Να κάψουμε την ιστορία μας, ή να χτίσουμε το μέλλον μας;
Οκτωβρίου 25, 2011 — Λουκάς
Του Αντώνη Παπαθανασίου
Διεθνολόγος – Πολιτικός επιστήμων (Πρώην επιστημονικός συνεργάτης του αείμνηστου κ. Έβερτ)
Διεθνολόγος – Πολιτικός επιστήμων (Πρώην επιστημονικός συνεργάτης του αείμνηστου κ. Έβερτ)
Η Ελληνική κοινωνία σιγόβραζε από πολύ καιρό… και ξαφνικά ξυπνήσαμε από τον λήθαργό μας. Μαζευτήκαμε στις πλατείες, και όχι μόνο, και επιτέλους αποδοκιμάζουμε το σαθρό πολιτικό και κοινωνικό σύστημα που μας έφερε ως εδώ.
Παράλληλα όμως ζητάμε να καεί και η Βουλή!
Γιατί;
Η παράδοση της Βουλής στην πυρά δεν είναι λύση. Δεν μας φταίει το κτίριο, ούτε θα πρέπει να αντικατασταθεί η δημοκρατία μας με κάτι άλλο. Αντιθέτως,θα πρέπει να αντικατασταθούν οι μερικοί διεφθαρμένοι πολιτικοί που ψηφίσαμε πολλάκις – κοιτάζοντας το δικό μας προσωπικό συμφέρον – και μας φέρανε σε αυτή την κατάσταση.
Πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι ουσιαστικά αυτή την στιγμή διαμαρτυρόμαστε για τις δικές μας, προσωπικές επιλογές!
Δεν διοριστήκανε οι βουλευτές, εκλέχθηκαν…
…εκλέχθηκαν από εμάς που συνηθίζουμε να βάζουμε το προσωπικό συμφέρον πάνω από το συλλογικό. Για μια θέση εργασίας στο Δημόσιο κλείναμε τα μάτια στην κάλπη και υποκλινόμασταν συνάμα στον τοπικό, τυχόν, διεφθαρμένο πολιτικό άρχοντα τον υπό κανονικές συνθήκες αντιπρόσωπο και υπάλληλό μας, αλλά δυστυχώς πολυχρονεμένο αφέντη μας, στην μεταπολιτευτική μας καθημερινότητα…
Ξέραμε τους διεφθαρμένους και τους χειροκροτούσαμε… βλέπαμε τις Κυριακές τον Μαυρογιαλούρο στην τηλεόραση που μας θύμιζε τους, μερικούς, δικούς μας σύγχρονους αλλά παράλληλα παλαιολιθικούς και διεφθαρμένους αντιπροσώπους μας στο Κοινοβούλιο, και γελάγαμε.
Με ποιόν γελάγαμε;
Με τους εαυτούς μας δυστυχώς και τις επιλογές μας…
Την ίδια στιγμή ο νέος επιστήμονας θεωρείτο «πιτσιρικάς» που έπρεπε να φτάσει τα 40 για να διεκδικήσει κάτι στην ζωή του, ενώ ο γόνος των πολιτικών τζακιών στα 27 του κληρονομούσε την νομοθετική εξουσία.
Την ίδια στιγμή άλλοι νέοι, που στο εξωτερικό διέπρεπαν, γύρισαν στην πατρίδα γεμάτοι ελπίδες, όρεξη για προσφορά και αγάπη για τον τόπο του, αλλά προσγειωθήκανε στην πραγματικότητα. Απαξιώθηκανε, περιφρονήθηκανε, απομονώθηκανε, γιατί για κάποιο λόγο οι νέοι, επαρκείς και καταρτισμένοι αποτελούσαν και αποτελούν απειλή για το σύστημα. Ανακάλυψαν δε ότι στα ξένα ήταν Έλληνες και στην Ελλάδα ξένοι… και αυτό ήταν το χειρότερο.
Όλη αυτή την περίοδο αγνοούσαμε την πραγματικότητά αυτή, ή μάλλον την αποδεχτήκαμε. Τα καλύτερα μυαλά της Ελλάδας έφυγαν για το εξωτερικό, οι βιομηχανίες και βιοτεχνίες μειωθήκανε δραστικά… και η χώρα μετατράπηκε σε μια μη παραγωγική οντότητα, πέραν του τουρισμού, όπου ο μεγαλύτερος ενδοιασμός μας ήταν η εξασφάλιση των δανείων για την ομαλή λειτουργία του τεράστιου κράτους, η εξασφάλιση μιας θέσης στο δημόσιο, η αγορά ενός μεγάλου σπιτιού, ενός αυτοκινήτου… το πρώτο τραπέζι πίστα, και φυσικά το «τραπέζωμα» στο πολιτικό άρχοντα που μας τα εξασφάλιζε όλα αυτά – και εφόσον μας τα εξασφάλιζε αδιαφορούσαμε αν έκλεβε το κράτος.
…και ξαφνικά, ξυπνήσαμε. Ξυπνήσαμε όμως μόνο όταν άδειασαν τα δημόσια ταμεία και χάσαμε τους μισθούς και τις δουλειές μας.
Τις δουλείες μας – για τις οποίες είχαμε πουλήσει την ψήφο, την συνείδηση και την στάση ζωής μας, απέναντι στους συμπολίτες μας, την πατρίδα και τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Τότε δε ανακαλύψαμε και το μ@$#@ο την Βουλή.
Η Βουλή κύριοι είναι το σύμβολο της Δημοκρατίας που εμείς δημιουργήσαμε και διαδώσαμε στον υπόλοιπο κόσμο, τελεία και παύλα.
Η Δημοκρατία και το κτίριο που την αντιπροσωπεύει δεν μας φταίει σε τίποτε.
Δεν θα καταλάβουμε κάτι αν κάψουμε το κτίριο της Βουλής ή αν προπηλακίσουμε το σύνολο των βουλευτών – και εν πάση περιπτώσει, δεν είναι όλοι οι πολιτικοί διεφθαρμένοι, όπως δεν παίρνουν όλοι οι γιατροί, εφοριακοί, τελωνειακοί φακελάκι…
Εάν όμως παραμείνουμε εκεί διαμαρτυρόμενοι ειρηνικά για την διαφθορά στο πολιτικό μας σύστημα, και απαιτήσουμε την επαναδιαπραγμάτευση για να βγούμε από το αντισυνταγματικό μνημόνιο,την άρση της βουλευτικής ασυλίας, την αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, την εξέταση των λογαριασμών όλων των πολιτικών από το 1974 έως σήμερα, την εκδίκαση και καταδίκη των διεφθαρμένων πολιτικών και μη παραγόντων, την αποπληρωμή του χρέους καταρχάς από αυτούς που «τα φάγανε», και την αντικατάσταση αυτής της κυβέρνησης που οδήγησε συνειδητά και αδιαπραγμάτευτα την χώρα στο ΔΝΤ με αποτέλεσμα την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και του ορυκτού πλούτου μας παράλληλα με την υποθήκευση της πατρίδας, των επομένων δεκατεσσάρων γενεών και της αξιοπρέπειάς μας, τότε θα έχουμε όντως πετύχει κάτι πολύ σημαντικό.
Όλοι φταίμε… ανεξαρτήτου παράταξης, πολιτικής ή μη ιδιότητας, και όλες οι παρατάξεις φταίνε, ανεξαρτήτου κυβερνητικής ή μη θητείας. Φταίνε δε πολλοί για αυτά που κάνανε, αλλά οι περισσότεροι από εμάς φταίμε γι αυτά που δεν κάναμε… που μόνο όταν απειλήθηκε η δική μας ευημερία ξυπνήσαμε, προδομένοι και αγανακτισμένοι από τις επιλογές μας, την ανοχή μας, τον φόβο μας να αντιδράσουμε νωρίτερα.
Η Ελλάδα όμως, έχει επιβιώσει πολύ χειρότερες καταστάσεις και θα επιβιώσει και τώρα. Αντικαθιστώντας τους διεφθαρμένους με αδιάφθορους, τους ράθυμους με αγωνιστές, και τους προδότες με πατριώτες, θα φθάσει και πάλι εκεί που της αξίζει.
Η απόδοση δικαιοσύνης, η ανανέωση της δημοκρατίας μας – με νέους, αδιάφθορους πολιτικούς – και η άντληση του πλούσιου ορυκτού πλούτου μας, σε συνδυασμό με τις γεωπολιτικές εξελίξεις που έπονται, θα απογειώσουν και πάλι την Ελλάδα.
Αρκεί να είμαστε και πάλι – έστω και για λίγο όπως σε όλες τις δύσκολες στιγμές της πατρίδας μας – ένας για όλους και όλοι για έναν.
Δεν πρέπει να κάψουμε την ιστορία μας, αλλά να χτίσουμε το μέλλον μας. Αυτό το οφείλουμε στους προγόνους αλλά και στους απογόνους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου