Βιετνάμ: Χρόνια Πολλά, Στρατηγέ Γκιάπ!

Βιετνάμ: Χρόνια Πολλά, Στρατηγέ Γκιάπ!

του Pietro De Gennaro

Στις 25 Αυγούστου 2011 ο Στρατηγός Γκιάπ

έκλεισε τα 100!

«Γκιάπ Γκιάπ ... ... Χο Τσι Μινχ!», Ήταν το σύνθημα που ακούγονταν σε κάθε διαδήλωση του φοιτητικού κινήματος σε όλο τον κόσμο. Αυτά ήταν στα χρόνια 1968 - 1975. Στο Βόρειο Βιετνάμ, οι ΗΠΑ συνέχιζαν να βομβαρδίζουν με τους B-52 και έριχναν βόμβες ναπάλμ [1] στις πόλεις και την ύπαιθρο. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν υπολογίσει με ένα ανθρωπάκι μόλις και μετά βίας 1,50 μέτρα, με τον λαϊκό στρατό του Βορρά και μια ομάδα ανταρτών στο Νότιο που οδήγησαν σε  αποτυχία τον ισχυρότερο στρατό του κόσμου. Ο άνθρωπος ονομάζεται Βο Νγκουγέν Γκιάπ  (Vo Nguyen Giap) και σήμερα (25.08.2011) έγινε 100 χρονών.

Το 1995, όταν τον συνάντησα στο Ανόι για τις εορταστικές εκδηλώσεις της εικοστής επετείου από την απελευθέρωση και την επανένωση του Βιετνάμ, στην ερώτησή μου σχετικά με την ημερομηνία γέννησής του, απάντησε ότι ήταν πολύ γέρος », αλλά «πολύ μικρός από μέσα». Πολύ νέος, είχε ενταχθεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα και   το 1933 μπήκε στο Πανεπιστήμιο του Ανόι, όπου αποφοίτησε στη πολιτική οικονομία και τη νομική. Το πάθος του ήταν η ανάγνωση των στρατιωτικών εκστρατειών του Ναπολέοντα, τα κείμενα του Klausewitz και οι διδασκαλίες του Βιετναμέζων Condottieri που αντιστάθηκαν για δυο χιλιάδες χρόνια σε κάθε απόπειρα κατοχής.

Η συνάντησή του με τον Ho Chi Minh, πολιτικό ηγέτη τότε του Πολέμου Απελευθέρωσης, που μόλις επέστρεψε στην πατρίδα του από την εξορία του στο Παρίσι και είχε αποφυλακιστεί πρόσφατα, ήταν θεμελιώδους σημασίας για τον ίδιο: «θα είναι η πάλη ανάμεσα σε μια τίγρη και έναν ελέφαντα», προφήτευσε ο Χο Τσι Μινχ.   Ο Γκιαπ που δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του σε στρατιωτική ακαδημία, απαντούσε σε οποίο έκανε κριτική για τις πενιχρές πολεμικές προετοιμασίες: «το καλύτερο σχολείο είναι ο λαϊκός ένοπλος αγώνας».

Το 1992, πολύ συγκινημένος, γνώρισα για πρώτη φορά τον Στρατηγό Γκιαπ, που ήταν ήδη συνταξιούχος. Ήμουν με μια ομάδα της Rai, και έπρεπε να μας πει τα πάντα για τη μάχη του Ντιέν Μπιέν Φου (Dien Bien Phu) για το «il manifesto».

Μας δέχθηκε στη μικρή βίλα του στο Ανόι με τη γυναίκα του. Αφού μας εγκατάστησε σε έναν πολύ όμορφο κήπο που καλλιεργούσε ο ίδιος, μας ζήτησε πριν από τη συνέντευξη να φωτογραφηθούμε όλοι μαζί: μου εξήγησε ότι του άρεσε να συλλέγει τις φωτογραφίες φιλικών προσώπων που τον επισκέπτονταν. 

« Βρισκόμαστε το Δεκέμβριο του 1953, οι απώλειες του γαλλικού στρατού άρχισαν να γίνονται αισθητές. Γάλλοι αλεξιπτωτιστές κατέλαβαν τη άκρη του Ντιέν Μπιέν Φου, στα σύνορα με το Λάος, όπου έχτισαν μια αεροπορική βάση για την υποστήριξη των χερσαίων δυνάμεων. Η θέση, η οποία θα αποδειχτεί αργότερα  ένα μοιραία ελάχιστα υπερασπίσιμο οχυρό, θα έπρεπε να είναι ένα προγεφύρωμα για ταχείες επιχειρήσεις  μέσα στο εχθρικό έδαφος. Στις 13 Μαρτίου 1954, πενήντα χιλιάδες άνδρες υπό τις διαταγές μου επιτέθηκαν κατά του Ντιέν Μπιέν Φου, στεφανώνοντας έναν υπομονετικό ελιγμό που διάρκεσε επτά χρόνια.  Δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις για μια αποφασιστική μάχη σε ένα επιχειρησιακό πεδίο που είχαμε επιλέξει και προετοιμάσει εμείς οι ίδιοι. Μετά από 55 ημέρες μάχης, η βάση έπεσε στα χέρια των βιετναμέζικων δυνάμεων».

 Ήταν στις 7 Μάιου 1954, οι συμφωνίες της Γενεύης έκοψαν τη χώρα στα δύο.

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει ειρήνη χωρίς την επανένωση του Βιετνάμ. Στις 8 Μαρτίου 1965, οι πρώτοι 3.500 Αμερικανοί κομάντος αποβιβάστηκαν στο λιμάνι του Ντα Νανγκ, δρομολογώντας μια αμερικανική στρατιωτική κλιμάκωση. Η διαφορά μεταξύ των δύο στρατών ήταν σαφής. Ο Γκιάπ πρότεινε   την κατασκευή μικροσκοπικών υπόγειων κρυψώνων, για τον περιορισμό των ζημιών από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, διέταξε τους στρατιώτες να κρατούν πάντα επαφή με τον εχθρό και να μην απομακρυνθούν παρά όταν ήταν απολύτως απαραίτητο. Για να μπερδεύουν τον εχθρό και να τροφοδοτούνται με όπλα και τρόφιμα, σχεδίαζαν  διελεύσεις στα σύνορα μεταξύ της Καμπότζης και του Λάος, μέσω του «Μονοπατιού Χο Τσι Μινχ».

Λίγο πριν από την επίθεση του Τετ, στις αρχές του 1968, ο Γκιάπ δήλωσε στην γαλλική εφημερίδα Le Monde ότι αν μετά από τόσους μήνες μάχης ο αμερικανικός στρατός, που τότε είχε φτάσει τους πενήντα χιλιάδες στρατιώτες,  δεν είχε ακόμη πάρει το επάνω χέρι, τότε δεν θα μπορούσε ποτέ να υποτάξει την αντίσταση του Βιετναμέζικου λαού. 

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες διεξάγουν αυτόν  τον πόλεμο μέσω της αριθμητικής. Ρωτούν τους υπολογιστές τους, κάνουν προσθέσεις και αφαιρέσεις και ενεργούν από εδώ και από κει. Αλλά η αριθμητική εδώ δεν ισχύει: αν ίσχυε θα μας είχαν ήδη εξολοθρέψει». 

Στις 30 Απριλίου 1975, τα στρατεύματα του Στρατηγού Γκιαπ έμπαιναν στη Σαϊγκόν  και έδιωξαν τους Αμερικανούς και τον Thieu, τη μαριονέτα τους.

Επί σειρά ετών ο Στρατηγός Γκιάπ δεν είναι πλέον στη νέα νομενκλατούρα αλλά η μάχη του συνεχίζεται, ακόμη και οικολογική, για να υπενθυμίσει στις νεότερες γενιές ότι η ιστορία μιας χώρας δεν πρέπει να λησμονηθεί.

Πηγή: Mondialisation