Ιωάννα Σακκά : Δεν Πληρώνω… Δεν Πληρώνω Τίποτα, στο Θέατρο Άλφα
Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Μαρτίου 15, 2012
Γράφτηκε από κορυΦογραμμή.07 Μαρτίου, 2012
=================================
ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ…. ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ΤΙΠΟΤΑ
- Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Αυτοκίνητο αλλάζουν, γυναίκα αλλάζουν, μυαλό όμως δεν αλλάζουν…
- Αλλάζουν, αργά αλλά αλλάζουν…
Αυτή τη φορά αποφάσισα αντί για τίτλο να βάλω μια στιχομυθία των πρωταγωνιστών του υπέροχου και «προφητικού» έργου του Ντάριο Φω « Δεν πληρώνω …δεν πληρώνω τίποτα» που παρουσιάζεται από το θίασο Ληναίου – Φωτίου στο θέατρο «Άλφα», με κάποιες μικρές προσαρμογές στο αρχικό κείμενο από το Στέφανο Ληναίο . Πρόκειται για μια σκληρή πολιτική σάτιρα , μια ανελέητα αστεία φάρσα ( η αίθουσα σείονταν από τα γέλια!!) που , ενώ γράφτηκε το 1975, σήμερα είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.
Σε μια Ιταλία που οι μισθοί μειώνονται ενώ το κόστος ζωής ανεβαίνει, που η εργατική τάξη ή καλύτερα η τάξη των τιμίως εργαζομένων με τα βίας επιβιώνει καθώς στερείται βασικών υλικών αγαθών, που οι μεσάζοντες, οι τράπεζες και τα «τζιμάνια» της διεθνούς αγοράς θησαυρίζουν παίζοντας ανέντιμα ή και «έντιμα» αλλά σαφώς ανήθικα παιχνίδια εις βάρος των λαών – σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; – κάποιοι αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να … σταματήσουν να πληρώνουν!! Έλα όμως που υπάρχουν και πολίτες που πιστεύουν – ή θέλουν καλύτερα να πιστεύουν – στα λόγια των πολιτικών, στην ανάγκη να στηριχτεί το απάνθρωπο οικονομικό πρόγραμμα και που « τίμιοι γεννήθηκαν και τίμιοι θα πεθάνουν!!». Όμως τι σημαίνει άραγε τιμιότητα σε μια «παράλογη κοινωνία» ; Πώς καθορίζεται το όριο ανάμεσα στην τιμιότητα και τη θυματοποίηση; Και κυρίως πόσο συμμέτοχοι είμαστε όλοι μας σ’ αυτό το παιχνίδι με την υπακοή μας ( ή και άλλες φορές με τη στείρα ανυπακοή μας) ; Τέλος, πόσο νόημα έχουν οι λέξεις όταν κάποιος χάνει τη δουλειά του και βρίσκεται στα όρια της πείνας; (Όσοι «φιλοσοφημένοι» βιαστούν να μιλήσουν για «στείρα αντίδραση» τους καλώ πρώτα να συλλογιστούν στο ζεστό τους σπιτάκι πως θα ένιωθαν αν από κάτω περίμενε το φορτηγό που θα έπαιρνε τα πράγματά τους γιατί θα έπρεπε να αδειάσουν αυτό το σπιτάκι εκείνη τη στιγμή. Δεν μιλώ για κάτι «ξένο σ’ εμάς». Πολλοί συνάνθρωποί μας ζουν στο δρόμο, η Αθήνα έχει γεμίσει άστεγους … )
Το έργο αυτό έχει παρουσιαστεί από το ζεύγος Ληναίου- Φωτίου πολλές φορές ( το 1979-81, το 1986, το 2000 ) και όπως λένε οι ίδιοι « ποτέ δεν πιστεύαμε ότι σήμερα , έπειτα από τριάντα χρόνια αυτό το έργο θα ήταν τόσο επίκαιρο, περισσότερο από ποτέ.» Η «στοργή» και ο σεβασμός με την οποία το περιβάλλουν, καθώς και η βαθιά γνώση του τι κρύβεται κάτω από κάθε γραμμή του κειμένου είναι εμφανείς. Θα μου επιτρέψετε αυτή τη φορά να μην αναφερθώ στα επιμέρους στοιχεία αναλυτικά αλλά στο λιτό και πολύ ικανοποιητικό σύνολο, στη σκληρά κωμική αίσθηση που παροτρύνει για δράση- όπως την ορίζει ο καθένας αυτή…
Απλώς- και για πολλούς λόγους από κοινωνικούς έως καλλιτεχνικούς- όσοι «πιστοί»…, μην τη χάσετε!!
Υ.Γ1. Σε αυτό το κείμενο θα αναφέρω δύο «υστερόγραφα» ένα θεατρικό κι ένα άλλου είδους. Στο θεατρικό θα ήθελα να αναφερθώ στο θεατρικό όρο σάτιρα ( εκ του λατινικού satira). Αν και δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί το ακριβές όριο μεταξύ σάτιρας και κωμωδίας, συνήθως σημαίνει το θέατρο που έχει ως στόχο να παράγει γέλιο μέσω της «γελιοποίησης» κάποιων καταστάσεων, κυρίως κοινωνικών ή πολιτικών, προσώπων ή ηθών. Πέρα όμως από το γέλιο πολλές φορές η σάτιρα καταφέρνει να προβληματίσει ίσως και περισσότερο από το δράμα , να εμψυχώσει ή και να εκφράσει τη λαϊκή γνώμη . Από τις πιο έντονες σάτιρες είναι τα έργα της Αττικής Κωμωδίας.
=================================
ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ…. ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ΤΙΠΟΤΑ
- Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι. Αυτοκίνητο αλλάζουν, γυναίκα αλλάζουν, μυαλό όμως δεν αλλάζουν…
- Αλλάζουν, αργά αλλά αλλάζουν…
Αυτή τη φορά αποφάσισα αντί για τίτλο να βάλω μια στιχομυθία των πρωταγωνιστών του υπέροχου και «προφητικού» έργου του Ντάριο Φω « Δεν πληρώνω …δεν πληρώνω τίποτα» που παρουσιάζεται από το θίασο Ληναίου – Φωτίου στο θέατρο «Άλφα», με κάποιες μικρές προσαρμογές στο αρχικό κείμενο από το Στέφανο Ληναίο . Πρόκειται για μια σκληρή πολιτική σάτιρα , μια ανελέητα αστεία φάρσα ( η αίθουσα σείονταν από τα γέλια!!) που , ενώ γράφτηκε το 1975, σήμερα είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.
Σε μια Ιταλία που οι μισθοί μειώνονται ενώ το κόστος ζωής ανεβαίνει, που η εργατική τάξη ή καλύτερα η τάξη των τιμίως εργαζομένων με τα βίας επιβιώνει καθώς στερείται βασικών υλικών αγαθών, που οι μεσάζοντες, οι τράπεζες και τα «τζιμάνια» της διεθνούς αγοράς θησαυρίζουν παίζοντας ανέντιμα ή και «έντιμα» αλλά σαφώς ανήθικα παιχνίδια εις βάρος των λαών – σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; – κάποιοι αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να … σταματήσουν να πληρώνουν!! Έλα όμως που υπάρχουν και πολίτες που πιστεύουν – ή θέλουν καλύτερα να πιστεύουν – στα λόγια των πολιτικών, στην ανάγκη να στηριχτεί το απάνθρωπο οικονομικό πρόγραμμα και που « τίμιοι γεννήθηκαν και τίμιοι θα πεθάνουν!!». Όμως τι σημαίνει άραγε τιμιότητα σε μια «παράλογη κοινωνία» ; Πώς καθορίζεται το όριο ανάμεσα στην τιμιότητα και τη θυματοποίηση; Και κυρίως πόσο συμμέτοχοι είμαστε όλοι μας σ’ αυτό το παιχνίδι με την υπακοή μας ( ή και άλλες φορές με τη στείρα ανυπακοή μας) ; Τέλος, πόσο νόημα έχουν οι λέξεις όταν κάποιος χάνει τη δουλειά του και βρίσκεται στα όρια της πείνας; (Όσοι «φιλοσοφημένοι» βιαστούν να μιλήσουν για «στείρα αντίδραση» τους καλώ πρώτα να συλλογιστούν στο ζεστό τους σπιτάκι πως θα ένιωθαν αν από κάτω περίμενε το φορτηγό που θα έπαιρνε τα πράγματά τους γιατί θα έπρεπε να αδειάσουν αυτό το σπιτάκι εκείνη τη στιγμή. Δεν μιλώ για κάτι «ξένο σ’ εμάς». Πολλοί συνάνθρωποί μας ζουν στο δρόμο, η Αθήνα έχει γεμίσει άστεγους … )
Το έργο αυτό έχει παρουσιαστεί από το ζεύγος Ληναίου- Φωτίου πολλές φορές ( το 1979-81, το 1986, το 2000 ) και όπως λένε οι ίδιοι « ποτέ δεν πιστεύαμε ότι σήμερα , έπειτα από τριάντα χρόνια αυτό το έργο θα ήταν τόσο επίκαιρο, περισσότερο από ποτέ.» Η «στοργή» και ο σεβασμός με την οποία το περιβάλλουν, καθώς και η βαθιά γνώση του τι κρύβεται κάτω από κάθε γραμμή του κειμένου είναι εμφανείς. Θα μου επιτρέψετε αυτή τη φορά να μην αναφερθώ στα επιμέρους στοιχεία αναλυτικά αλλά στο λιτό και πολύ ικανοποιητικό σύνολο, στη σκληρά κωμική αίσθηση που παροτρύνει για δράση- όπως την ορίζει ο καθένας αυτή…
Απλώς- και για πολλούς λόγους από κοινωνικούς έως καλλιτεχνικούς- όσοι «πιστοί»…, μην τη χάσετε!!
Υ.Γ1. Σε αυτό το κείμενο θα αναφέρω δύο «υστερόγραφα» ένα θεατρικό κι ένα άλλου είδους. Στο θεατρικό θα ήθελα να αναφερθώ στο θεατρικό όρο σάτιρα ( εκ του λατινικού satira). Αν και δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί το ακριβές όριο μεταξύ σάτιρας και κωμωδίας, συνήθως σημαίνει το θέατρο που έχει ως στόχο να παράγει γέλιο μέσω της «γελιοποίησης» κάποιων καταστάσεων, κυρίως κοινωνικών ή πολιτικών, προσώπων ή ηθών. Πέρα όμως από το γέλιο πολλές φορές η σάτιρα καταφέρνει να προβληματίσει ίσως και περισσότερο από το δράμα , να εμψυχώσει ή και να εκφράσει τη λαϊκή γνώμη . Από τις πιο έντονες σάτιρες είναι τα έργα της Αττικής Κωμωδίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου