απειλών που προέρχονται από πυρηνικά κράτη, να οδηγηθεί στηναπόκτηση πυρηνικών όπλων. Σχετικά είναι και τα άρθρα του Kenneth Waltz την δεκαετία του 1990 πουπροκάλεσαν μεγάλη συζήτηση.Τρίτον, σε αναφορά με την θέση των συναδέλφων Κουσκουβέλη και Αρβανιτόπουλου για την ΟΝΕ,τονίστηκε ότι το ζήτημα της συμμετοχής στην νομισματική (και όχι οικονομική και πολιτική) ένωση, θέτειεπί τάπητος ζητήματα ορθολογικής συμπεριφοράς εκ μέρους της Ελλάδας. Συγκεκριμένα.α) Εισήλθε απροετοίμαστη και οπωσδήποτε πριν είναι θεσμικά και αναπτυξιακά έτοιμη να αντιμετωπίσει τονανταγωνισμό (δες και σχετική ανάλυση πχ στην διεύθυνση http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4077306και http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4112419, και σε πολλά βιβλία που αναφέρονται πιο κάτω).β) Επειδή ακριβώς, πολλοί θεωρούσαν την ένταξη στην ΟΝΕ ως ιδεολογικά επιβεβλημένη, δεν έθεσεασφαλιστικές δικλείδες ως όρο συμμετοχής.γ) Η Ελλάδα δεν πρόταξε όρους βελτίωσης των μηχανισμών όπως για παράδειγμα έγκαιρη προειδοποίησηπου θα ενεργοποιεί συλλογικές διαβουλεύσεις και αποφάσεις. Τι εμπόδιζε κάτι τέτοιο; Πως τέλος πάντωνβλέπουν μερικοί την συμμετοχή στην ΕΕ; Ως στάση μαθητή προς δάσκαλο ή ως στάση ισότιμου καιανεξάρτητου κράτους, Χωρίς μια τέτοια στάση ανεξάρτητου κράτους δεν υπάρχει ορθολογισμός και δενυπάρχουν σωστές αποφάσεις (εθνικές και κοινοτικές).δ) Η Ελλάδα πριν την ένταξη δεν έθεσε ζήτημα αλληλεγγύης αν αντιμετωπιστούν προβλήματαανταγωνιστικότητας, αναπτυξιακών προγραμμάτων για εξίσωση των όρων παραγωγής και συνδρομής στοπεδίο του θεσμικού εξυγχρονισμού.ε) Η Ελλάδα δεν έθεσε ζήτημα κοινής διαχείρισης προκλήσεων όπως οι επιθέσεις των διεθνικώνχρηματοοικονομικών δρώντων και κοινής διαπραγματευτικής στάσης έναντι τρίτων.στ) Δεν τέθηκε ζήτημα έκτακτης ανάγκης, δηλαδή ύστατης και υπέρτατης δικαιοδοσίας αν υπάρξουνπροβλήματα.Και πολλά άλλα τα οποία θα μπορούσαν να ειπωθούν.Κατά συνέπεια, το ζήτημα που τίθεται δεν ήταν μεταξύ συμμετοχής ή όχι σε ένα διεθνές εγχείρημα αλλάζήτημα σοβαρότητας τόσο του κράτους όσο και της ΕΕ. Ένα κυρίαρχο κράτος και ισότιμο μέλος της ΕΕ δενδιστάζει και δεν κωλύεται να συμπεριφέρεται με ορθολογιστικό τρόπο και δεν έχει αναστολές να θέσει όρουςκαι προϋποθέσεις συμμετοχής. Το τι είναι ορθό εξάλλου κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Σωστή προεργασίακαι σωστοί όροι συμμετοχής ήταν προϋπόθεση ένταξης στην ΕΕ. Λάθος ήταν να προσχωρήσει η Ελλάδα ωςκαι να ήταν κράτος-ζητιάνος, κάτι που εκ των υστέρων οδήγησε στο να γίνει ζητιάνος και κράτοςαναξιοπρεπές και υποτιμημένο. Μια συνολική εκτίμηση, πάντως, σχετίζεται με αυτό που ειπώθηκε στηνκυρίως εισήγηση, ότι δηλαδή οι διεθνείς και ευρωπαϊκές σπουδές δεν φάνηκαν αντάξιες της αποστολής τουςμε το να δημιουργήσουν ένα κλίμα γνώσης και σύνεσης όσον αφορά την διπλωματία της Ελλάδας και τουςόρους συμμετοχής στην ΕΕ. Όσον αφορά την διπλωματία νομίζω ότι ο συνάδελφος Κουσκουβέλης ήτανπολύ διαφωτιστικός.Τέλος, όσον αφορά το πεδίο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης αποδείχθηκε ότι στη διεθνή πολιτική, η ιδεολογίακαι ο ουτοπισμός είναι θανατηφόρα δηλητήρια.*Τα πιο πάνω αντλούν από προγενέστερες δημοσιεύσεις του συγγραφέα όπου οι ενδιαφερόμενος μπορεί νααναζητήσει περιπτωσιολογικές μελέτες, τεκμηριώσεις και θεωρητική ανάπτυξη. Κυρίως, στα εξής βιβλίαπου εδώ παρατίθενται με χρονολογική σειρά. 1. P. Ifestos,

 European Political Cooperation, towards a framework of supranational diplomacy?

(England: Gower Publishers). 2. P. Ifestos,

 Nuclear Strategy and EuropeanSecurity Dilemmas, towards an Autonomous European Defence System?

(England: Gower Publishers) 3. Π. Ήφαιστος, «Το ευρωπαϊκό σύστημα ασφαλείας προς το 2000», μέρος Β στο Ήφαιστος Π. & Τσαρδανίδης Χ.,

Το Ευρωπαϊκό σύστημα Ασφαλείας και η Ελληνική – Εξωτερική Πολιτική προς το 2000.

Αθήνα: Σιδέρης). 4.Π. Ήφαιστος,

 Ευρωπαϊκή άμυνα και ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η Ευρώπη των πολλών Ταχυτήτων καικατηγοριών κατά της Ευρωπαϊκής Ιδέας 

(Αθήνα: Οδυσσέας). 5. Π. Ήφαιστος,

 Διπλωματία και στρατηγική

 

των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας, Γερμανίας 

(Αθήνα: Ποιότητα).

 

6. Π. Ήφαιστος,

Θεωρία διεθνούς και ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης 

(Αθήνα: Ποιότητα). 7. Π. Ήφαιστος-Κ.Αρβανιτόπουλος,

 Ευρωατλαντικές σχέσεις 

(Αθήνα: Ποιότητα 1999). 9.

 Κοσμοθεωρητική Ετερότητα καιαξιώσεις πολιτικής κυριαρχίας, Ευρωπαϊκή Άμυνα, Ασφάλεια και Πολιτική Ενοποίηση

(Αθήνα: Ποιότητα). 10.Π. Ήφαιστος,

Οι διεθνείς σχέσεις ως αντικείμενο επιστημονικής μελέτης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό,διαδρομή, αντικείμενο, περιεχόμενο και γνωσιολογικό περιεχόμενο

(Ποιότητα, Αθήνα). 11.Π. Ήφαιστος,

 Κοσμοθεωρία των Εθνών, Συγκρότηση και συγκράτηση των κρατών, της Ευρώπης και του κόσμου

(Αθήνα: Ποιότητα). Στο κεφάλαιο 6 του τελευταίου βιβλίου αναλύονται οι προϋποθέσεις εξορθολογισμού

 

της ΕΕ σύμφωνα με την οντολογική διαφοροποίηση του εθνοκρατοκεντρικού συστήματος της Ευρωπαϊκήςολοκλήρωσης.

***********************

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΡΔΗΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣΟι τελευταίες εκλογές του παλιού κόσμουΗ μεταπολίτευση πεθαίνει, η ανασύνθεση παραμένει ζητούμενο

Το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να δώσει καμία λύση στο δράμα που ζούμε. Και, δυστυχώς, μέρος τουπροβλήματος δεν είναι μόνον ο δικομματισμός ή οι «μνημονιακές δυνάμεις», αλλά όλες οι κατεστημένεςπολιτικές δυνάμεις. Γι’ αυτό και, ενώ πορευόμαστε σε μια από τις σημαντικότερες εκλογές των τελευταίωνδεκαετιών, που σηματοδοτούν το οριστικό τέλος της μεταπολίτευσης, το τοπίο μοιάζει σαν μία από τα ίδια.Βρισκόμαστε ακόμα σε κατάσταση όπου αναζητούμε «ψήφους διαμαρτυρίας», «ψήφους απελπισίας», καιαναπαράγεται η λογική του «μη χείρον βέλτιστον». Γι’ αυτόν το λόγο, οι ερχόμενες εκλογές μάλλον θαμείνουν στην ιστορία ως οι τελευταίες του παλαιού κόσμου και όχι ως η γένεση του καινούργιου.

 Αποσύνθεση χωρίς ανασύνθεση

Σήμερα ακόμα, κύρια πλευρά των επερχόμενων εκλογών παραμένει η

αποσύνθεση

: βασικός στόχος παρα-μένει η φθορά των κομμάτων της συγκυβέρνησης και –κυρίως– η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Γιατί τοΠΑΣΟΚ είναι η

ψυχή του καθεστώτος

και ο μεγάλος υπαίτιος της καταλήστευσης και της διάλυσης τηςχώρας. Φυσικά, και ο

Σαμαράς

είναι

ένοχος

, γιατί τον Οκτώβριο έδωσε χείρα βοηθείας στον ΓιώργοΠαπανδρέου, και τον

Βενιζέλο

, είναι βασικός συντονιστής της εκπτώχευσης του ελληνικού λαού,επιτρέποντας στο καθεστώς να επιβιώσει και να ανασυνταχθεί. Διότι, αν, τότε, άφηνε τον Παπανδρέου νακαταρρεύσει, οι εκλογές θα γίνονταν σε εντελώς διαφορετικό κλίμα και η βούληση του λαού θα μπορούσε ναεκφραστεί πιο ελεύθερα, δίχως τη μέγκενη του 2ου μνημονίου να μας σφίγγει απελπιστικά τον λαιμό και τηχώρα να βρίσκεται, επί της ουσίας, υπό κατοχή. Για τον δε κωλοτούμπα

Καρατζαφέρη

, και τις λοιπέςστημένες λεμονόκουπες του καθεστώτος, τα πράγματα ήδη παίρνουν τη μοιραία τροπή και τους οδηγούν σταόρια της επιβίωσης, ενώ όσοι κατάφεραν να πηδήσουν από το καράβι νωρίς, όπως ο Βορίδης, φιγουράρουνως πρωτοκλασάτοι της Νέας Δημοκρατίας, εκφραστές μιας νέας αυταρχικής γραμμής των διαπλεκόμενωνσυμφερόντων.Εντούτοις, παρά την επιτακτική ανάγκη που υπάρχει να κατακρημνιστούν οι δυνάμεις της υποτέλειας,σήμερα δεν υφίσταται καμία δύναμη που να εκφράζει καθαρά και αυθεντικά την οργή του ελληνικού λαούγια τα εγκλήματα των ελίτ. Αντίθετα, υπάρχει ένα ευρύ φάσμα ενδιάμεσων καταστάσεων που θολώνουν τα νερά και εμποδίζουν να σταλεί ένα ηχηρό και ξεκάθαρο μήνυμα τόσο προς τις προδοτικές ελληνικές ελίτ,όσο και προς τις ξένες δυνάμεις, τους αρχιτέκτονες της νέας γερμανικής κηδεμονίας πάνω στην Ευρώπη.Ως προς αυτό, είναι χαρακτηριστικό ότι οι μαζικές δυναμικές απόρριψης των παλαιών κομμάτωνκαταγράφονται από τα δεξιά και όχι από την αριστερά: Τον μεγαλύτερο δυναμισμό επιδεικνύει ηπρωτοβουλία

Καμμένου

, ανεξαρτήτως αξιοπιστίας, και του τι πραγματικά θα κάνει αν καταγράψει έναυψηλό ποσοστό και αποκτήσει διαπραγματευτική δύναμη. Σε μικρότερο βαθμό, η παρατήρηση αφορά καιστη

Χρυσή Αυγή

, η οποία φαίνεται να κάνει τη μεγάλη ανατροπή και, από περιθωριακό κόμμα, τείνει ναδιεισδύσει στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό.Το φαινόμενο αυτό αποτελεί καθρέφτη των αδιεξόδων και των αντιφάσεων της Αριστεράς. Εδώ πρέπει ναείμαστε ξεκάθαροι: Επί τρεις, σχεδόν, δεκαετίες, οι δυνάμεις της Αριστεράς λειτουργούσαν τυπικά ωςαντιπολίτευση, αλλά, παράλληλα, συμμετείχαν ουσιαστικά στη στρατηγική των ελληνικών αρχουσώντάξεων, αποτελούν και αυτές τμήμα του φθαρμένου πολιτικού συστήματος. Γι’ αυτό και, σήμερα, που ταπάντα διαλύονται, οι δυνάμεις της Αριστεράς κινούνται σαν δεινόσαυρος. Μόλις τώρα, στο «και πέντε», ο

Τσίπρας

ψελλίζει τα προφανή περί υποδούλωσης και ανάγκης ύπαρξης ενός πατριωτικού αντιστασιακούκινήματος, ενώ το ΚΚΕ παραμένει ακίνητο μέσα στην ιδεολογική του φορμόλη. Για τους λόγους αυτούς ηΑριστερά αναδεικνύεται σε μεγάλη

συντηρητική δύναμη

. Κερδίζει μεν ψήφους διαμαρτυρίας, λόγω τηςαντιμνημονιακής της τοποθέτησης, αλλά μπλοκάρει από τη μεριά της οποιαδήποτε δυναμική υπέρβασης τηςυφιστάμενης πολιτικής τάξης πραγμάτων.Με ευθύνη όλων των κομμάτων, είτε συμμετείχαν στην κυβέρνηση είτε όχι, κυριάρχησε ένα σύστημαοικονομικού

μεταπρατισμού

και κοινωνικού

παρασιτισμού

, εξαφανίστηκε η παραγωγική βάση της χώρας,διελύθη η εθνική μας ταυτότητα στην παιδεία, τη γλώσσα, τον πολιτισμό. Η Αριστερά, ιδιαίτερα, καλλιέργη-σε στη νεολαία τη λογική της ήσσονος προσπάθειας και της μπαχαλοποίησης του εκπαιδευτικούσυστήματος, της εγκατάλειψης της άμυνας της χώρας, χωρίς παράλληλα να προωθεί κάποια αυθεντική

 

αντισυστημική πρόταση: Και καταγγέλλουμε το «σύστημα» και τα αρπάζουμε από αυτό, δοθείσης τηςευκαιρίας!Στο

μεταναστευτικό

, η Αριστερά έδινε στις άρχουσες τάξεις το ιδεολογικό άλλοθι για το πάμφθηνοεργατικό δυναμικό που προσέφεραν τα «ανοιχτά σύνορα». Όταν εμείς στηρίζαμε την ανάγκη μιας συνεπούςκαι συνετής μεταναστευτικής πολιτικής, ελέγχου των συνόρων, περιορισμού των μεταναστευτικών κυμάτωνκαι ενσωμάτωσης όσων είναι δυνατόν να ενσωματωθούν, ήμασταν «φασίστες», συνοδοιπόροι του

Καρα-τζαφέρη

και του

Μιχαλολιάκου

. Οι υπόλοιποι, μπορούσαν να το παίζουν αντιρατσιστές στις καφετέριες ήτα μπαρ των Βορείων Προαστίων. Σήμερα, τα αστεία τελείωσαν, αφ’ ενός το κέντρο των Αθηνών θυμίζειβραζιλιάνικη φαβέλα, όπου κυριαρχούν το έγκλημα, η εξαθλίωση, τα ναρκωτικά και οι μαφίες, αφ’ ετέρου ηΧρυσή Αυγή φτάνει δημοσκοπικά το 5%. Σε λίγο, αν συνεχιστεί αυτή η αποποίηση ευθυνών, η ελληνική κοι- νωνία θα διαλυθεί εντελώς και θα κυριαρχήσουν οι συμμορίες και η αυτοδικία κατά δικαίων και αδίκων.Δυστυχώς, όλες οι πολιτικές και ιδεολογικές επεξεργασίες που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια,ήρκεσαν για να προκαλέσουν την κρίση του δικομματισμού, αλλά όχι και τη μεγάλη πολιτική

ανασύνθεση

.Το «αντιμνημόνιο», ένας βερμπαλιστικός αντιστασιακός λόγος που έμενε στα συνθήματα, ο οικονομισμόςκαι το εμπόριο φρούδων ελπίδων, του τύπου «άμεση έξοδος από ευρώ-Ε.Ε.», δυστυχώς δεν οδήγησανπουθενά. Όσο προσεγγίζουμε τις εκλογές, οι πρωταγωνιστές όλης αυτής της ιστορίας βγαίνουν ολοένα καιπερισσότερο στο περιθώριο. Εντέλει, καταδεικνύεται ότι οι επιλογές τους περισσότερο

μπλόκαραν

τιςδιεργασίες ανάδυσης ενός αυτόνομου πόλου παρά τις βοήθησαν. Αλλά οι ευθύνες βαραίνουν αποφασιστικάκαι τη Σπίθα και τον ίδιο τον

Μίκη Θεοδωράκη

, καθώς ήταν ο μόνος που είχε και συμβολικά τη δυνατότη-τα να θέσει τις βάσεις για έναν αυτόνομο πολιτικό πόλο αντίστασης, αλλά τη σπατάλησε σε αέναες δια-πραγματεύσεις με τους πρώην του ΠΑΣΟΚ και με τον ΣΥΝ. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, όμως, το πολιτικό κε-φάλαιο που απελευθερώθηκε με το κίνημα των «Αγανακτισμένων» κατήντησε να κατασπαταλιέται κάπουμεταξύ του Καμμένου και του ΣΥΡΙΖΑ

Η ανασύνθεση παραμένει αναγκαία

Το γεγονός όμως ότι το πολιτικό σύστημα, στο σύνολό του, καθώς και οι πνευματικές «ελίτ» δεν μπορούν ναεκφράσουν τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας δεν σημαίνει ότι αυτές δεν υπάρχουν: Η διαμόρφωση ενόςρεύματος εαμικού τύπου, που να συνδυάζει εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη, που να διαθέτειόραμα και στρατηγική, είναι σήμερα όρος επιβίωσης για την Ελλάδα. Και τα διάφορα σχήματα που ανα-δεικνύονται, εκ δεξιών ή εξ αριστερών, μόνο ευκαιριακά μπορούν να καλύψουν το κενό που αφήνει ηαπουσία του. Γιατί τα ερωτήματα και τα προβλήματα θα επανέλθουν δριμύτερα μετά τις εκλογές, ιδιαίτερατον Ιούνιο που θα μας βομβαρδίσουν με νέα μέτρα, τα οποία θα δώσουν τη χαριστική βολή στην ελληνικήκοινωνία. Γι’ αυτό και,

δυστυχώς

για την Ελλάδα, το πραγματικό στοίχημα της πολιτικής ανασύνθεσης θαπαιχτεί

μετά

τις εκλογές. Όταν ήδη θα έχουν αναδειχθεί τα αδιέξοδα που υπονομεύουν τόσο τοαντιμνημονιακό, όσο και το μνημονιακό στρατόπεδο.

Πρώτον

, θα αποδειχθεί ότι οι Γερμανοί έχουν αποφασίσει να μεταβάλουν την Ελλάδα σε κάτεργο, και ότι ταμέτρα που μεθοδεύουν υπονομεύουν την όποια προσπάθεια ανόρθωσης ευαγγελίζεται η Ν.Δ. του Σαμαράκαι το μπλοκ της συγκυβέρνησης. Διότι, απαραίτητη προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση της χώρας είναι ηανατροπή των υφιστάμενων γεωπολιτικών συσχετισμών στους οποίους έχουμε εγκλωβιστεί. Και για ναπραγματοποιηθεί η γεωπολιτική ανατροπή απαιτείται όραμα κοινωνίας, ανασύστασης του ελληνικούκράτους και της κοινωνίας με όρους πραγματικής δημοκρατίας και δικαιοσύνης. Γιατί η αμφισβήτηση τωνεξαρτήσεων που έχει η χώρα δεν μπορεί να γίνει από σάπιες δομές και χρεοκοπημένα κόμματα, πράγμα πουη διακυβέρνηση Καραμανλή το απέδειξε πάρα πολύ καλά.

Δεύτερον

, θα φανεί ότι το αποφασιστικό στοιχείο, που κρίνει την αποτελεσματικότητα και τη μεταβολή του«αντιμνημονιακού» χώρου σε έναν αυθεντικά αντιστασιακό και φερέγγυο πολιτικό πόλο, είναι ηδιαμόρφωση στρατηγικής για τη χώρα. Δεν αρκεί η αγανάκτηση ούτε η διαμαρτυρία, γιατί η κρίση είναιπραγματική και απειλεί την επιβίωση αυτού του λαού και του τόπου. Και, άρα, αυτοί που πλήττονταιπερισσότερο δεν είναι διατεθειμένοι να στηρίξουν μια δύναμη που περιορίζεται στην

άρνηση

, γιατίγνωρίζουν πολύ καλά πως ένα σκηνικό παρατεταμένης αποσταθεροποίησης θα μας αποτελειώσει. Και είναιαυτός ο λόγος που τα κόμματα του μνημονίου θα κερδίσουν κάποιες ψήφους παραπάνω στην τελική ευθείατων εκλογών. Γιατί θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ένα μεγάλο κομμάτι, που θα στηρίξει κυρίως τον Σαμαρά,ακόμα και τον Βενιζέλο, δεν συμφωνεί με την πολιτική τους και τις θέσεις τους, αλλά σέρνεται σ’ αυτούςαπό τον φόβο της επόμενης ημέρας. Έναν φόβο ο οποίος εντείνεται από την ιδεολογικοπολιτική ανυπαρξίατων λεγόμενων αντιμνημονιακών δυνάμεων.

Τι θα γίνει με τις εκλογές;

 

Γνωρίζουμε τα αδιέξοδα των πολιτών, που θέλουν να εκφράσουν την αγανάκτησή τους και μέσα από τηνψήφο τους και δεν μπορούν να βρουν κάποιον ικανοποιητικό φορέα να την υποδεχτεί. Πολλοί φοβούνταιεξάλλου πως, εάν η ψήφος μας κατευθυνθεί προς τις δυνάμεις εκείνες που μπλοκάρουν την οργή του λαού,στα πλαίσια των υφιστάμενων συσχετισμών, η σημερινή τους ενδυνάμωση θα αποτελέσει

εμπόδιο

για το νέοπου θα γεννηθεί αύριο.Ωστόσο, πιστεύουμε πως, μια και δεν έχουν ακόμα αναδειχτεί πραγματικά νέες και καινοτόμες πολιτικέςδυνάμεις, ο γερο-τυφλοπόντικας της «πανουργίας της ιστορίας» θα λειτουργήσει και μέσα από τιςυφιστάμενες δομές, προσφέροντας μια πιο αισιόδοξη εναλλακτική προοπτική. Διότι, όταν υπάρχει έναρεύμα, που δεν έχει ακόμα διαμορφώσει τη δική του κοίτη, πλημμυρίζει και χρησιμοποιεί ακόμα και παλιάξεροπόταμα, που μεταβάλλονται, τουλάχιστον παροδικά, σε υποδοχείς του και κάποτε υποχρεώνονται ακόμακαι να μετασχηματιστούν. Έτσι λοιπόν, τα κάθε είδους

εμπόδια

και παρακάμψεις δεν θα μπορέσουν ναεμποδίσουν αυτό το ρεύμα να εκφραστεί, ακόμα και μέσα στις παρούσες συνθήκες και συσχετισμούς.Είναι προφανές πως, εάν στην Ελλάδα υπήρχε ένα ισχυρό, συνεπές και ρεαλιστικό, αντιμνημονιακό καιταυτόχρονα πατριωτικό κίνημα, θα μπορούσε και στο εκλογικό επίπεδο να διεκδικήσει την

εξουσία

! Κάτιτέτοιο θα ήταν αντικειμενικά εφικτό αν υπήρχαν άλλες πολιτικές δυνάμεις και άλλοι πολιτικοί συσχετισμοί.Και όμως, ακόμα και σήμερα, τα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα ξεπερνούν στην πρόθεση ψήφου το60% των ψηφοφόρων! Ωστόσο δεν θέλουν την εξουσία, διότι τα περισσότερα γνωρίζουν πως ένα μέτωπο θατους υποχρέωνε σε βαθύτατη

ρήξη

με τον ίδιο τον εαυτό τους:Το ΚΚΕ θα έπρεπε να εγκαταλείψει τον αφηρημένο καταγγελτικό και συντηρητικό λόγο του, που επιδιώκειτη διατήρηση του συστήματος ώστε να λειτουργεί ως η ανέξοδη αντιπολίτευσή του· ο Σύριζα και η ΔΗΜΑΡθα έπρεπε να πάψουν να αποτελούν δυνάμεις ταυτισμένες με τον εθνομηδενισμό και την αποδόμηση τηςεθνικής συνείδησης, στην παιδεία, το μεταναστευτικό, με την ευρωλαγνεία τους, την παρασιτική λογικήτους, κ.λπ. κ.λπ., και να γίνουν εν τοις πράγμασι πατριωτικές δυνάμεις και όχι μόνο στα λόγια· όσο για τουςπροερχόμενους από τη Νέα Δημοκρατία «αντιμνημονιακούς», θα χρειαζόταν να λύσουν τους λογαριασμούςτους με τον νεοφιλελευθερισμό και τους Αμερικανούς. Και είναι προφανές πως όλοι αυτοί δεν θέλουν καιδεν μπορούν να το κάνουν. Γι’ αυτό, παρ’ όλο που έχουν κάνει μια στροφή επί το πατριωτικότερον, δενσυγκρότησαν κάποιο ευρύτερο και πειστικό μέτωπο, ιδιαίτερα οι προερχόμενοι από την Αριστερά, και προ-τίμησαν να πορευτούν ο καθένας «με τους δικούς του». Διότι γνωρίζουν πως η διαμόρφωση ενός ευρύτερουσχήματος θα σήμαινε την αυτοκατάργησή τους.Ωστόσο,

μετά τις εκλογές, δεν θα μπουν σε κρίση μόνο τα κόμματα του μνημονίου, αλλά και οι«αντιμνημονιακοί»

 –όσο παράδοξο και αν ακούγεται αυτό. Η μάλλον βέβαιη εκλογική

ενίσχυση

των«αντιμνημονιακών», ελλείψει άλλων εναλλακτικών προτάσεων, θα οδηγήσει αυτά τα κόμματα σεμετεκλογική

κρίση

. Διότι θα πρέπει να διαχειριστούν αυτή την αυξημένη δύναμή τους, που βέβαια δεν θαπεριορίζεται πια στον σκληρό πυρήνα εθνομηδενιστών, παλαιοσταλινικών ή φιλοαμερικανών, ανάλογα μετην περίπτωση. Επί παραδείγματι, γύρω από το μεταναστευτικό και τα εθνικά θέματα, την άμυνα της χώραςκ.λπ., θα τιναχτούν στον αέρα τα κόμματα της Αριστεράς, εθισμένα στον εθνομηδενισμό. Γύρω από τησυμμετοχή σε μνημονιακές κυβερνήσεις, όταν το μαχαίρι φτάσει στο κόκαλο, θα μπουν σε κρίση η ΔΗΜΑΡκαι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες κ.ο.κ.Γι’ αυτό, λοιπόν, οι Έλληνες σύρονται στην επιλογή του λιγότερο κακού, με τη

βάσιμη

ελπίδα ότι, με τηνψήφο τους, θα επιταχύνουν τις εξελίξεις.

Τι να ψηφίσουμε;

Η

αποχή

και το

λευκό

, μολονότι εξακολουθούν να υποστηρίζονται από ένα τμήμα των αγανακτισμένωνσυμπατριωτών μας, δεν αποτελούν, δυστυχώς, την καλύτερη λύση, διότι σηματοδοτούν εγκατάλειψη τουπολιτικού πεδίου στα μηδενικά που διαχειρίζονται τις συλλογικές μας τύχες.Τότε τι μένει; Θα πρέπει μάλλον να στηρίξουμε μια

ψήφο αγανάκτησης

που, ταυτόχρονα, θα είναι και

ψήφος επιτάχυνσης

των ανασυνθέσεων, των ρήξεων και των ανατροπών που έπονται.Ως μέλη της

Κίνησης Πολιτών Άρδην

, δεν πρόκειται να στηρίξουμε προνομιακά κάποιο πολιτικό σχήμα,και καλούμε τους πολίτες να επιλέξουν, ανάλογα με τις προτιμήσεις και την προδιάθεσή τους, τιςσυνεπέστερες αντιμνημονιακές και πατριωτικές επιλογές.Δεν μπορούμε, για τους λόγους που προαναφέραμε, να στηρίξουμε προνομιακά το

ΚΚΕ

ή τον

ΣΥΡΙΖΑ

,αλλά και διότι οι δύο σχηματισμοί, ιδιαίτερα ο δεύτερος, όλα τα προηγούμενα χρόνια βρέθηκαν στηνπρωτοπορία της πνευματικής και ιδεολογικής λοβοτομής που ασκούσε το καθεστώς πάνω στον ελληνικόλαό. Δεν τους στηρίζουμε γιατί, ακόμα και σήμερα, ο σκληρός οργανωτικός τους πυρήνας πιστεύει ότι τομεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι ο… εθνικισμός και όχι η διάλυση της Ελλάδας. Γι’ αυτό καικαλούμε όσους εν τέλει τους ψηφίσουν, να επιλέξουν τους πιο αδέσμευτους και πατριώτες υποψηφίους τους.

 

Προφανώς, δεν τίθεται λόγος για τη ΔΗΜΑΡ της κυρίας

Ρεπούση

, του

Μπίστη

και των λοιπώνσκληροπυρηνικών εθνομηδενιστών της Ανανέωσης, που είναι έτοιμοι να συγκυβερνήσουν σε κάθεπερίπτωση.Επίσης, δεν μπορούμε να στηρίξουμε αποκλειστικά τους

Ανεξάρτητους Έλληνες

του

Π. Καμμένου

, επειδήο, κάποτε, συνεργάτης της Ντόρας Μπακογιάννη,

δεν μας πείθει

πως δεν θα χρησιμοποιήσει τις ψήφους τηςοργής που θα αντλήσει για να συμμετάσχει στην εξουσία. Όσοι όμως δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα σε αυτάπου διατείνεται, και όχι σε αυτά που έχει κάνει, ας στηρίξουν τους λιγότερο φθαρμένους και τους πιο τίμιουςαπό αυτούς που κατεβαίνουν μαζί του.Επιπλέον, υπάρχουν και άλλες, μικρότερες, φωνές, μικρότερα σχήματα και οργανώσεις, που έχουναντιμνημονιακό και κάποτε πατριωτικό χαρακτήρα και θα μπορούσαν να αποτελέσουν επιλογές για όσουςθέλουν να στείλουν το δικό τους μήνυμα.Δυστυχώς, λόγω της κατάντιας που βασιλεύει στη χώρα, και που διαπερνάει όλο το πολιτικό σκηνικό, απότους θώκους της εξουσίας μέχρι τα αμφιθέατρα και τους δρόμους, είμαστε αναγκασμένοι να λειτουργήσουμεχωρίς μία ξεκάθαρη αποκλειστική επιλογή, πέρα από τη γενική κατεύθυνση που προαναφέραμε: Η ψήφος θαπρέπει σαφώς να είναι

πατριωτική

και

αντικατοχική

, και ταυτόχρονα θα πρέπει να δημιουργεί

ρήγματα

στους υφιστάμενους σχηματισμούς. Τα ουσιαστικά, ό,τι και αν ψηφίσουμε σήμερα, ακόμα και για εκείνουςπου θα επιλέξουν μια καθολική απόρριψη με το λευκό, θα ξεκινήσουν

την επόμενη μέρα

: μετά τις εκλογές,θα πρέπει να αναληφθούν ουσιαστικές πρωτοβουλίες για έναν αυτόνομο, σοβαρό πόλο αντίστασης, με όραμακαι σχέδιο για τη χώρα. Όπως έχουμε τονίσει αρκετές φορές τα δύο τελευταία χρόνια, έχουμε εισέλθει πλέον σε μια περίοδοιδεολογικο-πολιτικής συγκρότησης, έχοντας ξεπεράσει την κατ’ εξοχήν ιδεολογικού χαρακτήρα διαπάλη τωνπροηγούμενων χρόνων. Ένα κίνημα στηριγμένο στις αρχές του

πατριωτισμού,

της

κοινωνικήςδικαιοσύνης,

της

οικολογίας

και της

δημοκρατίας,

αποτελεί πλέον όχι μόνο ιστορική αναγκαιότητα αλλάκαι

πολιτική δυνατότητα.

Και αν δεν κατάφερε να συγκροτηθεί

πριν από τις εκλογές

θα αρχίσει να συ-γκροτείται

αμέσως μετά από αυτές.

Η

Κίνηση Πολιτών Άρδην

με μια τέτοια προβληματική τοποθετείται απέναντι στις παρούσες εκλογές. Ναψηφίσουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να επιταχύνουμε την κρίση των δυνάμεων του μνημονίου, ναενταφιάσουμε οριστικά τη μεταπολίτευση και να βοηθήσουμε, έστω δολιχοδρομώντας, στην ανάδειξη τωνδυνάμεων της ανασύνθεσης.5 Απριλίου 2012

Κίνηση Πολιτών ΆρδηνΘεμιστοκλέους 37Τηλ. Επικ. 210 3826319ardin-rixi.grperardin@gmail.com

************************

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821-2012. ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ- ΕΘΝΙΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ-ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΗΜΩΝ-ΟΡΑΜΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ. ΙΣΧΥΣ. ΚΑΤΙΣΧΥΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΖΩΗΣ ΚΑΙΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΕΣΘΑΙ- Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ. ΠΡΟΤΑΞΗ ΚΑΙΔΙΕΘΝΩΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ.

 

*********************

 

ΔΗΛΑΔΗ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΙ ΣΕ: ΕΛΕΥΘΕΡΗΚΥΠΡΟ, ΚΡΗΤΗ, ΙΟΝΙΑ ΝΗΣΙΑ, ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ, ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ, ΘΕΣΣΑΛΙΑ, ΗΠΕΙΡΟ,ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ΘΡΑΚΗ, ΑΙΓΑΙΟ ΠΕΛΑΓΟΣ.