Κυριακή, 11 Μαρτίου 2012
[Δρόμοι] Η σύγκρουση…
THE NEW YORK TIMES Του Lawrence Scott SheetsΗ σύγκρουση της Αρμενίας με το Αζερμπαϊτζάν για το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, μια περιφέρεια αυτόνομη κατά τη σοβιετική εποχή με αρμενικό πληθυσμό, η οποία κατελήφθη το 1993 από τις αρμενικές δυνάμεις, όμως εξακολουθεί να αναγνωρίζεται διεθνώς ως τμήμα του Αζερμπαϊτζάν, είναι ένας πραγματικός πόλεμος, ο οποίος αγνοείται από τον υπόλοιπο κόσμο ως μια σκοτεινή «παγωμένη σύγκρουση». Μ' όλες τις συγκρούσεις που μαίνονται σήμερα στον πλανήτη, αυτό είναι ένα κατανοητό, αλλά σοβαρό λάθος.
Η Ρωσία είναι δηλωμένος σύμμαχος των Αρμενίων. Το Αζερμπαϊτζάν έχει στενές στρατιωτικές σχέσεις με την Τουρκία. Το Ιράν, που συνορεύει τόσο με την Αρμενία όσο και με το Αζερμπαϊτζάν, είναι ο μεγαλύτερος αστάθμητος παράγοντας: μολονότι οι Ιρανοί είναι σιίτες όπως οι Αζέροι, η Τεχεράνη απεχθάνεται το Μπακού λόγω του κοσμικού προσανατολισμού τού Αζερμπαϊτζάν, τις στενές σχέσεις του με το Ισραήλ και τους φόβους για ενδεχόμενες αποσχιστικές διαθέσεις στην πολυπληθή αζερική μειονότητα του Ιράν. Το Ιράν διατηρεί πολύ καλύτερες σχέσεις με τη χριστιανική Αρμενία.
Τόσο η Αρµενία όσο και το Αζερμπαϊτζάν, χάρη στα νεοαποκτηθέντα πετροδολάριά τους, αγοράζουν εντυπωσιακές ποσότητες εξελιγμένων όπλων, κυρίως ρωσικής προέλευσης. Σ' αυτά περιλαμβάνεται το «Smerch» («ανεμοστρόβιλος» στα ρωσικά, στη φωτογραφία), ένα προηγμένο σύστημα ρουκετών ικανό να πλήττει στόχους σε απόσταση 75 χλμ. - μπορεί δηλαδή να πλήξει πόλεις του αντιπάλου. Οσο για τους 600.000 Αζέρους που εκτοπίστηκαν από τους Αρμενίους από τις επτά αζερικές περιφέρειες που κατέλαβαν οι τελευταίοι γύρω από το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, 400.000 εξ αυτών παραμένουν σε αυτοσχέδια καταλύματα. Η κυβέρνηση μοιάζει διχασμένη ανάμεσα στο να εντάξει αυτούς τους ανθρώπους στην κοινωνία - πράγμα που φοβάται ότι θα είναι μια σιωπηρή αποδοχή του στάτους κβο - και στο να τους διατηρήσει ως μια συνεκτική ομάδα με την υπόσχεση ότι μια μέρα θα επιστρέψουν στα σπίτια τους.
Παρά την κατάπαυση του πυρός, αψιμαχίες κατά μήκος των γραμμών του μετώπου προκαλούν κάθε χρόνο δεκάδες νεκρούς και τραυματίες. Τα αντίπαλα χαρακώματα έχουν πλησιάσει τόσο πολύ - λιγότερο από 40 μέτρα σε ορισμένα σημεία - ώστε οι στρατιώτες των δύο πλευρών πετούν μερικές φορές πέτρες οι μεν στους δε. Μόνον έξι διεθνείς παρατηρητές πραγματοποιούν ευκαιριακές επισκέψεις, δεν υπάρχουν μηχανισμοί διερεύνησης επεισοδίων και οι ελεύθεροι σκοπευτές τρομοκρατούν τους αμάχους που ζουν στην περιοχή. Η διατήρηση του στάτους κβο δεν αποτελεί επιλογή. Οι αντιπαρατιθέμενες δυνάμεις θα καταλήξουν σε συμβιβασμούς - και συνεπώς σε ειρήνη - μόνο μέσω αυξανόμενης διεθνούς πίεσης. Αν δεν το κάνουν, θα ξεσπάσει ένας νέος γύρος πιο έντονης βίας, αυξάνοντας τον κίνδυνο να εμπλακούν οι μεγάλοι της περιφέρειας. Οι παγκόσμιοι ηγέτες πρέπει να συλλογιστούν αυτή την απειλή και τους πρόσφυγες, τη διακοπή του ενεργειακού ανεφοδιασμού και την καταστροφή και τον θάνατο που ένας τέτοιος νέος πόλεμος μπορεί να προκαλέσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου