Κάποιοι αγαπούν το χρήμα.

Γράφει ο Νίκος Π.

Σήμερα που μιλάμε, αυτοί αγαπούν περισσότερο το δολλάριο από το Ευρώ. Και το αγαπούν για τη σταθερή του συμπεριφορά – άσχετα με τις ισοτιμιακές διακυμάνσεις. Κάτι που δεν έχει το δικό μας νόμισμα. Είδη από προχθές, αναφερθήκαμε στην υποχώρηση του Ευρώ από τη δεύτερη στην Τρίτη θέση προτίμησης διεθνών νομισμάτων. Χθές, στην συνάντηση κορυφής μεταξύ Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας,  η Μέρκελ επανέλαβε τους όρους της, περί της καταστατικής αλλαγής στην ΕΕ, περί πειθάρχησης των προϋπολογισμών και του σφιχτού ελέγχου παραγωγής χρήματος – άρα στον έλεγχο του πληθωρισμού. 

Για την εμμονή των Γερμανών με τον πληθωρισμό, απλά ας ανατρέξουμε στην περίοδο μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και κυρίως από το 1921-1923. Τότε, από 120 δις κυκλοφορούντα μάρκα, σε μόλις 2 χρόνια έφτασαν στα 400.000.000 τρις. (Τα μηδενικά είναι σωστά. Το 1923, ένα κιλό βούτηρο κόστιζε 250 δις μάρκα). Σε μία πλήρως διαλειμένη χώρα, όπου λόγω ανικανότητας δεν καθυστέρησαν να παραδόσουν 40000 τηλεγραφικούς στύλους στη Γαλλία – πολεμική αποζημείωση- και είδαν Γαλλικά και Βελγικά στρατεύματα να καταλαμβάνουν την κοιλάδα του Ρου. Κάπως έτσι τους προέκυψε και ο Αδόλφος. Τι λέτε; σήμερα έχουν ξεπεράσει αυτό το σύμπλεγμα; Δε νομίζω.

Ενδεχομενως, οι Γερμανοί να προσπαθούν να κερδίσουν σε λάθος πόλεμο.Ο Σαρκοζύ το έθεσε κομψά. Αναφέρθηκε – κοιτώντας προς τη  Μέρκελ- στην ανάγκη συνολικότητας και όχι επικυριαρχίας κάποιου. Ο Μόντι ήταν απλός θεατής. Τι να κάνει; Χρωστάει πολλά. Αλλά το θέμα καίει τον Σαρκοζύ περισσότερο, καθώς μέσα στο μήνα βλέπει να χάνει το ΑΑΑ στην αξιολόγηση. Η Μέρκελ, στενά Γερμανικά, δεν έχει πρόβλημα με αυτό. Οι Γαλλικές εταιρείες θα δανείζονται ακριβότερα από τις Γερμανικές. Πέτυχε;Μάλλον. Και οι αλλαγές θα έρθουν όταν συμφαίρει τη Γερμανία. Ο Keynsείπε κάποτε «όταν τα γεγονότα αλλάζουν, αλλάζω και γω. Εσείς τι θα κάνετε;»