H ώρα των μαχητικών stealth;

H ώρα των μαχητικών stealth;

Μαρτίου 22, 2011 — Χρήστος

Το αμερικανικό μαχητικό F-22 Raptor αναμένεται να πρωτοστατήσει στις συμμαχικές επιχειρήσεις για την δημιουργία μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Λιβύη, σύμφωνα με αμερικανικούς κύκλους. Το συγκεκριμένο μαχητικό πέμπτης γενιάς, το οποίο δεν έχει λάβει μέχρι σήμερα μέρος σε πολεμικές αποστολές, διαθέτει προηγμένα χαρακτηριστικά διείδυσης στην αντίπαλη αεράμυνα – η καταστροφή των επίγειων αντιεροπορικών συστημάτων προηγείται της επιτήρησης της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων.

Η ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΙΔΑ

Έτυχε να ‘εχω παραγγείλει ένα βιβλίο από το βιβλίο απο το Foyles επι της New Oxfrord Street (ο πλησιέστερος σταθμός του Μετρό ονομάζεται Leicester Square) και είχα κανονίσει να πάω να το παράλαβω καθώς μετα ηθέλα να πάω στα Εθνικά Αρχεία (National Archives) στο Kew Gardens για ερεύνα.

Το όνομα Ρωμηός και η Ιστορική του σημασία Submitted by Θεόδωρος Ορέστης on Sun, 20/03/2011 - 15:45 Ταυτότητα π. Γεώργιος Μεταλληνός π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού Για το όνομα Ρωμηός (=Ρωμαίος) υπάρχει μεγάλη σύγχυση, σ’ εκείνους φυσικά που ερασιτεχνικά ασχολούνται με την ιστορία, ενώ όσοι έχουν τις επιστημονικές προϋποθέσεις μπορούν να κατανοήσουν την έννοια και ιστορική σημασία των εθνικών μας ονομάτων. Το όνομα «Έλλην» είναι το κυριότερο όνομα του έθνους των Ελλήνων. Η έννοιά του όμως ποικίλλει κατά περιόδους και άλλοτε είναι φυλετική και άλλοτε εθνική ή πολιτιστική ή θρησκευτική, στους τελευταίους δε αιώνες καθαρά εθνική. Είναι όμως γεγονός, ότι (κατά τον Αριστοτέλη) αρχαιότερο είναι το όνομα Γραικός για το έθνος μας και με αυτό μας ονόμαζαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Από τον 8ο αιώνα (Καρλομάγνος και το περιβάλλον του) το ανατολικό μέρος της αυτοκρατορίας («Βυζάντιο») ονομαζόταν Γραικία και οι κάτοικοί της Γραικοί, αλλά με μειωτική έννοια (αιρετικοί και κίβδηλοι). Το υβριστικό αυτό υπόβαθρο διατήρησε το όνομα αυτό στα χείλη των δυτικών ως τον αιώνα μας. Ενώ, λοιπόν, καυχόμεθα και για το όνομά μας αυτό (Γραικοί), όταν χρησιμοποιείται σε δυτικά κείμενα (παλαιότερα), πρέπει να γνωρίζουμε την αληθινή του σημασία. Το όνομα Γραικός στη Δύση, από τον 8ο αιώνα, δηλώνει τον μη γνήσιο Ρωμαίο, διότι το όνομα Ρωμαίος διεκδικούσε ο Φραγκολατινικός κόσμος. Το 962 ιδρύθηκε από τους απογόνους του Καρλομάγνου, του μεγαλυτέρου εχθρού του Ελληνισμού, η «Αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία του γερμανικού έθνους», υποκαθιστώντας (θεωρητικά) την Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως. Η Ενωμένη Ευρώπη, υπό την (πραγματική) ηγεσία της Γαλλίας (Φραγκίας) και της Γερμανίας (Τευτονίας), δηλαδή των Φραγκολατινικών εθνοτήτων (οι σημερινοί Άγγλοι είναι οι Νορμανδοφράγκοι και οι λαοί της Κεντρικής Ευρώπης οι Λομβαρδοφράγκοι), δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς τη διάλυση της Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης-Ρωμανίας. Ρωμανία ονομαζόταν η αυτοκρατορία, που εκτεινόταν αρχικά σ’ Ανατολή και Δύση. Είναι γεγονός ότι το όνομα Ρωμαίος γενικεύθηκε στην (αρχαία) Ρωμαϊκή αυτοκρατορία το 212 (Constitutio Antoniniana του Καρακάλλα). Από το 330 όμως (εγκαίνια Νέας Ρώμης) η αυτοκρατορία γίνεται χριστιανική και ελληνική (πλήρης εξελληνισμός από τον Ιουστινιανό ως τον Ηράκλειο, 6ος-7ος αι). μη λησμονούμε ότι και η Παλαιά Ρώμη (της Ιταλίας) έλαβε όνομα ελληνικό (Ρώμη), τον 4ο δε αιώνα π.Χ. ονομαζόταν «πόλις ελληνίς» (Ηρακλείδης ο Ποντικός). Το 330 η νέα πρωτεύουσα της νέας χριστιανικής αυτοκρατορίας (Μ. Κωνσταντίνος) ονομάσθηκε (όχι Κωνσταντινούπολη, αλλά) Νέα Ρώμη, διότι η Παλαιά Ρώμη μεταφέρθηκε ολόκληρη στην ελληνική Ανατολή (Translatio Urbis). Το όνομα Κωνσταντινούπολις θα της δοθεί ταυτόχρονα προς τιμήν του ιδρυτή της. Στη Β’ Οικουμενική Σύνοδο (380, κανόνας γ’ ) και στην Δ’ (451, καν. 28) λέγεται ρητά ότι «εικότως» έλαβε η νέα πρωτεύουσα ίσα «πρεσβεία» με την Παλαιά Ρώμη, «διά το είναι αυτήν Νέαν Ρώμην». Γι’ αυτό όλοι οι αυτοκράτορες, Έλληνες εκ καταγωγής στη συντριπτική τους πλειονότητα, ως τον ουσιαστικά νεοέλληνα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο († 1453), θα ονομάζονται και θα αυτοκαλούνται «αυτοκράτορες των Ρωμαίων». Γιατί; Από το 330 το όνομα της Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης είναι Ρωμανία. Το όνομα αυτό αναφέρεται ήδη τον 4ο αιώνα από τον Μ. Αθανάσιο. Το όνομα Βυζάντιο για το κράτος θα εμφανιστεί για πρώτη φορά σε φράγκους συγγραφείς –Ιερώνυμος Βολφ- το 1562. Πριν από το έτος αυτό ΠΟΤΕ δεν ονομάσθηκε η αυτοκρατορία ΒΥΖΑΝΤΙΟ. Οι κάτοικοι του κράτους ονομάζονται Ρωμαίοι, μολονότι πολιτιστικά είναι ΟΛΟΙ Έλληνες και πνευματικά Ορθόδοξοι. Ελληνισμός-Ρωμαϊκός κρατικός φορέας και Ορθοδοξία είναι τα συστατικά μεγέθη της Νέας Αυτοκρατορίας. Βέβαια, το κύριο στοιχείο της αυτοκρατορίας είναι οι εκ καταγωγής (φυλετικά, δηλαδή) Έλληνες. Το όνομα Ρωμαίος ήταν λοιπόν κρατικό, σε μια αυτοκρατορία που ήταν πολιτιστικά (γλώσσα, παιδεία) απόλυτα ελληνική, και όχι φυλετικά, επειδή δε η Κωνσταντινούπολη Νέα Ρώμη διά των Αγίων της έγινε προπύργιο της Ορθοδοξίας, το όνομα Ρωμαίος σημαίνει, τελικά, Ορθόδοξος-πολίτης της Νέας Ρώμης (όχι της Παλαιάς, που έγινε το κέντρο του Παπισμού από τον 11ο αιώνα-σχίσμα). Αυτό ομολογούν οι Ορθόδοξοι και Έλληνες Πατριάρχες της Ανατολής στον διάλογό τους με τους Αγγλικανούς Ανωμότους τον 18ο αιώνα (1716-1725). «…πάλαι μεν Ελλήνων, νυν δε Γραικών και Νέων Ρωμαίων διά την Νέαν Ρώμην καλουμένων». Οι Έλληνες δηλαδή, μαζί με όλους τους Ορθοδόξους της Εθναρχίας (που ήταν συνέχεια της «Βυζαντινής» Αυτοκρατορίας) ονομάζονται εδώ Γραικοί, διότι έτσι μας ονόμαζαν από τον 8ο αιώνα οι Ευρωπαίοι (Grec, Grieche, Greco) και Νέο – Ρωμαίοι, ως πολίτες και πνευματικά τέκνα της ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ν. Σπηλιάδης (στενός συνεργάτης του Καποδίστρια) στα Απομνημονεύματά του λέγει ότι ο Ι. Καποδίστριας ήθελε να δημιουργήσει «Νεορωμαϊκήν αυτοκρατορία» (ανακοίνωση καθηγ. Π. Χριστοπούλου), δηλαδή να αναστήσει την Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινούπολης, που φυσικά δεν το ενέκρινε η Ευρώπη των απογόνων του Καρλομάγνου. Το όνομα Ρωμαίος, συνεπώς, αν μέχρι το 330 μπορεί να θεωρηθεί κατά κάποιο τρόπο όνομα δουλείας και υποταγής, από το έτος εκείνο για τους Έλληνες όνομα τιμής και δόξας, αφού μόνο αυτό (και όχι το ανύπαρκτο ως κρατικό, μέχρι το 1562, Βυζάντιο) χαρακτηρίζει την αυτοκρατορία μας και τη θέση μας σ’ αυτήν. Ρωμηά ήταν η Αθηναία Βασίλισσα Ευδοκία (5ος αι.), Ρωμηά και η (κυβερνώσα) αυτοκράτειρα Ειρήνη, πάλι Αθηναία, τον 8ο αι. Στην Αθήνα ήλθε και ο Ρωμαίος αλλά Έλληνας Μακεδόνας, Βασίλειος Β’ ο Βουλγαροκτόνος, για να προσκυνήσει την Παναγία την Αθηνιώτισσα στον Παρθενώνα. Είναι τραγικό, αλήθεια, αυτό που λειτούργησε ιστορικά ως σύνθεση ευεργετική για το Έθνος-Γένος μας, εμείς οι δυτικοθρεμμένοι Νεοέλληνες να το εκλάβουμε ως αντίθεση. Το όνομα Ρωμαίος όμως φανερώνει την ταύτιση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας. Ρωμαίος σημαίνει τελικά Ορθόδοξος Χριστιανός, ενώ το Έλλην, από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά μπορεί να σημαίνει μόνο τον αρχαιολάτρη τύπου Γεμιστού-Πλήθωνος ή και τον τέκτονα-εκδυτικισμένο και Φραγκόφιλο. Όταν, συνεπώς, απορρίπτεται ή και πολεμάται το όνομα Ρωμαίος-Ρωμηός, πρέπει να ερευνάται και η αιτία, η προέλευση δηλαδή της πολεμικής. Είναι απλώς ανιστόρητη αρχαιολατρία, δυτική επίδραση ή και πολεμική κατά της Ορθοδοξίας; Ως Ρωμαίοι οι Έλληνες δηλώνουμε τον σύνδεσμο του Έθνους μας με την ορθόδοξη, αγιοπατερική παράδοση και την ορθόδοξη ταυτότητά μας. Γι’ αυτό έχουμε τη συνείδηση ότι εθνικά-φυλετικά είμασθε Έλληνες ή (και) Γραικοί (όλα δικά μας είναι) πνευματικά, όμως, δηλαδή στην πίστη μας είμασθε Ρωμαίοι-Ρωμηοί, δηλαδή Ορθόδοξοι Χριστιανοί και όχι εξωμότες Γραικύλοι και «γενίτσαροι» προς την Οθωμανική Ανατολή (Τουρκιά) ή την αλλοτριωμένη Δύση (Φραγκιά). Όταν οι πατέρες μας στη διάρκεια της δουλείας έλεγαν για κάποιον Έλληνα: ετούρκευσε ή εφράγκευσε, σήμαινε: χάνοντας την ορθόδοξη πίστη του, έπαυσε να είναι και Έλληνας. Αυτά, βέβαια, ως τον 19ο αιώνα. Στο σύγχρονο Ελληνικό Κράτος, όπως άλλωστε και στο «Βυζάντιο», νομικά, Έλληνας μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, ανεξάρτητα από την καταγωγή του, ως πολίτης του κράτους, προστατευόμενος συνταγματικά –και πολύ ορθά- από τους νόμους. Βασική βιβλιογραφία * Παν. Κ. Χρήστου, Οι περιπέτειες των Εθνικών Ονομάτων των Ελλήνων, Θεσσαλονίκη 1991. * π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, Ελληνισμός Μετέωρος, Αθήνα 1992. * Του ιδίου, Πολιτική και Θεολογία, Κατερίνη 1990 σ. 51 κ.ε. * π. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, Ρωμηοσύνη-Ρωμανία-Ρούμελη, Αθήνα 1975. Το όνομα Ρωμηός και η ιστορική του σημασία Περιοδικό ΕΡΩ - τεύχος -1 Ιαν-Μαρ 2010

Το όνομα Ρωμηός και η Ιστορική του σημασία

Submitted by Θεόδωρος Ορέστης on Sun, 20/03/2011 - 15:45

• Ταυτότητα
 
• π. Γεώργιος Μεταλληνός

π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού
Για το όνομα Ρωμηός (=Ρωμαίος) υπάρχει μεγάλη σύγχυση, σ’ εκείνους φυσικά που ερασιτεχνικά ασχολούνται με την ιστορία, ενώ όσοι έχουν τις επιστημονικές προϋποθέσεις μπορούν να κατανοήσουν την έννοια και ιστορική σημασία των εθνικών μας ονομάτων.

Το όνομα «Έλλην» είναι το κυριότερο όνομα του έθνους των Ελλήνων. Η έννοιά του όμως ποικίλλει κατά περιόδους και άλλοτε είναι φυλετική και άλλοτε εθνική ή πολιτιστική ή θρησκευτική, στους τελευταίους δε αιώνες καθαρά εθνική.

Η “μεγάλη απόδραση των 11″,δεν έγινε ποτέ-Η πραγματική ιστορία ενός ποδοσφαιρικού αγώνα θανάτου

Η “μεγάλη απόδραση των 11″,δεν έγινε ποτέ-Η πραγματική ιστορία ενός ποδοσφαιρικού αγώνα θανάτου

Μαρτίου 24, 2011 — Χρήστος | Επεξεργασία

Έντεκα ποδοσφαιριστές της Ντιναμό Κιέβου, εκτελέστηκαν το 1942, μετά τον ποδοσφαιρικό αγώνα με επίλεκτη ομάδα της Βέρμαχτ, γιατί δεν κάθισαν να χάσουν…

Τριάντα εννιά χρόνια μετά η αυταπάρνηση των 11 αυτών ποδοσφαιριστών, έδωσε τροφή για να γίνει μια από τις γνωστότερες ταινίες του κινηματογράφου, με κάποιες αλλαγές φυσικά στο σενάριο. Στην ταινία του 1981, “Η Μεγάλη απόδραση των 11″, μια ομάδα αιχμαλώτων πολέμου, σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, στα σύνορα με τη Γαλλία, καλείται να αντιμετωπίσει μια Γερμανική ομάδα σε ένα προπαγανδιστικό, υπέρ των Ναζί, ποδοσφαιρικό αγώνα. Οι αιχμάλωτοι δεν παίζουν το παιχνιδάκι των Γερμανών και δεν τους χαρίζονται…

Τουρκική (Μυθ)ιστορία

Α)Επειδη δεν μου αρεσει να εκτοξευω χαρακτηρισμους "χαριν παιδιας" παραθετω ενα τυπικο αποσπασμα του  τουρκικου"πονηματος" το οποιο παρουσιαστηκε προσφατα στο Παρισι σελ 11. "Les Sakas
(Scythiques) composés principalement de tribus turques, s’étaient
installés sur des terres entre la rivière Dniepr et Dinitré, au sixième et
quatrième siècle avant J.C." δηλαδη "Οι Σακες (Σκυθες) αποτελουμενοι κυριως απο τουρκικα φυλα εγκατασταθηκαν στις περιοχες μεταξυ Δνειπερου και Δνειστερου τον εκτο και τον τεταρτο αιωνα π.Χ."
ΛΑΘΗ
1. οι Σακες ηταν ο ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ κλαδος των Σκυθων οι οποιοι ανηκουν στον λεγομενο ανατολικο κλαδο των ινδοευρωπαιων οπως οι Περσες- Μηδοι , οι Ινδοι (της Βορειας Ινδιας κυριως) οι Σαρματες και οι Αλανοι-Οσετιοι (αν και περισοτεροι μελετητες θεωρουν τους Αλανους μερος των Σαρματων) και ως εκ τουτου ΔΕΝ μιλουσαν τουρκικα!
2. Αναμεσα στον Δνειπερο και Δνειπερο και Δνειστερο ζουσε ο ΔΥΤΙΚΟΣ κλαδος των Σκυθων, ενω οι Σακες ζοθσαν βορεια και ανατολικα της Βακτριας εκει που τους συναντησε ο Αλεξανδρος ο Μεγας
3. Απο τον τεταρτο αιωνα π.χ. οι Σκυθες αρχισαν να αντικαθιστανται απο τους Σαρματες (βλεπε 1)οι επισης ΔΕΝ ηταν τουρκικο φυλο στις προαναφερομενες περοχιες (οι Σκυθες αποτραβηχτηκαν στην "Μικρη Σκυθια" -Ταυριδα, σηνερινη Κριμαια)
Επιπλεόν η θεωρια που χρησιμοποιειέι το εν λογω "πονημα" για να αποδειξει την "αρχαιοτητα" περι ταυτισης Χσιουγκ- Νου και των Ουνων που εισεβαλαν στην Ευρωπη (των επονομαζομενων "Μαυρων Ουνων σε αντιδιαστολη με τους "Λευκους Ουνους"-Εφθαλιτες οι οποιοι επεφραμαν εναντιον της Σασανιδικης Αυτοκρατοριας και της Κουσανικης Αυτοκρατοριας της Βορειας Ινδιας) τα τελευταια χρονια  εχει τεθει υπο αμφισβητηση, καθως οι κινεζικες περιγραφες  εκεινης της περιοδου (περιοδος των Δυτκων Χαν) περιγραφουν τους Χσιουγκ-Νου ως "κοκκινομαληδες με πρασαινα ματια" ενω οι Ουνοι του Ατιλλα και`των αμεσων προκατοχων του ειχαν μογγολικα χαρακτηριστικα.Εηαλλου και η απσταση που χωριζει τα δυο φυλα τοσο χρονολογικά (3ος αιωνας π.Χ. εναντι 4ου μ.Χ.) αντιστοιχα οσο και γεωγραφικα (Ανατολικη και Κεντρικη Ευρωπη εναντι Βορειας Κινας και Μογγολιας αντιστοιχα)  ειναι ενδειξη η οποια αντιστρατευεται την εγκυροτητα της θεωριας.Αντιθετα θα μπορουσε καποιος να υποθεσει οτι οι Χσιουγκ-Νου των Κινεζων δεν ηταν οι "Μαυροι" Ουνοι αλλα πιθανον Εφθαλιτες τους οποιους εξαλλου και ο  ιστορικος Προκοποιος Καισαρειας περιγραφει στο δευτερο βιβλιο του "Περι Πολεμων" ως "ομοιους στην εξωτερικη εμφανιση με τους Ρωμαιους" δηλαδη ως εχοντες "ευρωπαικα" χαρακτηριαστικα  η Τοκαριοι, μουμιοποιημενα υπολειματα των οποιων συμπιπτουν με τις περιγραφες των Κινεζων για τους Χσιουγκ-Νου
Β)Επισης ειναι ενδιαφερον το παντουρανιστικο κυρηγμα στην σελιδα 8 "Cette division entre les personnes vivant sur le sol turc
est un héritage des impérialistes russes du 19e siècle qui avaient des
raisons politiques particulières de différencier les Turcs de Russie et
ceux de l’Empire ottoman" Αυτος ο διαχωρισμος αναμεσα στους πληθησμους οι οποιοι ζον στα τουρκικα εδαφη ειναι κληρονομια των Ρωσσων ιμπεριαστων οι οποιοι ειχαν ιδιαιτερους πολιτικους λογους να διαχωρισουν τους τουρκους της Ρωσσιας απο αυτους τηε οθωμανικης αυτοκρατοριας"Ελπιζω οι Ρωσσοι να εχουν υυποψη αυτες τις "ιδεες" των "φιλων" τουρκων....

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Το επιπεδο του εν λογω 'πονηματος" προδιαζει περισσοτερο σε εργο μεσαιωνικου χρονικογραφου ο οποιος εγραφε συχνα διαστρεβλωνοντας τα γεγονοτα για να αποδιεξει την "αριστοκρατικη καταγωγη" του πατρωνα του/φυλου στο οποιο ανηκε (κλασικα παραδειγματα τα "Γοτθικα" του Ιορδανη η η "Ιστορια της Ουαλιας" του Γεραλδιου Καμπρενσις) παρα  σε εργο επιστημονα ακαδημαικου Ιστορικου...

ΡΩΣΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (ΓΙΩΡΓΟΣ-ΠΑΤΡΑ)

1. 
   

ΣΤΙΣ 25-10-1917,

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΑΝΟΝΙΟΒΟΛΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΑΒΡΟΡΑ, ΣΗΜΑΝΑΝ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΤΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ.
ΑΜΕΣΩΣ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΔΙΑΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ, ΣΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ.
ΟΙ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΜΕΓΑΛΩΝΑΝ ΤΟΣΟ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΣΕ ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΠΕΔΟ,ΑΛΛΑ ΤΗΡΗΘΗΚΑΝ ΜΕ ΕΠΙΜΟΝΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ.

ΘΥΣΙΑ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ε!

Και μονο το γεγονος οτι κανενας απο τους αγωνιστες του 1821 στα απομνημονευματα του δεν θεωρει οτι ο ΠΑΤΡΙAΡΧΗΣ εκανε τον "αφορισμο" με την θεληση του ειναι υποθετω η καλυτερη απαντηση σε καθε "καλοθελητη"

Ιερώνυμος: Η σειρά του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ “1821″ αποτέλεσε διαστροφή της ιστορίας και κακό αποτέλεσμα.

Ιερώνυμος: Η σειρά του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ “1821″ αποτέλεσε διαστροφή της ιστορίας και κακό αποτέλεσμα.

Μαρτίου 23, 2011 — Λουκάς | Επεξεργασία

Στους αγώνες και τα ιδεώδη των Ελλήνων, κατά την Επανάσταση του 1821, μίλησε ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Ιερώνυμος, σε εκδήλωση που διοργάνωσε ο Πατριωτικός ‘Ομιλος απογόνων αγωνιστών του ’21.

Ο απαγχονισμός του Οικ. Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ και οι πλαστογράφοι-πραγματικοί εχθροί της Ελλάδος και του Ελληνισμού

ΔΕΥΤΈΡΑ, 21 ΜΑΡΤΊΟΥ 2011

Ο απαγχονισμός του Οικ. Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ και οι πλαστογράφοι-πραγματικοί εχθροί της Ελλάδος και του Ελληνισμού

Ο Απαγχονισμός του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε το 1821
Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΝΕΟΙ ΑΓΡΙΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΚΑΙ ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ
Η είδηση για την έναρξη της επαναστάσεως στην Πελοπόννησο έφθασε στην Κωνσταντινούπολι προς το βράδυ της 31ης Μαρτίου και η είδηση για την επανάσταση στην ανατολική Στερεά Ελλάδα λίγες ημέρες αργότερα.

Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

«Ο Πατριάρχης Γρηγορίος Ε΄ συρόμενος στην αγχόνη», Λεπτομέρεια από τον πίνακα του Νικηφόρου Λύτρα

Ο ανδριάντας του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄, δεξιά της εισόδου του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αναγέρθηκε το 1872 με δαπάνη του Γεωργίου Αβέρωφ. Έργο του γλύπτη Γ. Φυτάλη

Ο Γρηγόριος Ε΄ διετέλεσε τρεις φορές Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης, (1797-1798, 1806-1808 και 1818-1821). Θεωρείται εθνομάρτυρας από την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποια τον τιμά ως άγιο στις 10 Απριλίου.

Πίνακας περιεχομένων  [Απόκρυψη] 1 Βιογραφικό 1.1 Πρώτα χρόνια 1.2 Πατριαρχίες 1.3 Αφορισμοί 1.4 Θάνατος 2 Έργο 3 Βιβλιογραφία 4 Υποσημειώσεις 5 Εξωτερικές συνδέσεις

[Επεξεργασία]Βιογραφικό

[Επεξεργασία]Πρώτα χρόνια

Γεννήθηκε το 1746 στη Δημητσάνα από φτωχούς γονείς, του Ιωάννου και της Ασημίνας Αγγελοπούλου. Το κοσμικό όνομά του ήτανΓεώργιος Αγγελόπουλος. Μετά τις βασικές σπουδές στο χωριό του, το 1765 πήγε στην Αθήνα για δύο χρόνια όπου μαθήτευσε παρά τον Δημήτριο Βόδα. Το 1767 μετέβη στη Σμύρνη όπου ένας θείος του που ήταν νεωκόρος στο ναό Αγίου Γεωργίου της Σμύρνης, τον βοήθησε να σπουδάσει στο περιώνυμο Γυμνάσιο της πόλης για πέντε χρόνια. Από την παιδική του ηλικία ο Γιώργιος Αγγελόπουλος είχε σχέση με τη Μονή Φιλοσόφου της Αρκαδίας, μέσω της οποίας ενισχύθηκε ο έμφυτος ασκητισμός του. Έτσι, εκάρη μοναχός στις Στροφάδες στη Μονή του Αγίου Διονυσίου και πήρε το όνομα Γρηγόριος.

Στη συνέχεια ο Γρηγόριος αφού σπούδασε θεολογία και φιλοσοφία στην Πατμιάδα Σχολή, υπό τους Δανιήλ Κεραμέα και Βασίλειο Κουταληνό επέστρεψε στη Σμύρνη, κατόπιν πρόσκλησης του τότε Μητροπολίτη Σμύρνης Προκόπιου, όπου και χειροτονήθηκε διάκονος και αρχιδιάκονος. Γρήγορα χειροτονήθηκε ιερέας και κατόπιν ανέλαβε πρωτοσύγκελος Σμύρνης, θέση που διατήρησε μέχρι το 1785.

• Σημειώνεται ότι κατά την περίοδο της Διακονίας και Αρχιδιακονίας του στη Σμύρνη, ο Γρηγόριος διατηρούσε αλληλογραφία με τον εκ Δημητσάνας επίσκοπο Μεθώνης Άνθιμο Καράκολο, γνωστό υποκινητή της περιοχής στην ανεπιτυχή επανάσταση των Ελλήνων στα Ορλωφικά. Από την αλληλογραφία εκείνη σώθηκε μια πολύτιμη ιστορικά επιστολή του με ημερομηνία 4 Αυγούστου του 1778 όπου θλιμμένος από την ατυχή έκβαση εκείνης της εξέγερσης ενημερώνει τον Άνθιμο ότι 60.000 περίπου Έλληνες από την Πελοπόννησο, μετά τις εκτεταμένες καταστροφές που τους προξένησαν Αλβανοί, έχουν καταφύγει πρόσφυγες στη Σμύρνη και στις γύρω περιοχές οι οποίοι και έγιναν πρόθυμα δεκτοί από τους Αγάδες ως εργάτες, επιτρέποντάς τους να δημιουργήσουν οικισμούς, εκκλησίες κ.λπ. και παράλληλα, απαλλαγή φόρων για μια δεκαετία. Πολλοί δε εξ αυτών άρχισαν ν΄ αναπτύσσουν εμπόριο και μέσα στη Σμύρνη^{[εκκρεμεί παραπομπή]}.

Το 1785 ο Μητροπολίτης Σμύρνης Προκόπιος εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης, οπότε ο Γρηγόριος χειροτονήθηκε επίσκοπος και τον διαδέχθηκε στη Μητρόπολη Σμύρνης. Από αυτή τη θέση ανέπτυξε πλούσια δραστηριότητα, η οποία τον έκανε ευρύτερα γνωστό. Έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στο κήρυγμα και την κοινωνική δράση, ασχολούμενος ιδίως με την παιδεία του ποιμνίου του.

[Επεξεργασία]Πατριαρχίες

Τον Μάιο του 1797, μετά το θάνατο του Προκοπίου, ο Γρηγόριος εξελέγη διάδοχός του ως Γρηγόριος Ε΄. Η πατριαρχία του συνέπεσε με μια δύσκολη περίοδο και δεν ήταν καθόλου ανέφελη. Το 1798 εκθρονίστηκε και εξορίστηκε, οπότε αποσύρθηκε στη Μονή Ιβήρων τουΑγίου Όρους. Στις 23 Σεπτεμβρίου 1806 επανεξελέγη Πατριάρχης, αλλά το 1808 εκθρονίστηκε και πάλι, εξορίστηκε στην Πρίγκηπο και κατόπιν κατέφυγε εκ νέου στο Άγιο Όρος. Στις 15 Δεκεμβρίου 1818 εξελέγη για τρίτη φορά Πατριάρχης και επέστρεψε στηνΚωνσταντινούπολη τον Ιανουάριο του 1819.

[Επεξεργασία]Αφορισμοί

Κατά τη διάρκεια της τρίτης αυτής πατριαρχίας του ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση του 1821. Ο Πατριάρχης παρέμεινε πιστός στον Σουλτάνο, όπως και οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης και της Μικράς Ασίας, και αρνήθηκε να συμμετάσχει στη Φιλική Εταιρεία. Τελικά αναθεμάτισε τρις τους επαναστατημένους Έλληνες^[1]. Ο πρώτος αφορισμός μάλιστα "Ὑπεγράφη συνοδικῶς ἐπὶ τῆς ἁγίας Τραπέζης"^[2], κάτι το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα να σημάνει το τελειωτικό χτύπημα στη χαμένη εκστρατεία του Υψηλάντη στις Ηγεμονίες^[3].

Σύμφωνα με τον Τ. Κανδηλώρο, βιογράφο του Πατριάρχη, ο Γρηγόριος "Ως αντιπρόσωπος του Χριστού ουδέποτε έπρεπεν να υπογράψει έγγραφον εις το οποίον δεν επίστευεν. Αλλ' ως αρχηγός κινδυνεύοντος έθνους ώφειλε να στέρξει μέτρον, όπερ έστω και προσωρινώς έσωζε τους ανίσχυρους και εμπεπιστευμένους αυτώ πληθυσμούς εκ της σφαγής"^[4].

Σύμφωνα επίσης με την επιστολή που απέστειλε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης προς τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και τους Σουλιώτες, στις 19 Ιανουαρίου: "Ο μεν Πατριάρχης βιαζόμενος παρά τας Πόρτας (σσ. Τουρκική Αυλή) σας στέλλει αφοριστικά και εξάρχους παρακινώντας σας να ενωθήτε με την Πόρτα, εσείς όμως να τα θεωρείται ταύτα ως άκυρα, καθότι γίνονται με βία και δυναστείαν και άνευ θελήσεως του πατριάρχου"^[5].

Ο Γρηγόριος μάλιστα ο Ε΄ σε δική του επιστολή προς τον Τούρκο πρωθιερέα αναφέρει: "Μη με προτρέπεται εις φυγήν, μάχαιρα θα διέλθη τας ρύμας της Κωνσταντινουπόλεως και των λοιπών πόλεων των χριστιανικών επαρχιών. Υμείς επιθυμείται, εγώ μετημφιεσμένος να καταφύγω...ουχί! Εγώ δια τούτω είμαι πατριάρχης, όπως σώσω το έθνος μου...ο θάνατός μου ίσως επιφέρει μεγαλυτέραν οφέλειαν από την ζωή μου...Ναι, ας μη γίνω χλεύασμα των ζώντων. Δε θα ανεχτώ ώστε εις τα οδούς της Οδησσού, της Κέρκυρας και της Αγκώνος, διερχόμενον εν μέσω των αγύιων, να με δακτυλοδεικτούσι λέγοντες, Ιδού έρχεται ο φονεύς πατριάρχης"^[6].

Στην επιστολή του προς τον επίσκοπο Σαλώνων Ησαΐα αναφέρει: "...Κρυφά υπερασπίζου αυτόν (σσ. Η του παπανδρέα πράξις πατριωτική), εν φανερόν δε άγνοια υποκρίνου, έστι δε ότε και επίκρινε τοις θεοσεβέσι αδελφοίς και αλλοφύλοις. Ιδία πράυνον βεζύρην λόγοις και υπόσχεσιν αλλά μη παραδοθήτω εις λέοντος στόμα. Άσπασον συν ταις εμαίς ευχαίς τους ανδρείους αδελφούς, προτρέπον εις κρυψίνοιαν δια τον φόβον των Ιουδαίων"^[7]. Πέραν αυτών των επιστολών εστάλησαν και άλλες επιστολές προς τους κληρικούς της Πελοποννήσου, τις οποίες οι Τούρκοι προσκόμισαν στο Βρετανό πρεσβευτή ως απόδειξη της ανάμιξης του Γρηγορίου στη εξέγερση, παρότι τελικά ο ίδιος δεν ενδιαφέρθηκε να τις μελετήσει^[8].

[Επεξεργασία]Θάνατος

Εν τω μεταξύ, ο Σουλτάνος, υπό την πίεση ακραίων μουσουλμανικών διαδηλώσεων κατά των Ελλήνων, ζήτησε από τον Σεϊχουλισλάμη Χατζή Χαλίλ να εκδώσει διαταγή (φετφά), σχετικά με τη γενική σφαγή των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Ο Χατζή Χαλίλ, ύστερα από διαβουλεύσεις με τον Γρηγόριο, ο οποίος του ξεκαθάρισε πως ο ίδιος και το Γένος ήταν αμέτοχοι στην επανάσταση, και βασιζόμενος σε ένα εδάφιο του Κορανίου, αρνήθηκε να εκδώσει τη φετφά τoυ Σουλτάνου ^[9].

Αυτό εξόργισε τον Σουλτάνο, ο οποίος τιμώρησε με θάνατο τον Χατζή Χαλίλ και θεώρησε υπεύθυνο και τον Γρηγόριο Ε'. Αυτό το γεγονός οδήγησε τον Σουλτάνο όχι μόνο να καθαιρέσει, αλλά και να εκτελέσει τον Γρηγόριο. Έτσι, μετά τη λειτουργία του Πάσχα (10 Απριλίου 1821) συνελήφθη, κηρύχθηκε έκπτωτος και φυλακίστηκε. Το απόγευμα της ίδιας μέρας απαγχονίστηκε στην κεντρική πύλη του Πατριαρχείου, όπου παρέμεινε κρεμασμένος για τρεις ημέρες, εξευτελιζόμενος από τον όχλο. Κατόπιν, μια ομάδα τριών Εβραίων αγόρασαν το πτώμα του, το περιέφεραν στους δρόμους και το έριξαν στον Κεράτιο κόλπο. Τα ονόματα των τριών αυτών Εβραίων ήταν Μουτάλ, Μπιταχί και Λεβύ.^[10]. Τη σκηνή της περιφοράς του σκηνώματος από τους τρεις Εβραίους έχει αποδώσει παραστατικά σε πίνακά του ο γερμανός ζωγράφος Πήτερ φον Εςς.

Η λάρνακα του Γρηγορίου του Ε'

Ένας Κεφαλονίτης πλοίαρχος, ονόματι Νικόλαος Σκλάβος, βρήκε το σκήνωμα και το μετέφερε στην Οδησσό, όπου και ετάφη στον ελληνικό ναό της Αγίας Τριάδος. Από εκεί ανακομίστηκε στην Αθήνα, 50 χρόνια μετά, και έκτοτε φυλάσσεται σε μαρμάρινη λάρνακα στοΜητροπολιτικό Ναό Αθηνών.

Η κεντρική πύλη του Πατριαρχείου, όπου απαγχονίστηκε ο Γρηγόριος Ε΄, παραμένει κλειστή και σφραγισμένη μέχρι και σήμερα, σε ένδειξη τιμής. Στο Πατριαρχείο εισέρχεται κανείς από τότε μόνο από τις πλάγιες πύλες.

[Επεξεργασία]Έργο

Ο Γρηγόριος Ε΄ ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για θέματα παιδείας. Μετέφρασε και εξέδωσε τους «Περὶ Ἱερωσύνης λόγους» του Ιερού Χρυσοστόμου. Επίσης εξέδωσε στο πατριαρχικό τυπογραφείο τα «Ἠθικὰ» του Μεγάλου Βασιλείου, εξήγηση των ομιλιών του στη Εξαήμερο και άλλα έργα, όλα σε γλώσσα απλουστευμένη, προκειμένου να γίνεται κατανοητή.

Εκτός των θεμάτων Παιδείας, ασχολήθηκε με τη στέγαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και διαρρύθμισε τον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου. Παρά το βραχυχρόνιο της πατριαρχίας του, εξέδωσε πλήθος τόμων, σιγγιλίων, εγκυκλίων και επιστολών, μέσα από τις οποίες διαφαίνεται η σταθερή του προσήλωση στους εκκλησιαστικούς κανόνες και την παράδοση. Υπήρξε ο ίδιος πρότυπο ήθους προς τους κληρικούς και το λαό, επέδειξε χρηστή οικονομική διαχείριση επιλύοντας πολλά προβλήματα, αλλά πήρε και αποφάσεις που τακτοποιούσαν χρονίζοντα κοινωνικής φύσεως θέματα, όπως αυτά των αρραβώνων και της προίκας, των γάμων και διαζυγίων, και άλλα.

Προκάτοχος: Γεράσιμος Γ΄

'Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως' 1797 - 1798 (1η θητεία)

Διάδοχος: Νεόφυτος Ζ΄

Προκάτοχος: Καλλίνικος Ε΄

'Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως' 1806 - 1808 (2η θητεία)

Διάδοχος: Καλλίνικος Ε΄

Προκάτοχος: Κύριλλος ΣΤ΄

'Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως' 1818 - 1821 (3η θητεία)

Διάδοχος: Ευγένιος Β΄

[Επεξεργασία]Βιβλιογραφία

• Τάσου Γριτσόπουλου,«Γρηγόριος Ε', ο πατριάρχης του έθνους», Δελτίο Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, 14(1959), σ.164-229
• Του ιδίου, «Γρηγόριος ο Ε'». Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τ.4 (1964), στ. 735-741
• Γεώργιος Μπεκατώρος, «Αγιολογία-Τάξις Λατρείας», οπ. π., στ.742-745 [όπου η αγιοποίησή του]
• Βασίλειος Σφυρόερας, «Γρηγόριος Ε΄», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκδοτική Αθηνών, τ.3, (1990), σ. 212-213
• Θ. Σιμόπουλος, Ο ιεροεθνομάρτυς Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε', 1973
• Γ.Π. Αγγελόπουλος, Τα κατά τον αοίδιμον πρωταθλητήν του ιερού των Ελλήνων αγώνος τον πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριον Ε΄, τόμοι 2 ,1865-1866
• Γενναδίου Ηλιουπόλεως, «Μια άγνωστος περιπέτεια του εθνομάρτυρος Γρηγορίου τουΕ» Επιστημονική Επετηρίδα Βυζαντινών Σπουδών, τ.19 (1949). σ.229-234
• Καλογερά Ν., «Λόγος εκφωνηθείς κατά την εξ Οδυσσού εις Αθήνας μετακομιδήν των ιερών λειψάνων του αοιδίμου πατριάρχου Κων/πόλεως *Γρηγορίου Ε'», Ευαγγελικός Κήρυξ, περίοδος Β', 3(1871), σ.232-249
• Καλλιμάχου Δ., «Του Εθνομάρτυρος Γρηγορίου του Ε' ανέκδοτα προς τους Πατμίους και τον Αλεξανδρείας Θεόφιλον», Εκκλησιαστικός Φάρος 14 (1915), σ. 225-229
• Κοντογεωργακάκου Πολυκάρπου, «Ο πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε' και η ελληνική παιδεία», Εκκλησία, 33(1956), σ.154-160/
• Φ.Ν.Φ., «Γράμμα ανέκδοτον του πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄», Χρυσαλλίς, 4 (1866), σ. 49-51
• Σταυρονικιτιανού Θεοφ., «Γράμματα πατριάρχου Γρηγορίου του Ε΄προς τους προϊσταμένους της μονής Σταυρονικήτα », Καινή Διδαχή 1 (1919), σ. 449-450
• Αλεξούλη Άνθιμου, «Δύο εγκύκλια έγγραφα Γρηγορίου του Ε΄ πατριάρχου Κων/πόλεως», Δελτίο Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, 4 (1892), σ. 268-275
• Βελανιδιώτου Ι., «Ανέκδοτος πατριαρχική εγκύκλιος του εθνομάρτυρος Γρηγορίου του Ε΄ », Εκκλησιαστικός Φάρος, 8 (1911) σ. 197-204
• Καραπατάκη Γαβριήλ, «Περί του μαρτυρίου και της εικόνος του αγίου Γρηγορίου του Ε' πατριάρχου Κων/πολεως», Πάνταινος, 13 (1921), σ.374-375 Μακεδονικά
• Δελιαλή Νικ., «Δύο πατριαρχικά σιγίλλια Διονυσίου του Δ΄ και Γρηγορίου του Ε΄» Μακεδονικά 1 (1940), σ. 108-122
• Πετρακάκου Δ.Α., «Ανέκδοτον σιγίλλιον Γρηγορίου του Ε΄», Εκκλησιαστικός Φάρος 3 (1909), σ. 94-101
• Χαβιαρά Δημοσθένους, «Του Οικουμενικού Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε΄ Σιγίλλιον, επιστολαί και άλλα έγγραφα», Εκκλησιαστικός Φάρος 7 (1911), σ.35-53
• Θηρσίου,Λ., «Συμπλήρωμα της περί του τάφου του πατριάρχου Γρηγορίου του Ε΄καλλιτεχνικής μελέτης», Αθήναιον 4 (1875), σ. 344-351
• Καυτατζόγλου Α., «Καλλιτεχνική μελέτη περί του τάφου του πατριάρχου Γρηγορίου του Ε΄ Επιστολή Α.Ρ.Ραγκαβή και απάντησις», Αθήναιον 4 (1875), σ. 125-142
• Εξερτζόγλου Χάρης, «Πολιτικές τελετουργίες στην νεότερη Ελλάδα.Η μετακομιδή των οστών του Γρηγορίου Ε΄και η πεντηκονταετηρίδα της Ελληνικής Επανάστασης», Μνήμων 23 (2001), σ. 153-182
• Λάππας Κωνσταντίνος,«πατριαρχική σύνοδος "περί καθαιρέσεως των φιλοσοφικών μαθημάτων" τον Μάρτιο του 1821: Μια μαρτυρία του Κων/νου Οικονόμου», Μνήμων 11( 1987), σ. 123-153
• Κανδηλώρος Τ., Ιστορία του εθνομάρτυρος Γρηγορίου Ε΄, Αθήναι, 1906
• Κρικώνη Θ.Χρ., «Η συμβολή του κλήρου της Εκκλησίας εις τους κατά των Τούρκων απελευθερωτικούς αγώνες του Ελληνικού έθνους», Μνήμη 1821 Παράρτημα 9 του ΙΣΤ΄τόμου της Επ. Επ. της Θεολογικής Θεσσαλονίκης 1971, σ. 143-170
• Βοβολίνη Κ.,Η εκκλησία εις τον αγώνα της ελευθερίας, Αθήναι, 1952, ιδ., σ. 109-118
• Ζαχαρόπουλος Ν.,Γρηγόριος Ε΄ σαφής έκφρασις της εκκλησιαστικής πολιτικής επί τουρκοκρατίας, Θεσσαλονίκη, 1974
• Γριτσόπουλου Τάσου, «Παρατηρήσεις επί μιας νέας μελέτης περί του πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου Ε΄», Μνημοσύνη 6 (1976-1977), σ. 299-332 [απάντηση στην αμέσως προηγούμενη εργασία του Ζαχαρόπουλου]
• Καββαδία Γ.Β., Επανάσταση και κοινωνική δυναμική 1821, εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα, Αθήνα-Κομοτηνή, 1996, σσ. 120-127
• Γριτσόπουλου Τάσου, «Ο πατριαρχικός αφορισμός κατά Υψηλάντη και το πραγματικόν αυτού νόημα» Μνημοσύνη 14 (1998-2000), σ. 3-32
• Γεώργιου Ζώρα, Ο απαγχωνισμός του πατριάρχου Γρηγόριου Ε΄εις έκθεσιν του Ολλανδού επιτετραμμένου Κων/πόλεως, χ.ο., 1976
• Παναγιώτη Παπαθεοδώρου, Ο Γρηγόριος Ε΄ και η επανάσταση του 21, Αθήνα - Τήνος 1986
• Θεόδωρου Ζήση, Ο πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄στη συνείδηση του γένους, Θεσσαλονίκη, Α/φοι Κυριακίδη 1986
• Βασίλειος Καραγεώργος, Η πατριαρχική εγκύκλιος του Γρηγορίου Ε΄προς τους Επτανησίους: το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η Γαλλική Επανάσταση, χ.ο 2000. [ανάτυπο από χαριστήριο τόμο προς τιμή πατριάρχου Βαρθολομαίου]
• Μελά Σπυρίδωνα, Ματωμένα ράσα, εκδ. Μιχ. Σαλίβερος, 1934
• Μανάφη Κων/νου, Ανέκδοτον Καραμανλιστί σιγίλλιον του πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄περί της εν Νεαπόλει (Νεβ Σεχερί) Καππαδοκίας κοινοτικής σχολής, χ.ο, 1970 [ανάτυπο από Μικρασιατικά Χρονικά, τ. 14 (1970)]
• Κων/νος Κροκυδάς, Βίος και πολιτεία του ιερομάρτυρος Γρηγορίου πατριάρχου Κων/πόλεως, Αθήνησι εκδ. Φ. Καραμπίνος, 1853
• Χριστόδουλος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Γρηγόριος Ε΄ Ο Εθνάρχης της οδύνης, Αποστολική Διακονία, Αθήνα 2004
• Ζήση Θεόδωρου πρωτοπρεσβύτερου, Ιεράρχες εθνάρχες, Γρηγόριος Ε', Χρυσόστομος Σμύρνης, Θεσ/νίκη, Τέρτιος, 2003
• Κων/νου πρεσβυτέρου Οικονόμου, Λόγος επιτάφιος εις τον αείμνηστον πατριάρχην Κων/πόλεως Γρηγόριον εκφωνηθείς εις Οδυσσόνεν τη Ρωσσική εκκλησία της Μεταμορφώσεως τη 19η Ιουνίου 1821, Πετρούπολις, τυπογραφείο Ν. Γρέτς 1821 [ανάτυπο διαθέσιμο σε συλλογές βιβλιοθήκης θεολογικής Αθηνών, Μ.Ι.Θ.Ε πανεπ. Αθηνών, σπουδαστήριο βυζαντινών και νεοελλ. σπουδών Παν/μίου Αθηνών]
• Σταμάτιος Οικονομίδης, Το Χρονικό του απαγχονισμού του πατριάρχου Κων/πόλεως Γρηγορίου Ε΄ κατ' αφήγηση του πρώην Μετρών και είτα Συλλιμβρίας κ.κ Ζαχαρία αυτόπτου μάρτυρος γενομένου, Αθήναι, Εταιρεία Θρακικών Μελετών, 1964
• Καραμπελιά Γιώργου, Κοραής και Γρηγόριος Ε. Κοινωνικές συγκρούσεις και διαφωτισμός στην προεπαναστατική Σμύρνη(1788-1820), Εναλλακτικές εκδόσεις, Αθήνα, 2009
• πρεσβ.Γερ.Ζαμπέλη,"Ο Άγιος Γρηγόριος Ε' και η πρόκληση του Ευρωπαικού Διαφωτισμού"ΚΟΙΝΩΝΙΑ (ΑΠΡΙΛΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 1998),σσ.171-179

[Επεξεργασία]Υποσημειώσεις

1. ↑ Vladimir Moss, Christian Power in the Age of Revolution: From the First French Revolution to the Paris Commune, 1789-1871, 2004.
2. ↑ Τ. Κανδηλώρος, Ιστορία του εθνομάρτυρος Γρηγορίου Ε΄, Αθήνα 1909 από Frazee, σελ. 40
3. ↑ Sanctorum Conciliorum nova et emplissima collectio, εκδ. Joannes Mansi, Graz 1961, XL, σελ. 151-154
4. ↑ Τ. Κανδηλώρου από Frazee, ο.π., σελ. 48
5. ↑ Θ. Ζήση, Ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ στη συνείδηση του Γένους, εκδόσεις του Γένους, Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 27
6. ↑ ο.π., σελ. 26
7. ↑ ο.π., σελ. 29
8. ↑ Charles Frazee, Ορθόδοξος Εκκλησία και ελληνική ανεξαρτησία, Δόμος, Αθήνα 1987, σελ. 56
9. ↑ Frazee, The Orthodox Church and Independent Greece 1821-1853
10. ↑ Χ. Στασινόπουλος "Λεξικό Ελληνικής Επανάστασης 1821", τομ.Β΄, σελ.64

[Επεξεργασία]