Να λυπάστε το έθνος που…

Να λυπάστε το έθνος που…

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Φεβρουαρίου 15, 2012

Στο βιβλίο «Στον κήπο του Προφήτη», του φημισμένου  Άραβα ποιητή και στοχαστή, Χαλίλ Γκιμπράν (Λίβανος 1883 – Ν. Υόρκη 1923), υπάρχει ένα ποιητικό και στοχαστικό απόσπασμα, στο οποίο ο «Προφήτης» απευθυνόμενος  στους φίλους του, ξεκινά το λόγο του επαναλαμβάνοντας τη φράση «Να λυπάστε το έθνος που…», για να δείξει ότι ένα έθνος δεν έχει καμιά τύχη, όταν δεν το σέβονται και δεν πασχίζουν για το καλό του οι ίδιοι οι πολίτες του: κυβερνήτες και λαός….

Χαλίλ Γκιμπράν, [Να λυπάστε το έθνος που…] 

«…Ο Αλ Μουσταφά έμεινε σιωπηλός, κοίταξε μακριά προς τους λόφους και τον απέραντο αιθέρα, γινόταν μάχη μες στη σιωπή του.

Και μετά είπε: “Φίλοι και συνοδοιπόροι μου, να λυπάστε το έθνος που είναι γεμάτο πιστεύω αλλά κενό από θρησκεία.

Να λυπάστε το έθνος που φοράει ρούχα που δεν ύφανε, τρώει ψωμί που δεν θέρισε, και πίνει κρασί που δεν ρέει από δικά του πατητήρια.

Να λυπάστε το έθνος που ζητωκραυγάζει τον βίαιο άνθρωπο σαν ήρωα και θεωρεί γενναιόδωρο τον μεγαλοπρεπή κατακτητή.

Να λυπάστε το έθνος που περιφρονεί το πάθος στα όνειρά του, κι όμως υποτάσσεται σ’ αυτό μόλις ξυπνά.

Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο σε νεκρώσιμη πομπή, δεν υπερηφανεύεται παρά μόνο μέσα στα συντρίμμια του, δεν εξεγείρετε παρά μόνο όταν βρεθεί με το λαιμό του ανάμεσα στο σπαθί και στο ξύλο.

Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης του είναι αλεπού, ο φιλόσοφός του ταχυδακτυλουργός και η τέχνη του τέχνη του μπαλώματος και της μίμησης.

Να λυπάστε το έθνος που καλωσορίζει τον καινούριο του άρχοντα με σάλπιγγες και τον αποχαιρετά με κραυγές αποδοκιμασίας, μέχρι να υποδεχτεί τον καινούριο με τη συνοδεία σάλπιγγας και πάλι.

Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του σώπασαν με τα χρόνια και οι δυνατοί του άντρες είναι ακόμα βρέφη.

Να λυπάστε το έθνος που έγινε κομμάτια και το κάθε του κομμάτι αυτοανακηρύσσεται έθνος”».

(Χαλίλ Γκιμπράν, Ο κήπος του προφήτη, εκδ. PRINTA)

Τι θα μπορούσε κανείς να πει παραπάνω για όλα αυτά που γίνονται τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας;

Τι;

Κουφοί και τοίχοι παντού..

Κι η Ελλάδα ταξιδεύει στο πουθενά, καράβι δίχως έρμα…

Αυτά, με πολλή  θλίψη, γεύση πικρή και ομίχλη στα μάτια απ΄τα χημικά…