ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ- Η ΠΩΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ

Έκθεση του σχεδίου του Στάλιν για να κατακτήσει την Ευρώπη
Πώς η Σοβιετική Ένωση «έχασε» το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο

——————————————————————————–
Poslednyaya Respublika («η τελευταία Δημοκρατία»), από το Βίκτωρ Suvorov (Vladimir Rezun). Μόσχα: TKO ΝΌΜΟΣ, 1996. 470 σελίδες. Hardcover. Φωτογραφίες.
——————————————————————————–

Αναθεωρημένος από το Ντάνιελ W. Michaels

Για αρκετά έτη τώρα, ένας προηγούμενος σοβιετικός στρατιωτικός αξιωματικός πληροφοριών που ονομάζεται Vladimir Rezun έχει προκαλέσει την έντονη συζήτηση στη Ρωσία για την τρομάζοντας άποψή του ότι Hitler επιτέθηκε στη σοβιετική Ρωσία Ιουνίου 1941 ακριβώς όπως ο Στάλιν προετοιμαζόταν να συντρίψει τη Γερμανία και τη δυτική Ευρώπη ως τμήμα μιας καλά-προγραμματισμένης λειτουργίας για «να ελευθερώσει» την όλη Ευρώπη με να φέρει την σύμφωνα με τον κομμουνιστικό κανόνα.

Γράφοντας με το όνομα μανδρών του Βίκτωρ Suvorov, Rezun έχει αναπτύξει αυτήν την διατριβή σε τρία βιβλία. Ο παγοθραύστης (που έχουν δημοσιευθεί σε μια της αγγλικής γλώσσας έκδοση) και Dni Μ («ημέρα Μ») αναθεωρήθηκαν το Νοέμβριο. – Περιοδικό Δεκεμβρίου 1997. Το τρίτο βιβλίο, που αναθεωρείται εδώ, είναι μια εργασία 470 σελίδων, «η τελευταία Δημοκρατία: Γιατί η Σοβιετική Ένωση έχασε το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο,» δημοσιευμένος στα ρωσικά στη Μόσχα το 1996.

Το Suvorov παρουσιάζει μια μάζα των στοιχείων για να δειχτεί ότι όταν προώθησε Hitler την επίθεση «Barbarossa λειτουργίας του» ενάντια στη σοβιετική Ρωσία στις 22 Ιουνίου 1941, οι γερμανικές δυνάμεις ήταν σε θέση να επιβάλουν τις τεράστιες απώλειες ενάντια στους Σοβιετικούς ακριβώς επειδή τα κόκκινα στρατεύματα πολύ καλύτερα προετοιμάστηκαν για τον πόλεμο — αλλά για έναν επιθετικό πόλεμο που σχεδιάστηκε για νωρίς – Ιούλιος — όχι ο αμυντικός πόλεμος που αναγκάζεται σε τους από Hitler το προληπτικό χτύπημα.

Στον παγοθραύστη, Suvorov απαριθμεί την επέκταση των σοβιετικών δυνάμεων Ιουνίου 1941, περιγράφοντας ακριβώς πώς ο Στάλιν εσυσσώρευσε τους τεράστιους αριθμούς των στρατευμάτων και τα καταστήματα των όπλων κατά μήκος των ευρωπαϊκών συνόρων, για να μην υπερασπίσει τη σοβιετική πατρίδα αλλά σε προετοιμασία για μια δυτική επίθεση και αποφασιστικές μάχες στο εχθρικό έδαφος.

Κατά συνέπεια, όταν χτύπησαν οι γερμανικές δυνάμεις, ο όγκος του κόκκινου εδάφους και οι Πολεμικές Αεροπορίες συγκεντρώθηκαν κατά μήκος των σοβιετικών δυτικών συνόρων που απασχολούν τις παρακείμενες ευρωπαϊκές χώρες, ειδικά το γερμανικό Ράιχ και Ρουμανία, στην τελική ετοιμότητα για μια επίθεση στην Ευρώπη.

Στο δεύτερο βιβλίο του στην προέλευση του πολέμου, «ημέρα Μ» (για τη «ημέρα κινητοποίησης»), λεπτομέρειες Suvorov πώς, μεταξύ τα τέλη του 1939 και του καλοκαιριού του 1941, του Στάλιν μεθοδικά και συστηματικά που ενισχύεται την καλύτερα ένοπλη, ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο — πραγματικά η παγκόσμια πρώτη υπερδύναμη — για την προγραμματισμένη κατάκτηση Ευρώπης του. Το Suvorov εξηγεί πώς η δραστική μετατροπή του Στάλιν της οικονομίας της χώρας για τον πόλεμο κατέστησε πραγματικά τον πόλεμο αναπόφευκτο. [Εικόνα: Μέχρι μέσες Ιουνίου 1941, οι τεράστιες κόκκινες δυνάμεις στρατού συγκεντρώθηκαν στα δυτικά σοβιετικά σύνορα, που ισορροπήθηκαν για μια καταστρεπτική επίθεση ενάντια στην Ευρώπη. Αυτό το διάγραμμα εμφανίστηκε στην της αγγλικής γλώσσας έκδοση του γερμανικού διευκρινισμένου εμπόλεμη περίοδος σήματος περιοδικών.]

Μια σφαιρική Σοβιετική Ένωση

«Στην τελευταία Δημοκρατία,» Suvorov προσθέτει στα στοιχεία που παρουσιάζονται σε δύο προηγούμενα βιβλία του για να ενισχύσουν το επιχείρημά του που ο Στάλιν προετοίμαζε για έναν επιθετικό πόλεμο, υπογραμμίζοντας και ιδιαίτερα το ιδεολογικό κίνητρο για τις ενέργειες του σοβιετικού ηγέτη. Ο τίτλος αναφέρεται στην άτυχη χώρα που θα ενσωματωνόταν ως «τελική δημοκρατία» στη σφαίρα-κάλυψη «Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών,» με αυτόν τον τρόπο ολοκληρώνοντας την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση.

Όπως Suvorov εξηγεί, αυτό το σχέδιο ήταν εξ ολοκλήρου σύμφωνο με το μαρξιστικό-λενινιστικό δόγμα, καθώς επίσης και με τις πολιτικές Λένιν τα πιό πρώτα έτη του σοβιετικού καθεστώτος. Ο ρωσικός ιστορικός υποστηρίζει πειστικά ότι δεν ήταν Leon Trotsky (Bronstein), αλλά μάλλον ο Στάλιν, ο λιγότερο επιδεικτικός ανταγωνιστής του, ο οποίος ήταν πραγματικά ο πιστός απόστολος Λένιν στην προαγωγή της παγκόσμιας κομμουνιστικής επανάστασης. Το Trotsky επέμεινε στο δόγμα «μόνιμης επανάστασής του,» με το οποίο το νέο σοβιετικό κράτος θα βοηθούσε να ενθαρρύνει τις εγέρσεις και την επανάσταση των home-grown εργαζομένων στις κεφαλαιοκρατικές χώρες.

Ο Στάλιν θέλησε αντ’ αυτού το σοβιετικό καθεστώς για να εκμεταλλευτεί τις περιστασιακές «ανακωχές» στη σφαιρική προσπάθεια να παγιωθεί η κόκκινη στρατιωτική δύναμη για τη σωστή στιγμή όταν θα χτυπούσαν οι μεγαλύτερες και καλύτερες ένοπλες σοβιετικές δυνάμεις στην κεντρική και δυτική Ευρώπη, που προσθέτει τις νέες σοβιετικές δημοκρατίες καθώς αυτή η συντριπτική δύναμη κύλησε πέρα από την ήπειρο. Μετά από την επιτυχή σταθεροποίηση και το Sovietization της όλης Ευρώπης, η επεκταθείσα ΕΣΣΔ θα ισορροπούταν για να επιβάλει τη σοβιετική δύναμη πάνω τη σε ολόκληρη σφαίρα.

Όπως Suvorov παρουσιάζει, ο Στάλιν πραγματοποίησε αρκετά καλά ότι, λαμβάνοντας υπόψη μια ελεύθερη επιλογή, οι άνθρωποι των προηγμένων δυτικών χωρών δεν θα επέλεγαν ποτέ εθελοντικά τον κομμουνισμό. Επομένως θα έπρεπε να επιβληθεί από τη δύναμη. Το τολμηρό σχέδιό του, Στάλιν αποφάσισε περαιτέρω, θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο μέσω ενός παγκόσμιου πολέμου.

Ένα κρίσιμο ενδεικτικό σημείο είναι εν προκειμένω η ομιλία της 19ης Αυγούστου 1939 του, που αποκαλύπτεται πρόσφατα στα σοβιετικά αρχεία (που αναφέρονται εν μέρει το Νοέμβριο. – Περιοδικό Δεκεμβρίου 1997, Σ. 32-33). Σε τον, κράτη κληρονόμων Λένιν:

Η εμπειρία των τελευταίων 20 ετών έχει δείξει ότι στον περίοδο ειρήνης η κομμουνιστική μετακίνηση δεν είναι ποτέ αρκετά ισχυρή να πάρει δια της βίας τη δύναμη. Η δικτατορία ενός τέτοιου συμβαλλόμενου μέρους θα είναι μόνο δυνατό ως αποτέλεσμα ενός σημαντικού πολέμου…
Αργότερα, όλες οι χώρες που είχαν δεχτεί την προστασία από την αναζωπυρωμένη Γερμανία θα γίνονταν επίσης οι σύμμαχοί μας. Θα έχουμε έναν ευρύ τομέα για να αναπτύξουμε την παγκόσμια επανάσταση.

Επιπλέον, και όπως οι σοβιετικοί θεωρητικοί είχαν επιμείνει πάντα, κομμουνισμός δεν θα μπορούσε ποτέ ειρηνικά να συνυπάρξει μακροπρόθεσμα με άλλα κοινωνικοπολιτικά συστήματα. Συνεπώς, ο κομμουνιστικός κανόνας αναπόφευκτα θα έπρεπε να επιβληθεί σε όλο τον κόσμο. Τόσο ακέραιος ήταν αυτός ο στόχος της «παγκόσμιας επανάστασης» στη φύση και την ανάπτυξη του των «κράτους πρώτων εργαζομένων» ότι ήταν ένα βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα της σοβιετικής ημερήσιας διάταξης ακόμη και ενώπιον Hitler και η εθνική σοσιαλιστική μετακίνησή του ήρθε στην εξουσία στη Γερμανία το 1933.
Ο Στάλιν εξέλεξε να χτυπήσει σε έναν χρόνο και τόπο της επιλογής του. Για αυτόν τον λόγο, η σοβιετική ανάπτυξη των πιό προηγμένων δυσάρεστων συστημάτων όπλων, πρώτιστα δεξαμενές, αεροσκάφη, και αερομεταφερόμενες δυνάμεις, είχε αρχίσει ήδη στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Να εξασφαλίσει την επιτυχία της τολμηρής επιχείρησής του, στα τέλη του 1939 Στάλιν διέταξε τη συγκέντρωση μια ισχυρή πολεμική μηχανή που θα ήταν ανώτερη σε ποσότητα και την ποιότητα από όλες τις πιθανές αντιτιθέμενες δυνάμεις. Η πρώτη μυστική εντολή του για τη συνολική πολεμικής βιομηχανίας κινητοποίηση της χώρας εκδόθηκε Αυγούστου 1939. Μια δεύτερη συνολική εντολή κινητοποίησης, αυτή για τη στρατιωτική κινητοποίηση, θα εκδιδόταν την ημέρα που ο πόλεμος ήταν να αρχίσει.

Απογοήτευση

Το γερμανικό Στάλιν επίθεση καλά-τοποθετημένο σχέδιο «Barbarossa» για «να ελευθερώσει» την όλη Ευρώπη. Από αυτή την άποψη, Suvorov υποστηρίζει, ο Στάλιν «έχασε» το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ο σοβιετικός πρωθυπουργός θα μπορούσε να θεωρήσει «μόνο» να νικήσει τη Γερμανία και την κατάκτηση Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη μόνο ως απογοήτευση.

Σύμφωνα με Suvorov, ο Στάλιν αποκάλυψε την απογοήτευσή του πέρα από την πολεμική έκβαση με διάφορους τρόπους. Κατ’ αρχάς, είχε Marshal Georgi Zhukov, όχι ο ίδιος, ο ανώτατος διοικητής, οδηγεί την παρέλαση νίκης το 1945. Δεύτερον, καμία επίσημη παρέλαση νίκης 9 Μαΐου δεν εγκρίθηκε ακόμη και μέχρι το θάνατο του Στάλιν. Τρίτον, ο Στάλιν δεν φόρεσε ποτέ οποιων δήποτε από τα μετάλλια που απονεμήθηκε μετά από το τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Τέταρτο, μιά φορά, σε μια καταθλιπτική διάθεση, εξέφρασε στα μέλη του στενού κύκλου του την επιθυμία του να αποσυρθεί τώρα που ήταν ο πόλεμος πέρα από. Πέμπτος, και ίσως η περισσότερη αφήγηση, Στάλιν εγκατέλειψε την εργασία για το μακρύς-προγραμματισμένο παλάτι των Σοβιετικών.

Ένα ατελές μνημείο

Το τεράστιο παλάτι των Σοβιετικών, που εγκρίθηκε από τη σοβιετική κυβέρνηση στις αρχές της δεκαετίας του 1930, επρόκειτο να είσαι 1.250 πόδια ψηλό, ξεπερασμένος με ένα άγαλμα Λένιν 300 ποδιών στο ύψος — πιό ψηλός από το Εmpire State Building της Νέας Υόρκης. Επρόκειτο να στηριχτεί στην περιοχή του προηγούμενου καθεδρικού ναού Χριστού το Savior. Σε παραγγελία του Στάλιν, αυτό το θαυμάσιο σύμβολο της παλαιάς Ρωσίας φυσηκε – επάνω το 1931 — μια πράξη με το οποίο οι κομμουνιστικοί κυβερνήτες του έθνους έσβησαν συμβολικά την ψυχή της παλαιάς Ρωσίας για να κάνουν το χώρο για το κεντρικό τεμάχιο του κόσμου ΕΣΣΔ.

Δημοκρατίες όλου του κόσμου οι «σοσιαλιστικές,» συμπεριλαμβανομένης της «τελευταίας δημοκρατίας,» θα αντιπροσωπεύονταν τελικά στο παλάτι. Η κύρια αίθουσα αυτής της της κοσμικής λάρνακας επρόκειτο να εγγραφεί με τον όρκο που ο Στάλιν είχε παραδώσει στους σχεδόν-θρησκευτικούς ρυθμούς στον ενταφιασμό Λένιν. Περιέλαβε τις λέξεις: «Όταν μας άφησε, ο σύντροφος Λένιν κληροδότησε σε μας την ευθύνη να ενισχύσει και να επεκτείνει την ένωση των σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Ορκιζόμαστε σε σας, σύντροφος Λένιν, ότι θα πραγματοποιήσουμε τιμητικά αυτό, η ιερή εντολή σας.»

Εντούτοις, μόνο το με μορφή νιπτήρα ίδρυμα για αυτό το μεγαλοπρεπές μνημείο ολοκληρώθηκε πάντα, και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90, μετά από την κατάρρευση η ΕΣΣΔ, ο Χριστός ο καθεδρικός ναός Savior επανοικοδομήθηκε προσεκτικά στην περιοχή.

Η επίσημη άποψη

Για δεκαετίες η επίσημη έκδοση της γερμανικός-σοβιετικής σύγκρουσης του 1941-1945, που υποστηρίζεται από τους ιστορικούς καθιερώσεων και στη Ρωσία και στη δύση, είναι κάτι παρεμφερές:

Hitler προώθησε μια επίθεση αιφνιδιαστικού «αστραπιαίου πολέμου» ενάντια στην αξιοθρήνητα απροετοίμαστη Σοβιετική Ένωση, που ο ηγέτης του, ο ανυποψίαστος και εμπιστεμένος Στάλιν. Το γερμανικό Führer οδηγήθηκε από τη σφοδρή επιθυμία για το «ζωτικό χώρο» και τους φυσικούς πόρους στην πρωτόγονη ανατολή, και από να μακρύς-σιγοβράσει του την αποφασιστικότητα να συνθλίψει το «εβραϊκό κομμουνισμό» μια για πάντα. Σε αυτήν την επίβουλη επίθεση, που ήταν ένα σημαντικό μέρος Hitler της τρελλής κίνησης για τη «παγκόσμια κατάκτηση,» το «Ναζί» ή οι «φασιστικοί» επιτιθέμενοι συνέτριψε αρχικά όλη την αντίσταση με την υπεροχή τους σύγχρονων δεξαμενών και αεροσκαφών.
Αυτή η άποψη, που βεβαιώθηκε από τους συνδεμένους δικαστές στο μεταπολεμικό δικαστήριο της Νυρεμβέργης, ακόμα ευρέως δέχομαι και στη Ρωσία και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στη Ρωσία σήμερα, το μεγαλύτερο μέρος του ευρέος κοινού (και όχι μόνο εκείνοι που είναι νοσταλγικοί για το παλαιό σοβιετικό καθεστώς), δέχεται αυτήν την «πολιτικά σωστή» γραμμή. Για ένα πράγμα, «εξηγεί» τις τεράστιες απώλειες Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου της Σοβιετικής Ένωσης στα άτομα και το υλικό.
Καταδικασμένος από την αρχή

Το αντίθετο στην επίσημη άποψη ότι η Σοβιετική Ένωση δεν προετοιμάστηκε για τον πόλεμο Ιουνίου 1941, στην πραγματικότητα, Suvorov τονίζει, ήταν οι Γερμανοί που δεν ήταν πραγματικά έτοιμοι. Καταρτισμένη της Γερμανίας βιαστικά το σχέδιο «Barbarossa λειτουργίας», που απαίτησε μια νίκη «αστραπιαίου πολέμου» σε τέσσερις ή πέντε μήνες από τις αριθμητικά κατώτερες δυνάμεις προωθώντας σε τρεις ευρείες στρατιωτικές ωθήσεις, ήταν καταδικασμένο εξαρχής.

Επιπλέον, Suvorov πηγαίνει για να σημειώσει, η Γερμανία στερήθηκε τις πρώτες ύλες (συμπεριλαμβανομένου του πετρελαίου) ουσιαστικές στη στήριξη ενός συρμένου έξω πολέμου τέτοιων διαστάσεων.

Ένας άλλος λόγος για την έλλειψη της Γερμανίας προπαρασκευής, Suvorov υποστηρίζει, ήταν ότι οι στρατιωτικοί αρχηγοί της υποτίμησαν σοβαρά την απόδοση των σοβιετικών δυνάμεων στο χειμερινό πόλεμο ενάντια στη Φινλανδία, το 1939-40. Πάλεψαν, πρέπει να τονιστεί, υπό τους εξαιρετικά αυστηρούς χειμερινούς όρους — θερμοκρασίες του μείον 40 βαθμοί βάθη Κελσίου και χιονιού διάφορων ποδιών — ενάντια στις καλά σχεδιασμένες ενισχυμένες συγκεκριμένες οχυρώσεις και τις υπόγειες εγκαταστάσεις γραμμής Mannerheim της Φινλανδίας της «.» Παρά αυτόν, είναι συχνά ξεχασμένο, ο κόκκινος στρατός, σε τελευταία ανάλυση, δύναμη οι Φινλανδοί σε μια ταπεινωτική ανακωχή.

Είναι πάντα ένα λάθος, Suvorov υπογραμμίζει, για να υποτιμήσει τον εχθρό σας. Αλλά Hitler έκανε αυτόν τον κρίσιμο λάθος υπολογισμό. Το 1943, αφότου είχε μετατοπιστεί η παλίρροια του πολέμου ενάντια στη Γερμανία, αναγνώρισε την μπερδεμένη αξιολόγηση σοβιετικών δυνάμεών του δύο έτη νωρίτερα.

Διαφορά δεξαμενών συγκρινόμενη

Για να αποδείξει ότι ήταν ο Στάλιν, και όχι Hitler, ο οποίος προετοιμάστηκε πραγματικά για τον πόλεμο, Suvorov συγκρίνει το γερμανικό και σοβιετικό εξοπλισμό στα μέσα του1941, ειδικά όσον αφορά τα πολύ σημαντικά δυσάρεστα συστήματα όπλων — δεξαμενές και αερομεταφερόμενες δυνάμεις. Είναι ένα γενικά αποδεκτό αξίωμα στη στρατιωτική επιστήμη ότι οι επιτιθειμένος δυνάμεις πρέπει να έχουν μια αριθμητική ανωτερότητα τριών σε μια πέρα από τους υπερασπιστές. Ακόμα, όπως Suvorov εξηγεί, όταν χτύπησαν οι Γερμανοί στο πρωί της 22ης Ιουνίου 1941, επιτέθηκαν με συνολικά 3.350 δεξαμενές, ενώ οι σοβιετικοί υπερασπιστές είχαν συνολικά 24.000 δεξαμενές — δηλαδή ο Στάλιν είχε επτά φορές περισσότερες δεξαμενές από Hitler, ή 21 φορές περισσότερες δεξαμενές από θα είχε θεωρηθεί ικανοποιητικός για μια επαρκή υπεράσπιση. Επιπλέον, Suvorov τονίζει, οι σοβιετικές δεξαμενές ήταν ανώτερες από όλες τις τεχνικές απόψεις, συμπεριλαμβανομένης της δύναμης πυρός, της σειράς, και της επένδυσης τεθωρακισμένων.

Όπως ήταν, η σοβιετική ανάπτυξη της βαριάς παραγωγής δεξαμενών είχε αρχίσει ήδη στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Παραδείγματος χάριν, από το 1933 οι Σοβιετικοί έβγαζαν ήδη σωρηδόν την παραγωγή, και διένεμαν στις δυνάμεις τους, το τ-35 πρότυπο, μια βαριά δεξαμενή 45 τόνου με τρία πυροβόλα, έξι πολυβόλα, και την επένδυση τεθωρακισμένων 30 χιλ. Σε αντίθεση, οι Γερμανοί άρχισαν την ανάπτυξη και την παραγωγή μιας συγκρίσιμης δεξαμενής 45 τόνου μόνο αφού είχε αρχίσει ο πόλεμος στα μέσα του1941.

Μέχρι το 1939 οι Σοβιετικοί είχαν προσθέσει ήδη τρία βαριά πρότυπα δεξαμενών στον κατάλογό τους. Επιπλέον, οι Σοβιετικοί σχεδίασαν τις δεξαμενές τους με τις ευρύτερες διαδρομές, και για να λειτουργήσουν με τις μηχανές diesel (που ήταν λιγότερο εύφλεκτες από εκείνοι που χρησιμοποιούν τα συμβατικά καύσιμα μιγμάτων εξαερωτήρων). Επιπλέον, οι σοβιετικές δεξαμενές χτίστηκαν και με τη μηχανή και με την κίνηση στο οπίσθιο τμήμα, με αυτόν τον τρόπο βελτιώνοντας τη γενική εξέταση αποδοτικότητας και χειριστών. Οι γερμανικές δεξαμενές είχαν μια λιγότερο αποδοτική ρύθμιση, με τη μηχανή στο οπίσθιο τμήμα και την κίνηση στην μπροστινή περιοχή.

Όταν η σύγκρουση άρχισε Ιουνίου 1941, Suvorov παρουσιάζει, η Γερμανία δεν είχε καμία βαριά δεξαμενή καθόλου, μόνο 309 μέσες δεξαμενές, και ακριβώς 2.668 ελαφριές, κατώτερες δεξαμενές. Από τη μεριά τους, οι Σοβιετικοί στο ξέσπασμα του πολέμου είχαν στις δεξαμενές διάθεσής τους που ήταν όχι μόνο βαρύτερες αλλά της υψηλότερης ποιότητας.

Εν προκειμένω, Suvorov αναφέρει την ανάμνηση της γερμανικής δεξαμενής η γενική Heinz Guderian, η οποία έγραψε στο τεθωρακισμένo ηγέτη απομνημονευμάτων του (1952/1996, σελ. 143):

Την άνοιξη του 1941, Hitler συγκεκριμένα είχε διατάξει ότι μια ρωσική Στρατιωτική Επιτροπή παρουσιάζεται πέρα από τα σχολεία και τα εργοστάσια δεξαμενών μας σε αυτήν την διαταγή είχε επιμείνει να μην κρυφτεί τίποτα από τους. Οι ρωσικοί ανώτεροι υπάλληλοι εν λόγω σταθερά αρνήθηκαν να θεωρήσουν ότι το τεθωρακισμένo IV ήταν στην πραγματικότητα η βαρύτερη δεξαμενή μας. Είπαν επανειλημμένα ότι πρέπει τα νεώτερα πρότυπά μας από τους, και παραπονέθηκαν ότι δεν πραγματοποιούσαμε Hitler τη διαταγή να τους παρουσιάσουμε όλα. Η Στρατιωτική Επιτροπή ήταν τόσο απαιτητική σε αυτό το σημείο ότι τελικά οι κατασκευαστές και οι ανώτεροι υπάλληλοι γραφείων πυροβολικού μας ολοκλήρωσαν: «Φαίνεται ότι οι Ρώσοι πρέπει ήδη να κατέχουν τις καλύτερες και βαρύτερες δεξαμενές από.» Ήταν στο τέλος της Ιουλίου 1941 ότι η T34 δεξαμενή εμφανίστηκε στο μέτωπο και το αίνιγμα του νέου ρωσικού προτύπου λύθηκε.
Το Suvorov αναφέρει άλλο που αποκαλύπτει το γεγονός από το ημερολόγιο Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου Robert Goralski’s (1982, σελ. 164). Στις 24 Ιουνίου 1941 — ακριβώς δύο ημέρες μετά από το ξέσπασμα του γερμανικός-σοβιετικού πολέμου:
Οι Ρώσοι εισήγαγαν τις γιγαντιαίες δεξαμενές Klim τους Voroshilov στη δράση κοντά σε Raseiniai [Λιθουανία]. Τα πρότυπα που ζυγίζουν 43 και 52 τόνους εξέπληξαν τους Γερμανούς, οι οποίοι βρήκαν το KVs σχεδόν ασταμάτητο. Μια από αυτές τις ρωσικές δεξαμενές πήρε 70 άμεσα χτυπήματα, αλλά κανένας δεν διαπέρασε το τεθωρακισμένο του.
Εν ολίγοις, η Γερμανία πήρε το σοβιετικό κολοσσό με τις δεξαμενές που ήταν πάρα πολύ ελαφριές, πολύ λίγα σε αριθμό, και κατώτερος στη δύναμη απόδοσης και πυρκαγιάς. Και αυτή η διαφορά συνεχίστηκε καθώς ο πόλεμος προχώρησε. Το 1942 μόνος, τα σοβιετικά εργοστάσια παρήγαγαν 2.553 βαριές δεξαμενές, ενώ οι Γερμανοί παρήγαγαν ακριβώς 89. Ακόμη και στο τέλος του πολέμου, η καλύτερος-ποιοτική δεξαμενή στον αγώνα ήταν η σοβιετική ΕΙΝΑΙ («Iosef Στάλιν») πρότυπη.
Το Suvorov ωθεί σαρκαστικά τους στρατιωτικούς ιστορικούς καθιερώσεων για να μελετήσει ένα βιβλίο στις σοβιετικές δεξαμενές από το Igor P. Shmelev, που δημοσιεύεται το 1993 από, όλων των πραγμάτων, τη δημοσιεύοντας επιχείρηση βιβλίων χόμπι στη Μόσχα. Η εργασία ενός τίμιου ερασιτέχνους στρατιωτικού αναλυτή όπως Shmelev, ένα που ενδιαφέρεται ειλικρινά για και αγαπά το χόμπι του και η αλήθεια, λέει Suvorov, είναι συχνά ανώτερη από αυτόν ενός πληρωμένου κυβερνητικού υπαλλήλου.

Αερομεταφερόμενη διαφορά δυνάμεων

Lopsided ήταν η σοβιετική ανωτερότητα στις αερομεταφερόμενες δυνάμεις. Πριν από τον πόλεμο, τα σοβιετικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα DB-3f και Sb καθώς επίσης και τα φυματίωση-1 και φυματίωση-3 βομβαρδιστικά αεροπλάνα (των οποίων ο Στάλιν είχε για χίλιους ήταν τροποποιημένος για να φέρει τα αερομεταφερόμενα στρατεύματα καθώς επίσης και τα φορτία βομβών. Από τα μέσα του1941 σοβιετικός ο στρατιωτικός είχε εκπαιδεύσει τις εκατοντάδες χιλιάδες των αλεξιπτωτιστών (Suvorov λέει σχεδόν ένα εκατομμύριο) για την προγραμματισμένη επίθεση ενάντια στη Γερμανία και τη δύση. Αυτά τα αερομεταφερόμενα στρατεύματα επρόκειτο να επεκταθούν και να πεφθούν πίσω από τις εχθρικές γραμμές σε διάφορα κύματα, κάθε κύμα που αποτελείται από πέντε αερομεταφερόμενο σώμα επιθέσεων (VDKs), κάθε σώμα που αποτελείται από 10.419 άτομα, το προσωπικό προσωπικού και υπηρεσιών, ένα τμήμα πυροβολικού, και ένα χωριστό τάγμα δεξαμενών (50 δεξαμενές). Το Suvorov απαριθμεί τους Διοικητικούς Αξιωματικούς και τις εγχώριες βάσεις πρώτων δύο κυμάτων ή δέκα σώματος. Το δεύτερο και τρίτο σώμα κυμάτων περιέλαβε τα στρατεύματα που μίλησαν τα γαλλικά και ισπανικά.

Επειδή η γερμανική επίθεση απέτρεψε αυτά τα ιδιαίτερα εκπαιδευμένα στρατεύματα από τη χρησιμοποίηση όπως αρχικά προγραμματίζεται, ο Στάλιν τα μετέτρεψε στα «τμήματα φρουρών,» που χρησιμοποίησε ως επιφυλάξεις και «πυροσβεστικές» στις επείγουσες καταστάσεις, πολύ ως Hitler επέκτεινε συχνά τις δυνάμεις Waffen SS.

Χάρτες και βιβλία φράσης

Υπέρ της κύριας διατριβής του, Suvorov αναφέρει τα πρόσθετα στοιχεία που δεν αναφέρθηκαν σε δύο προηγούμενες εργασίες του σε αυτό το θέμα. Κατ’ αρχάς, την παραμονή του ξεσπάσματος του πολέμου του 1941 οι σοβιετικές δυνάμεις ήταν παρεχόμενοι τοπογραφικοί χάρτες μόνο των συνόρων και των ευρωπαϊκών χώρων δεν ήταν χάρτες για να υπερασπίσουν το σοβιετικές έδαφος ή τις πόλεις, επειδή ο πόλεμος δεν επρόκειτο να διεξαχθεί στην πατρίδα. Ο προϊστάμενος της στρατιωτικής τοπογραφικής θητείας τότε, και επομένως αρμόδιος για τη στρατιωτική διανομή χαρτών, Major General Μ. Κ. Kudryavtsev, δεν τιμωρήθηκε ή ακόμα και απομακρύνθηκε για την αποτυχία να παρασχεθούν οι χάρτες της πατρίδας, αλλά πήγε για να μια μεγάλη και επιτυχής στρατιωτική σταδιοδρομία. Επιπλέον, ο προϊστάμενος του Γενικού Επιτελείο, στρατηγός Zhukov, δεν θεωρήθηκε ποτέ αρμόδιο για την καταστροφή των πρώτων μηνών του πολέμου. Κανένας από τους κορυφαίους στρατιωτικούς διοικητές δεν θα μπορούσε να κρατηθεί υπεύθυνος, Suvorov επισημαίνει, επειδή είχαν όλοι τις ακολουθούμενες διαταγές του Στάλιν στην επιστολή.

Δεύτερον, πρόωρες Ιουνίου 1941 οι σοβιετικές οπλισμένες δυνάμεις άρχισαν χιλιάδες αντίγραφα ενός ρωσικός-γερμανικού βιβλίου φράσης, με τα τμήματα που αφιερώθηκαν σε τέτοιες δυσάρεστες στρατιωτικές διαδικασίες όπως καταλαμβάνοντας τους σταθμούς σιδηροδρόμου, προσανατολίζοντας τους αλεξιπτωτιστές, και ούτω καθ’εξής, και τέτοιες χρήσιμες εκφράσεις όπως «τη στάση που διαβιβάζει ή θα πυροβολήσω.» Αυτό το βιβλίο φράσης παρήχθη στους μεγάλους αριθμούς από τα στρατιωτικά σπίτια εκτύπωσης και στο Λένινγκραντ και στη Μόσχα. Εντούτοις, δεν έφθασαν ποτέ στα στρατεύματα στις πρώτες γραμμές, και λέγονται για να έχουν καταστραφεί στην ανοίγοντας φάση του πολέμου.

Ενίσχυση από τις «ουδέτερες» Ηνωμένες Πολιτείες

Δεδομένου ότι οι σημειώσεις Suvorov, οι Ηνωμένες Πολιτείες εφοδίαζαν τη σοβιετική Ρωσία με το στρατιωτικό υλικό από την πρόσφατη δεκαετία του ’30. Αναφέρει τη μελέτη του Antony C. Sutton’s, εθνική αυτοκτονία (σπίτι του Άρλινγκτον, 1973), η οποία αναφέρει ότι το 1938 ο Πρόεδρος Roosevelt συμμετείχε σε μια μυστική συμφωνία με την ΕΣΣΔ στις στρατιωτικές πληροφορίες ανταλλαγής. Για την αμερικανική δημόσια κατανάλωση, εν τούτοις, Roosevelt ανήγγειλε την επιβολή ενός «ηθικού αποκλεισμού» στη σοβιετική Ρωσία.

Στους μήνες πριν από την επίσημη είσοδο της Αμερικής μέσα σε τον πόλεμο (Δεκεμβρίου 1941), τα ατλαντικά ναυτικά σκάφη των φαινομενικά ουδέτερων Ηνωμένων Πολιτειών είμαι ήδη στον πόλεμο ενάντια στις γερμανικές ναυτικές δυνάμεις. (Δείτε το ναυτικό του κ. Roosevelt’s: Ο ιδιωτικός πόλεμος του ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ατλαντικού στόλου, 1939-1942 από τον Πάτρικ Abbazia [Annapolis: Ναυτικός Τύπος ιδρύματος, 1975]). Και δύο ημέρες μετά από τη «Barbarossa» απεργία, αναγγελθείσα Roosevelt αμερικανική ενίσχυση στη σοβιετική Ρωσία στον πόλεμό του για την επιβίωση ενάντια στον άξονα. Κατά συνέπεια, στο ξέσπασμα της επίθεσης «Barbarossa», Hitler έγραψε σε μια επιστολή Mussolini: «Σε αυτό το σημείο δεν κάνει καμία διαφορά εάν η Αμερική εισάγει επίσημα τον πόλεμο ή όχι, υποστηρίζει ήδη τους εχθρούς μας στο πλήρες μέτρο με τις μαζικές παραδόσεις των πολεμικών υλικών.»

Ομοίως, Winston Churchill έκανε όλα στη δύναμή του κατά τη διάρκεια των μηνών πριν από τις Ιουνίου 1941 — όταν οι βρετανικές δυνάμεις υφίσταντο το ένα στρατιωτικό νικήστε μετά από άλλη — φέρνω και τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Σοβιετική Ένωση στον πόλεμο από την πλευρά της Μεγάλης Βρετανίας. Στην αλήθεια, ο «συνασπισμός μεγάλα τρία» αντι-Hitler (Στάλιν, Roosevelt, Churchill) ήταν αποτελεσματικά σε ισχύ ακόμη και ενώπιον επιτεθειμένης της η Γερμανία Ρωσίας, και ήταν ένας κυριότερος λόγος γιατί Hitler αισθάνθηκε αναγκασμένος για να χτυπήσει ενάντια στη σοβιετική Ρωσία, και για να κηρύξει πόλεμος στις Ηνωμένες Πολιτείες πέντε μήνες αργότερα. (Δείτε Hitler την ομιλία της 11ης Δεκεμβρίου 1941, που δημοσιεύεται στο χειμερινό 1988-89 περιοδικό, Σ. 394-396, 402-412.)

Οι λόγοι για την υποστήριξη Franklin Roosevelt για το Στάλιν είναι δύσκολο να αναγκαστούν. Πρόεδρος Roosevelt ο ίδιος που εξηγείται μιά φορά σε William Bullitt, ο πρώτος πρεσβευτής του στη σοβιετική Ρωσία: «Σκέφτομαι ότι εάν του δώσω [Στάλιν] όλα μπορώ ενδεχομένως, και να μην ρωτήσω τίποτα από τον σε αντάλλαγμα, noblesse υποχρεώστε, δεν θα προσπαθήσει να προσαρτήσει τίποτα, και θα συνεργαστεί με με για έναν κόσμο της ειρήνης και της δημοκρατίας.» (Αναφεμένος σε: Robert Nisbet, Roosevelt και Στάλιν: Η αποτυχημένη ερωτοτροπία [1989], σελ. 6.) Ίσως η ακριβέστερη (και καλύτερη) εξήγηση για την τοποθέτηση Roosevelt είναι μια βαθιά άγνοια, μόνος-εξαπάτηση ή naiveté. Κατά την εξεταζόμενη άποψη George Kennan, ο ιστορικός και ο προηγούμενος υψηλόβαθμος αμερικανικός διπλωμάτης, στην εξωτερική πολιτική Roosevelt ήταν «ένα πολύ επιφανειακό άτομο, ανίδεο, dilettantish, με έναν σοβαρά περιορισμένο διανοητικό ορίζοντα.»

Ένα απελπισμένο τυχερό παιχνίδι

Το Suvorov αναγνωρίζει να συναρπαστεί με το Στάλιν, που καλεί τον «ένα ζώο, ένα άγριο, αιματηρό τέρας, αλλά μια μεγαλοφυία όλων των χρόνων και λαούς.» Διέταξε τη μέγιστη στρατιωτική δύναμη στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η δύναμη που περισσότερο από την οποιαδήποτε άλληδήποτε νικημένη Γερμανία. Ειδικά σε σύγκρουση τα τελικά έτη, εξουσίασε τη συνδεμένη στρατιωτική συμμαχία. Πρέπει να έχει θεωρήσει Roosevelt και Churchill περιφρονητικά ως χρήσιμα ηλιθίους.

Στις αρχές του 1941 ο καθένας υπέθεσε ότι επειδή η Γερμανία ακόμα στρατιωτικά συμμετέχθηκε ενάντια στη Μεγάλη Βρετανία στο Βόρεια Αφρική, στη Μεσόγειο, και στον Ατλαντικό, Hitler δεν θα επέτρεπε ποτέ την εμπλοκή σε ένα δεύτερο μέτωπο στην ανατολή. (Προσεκτικός της καταστρεπτικής εμπειρίας του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, είχε προειδοποιήσει σε Mein Kampf του θανάσιμου κινδύνου ενός μπροστινού πολέμου δύο.) Ήταν ακριβώς επειδή ήταν βέβαιος ότι ο Στάλιν υπέθεσε ότι Hitler δεν θα άνοιγε ένα δεύτερο μέτωπο, υποστηρίζει Suvorov, ότι ο γερμανικός ηγέτης αισθάνθηκε ελεύθερος να προωθήσει «Barbarossa.» Αυτή η επίθεση, επιμένει Suvorov, ήταν ένα τεράστιο και απελπισμένο τυχερό παιχνίδι. Αλλά απειλητικός από τις ανώτερες σοβιετικές δυνάμεις που ισορροπήθηκαν για να συντρίψουν τη Γερμανία και την Ευρώπη, Hitler είχε λίγη επιλογή αλλά για να προωθήσουν αυτήν την προληπτική απεργία.

Τα σοβιετικά στρατεύματα ανυψώνουν την κόκκινη σημαία σφυρί-και-δρεπανιών πέρα από το Reichstag στο Βερολίνο, μια πράξη που συμβόλισε τη σοβιετική υποταγή της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης. Η μάχη του Βερολίνου η τιτανική προσπάθεια των γερμανικών και σοβιετικών δυνάμεων που άρχισαν στις 22 Ιουνίου 1941. Στο απόγευμα της 30ης Απριλίου 1945, δεδομένου ότι τα σοβιετικά στρατεύματα μαίνονταν το κτήριο Reichstag, Hitler εδιάπραξε αυτοκτονία στην κοντινή έδρα αποθηκών του.
Αλλά ήταν πάρα πολύ μικρό, πάρα πολύ αργά. Παρά το πλεονέκτημα πρώτα, ήταν οι Σοβιετικοί που επικράτησαν τελικά. Την άνοιξη του 1945, τα κόκκινα στρατεύματα πέτυχαν στην αύξηση του κόκκινου εμβλήματος πέρα από το κτήριο Reichstag στο Βερολίνο. Οφειλόταν μόνο στις απέραντες θυσίες των γερμανικών και άλλων δυνάμεων άξονα που τα σοβιετικά στρατεύματα δεν πέτυχαν ομοίως στην αύξηση της κόκκινης σημαίας πέρα από το Παρίσι, το Άμστερνταμ, την Κοπεγχάγη, τη Ρώμη, τη Στοκχόλμη, και, ίσως, το Λονδίνο.
Η συζήτηση ακονίζει

Παρά την αντίσταση από τους ιστορικούς «καθιερώσεων» (που στη Ρωσία είναι συχνά προηγούμενοι κομμουνιστές), η υποστήριξη για τη διατριβή «προληπτικής απεργίας» Suvorov έχει αυξηθεί και στη Ρωσία και στη δυτική Ευρώπη. Μεταξύ εκείνων που συμμερίζονται τις απόψεις Suvorov είναι νεώτεροι ρωσικοί ιστορικοί όπως η Yuri L. Dyakov, η Τατιάνα S. Bushuyeva, και Ι. V. Pavlova. (Δείτε το Νοέμβριο. – Περιοδικό Δεκεμβρίου 1997, Σ. 32-34.)

Όσον αφορά την ιστορία του 20ού αιώνα, οι αμερικανικοί ιστορικοί είναι γενικά στενός-απασχολημένοι από τα αντίστοιχά τους στην Ευρώπη ή τη Ρωσία. Αλλά ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν υπάρξει μερικές φωνές υποστήριξη για τη διατριβή «προληπτικού πολέμου» — όποιος είναι ακόμα πιό αξιοσημείωτος θεωρώντας ότι τα βιβλία Suvorov στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με εξαίρεση τον παγοθραύστη, δεν είναι διαθέσιμα στα αγγλικά. (Μια τέτοια φωνή είναι αυτή του ιστορικού Russell Stolfi, ένας καθηγητής της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας στο ναυτικό μεταπτυχιακό σχολείο σε Monterey, Καλιφόρνια. Δείτε την αναθεώρηση Hitler βιβλίων του της ανατολής τεθωρακισμένo το Νοέμβριο. – Περιοδικό Δεκεμβρίου 1995.) Όχι όλη η απάντηση στην εργασία Suvorov είναι θετική, εν τούτοις. Έχει προτρέψει επίσης την κριτική και τις ανανεωμένες επιβεβαιώσεις της δεκαετία-παλαιάς ορθόδοξης άποψης. Μεταξύ των πιό προεξεχόντων νέων υπερασπιστών της ορθόδοξης «γραμμής» είναι ιστορικοί Gabriel Gorodetsky του πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ, και John Ericson του πανεπιστημίου του Εδιμβούργου.

Απορρίπτοντας όλα τα επιχειρήματα που να δικαιολογήσουν την επίθεση της Γερμανίας, Gorodetsky τιμωρεί in particular και γελοιοποιεί τις εργασίες Suvorov, ο ειδικότερα σε ένα βιβλίο με τον τίτλο, κατάλληλα, «ο μύθος παγοθραυστών.» Στην πραγματικότητα, σοβιετικές πολεμικές απώλειες ιδιοτήτων Gorodetsky (και Ericson) στο υποτιθέμενο unpreparedness του κόκκινου στρατού για τον πόλεμο. «Είναι παράλογο,» Gorodetsky γράφει, «για να υποστηρίξει ότι ο Στάλιν θα διασκέδαζε πάντα οποιαδήποτε ιδέα να επιτεθεί στη Γερμανία, δεδομένου ότι μερικοί γερμανικοί ιστορικοί επιθυμούν τώρα να προτείνουν, στη διαταγή, με τη βοήθεια μιας αιφνιδιαστικής επίθεσης, για να ανατρέψει την προγραμματισμένη προληπτική απεργία της Γερμανίας.»

Όπως ήταν αναμενόμενο, Gorodetsky έχει εγκωμιαστεί από τις αρχές του Κρεμλίνου και τους ρωσικούς στρατιωτικούς αρχηγούς. Η «καθιέρωση» της Γερμανίας ομοίως αγκαλιάζει τον ισραηλινό ιστορικό. Με γερμανικά έξοδα φορολογούμενων, έχει εργαστεί και έχει διδάξει ερευνητικό γραφείο ιστορίας της Γερμανίας στο ημιεπίσημο στρατιωτικό (MGFA), το οποίο δημόσιευσε Απριλίου 1991 Zwei Wege nach Moskau Gorodetsky («δύο πορείες στη Μόσχα»).

Στη «τελευταία Δημοκρατία,» Suvorov αποκρίνεται σε Gorodetsky και άλλους κριτικούς πρώτων δύο βιβλίων του στην ιστορία δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Τραυματίζει ιδιαίτερα στις κριτικές του εργασίας Gorodetsky, ειδικά «ο μύθος παγοθραυστών.»

Μερικές κριτικές

Το Suvorov γράφει καυστικά, σαρκαστικά, και με τη μεγάλη πικρία. Αλλά εάν είναι ουσιαστικά σωστός, ως αυτόν τον κριτικό θεωρεί, αυτός — και εμείς — έχετε το τέλειο δικαίωμα να είναι πικρός για την παραπλάνηση και παραπληροφόρηση για δεκαετίες.

Αν και Suvorov αξίζει την ευγνωμοσύνη μας για τη σημαντική ανατομή ιστορικού μύθου του, η εργασία του δεν είναι χωρίς ατέλειες. Για ένα πράγμα, ο έπαινός του των επιτευγμάτων σοβιετικού πολεμικής βιομηχανίας του σύνθετου, και η ποιότητα του σοβιετικού εξοπλισμού και του στρατιωτικού εξοπλισμού, είναι υπερβάλλοντες, ίσως ακόμα και panegyric. Αποτυγχάνει να αναγνωρίσει τη δυτική προέλευση ενός μεγάλου μέρους του σοβιετικών εξοπλισμού και του υλικού. Οι σοβιετικοί μηχανικοί ανέπτυξαν μια ικανότητα για τα σχέδια επιτυχώς τροποποίησης, απλούστευσης και, συχνά, βελτίωσης, δυτικά πρότυπα και. Παραδείγματος χάριν, η τραχιά μηχανή diesel που χρησιμοποιήθηκε στις σοβιετικές δεξαμενές βασίστηκε σε ένα γερμανικό diesel αεροσκαφών της BMW.

Μια κριτική που δεν μπορεί στη δικαιοσύνη να αποτελεσθεί από Suvorov είναι μια έλλειψη πατριωτισμού. Προσεκτικός ότι τα πρώτα θύματα του κομμουνισμού ήταν οι Ρώσοι, κάνει σωστά μια αιχμηρή διάκριση μεταξύ των ρωσικών ανθρώπων και του κομμουνιστικού καθεστώτος που τους κυβέρνησαν. Γράφει όχι μόνο με την ικανότητα ενός ικανού ιστορικού, αλλά με το σεβασμό για τα εκατομμύρια των Ρώσων οι των οποίων ζωές σπαταλήθηκαν στα παραώμονα σχέδια Λένιν και του Στάλιν για τη «παγκόσμια επανάσταση.»

——————————————————————————–
Περιοδικό της ιστορικής αναθεώρησης 17, αριθ. 4 (Αυγούστου 1998 Ιουλίου), 30-37. Ο Ντάνιελ W. Michaels είναι πτυχιούχος Πανεπιστημίου της Κολούμπια (Phi βήτα κάπα, 1954), σπουδαστής ανταλλαγής Fulbright στη Γερμανία (1957), και πρόσφατα αποσυρμένος από το αμερικανικό υπουργείο Αμύνης μετά από 40 έτη υπηρεσίας. Επίσης δείτε (οφσάιτ) την αναθεώρηση της εθνικής εμπροσθοφυλακής του παγοθραύστη και Hitler την ομιλία Reichstag της 11ης Δεκεμβρίου 1941.